“Ah… Miss, pwedeng magtanong?” tanong ng isang lalaking nakasalubong ni Candice. Kasalukuyan pa lang siyang pauwi ng umagang iyon.
Kagabi, ng tawagan siya ng kanyang kapalitan, dalawang oras lang ang sinabi nitong mahuhuli ito. Pero inabot na siya ng isang buong shift ay wala pa rin ang kapalitan niya, kaya nang sumunod na araw na siya nakapag-out.
Namumungay ang mga matang nilingon niya ang lalaki. At tila naman bulang naglaho ang antok na nadarama niya.
Napatanga siya ng makita ang itsura nito. Ang lalaking nasa harapan niya ang tamang kahulugan ng salitang macho-gwapito!
Malalim ang mga mata nito na may mahahabang pilik at makakapal na kilay. Matangos ang ilong at may pagkakulot ang dark brown na buhok. Maputi ito pero hindi gaanong kaputian at matangkad. Nakasuot ito ng puting t-shirt at maong na pantalon. At mukha rin itong mabait, base na rin sa pagkakangiti niyo sa kanya.
But the most distinctive looked of him was his brown eyes. Para iyong sa mga kastila.
Kanino nga niya ginamit ang paglalarawang iyon? She recalled asking herself.
“Miss?” untag nito sa pagkakatulala niya. Nakakunot na ang noo nito habang pinagmamasdan s'ya.
Ipinilig naman niya ang ulo. “Sorry. Ano nga ulit ang itinatanong mo?” kagat-labing tanong niya dito.
Lutang na nga ang isip niya, dumagdag pa ang macho-gwapitong ito. Nakakahiya tuloy.
Pero hindi na rin naman masamang ito ang magtanong sa kanya ng ganito kaaga. At least, maganda ang pasok ng araw niya.
Napangiti ito. “Miss wala pa akong itinatanong, magtatanong pa lang,” wika nito. Hindi niya alam kung nagbibiro ba ito o pinipilosopo lang siya.
Alanganing ngumiti si Candice at naisuklay ang kanang kamay sa mahaba niyang buhok na nakalugay.
“Ganoon ba? Ano ba ‘yon?” tanong niyang hindi inaalis sa mukha nito ang mga mata.
Hantaran ang ginagawa niyang pagtitig dito. Kaysarap kasi nitong pagmasdan. Hindi nakakasawa.
Lalong lumapad ang pagkakangiti nito. “Ah, saan ba dito ang VIP ward? Bago lang kasi ako sa lugar na ito kaya hindi ko alam ang pasikot-sikot,” anito.
“Iyon ba? Nasa sixth floor iyon,” mabilis na sagot niya dito. Ayaw na niyang mapahiya sa pangalawang pagkakataon.
“Ganoon ba? Mali pala ako ng nababaan,” kakamot-kamot sa ulong sabi nito. Nasa fourth floor kasi sila sa children’s ward.
“Mukha nga po,” nakangiting sagot niya dito.
Para siyang ewan nang mga sandaling iyon. Kung katabi niya siguro ang inay niya baka nakurot na siya noon.
“Oh… Dropped that po. Hindi pa ako matanda. Mukha ngang ilang taon lang agwat natin. At Miss… ganoon ba talaga ako kagwapo?”
“Po? Ha?” aniyang namumula na ang mukha sa pagkapahiya. Obvious na obvious naman talaga siya.
Napatawa ito ng malakas. “Pumasa ba ako?” birong tanong pa nito.
Isang kiming ngiti lang ang isinagot niya dito. Baka kasi ibuko lang niya ang sarili kapag nagsalita pa siyang muli.
“By the way, I—”
Naputol ang sasabihin nito ng biglang mag-ring ang cellphone ito. Mabilis nito iyong sinagot.
“Yes, ‘Ma… I’m already here. Yes… Nagkamali lang ako ng binabaang floor. I’ll be on my way don’t worry,” anito sa kausap at kaagad na nagpaalam sa kanya.
Tumango naman siya dito.
