Tuwang-tuwa ang lahat nang makabalik ng kumpleto ang kanilang Asawa, kapatid at kaibigan na nag boluntaryo sa pagbaba sa ground floor upang makakuha ng makakain.
"Nagdala na lang kami. Masyadong delikado sa cafeteria." Napatigil naman ang lahat sa sinabi ni Glenn ngunit tumango at nagsingitian.
Tuwang-tuwa ang bawat isa sa dami ng pagkaing nasa kanilang harap. Puno ng pasasalamat ang mga mata ng lahat.
"Wala bang gatas na pwede dedein ang bata?" Tanong ni Yuki na nagpahinto kay Glenn.
Nagkatinginan ang lahat dahil umiiyak nang umiiyak ang bata. Tila hindi na nito kaya pa na maghapong chocolate lang ang kinakain lalo na't padila-dila lang ito.
Nalungkot ang lahat at naawa sa baby. Alam nila na hindi pa kayang kumain nito at gatas lamang ang pwede dito.
"Charan!" Tili ni Deiji ng unti-unti niyang inilabas sa maliit na bag na nakita niya sa cafeteria na may lamang garapon na puno ng gatas at tatlong bote ng dede.
Natuwa at natawa naman ang lahat sa pagpapakaba ni Deiji sa lahat. Tila nabunutan ng tinik si Yuki dahil awang-awa na siya sa bata.
Agad niyang tinimplahan ito gamit ang mineral water na dala ng mga kalalakihan. Pinuno naman niya ng gatas ang bote upang mabusog ang bata.
Bumalik ang kasiyahan ng bawat isa habang pinagsasalu-saluhan ang napakaraming pagkain sa kanilang harapan. Masasayang kwentuhan, asaran at lokohan ang namayani sa pagitan ng bawat isa.
Sa kabilang banda naman ay ang matabang lalaki na lihim hinahanap ang kanyang kaibigan habang kumakain. Kanina lamang ay katabi niya ito ngunit ngayon ay bigla na lamang nawala.
Tumayo siya sa kinauupuan ng matapos siyang kumain saka pumunta sa mens restroom. Napahinto siya ng may makitang bahid ng dugo sa isang pintuan ng CR. Sinilip niya mula sa ilalim kung may tao at laking pagtataka niya nang makita ang pamilyar na sapatos. Ito ang kaibigan niya at nasisiguro niya iyon.
Maingat at tahimik na pumasok siya sa katabing cubicle nito saka walang ingay na pumatong sa bowl. Gusto niyang takutin at gulatin ang kaibigan.
Sa hindi inaasahan ay tila siya ang nagulat at natakot nang makitang pilit pinapadugo ng kaibigan niya ang sugat mula sa ibabang palad nito. Tinitigan niya ng mabuti ang sugat at gano'n na lamang ang panlulumo niya nang makitang itsura itong kagat ng isang tao.
"Dave… " Malungkot at mahinang bulalas nito sa pangalan ng kaibigan.
"Roy!" Sa gulat ni Dave ay dali dali niyang itinago ang kamay saka lumabas ng CR at hinarap ang kaibigan sa kabila.
"Roy, anong ginagawa mo diyan?" Casual na tanong ni Dave kay Roy na parang walang nangyari. Na parang walang nadiskubre ang kaibigan mula sa kanya.
Mabigat ang katawang ibinaba ni Roy ang sarili mula sa bowl saka humarap kay Dave. Napabuga ito ng malalim na paghinga saka niyakap si Dave.
"Sorry. sorry!" Tanging naibulalas na lamang ni Roy sa kaibigang si Dave at umiyak.
Umiyak din si Dave at gumanti ng yakap sa kaibigan.
"Wala kang kasalanan." Iyak na tugon ni Dave saka humiwalay sa kaibigan.
"Sabi ko poprotektahan kita." Iyak muli ni Roy saka hinigpitan ang yakap kay Dave.
The two of them are childhood friends. Kung na saan ang isa. Nandoon din nakabuntot ang isa. Hindi sila mapaghiwalay. Nang magka zombie outbreak ay magkasama silang nagkukwentuhan at nakatambay sa court malapit sa bahay nila. Huli na ang lahat nang makita nila ang kanya-kanyang pamilya na duguan at patay na. Roy promise Dave to protect him since then dahil alam bi Roy na lalampa-lampa ang kaibigan at kailangan niya itong bantayan at protektahan. Ngunit sa isang iglap ay bigla na lamang niya narealize that Roy was failed protecting the only family was left to him.
It turns out na nakagat si Dave ng zombie kanina nang bumaba sila sa cafeteria without their colleagues noticed.
"Let's not tell them." Roy suggested as he was scared for Dave to be kicked out.
"Delikado, Roy. Kapag hindi nila nalaman, hindi sila magiging aware. Baka makasakit ako." Dave stated the fact and he was scared that he would hurt Roy too.
"Pinadugo mo naman na, Dave. Baka lumabas na din ang virus." Pagpupumilit ni Roy dito.
Wala nang nagawa pa si Roy kundi pagbigyan ito dahil naiintindihan naman niya ang nararamdaman ng kaibigan. Both of their family died and he was the only one left to Roy's side tapos maiiwan niya pang mag-isa ito.
He cried again thinking that he would leave Roy alone in that hellish situation. Roy hugs him again to comfort him as he also cries out of grief.
Roy smile to Dave and left first. He saw those groups who were the first people they came with before Yuki and the others pop up out of nowhere.
Yuki dances Zebby to put the baby to sleep after it finishes drinking its milk while Michelle is sleeping in Michael's legs. Michael really spoiled her twin sister.
Glenn saw Deiji standing near the window they used to climb a while ago while crossing her hands. She seems to be thinking.
"What were you thinking?" Glenn asks Deiji.
Napalingon naman si Deiji sa binata saka inirapan.
"Chismoso ka din ei no?" Kunwari ay pagtataray ni Deiji kay Glenn.
Glenn chuckled and leaned towards the wall beside the window.
"Para kang kapatid ko." Maikli ngunit malungkot na tugon ni Glenn.
"Bakit naman?" The girl asked him curiously.
"She looks brave and strong. She also has that tomboy attitude towards boys. Same with you." Magiliw na kwento ni Glenn kay Deiji.
Kita ni Deiji ang liwanag sa mata ng binata habang dinedescribe nito ang personality ng kapatid niya. Pansin niyang gustong-gusto ng binata ang pinag-uusapan at ibinibida ang kapatid.
"Nasaan na siya?" Deiji ask him na naging dahilan ng pagkalungkot nito.
"She's dead." Saka iwas tingin ni Glenn upang mapigilan ang luhang nagbabadyang tumakas sa mga mata ngunit napansin ito ni Deiji.
"You look strong also. But you're soft." Asar ni Deiji as she didn't like an awkward topic.
Glenn just smirks at her thinking that this Girl must be protected. He doesn't want to fail to protect Deiji too. Glenn saw her like his little Sister and he doesn't want to fail again protecting the girl he treats like sister to him.