"โทรไปบอกอีช่ายดีมั้ยนะ"ฟอร์ยูครุ่นคิดหลังจากที่ส่งใบสมัครเรียบร้อย
.
.
.
"คุณมาร์คคึครับ คุณจะไม่ไปดูหัวหน้าบัญชีคนใหม่เลยหรอครับ"ผู้ช่วยปาร์คถามอย่างสงสัยในขณะที่กำลังขับรถพามาร์คกลับไปที่คอนโด
"อืม เอาไว้ก่อน อาทิตย์หน้าผมต้องเตรียมบินไปทำงานที่ญี่ปุ่นกับวงแล้ว ไม่มีเวลาไป ไว้หลังกลับจากญี่ปุ่นฉันจะเข้าไปดู"มาร์คตอบด้วยน้ำเสียงที่เฉยๆแล้วหันหน้าไปดูวิวที่ด้านนอกของรถ
.
.
.
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
"เข้ามา"แจ็คสันพูดขึ้นหลังจากได้ยินเสียงเคาะประตู
"ท่านประธานครับ มีเลขามาสมัครเป็นเลขาของคุณแล้วนะครับ นี่ประวัตอของเธอ"ผู้ช่วยพัคพูดพร้อมกับยื่นเอกสารให้แจ็คสันดู
"อืม ฟอร์ยู เป็นคนไทย ไทยแท้ๆเนี่ยนะ"แจ็คสันถามขึ้นเมื่อเห็นประวัติคร่าวๆของฟอร์ยู
"ครับ อย่างพึ่งรีบตัดสิ้นสิครับ ดูประวัติเธอให้มันหมดซะก่อน"ผู้ช่วยพัคพูดพร้อมกับพยักหน้าขึ้นบนเป็นเชิงบอกว่าให้ไปอ่านให้จบ
"พูดภาษาจีนได้ ภาษาเกาหลีได้ ภาษาไทยได้ วุฒิปริญญาตรีสาขาบัญชี อายุ26ปี ไม่ใช่แฟนคลับฉัน"แจ็คสันอ่านจบก็หันไปมองหน้าผู้ช่วยพัคแล้วทำหน้ากำลังคิดอะไรสักอย่าง
"พี่แจ็ค รับเลขาคนใหม่เข้ามาเถอะครับ สงสารผู้ช่วยพัคเขา"แจฮยองเดินเข้ามาพร้อมกับพูดขึ้นพรางเอามือไปจับไหล่ของผู้ช่วยพัค
"อื้มๆๆๆ รับคนนี้นี่แหละ รับเข้ามาก็สอนงานเธอด้วยล่ะ"แจ็คสันพูดตัดบทพร้อมกับโยนเอกสารคืนให้ผู้ช่วยพัค
"ครับ!!" ผู้ช่วยพัคตอบพร้อมกับเดินออกไปด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
"มาหาฉัน มีอะไรงั้นหรอ"แจ็คสันถามแจฮยองขึ้น
"อ่อ ผมมาชวนพี่ไปงานเปิดตัวสินค้าตัวใหม่ของผมน่ะ"แจฮยองพูดขึ้น
"วันไหน!"
"อีก2วัน"แจฮยองตอบพร้อมกับนั่งลงบนเก้าอี้ข้างหน้าโต๊ะประธาน
"ไม่ว่างมีงานที่ญี่ปุ่นน่ะ แต่ว่าฉันยังไม่ได้เชิญให้นั่งเลยนะ"แจ็คสันพูดด้วยสีหน้าที่จริงจัง
"เฮ้อน่าเสียดายเนอะแต่พี่ อย่างทำหน้าดุสิครับ น่ากลัวนะเนี่ย"แจฮยองพูดแล้วยิ้มออกมา แจ็คสันก็ได้แต่ยักไหล่ให้โดยที่ไม่ได้ตอบโต้อะไร
.
.
.
.