Nakaramdam siya ng bahagyang panghihinayang. Ni hindi man lang niya nakuha ang pangalan nito.
“Sayang!” Iiling-iling na sabi niya sa sarili.
Sinundan niya na lang ito ng tingin hanggang sa tuluyan itong mawala. Napapabuntong-hiningang naglakad siya sa may exit.
Dahil sa nangyari kahapon, hindi na muna siya sasakay ng elevator.
Pumara agad siya ng tricycle pauwi sa kanila. Hindi na niya kakayanin pang maghintay ng jeep dahil baka makatulog lang siya doon at makalampas sa kanila.
Pagdating sa bahay nila ay kaagad siyang sinalubong ni Daisy. Tuwang-tuwa ang bata ng makita siya. Hindi pa rin ito nagsasalita pero madalas naman ay ngumingiti ito.
Papasok na sana sila sa loob ng bahay nang makarinig siya ng isang malakas na serena ng sasakyan. Tumigil iyon sa tapat ng bahay nila, kaya’t kunot-noong nilingon niya iyon.
Nakita niya ang isang police car. Bumaba doon ang apat na pulis at mabilis na pumasok sa kanilang bakuran.
Nagulat naman siya sa ginawang iyon ng mga ito. Kinabahan siya bigla at nilingon ang bahay nila na kasalukuyang lumalabas ang inay niya.
“Candelaria ano ba iyong naririnig kong malakas na sere—”
Nagulat ang inay niya ng sa paglingon nito ay nasa loob na ng bakuran nila ang mga pulis.
“Bakit may mga pulis dito?” nangangambang tanong nito.
Mabilis silang lumapit ni Daisy sa tabi nito. Nagtago ang bata sa kanyang likuran na biglang nakaramdam ng takot.
“Ano hong maipaglilingkod namin sa inyo?” magalang at kalmadong tanong niya sa mga pulis ng makalapit ang mga ito sa kanila, kahit ang totoo noo’y kinakabahan na siya.
Hindi mga pulis sa bayan nila ang mga ito, dahil mga bagong mukha sila.
“May warrant of arrest po kami para kay Candelaria Manatili,” sabi ng matabang lalaki na mukhang pinaka-lider.
“Ano ho?!” gulat na gulat na sambit niya. “Ano hong warrant of arrest? Para saan ho?” sunod-sunod pang tanong niya dito.
“Warrant of arrest for kidnapping,” walang kagatol-gatol na sagot ng pulis.
Nagulat siya sa sinabing iyon nito. Nanlalaki ang mga matang tinitigan niya ito na para bang isang biro lang ang narinig. Saglit siyang natigilan at hindi makapag-salita.
“Teka ho! Sandali!” mataas ang tonong sabi ng kanyang ina. “Ano hong kidnapping ang sinasabi ninyo? Wala hong inaagrabyadong tao ang anak ko at wala siyang kinikidnap. Hindi niyo ho siya kilala para pagbintangan ng ganyan,” pagtatanggol nito sa kanya sa nanginginig na tinig.
Ramdam ni Candice ang panginginig ng mga kamay nito na nakahawak sa braso niya. Mabuti na lang wala itong sakit sa puso, dahil kung merun baka kanina pa itong bumulagta sa lupa.
“Ang batang nasa likuran mo Miss ay magdadalawang buwan ng nawawala. Isa siyang Monte Bello na tinangay ng kanyang yaya at kasabwat ka doon,” pang-aakusa ng pulis.
Doon siya biglang natauhan.
“Aba’y teka lang naman ho… wala ho akong alam sa sinasabi ninyo!” protesta niya. “Sinong yaya ang tinutukoy ninyo? May pruweba ba kayo na magkakilala kami? At isa pa, hindi ho kayo mga pulis dito. Malay ko bang modus operandi niyo lang iyan!” matapang na sabi niya sa mga ito.
Nagkatinginan ang mga pulis, bago siya muling hinarap ng lider.
