Pagkapasok na pagkapasok nila Leigh at Sandra sa kuwarto ay inilapag na lang bigla ni Leigh ang kanyang bag sa higaan. At dumapa sa higaan nila. Saka doon biglang ibinuhos ni Leigh ang mga luha niya.
Habang si Sandra ay kinuha ang bag ng kaibigan at inilapag iyon sa ibabaw ng lamesa. Kasama ang bag niya. Saka nilapitan ang kaibigan na panay ang pag iyak.
Umupo ito sa hilig ng higaan at hinagod ang likod ng kaibigan niyang si Leigh.
"Sige lang, Leigh. Ilabas mo lang. Alam ko kung bakit ka umiiyak?"
Napatigil si Leigh sa pag iyak at humarap sa kaibigan. Saka umupo at niyakap ang dalawang tuhod niya.
"Akala ko kasi okay na, eh. Akala ko puwede na. Akala ko ako na. Pero puro akala ko lang pala" umiiyak na sabi ni Leigh. At mas niyakap pa ng mahigpit ang kanyang mga tuhod.
"Leigh, hindi naman masama ang nararamdaman mo para kay Parker. Pero hindi ka ba napapagod? Ikaw lang ang hindi tumitigl ng kahahabol kay Parker"
"Napapagod din. Nasasaktan na nga ako"
"Iyon naman pala. Kaya kalimutan mo na si Parker"
Natigilan si Leigh at pinunasan ang mga luha niya.
"Kahit gusto ng isip ko, Sandra. Pero ayaw ng puso ko. Paano ko pa gagawin?"
"Kahit na ayaw ng puso mo. Gawin mo pa din" sagot ni Sandra.
"Kung makapagsalita ka parang mayroon ka ng crush ah"
"Wala pa. Takot ko lang sa mga nakikita ko sayo. Isa pa ayaw kong masaktan kagaya ng sayo"
"Okay na sana kami ni Parker kaninang umaga. Tapos nasira naman ngayong hapon"
"Oh di inamin mo ding pinuntahan mo si Parker sa practice nila sa gym. Kaya maaga ka pumasok kaninang umaga"
"Oo na. Alam mo namang hindi ko pinapalampas ang practice nila. Saka may schedule ako ng mga practice nila"
"Ewan ko ba sayo, Leigh? Ang obsess mo masyado kay Parker. Kapag nasa school lagi mong sinusundan. Panay pa ang punta mo sa building ng fourth year. Hindi ka ba nahihiya?"
"Nahihya din. Pero wala akong magawa. Gusto ko si Parker eh"
"Ano bang nakita mo sa Parker na iyan? Para kang baliw sa kanya" tanong ni Sandra.
Natigilan si Leigh at napaisip. Ano nga bang nagustuhan niya kay Parker? Bukod sa pagiging gwapo, athletic at matangkad. Lumipas ang ilang minuto ay wala pa din siyang maisagot kay Sandra.
"Naku, siguro kahit abutin pa tayo kinabukasan wala ka pa ding maiisip na isasagot sa tanong ko" ani Sandra.
"Eh sa wala akong maisip"
"Hindi naman mabait si Parker. Suplado ito at parang cold kung minsan. Palibhasa sila ay may ari ng eskwelahan" sabi ni Sandra.
"Siguro naman ngayon titigil ka na ng kakaiyak?" dagdag pa na sabi ni Sandra nang mapansin na natahimik na si Leigh.
Naisip ni Leigh na wala namang ibang katangian si Parker na kakaiba para magustuhan niya. Bukod sa pagiging gwapo. Kaya bakit siya humahabol kay Parker at nararamdaman na mahal niya ito.
"Salamat, Sissy" turan ni Leigh kay Sandra. Nahimasmasan siya kahit papaano. At gumaan talaga ang loob niya.
Sa murang edad ni Leigh nararamdaman na niyang magmahal sa taong hindi naman siya gusto. At kahit ano siguro ang gawin na kakahabol kay Parker ay hindi siya magugustuhan ng binata.
Kaya naisip ni Leigh na pag igihin na lang muna ang kanyang pag aaral. Tama ang Ate niya at ang kaibigan niya. Masyado pa siyang bata para sa pag ibig.
Don't rush things to happen.
Maghintay at may magandang nakalaan para sayo. Hindi man ngayon, maybe in the future. Mayroon nang taong magmamahal ng higit pa sa pagmamahal na ibinigay mo sa taong hindi ka kayang mahalin.
Sakay ng kotse niya sina Parker at Denise. Naiisip niya ang mukha ni Leigh kanina. Nang makita silang dalawa ni Denise na magkasama.
"Don't think too much, Parker. Sino ba si Leigh sa tingin mo para sayo?" saway ng sariling utak nito habang tutok ang mata sa daan.
"Ah Parker, may gagawin ka ba sa weekend?"
Napalingon si Parker kay Denise saka ibinalik ang mata sa daan.
"Wala naman. Why?"
"Nagplano ang barkada ng outing. Baka gusto mong sumama?" tanong ni Denise.
"Okay. Saan?"
"Sa Batangas. And you can bring your friends with you. Medyo marami din ang sasama" sagot ni Denise.
"Sige" tipid na sabi ni Parker.
Napatingin si Denise kay Parker.
"Why? Is there something bothering you?" nagtatakang tinapunan ng tingin ni Parker si Denise. Saka muling bumalik ang atensyon sa pagdadrive.
"Wala naman. Bakit?"
"Iyan. Kanina ka pa walang gana. May problema ka ba?" saka hinawakan ni Denise ang kamay ni Parker na nakahawak sa break ng sasakyan.
Napalingon doon si Parker at tumingin kay Denise. May nakakalokong ngiti si Parker saka tumingin ulit siya sa daan.
"Why all of a sudden, biglang naging curious ka sa nararamdaman ko, Denise?" may uyam na tanong ni Parker.
"What is that, Parker?!"
"Dahil ngayon lang kita nakitang nag alala sa akin ng ganyan"
"Bakit ayaw mo?" at napaayos ng upo si Denise.
"It's not what I mean, Denise. I dont know why I feel na parang pinapaasa ko ako. You promised na sasagutin mo ako nuong birthday mo. Lumipas na ang birthday mo. Pero wala akong nakuhang sagot mula sayo"
"I dont think it is the proper place para pag usapan natin ang tungkol diyan" pag iwas ni Denise na pag usapan ang tungkol doon.
Napailing iling ng ulo si Parker.
Matagal nang may gusto si Parker kay Denise. Actually Denise is the daughter of their family friend. His Tito Donny Alegre. Denise father and his father are business partners.
Kilala niya si Denise simula pagkabata. And yes bata pa lamang sila ay gusto na niya ito. Maging both parents nila ay gusto sila para sa isat isa. Pero hindi malaman ni Parker kung anong pumipigil kay Denise para maging sila.