"กรี๊ดดดดดดดดดดด"เสียงกรี๊ดของผู้หญิงที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นลั่นห้องเมื่อมีอีเมลเด้งให้เธอไปรายงานตัวที่บริษัทเจสัน ใช่แล้วผู้หญิงคนนั้นก็คือฟอร์ยูนั่นเอง หลังจากที่เธอได้รับอีเมลตอบรับเธอก็ดีใจกระดี้กระด้าเสียงดังลั่นห้อง
ปัง ปัง ปัง
"เห้ย นังหนู เสียงดังเกินไปไหม ช่วยเบาเสียงหน่อยคนอื่นเขาจะหลับจะนอน"เสียงป้าข้างบ้านจะนอกห้องตะโกนดังขึ้น
"ค่ะๆๆ ขอโทษค่ะ"ฟอร์ยูตะโกนตอบด้วยใบหน้าที่กำลังยิ้มดีใจ
"เห้ย นี่กูต้องโทรไปบอกไอ่ช่ายนิ มันจะด่ากูมั้ยว่ะที่สมัครงานไม่บอกมัน แถมยังไม่ใช่งานบัญชีอีก โทรไปต้องโดนมันด่าแน่ๆเลย เอาไงดีว่ะ" หลังจากที่ฟอร์ยูนั่งดีใจอยู่คนเดียวได้ไม่นานเขาก็นึกขึ้นได้ว่าเธอยังไม่เคยบอกเพื่อนสาวของเธอว่าได้สมัครงานในบริษัทเจสัน
"เอาว่ะ ไหนๆก็ไหนๆละ จะโดนด่าก็คุ้มอยู่ดี" ฟอร์ยูพูดกับตัวเองพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาซันช่าย
"เออ ว่าไงมึง"เสียงปลายสายดังขึ้นหลังจากที่ฟอร์ยูโทรติดต่อได้ไม่นาน
"มึง คืองี้เว้ย กูมีข่าวดีจะบอก"ฟอร์ยูพูดอย่างตื่นเต้น
"เออ มีอะไรก็พูดมาดิ กูรอฟังอยู่"ซันช่ายตอบอย่างหงุดหงิดเพราะเธอกำลังนั่งเคลียร์เอกสารบัญชีอยู่ที่บริษัท
"คือบริษัทเฮีย เขารับกูเข้าทำงานเลยเว้ยมึง"ฟอร์ยูพูดออกไปอย่างดีใจ
"เห้ย จริงดิมึง หึ้ยดีใจด้วยนะมึงงงงง งี้มึงก็จะบินมาเกาหลีแล้วดิ ใช่ปะ หึ้ยย ดีใจว่ะ"หลังจากที่ซันช่ายได้ฟังเธอก็ดีใจกับเพื่อนสาวของเธอเป็นอย่างมาก
"ใช่มึง อาทิตย์หน้ากูก็จะไปแล้วเว้ย แล้วกูพักกับมึงได้ป่ะว่ะ"ฟอร์ถามกลับด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"เออได้มึง เอ่อละเขารับมึงตำแหน่งอะไร บัญชีป่ะเพื่อน"ซันช่ายถามเพื่อนด้วยน้ำเสียงที่อยากรู้สุดใจ
"เลขามึง"ฟอร์ยูตอบอย่างกล้าๆกลัวๆ
"ห้ะ นี่มึงบ้าป่ะเนี่ยทำอะไรไม่ปรึกษากูก่อน มึงเรียนเอกบัญชีน่ะเว้ยไม่ใช่เลขานุการ แล้วคือยังไงมึงทำงานเลขาเป็นหรอห้ะ นี่มึงคิดอะไรอยู่ว่ะตอนสมัครอ่ะ มึงไหวหรอ ละคือเขาก็รับมึงงี้ เลขาก็ดีอยู่หรอกได้อยู่ใกล้พี่เเจ็คอ่ะ แต่มึงไม่ได้เรียนเลขาเพื่อน มึงกะจะทำวันเดียวแล้วโดนไล่ออกรึไงห้ะ!!!!!"ซันช่ายที่ได้ฟังคำตอบของฟอร์ยูเธอก็ปรี๊ดแตกทันที แต่เพราะเธอเป็นห่วงเพื่อนของเธอกลัวว่าเพื่อนจะทำไม่ไหว เธอถึงจะด่าออกไปแบบนั้น
"เออๆ ใจเย็นดิว่ะ อย่าพึ่งด่ากูได้ป่ะมึง กูไหวน่ามึง เลขาเองจิ๊บๆ ถ้าปรึกษามึงก็ไม่ให้กูสมัครดิ รู้ว่าเป็นห่วงแต่กูไหว เออๆๆมารับกูที่สนามบินด้วยนะอีช่าย รักมึงน้าาา จุ๊บๆๆ วางละบายย"ฟอร์ยูหลังจากที่เธอฟังเพื่อนสาวบ่นจนหูชาก็รีบพูด แล้วรีบวางสายใส่เพื่อนของเธอทันที
"เดี๋ยวมึง ไอ่พัช หืมทีงี้วางสายกูไวเชียวนะ "ซันช่ายตะโกนเรียกเพื่อนแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะฟอร์ยูเธอได้กดวางสายไปเรียบร้อย
.