“Miss para sabihin ko sa iyo, ako ang hepe ng pulisya sa Puerto del Cielo at hindi ito modus operandi kaya sumama ka na sa amin ng mahinahon,” anito at akmang pupusasan na siya ng bigla siyang umiwas.
“Sandali ho! Sandali!” aniya sa malakas pa ring tinig.
Hindi na niya napagtuunan ng pansin ang sinabi nito. Narinig niya ang biglang pag-iyak ni Daisy sa kanyang likuran.
Nilingon niya ito. Nakatakip ang mga kamay nito sa magkabilang tenga nito. Nakaramdaman siya ng awa at takot para dito, kaya’t niyakap niya ito kaagad.
“Miss ano ba?” untag pa sa kanya ng mga ito. “Sasama ka ba ng maayos sa ’min o mapipilitan kaming gumamit ng pwersa laban sa ’yo?” tanong ng hepe.
Isang masamang tingin ang ibinigay niya sa mga ito. “Nakikita n’yo ng umiiyak ang bata, sige pa kayo! Baka gusto ninyong kayo ang idemanda ko ng trespassing at pananakot! Isama na rin ang pagbibintang ng walang basehan!” galit na galit na sabi niya sa mga ito.
Natahimik naman ang mga pulis.
Muli niyang hinarap si Daisy at pinahid ang mga luha nito, pagkakuwa’y tiningnan niya ang kanyang inay. “’Nay kayo na ho muna ang bahala kay Daisy. Sasamahan ko muna sila sa presinto. Kung ano man ang sinasabi nila, huwag kayong matakot. Alam niyo namang hindi iyon totoo,” aniya dito.
Tumango-tango naman si Virginia. “Mag-iingat ka anak,” bilin nito at niyakap siya ng mahigpit. Ginantihan naman niya iyon, bago hinarap muli si Daisy.
“Tahan na Daisy,” aniya habang pinapahiran ang mga luha nito. “Dito ka muna kay inay, ha? Huwag kang mag-alala magiging okay din ang lahat,” dagdag pa niya bago ito muling niyakap.
Ibinigay niya si Daisy sa kanyang inay at hinintay munang makapasok ang mga ito sa loob bago niya hinarap ang mga pulis.
“Sasama ako sa inyo ng maayos, kaya’t nakikiusap ako… huwag niyo na akong pusasan,” aniya sa mababang tinig.
Nagkatinginan naman ang mga pulis. Tumango naman ang hepe at binigyang daan siya papunta sa police car. Mabuti na lang at wala silang masyadong kapitbahay, walang mag-uusyuso sa mga nangyayari sa kanila.
Dinala siya sa police station ng San Lucas. Sinalubong sila doon ng hepe ng istasyon, pero sa halip na sa investigation desk siya dalhin, sa opisina mismo ng hepe sila tumuloy.
Nadatnan nila doon ang dalawang malaking lalaki na mukhang kanina pa sila hinihintay. Ang isa ay nakaupo sa harap ng mesa ng hepe. Seryoso ang mukha nito na nakatingin sa kanya. Naka-leather jacket ito, pantalong maong at leather boots. Para itong isang aksyon star. Idagdag pa na may itsura din ito.
Ang isa naman ay nakatalikod sa may pintuan at nakatingin sa may labas ng bintana. Itim na itim ang malagong buhok nito. He also has a huge and broad back. Para bang kayang salagin noon kahit na ano pang klaseng bala ang iputok dito. Ang mga braso nitong nakalabas sa suot na itim na t-shirt ay mabalahibo at maugat. Mukha iyong banat na banat sa trabaho sa bukid. But it looks good on him.
No… ang mabilis na bawi ng isip niya. It looks sexier on him.
Ang pantalong maong na suot nito ay halatang lumang-luma na. May kaluwagan iyon pero hindi maitatago ang matambok nitong pang-upo. Kung nasa ibang pagkakataon sila nagkita, malamang pinagpantasyahan na niya ito.
Napansin niya ring kahit nakatalikod lang ito ay ramdam na ramdam niya ang nag-uumapaw na kapangyarihang nagmumula rito.
Bigla siyang kinabahan.
