Tahimik na nagkukwentuhan ang lahat habang ang iba naman ay natutulog na.
"Nakakapagtaka. May mga feeding bottle pala sa mga School." Takhang tanong ni Michael.
Napaisip naman ang mga kasama saka napatingin kay Deiji na mismong nakakuha nito.
"Dami daming problema, Michael. 'Yan pa talaga nasa isip mo?" Pamimilosopo naman ni Deiji kay Michael habang kumakagat sa Sandwich na hawak niya.
"Fine!" Pagsuko ni Deiji ng mapansin na lahat ng kasama niya ay nakatingin pa din sa kanya.
"When I was living outside the Sitio, I used to fetch my nursery sister. May iilang kaklase siya na dumedede sa bote. I was like, Omaygash! The were 4 years old already but they keep feeding those kids in bottle." Pag-uumpisang kwento ni Deiji sa mga ito.
"And then, there's one mother who calmy told me na mero'n daw talagang bata na hirap pigilan sa pagdede sa bote. And that's how I taught na baka mero'n din sa Canteen kanina." Pagpapatuloy niya habang nakatingin sa mga kasama na seryosong nakikinig.
"As you can see, Yuki. There's a name in each bottle I gave you. I think they give it each to specific person." Pagtatapos naman ni Deiji saka tinignan nga ni Yuki ang bote na nagamit ni Zebby kani kanina lang na ngayon ay mahimbing na natutulog sa tabi niya.
"Hala, oo nga." Manghang manghang reaksyon ni Michael.
"What the hell is wrong with yoy guys? Hindi ko inakala na ganyan kayo kaseryoso sa topic na 'to." Nasapo naman ni Deiji ang noo dahil sa reaksyon ng mga kasama.
"Ang isipin niyo, kung paano tayo marerescue." Biglang sabat ni Michelle saka umupo mula sa pagkakahiga.
Nagulat at natahimik ang mga ito na masayang nagkukwentuhan lang kani kanina. Ang akala nila ay mahimbing itong natutulog sa hita ni Michael.
"Mapapansin naman siguro ng family niyo from outside kapag hindi nila kayo mareach." Sabat din ni Glenn na kararating lang.
"Ate Yuki, diba every Saturday sinusundo ka ng Asawa mo?" Michael asks Yuki with eyes of desperation.
"Nag-away kami ng asawa ko no'ng linggo. I told him na magiging busy ako at hindi makakauwi next Saturday and Sunday dahil madaming aasikasuhin sa work for hotels big event. And… He got angry. He told me to quit in my job and stay with them. But I love my job. Isa pa, nakakaipon na kami magmula ng magwork ako dito. You know what I mean. That's why it will take some time before niya mapansin." Mahabang pagkukwento ni Yuki. Nalungkot siya dahil hindi pa maayos ang huling sandali nila ng asawa. Naguilty siya dahil alam naman niya na gusto lang ni Karu na makasama siya at makumpleto ang pamilya nila.
"What about you, Ate Deiji?" Biglang tanong ni Michelle kaya naman lahat ay napunta ang atensyon kay Deiji.
"Wala kayo aasahan sa pamilya ko. Puros mga kupal mga 'yon." Simpleng paliwanag ni Deiji sa mga ito.
"What?" Takhang tanong ni Glenn sa dalaga.
"I just runaway from home. And it's been 3 years since then." Deiji stand at walk away. She doesn't want to talk about her family. It is the most sensitive part of her life.
"What about the both of you, twins?" Glenn ask the twins beside him.
"Well, we also runaway from home." Nakangiting parang asong maikling paliwanag ni Michael.
"Kayo talaga mga bata kayo." Yuki smack his head.
"I was escaping arranged mariage. And Michael happened to protect me." Michelle murmur as the tears escape from her eyes. She was thinking na kung hindi siya pinipilit ng Pamilya niya sa walang kwentang arrange marriage na 'yon ay baka wala rin sila magkapatid sa lugar na 'yon. But she also thought those incredible and free days with her roomates and classmates.
"Hindi kayo nagwoworking student dalawa. Saan niyo kinukuha ang pera niyo?" Takhang tanong ni Yuki sa dalawa dahil alam niyang pag aaral lang naman ang inaatupag nila maliban sa sariling kinaaadikan.
"It was our Uncle who spoiled us when we were young. He don't have any child and he's also against that arrange marriage." Michael explained.
"Ei ikaw?" Tanong niya kay Glenn pagkatapos magpaliwanag.
"Buti pa kayo, runaway. Ako kick from home. Ahaha." Kunwaring tawa pa ni Glenn ngunit pansin nila ang sakit na nararamdaman ng binata mula sa mga mata nito.
"My Father is a Mayor outside this Sitio and he kick me out from home for the sake of his Image. I was rebellious when I found out that my Father are seeing someone. The thrill is, both of my mother and little sister died a couple of days. I think, he was already cheating with my mom when she still alive." Glenn clap his hand once and smile bitterly.
"Ang dadrama naman ng buhay niyo." Halos mapatili sila sa biglaang sabat ni Deiji na ngayon ay nakangiti sa kanila at nasa likod lang pala ni Glenn.
Hindi siguro nila ito napansin dahil sa seryosong usapan nila. Deiji sitted beside Glenn and ready to say her own story.
"I was a middle child. Since bata ako, pakiramdam ko hindi ako mahal ng magulang ko. 'Yong attention niya nandoon lang palagi sa Panganay at lagi niyang inispoiled ang bunso. Kapag may need ako sa school at manghihingi ng pera lagi sila galit saakin. Hindi nila ako pinagdadamutab pero 'yong way ng pagbibigay nila mararamdaman mo talagang pinaghihinayangan nila. That's why I chose to runaway. For them to see na kaya ko mag isa ng walang tulong nila. Im tired feeling those emptiness. What's home if you don't feel like it's home? The reason why I haven't told you guys is, I'm afraid that you will judge me and call me insensitive and immature." All of them were shut up. They couldn't find a word to say to Deiji because the twins and Glenn knows that they live in a luxury and comfortable life.
"I won't judge you, Deiji. But, as a mother you shouldn't runaway from home. Siguradong nag aalala na sila sayo ngayon." Pagbibigay opinion ni Yuki.
"They force me. I mean, when I'm about to enter college I ask them which school I would go. I ask them. Kasi wala akong control sa School kung hanggang saan nila ako kayang paaralin. But they just simply reply to me na I have to stop. Na unahin muna ang makatapos ang panganay namin. And it will take 2 years for my brother to finish college. 'Yong bunso namin na kaya nilang pag aralin sa private. Tapos ako mag aadjust?" Mangiyak ngiyak na paliwanag ni Deiji.
Tila nawala ang pagkaangas ng dalaga at naging iyakin at malambot ito. Naluha din ang magkakaibigan dahil ngayon lang nila nakitang ganito si Deiji.
"Maiintindihan ko pa sila kung nasa public nag aaral ang mga kapatid ko. Pero nasa private at nasusoportahan nila." That time Yuki hug Deiji as she felt the pain from Deiji's words and behavior.