.
.
1อาทิตย์ต่อมา
ข้อความ
"กำลังขึ้นเครื่องละ"ฟอร์ยูส่งข้อความหาซันช่ายก่อนที่เธอจะขึ้นเครื่องไป
"เออเดี๋ยวไปรอรับ"
.
.
.
14:00น.
"นี่ เคลียร์ทางอย่าให้แฟนคลับเห็นฉันกับแจ็คนะ ฉันไปถ่ายเอ็มวีลับกันมาที่ญี่ปุ่นถ้าเเฟนคลับรู้เข้าแย่แน่ๆไปเคลียร์ทางด้วย"หลังจากที่มาร์คและแจ็คสันลงเครื่องแล้ว มาร์คก็หันไปบอกผู้จักการปาร์คด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง
"ครับ"
"ทำไมยังไม่ถึงอีกนะ รอจนรากจะงอกอยู่แล้วเนี่ย"ซันช่ายที่มายืนรอเพื่อนเธอที่สนามบินก็บ่นไปรอไปจนเธอทนไม่ไหว รีบเดินเข้าไปในสนามบินเพื่อนไปหาเพื่อนของเธอทันที
ในขณะที่มาร์คคึกับแจ็คสันกำลังรีบเดินออกมาจากสนามบินอย่างเนี่ยนๆ จู่ๆมาร์คก็เดินชนผู้หญิงคนนึงเข้าอย่างแรง
"โอ้ย ขาฉัน เดินไม่เห็นคนรึไงย่ะ "ซันช่ายที่ถูกชายคนนึงชนก็รีบเงยหน้าขึ้นมาดูทันที
"เป็นอะไรไหมครับ ขอโทษครับพอดีผมรีบ"เสียงผู้ชายก็ตอบกลับพร้อมกับนั่งยองๆมาดูขาให้ซันช่าย
"ก็เจ็บน่ะสิ แต่ว่าเสียงคุณคุ้นๆนะค่ะ มาร์ค มาร์คคึใช่ไหม"ซันช่ายมองตาของมาร์คคึแล้วถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ตื่นเต้นไม่น้อย
เมื่อมาร์คได้ยินแบบนั้นก็หันไปหาเเจ็คสันแล้วพูดว่า
"นายไปก่อน เดี๋ยวทางนี้ฉันจัดการเอง"มาร์คหันไปพูดด้วยสีหน้าที่ปกติ พน้อมกับยื่นหน้าเข้ามาใกล้ๆซันช่าย แล้วกระซิบที่ข้างหูว่า
"ผมทั้งใส่แมสใส่หมวกใส่เสื้อแขนยาว คุณยังจำผมได้อีกหรอครับ"
"(หึ้ยย มาร์ค มาร์คจริงๆด้วยอ่ะ อร้ายยยย ใกล้มากแม่ โอ้ยจะเป็นลม ไม่ได้ป่ะซันช่ายแกต้องเก็บอาการเอาไว้ หึ้ยแต่ไหวหรอว่ะ นี่มาร์คเลยนะเว้ย)"ซันช่ายพูดกับตัวเองในใจ ในขณะที่ใจเธอก็เต้นอย่างแรง
#ฝากติดตามด้วยงับ