“Teka… ano hong ibig sabihin nito?” naguguluhang tanong niya sa dalawang hepe na kasama, partikular sa nagpunta sa kanila kanina. Pinaglipat-lipat niya ang tingin sa mga ito pati na sa dalawang lalaking dinatnan doon. “Hindi ninyo man lang ba ako tatanungin o iimbestigahan? Bakit tayo naririto?” ang kinakabahang tanong niya sa mga ito.
“Sit down,” ang mahina pero ma-awtoridad na utos ng lalaking nakatayo malapit sa may bintana.
Pakiramdam ni Candice ay biglang nanlambot ang kanyang mga tuhod ng marinig iyon. Mabilis siyang naupo sa tapat ng lalaking mala-aksyon star.
“A-ano… ba talagang kailangan ninyo sa akin?” ang nauutal na tanong niya. Hindi maikakatwa ang nadaramang takot sa kanyang tinig. Pinagsag-op niya ang nanginginig na mga kamay sa kanyang may kandungan.
“Leave us…” ang muling utos ng lalaki sa may bintana. Hindi pa rin ito lumilingon sa kanila.
Nagkatinginan naman ang dalawang hepe ng pulisya bago masunuring lumabas. Walang nagawa si Candice kundi ang manahimik. At nasasakal na siya sa tindi ng tensyong nararamdaman sa loob ng maliit na opisinang iyon. Hindi siya makahinga ng maayos.
“Including you, Bernard,” anito sabay lingon sa lalaking naka-upo sa tapat niya.
Hindi naman mapigilan ni Candice ang mapasinghap ng malakas ng masilayan ang mukha nito. Kung sexy na ito kanina habang nakatalikod, mas lalo lang noong humarap ito. At mas tamang sabihin na para itong isang diyos na bumaba sa lupa.
He has a coal-black piercing eyes with thick eyelashes and dark eyebrows. Para bang sinusuri ng mga matang iyon ang lahat ng makita nito. May matangos itong ilong, at maninipis pero mapupulang mga labi na animo'y pinagkaitan ng ngiti sa mahabang panahon. His color was darker than brown, mala-tsokolate. Mukha itong dominante at nakakatakot dahil sa itsura nito.
He has a bearded face that makes him even more scary. But, on a side note, it makes him even more attractive and sexier.
She imagined, paano kaya kapag lumapat na ang mga iyon sa balat niya? At bigla’y nanindig ang kanyang mga balahibo. Mabilis na iwinaksi sa isipan ang iniisip.
Ano bang mayroon sa araw na iyon at tatlong lalaki agad ang nakita niya na walang itulak kabigin? Pero kung siya ang papipiliin, mas pipiliin pa rin niya ang macho-gwapitong nakilala sa ospital kanina, kaysa sa dalawang ito na parehong hindi yata marunong ngumiti at tila lalamunin siya ng buhay!
“Are you done?” ang malamig na tanong nito sabay baling sa kanya.
Napaigtad naman siya sa tinuran nitong iyon kasabay ng pamumula ng kanyang mukha. Gustong-gusto na niyang lumubog sa kinauupuan ng mga sandaling iyon dahil sa pagkapahiya.
Pero kung malamig ang tinig nito, mas malamig naman ang mga mata nitong nakatitig sa kanya.
Wala sa loob na niyakap niya ang sarili. Pakiramdam niya ay bigla siyang nanlamig. Nangurong pati ang dila niya at hindi siya makapagsalita.
“Easy, Pare.” Sabi ng tinawag nitong Bernard. Tumayo ito at tinapik sa balikat ang lalaking arogante. “I’ll be just outside the door.”
At pagkasabi noon ay binigyan siya nito ng isang warning looked bago tuluyang lumabas. Para namang tinatambol ang dibdib niya sa ginawa nitong iyon.
Naiwan siya doong hindi malaman kung uupo o tatayo.
Basta ang alam niya, anumang oras ay kakainin siya ng buhay ng lalaking hindi inaalis ang pagkakatitig sa kanya.