Kulang nalang ay mapasigaw ako sa gulat ng muli ng biglang sumungaw sa pinto ang ulo ni tita na tila ba sinasadya kaming takutin. Saka siya iniihit ng tawang pumasok ulit sa loob at isinara na ang pinto.
"Hahaha! Kung nakita niyo lang ang mga itsura nyo," anitong napapahawak pa siya sa tiyan habang maluha-luha katatawa na akala mo ay wala ng bukas. "Para kayong mga tanga. Wala namang kung ano sa labas, e. Mga tinatakot nyo lang sarili nyo. Mabuti pa magpahinga ka na Ino Salve at baka pagod ka lang."
Hindi makapaniwalang napatingin ako sa may bintana. Nagdadalawang-isip pa ako kung sisilip ba ako doon para masiguro ang sinasabi ni tita o hindi nalang dahil baka hindi lang talaga niya nakikita. Hindi na rin ako nag-abalang sumagot pa kay tita sa halip ay sinubukan ko nalang tumayo kahit ramdam ko pa rin ang panginginig ng tuhod at kalamnan ko. Agad naman akong inalalayan ni ate Erza. Siguro ay naramdaman niyang nanginginig pa rin ako. Para namang naka-glue ang mga mata ko sa bintana na kahit gusto ko ng ibaling sa iba ay hindi ko maialis dahil sa takot. Takot na baka bigla nalang iyong hawiin at sumilip.
"Hoy, Ino Salve!?"
Nagulantang na napalingon ako kay tita Hilde nang bigla siyang sumigaw. Ang kaninang tila wala ng bukas na pagtawa ni tita ngayon ay napalitan na ng galit at inis na hindi ko malaman kung bakit. Saka ko lang nakumpirma ang dahilan nang muli siyang magsalita.
"Ano bang nangyayari sa iyo, Ino Salve?" Singhal pa muli nito. Hindi naman ako makakibo kaya nakatingin nalang ako sa kanya. "Kanina pa ako salita ng salita dito hindi ka man lang sumasagot! Erza, ipanik mo na nga iyang si Ino Salve ng makapagpahinga na. Mukha ng napapraning sa kung anong di naman nakikita," naiiritang dagdag nito saka tumalikod na at nagtungo sa sariling kwarto.
"Halika na, Ino," yakag ni ate Erza nang tuluyan ng mawala si tita sa paningin namin. Tumango naman ako at agad niyang inakay paakyat ngunit habang papalayo kami ay hindi ko maiwasang hindi mapalingon sa bintana.
Pagkapanik ay agad na binuksan ni ate ang ilaw sa kulay pink kong kwarto. Nang maliwanagan ang paligid ay agad akong ipinasok ni ate saka iniupo sa kama kong nakukulayan din ng pink. Hindi kalakihan ang kwarto ko pero punong-puno iyon ng mga dekorasyon ng mga paborito kong anime figurines at iba't ibang mga fiction books. Ako mismo ang nag-ayos noon para naman sana ay pampaalis ng stress at bad vibes sa mga nararanasan ko sa araw-araw pero mukha yatang hindi iyon eepekto sa pagkakataong ito. Laking luwag ng loob ko nang manatili si ate Erza sa tabi ko nang makatapos akong makabihis at mahiga.
"Totoo bang may nakita ka kanina, Ino?" untag ni ate Erza habang umaayos ng higa sa tabi ko. Bagay na lagi niyang ginagawa mula pa noon sa tuwing natatakot ako. At dahil laging si ate Erza ang dumadalo sa akin sa mga oras na ganoon ay alam na din niya kung kailan at saan ako natatakot. Kaya sa tuwing may ganoong pangyayari ay naroon na siya sa tabi ko. Madali naman nitong napapanatag ang kalooban ko. Kung bakit ngayon ay hindi pa rin ako mapakali na parang may nakamasid pa rin sa akin. Hindi ko tuloy mapigilang ilibot ang tingin. Mukha namang napansin agad iyon ni ate. Malakas din kasing makiramdam ito ng mga bagay-bagay.
"Nararamdaman mo pa rin ba?" Tumango naman ako. "Wala na iyun. Ipanatag mo na ang loob mo. May poon tayo dito hindi ka na nun masusundan dito sa loob. Gusto ko sanang tanungin ang tungkol sa nakita mo kaso ay bukas nalang. Pag medyo kalmado ka na. Mas mainam na ipahinga mo nalang muna."
"Nakakakita ka ba ate?" Baling ko sa kanya. Hindi ko na masyadong in-elaborate kung ano man ang tinitukoy ko dahil natatakot pa din ako. Isa pa ay nakakasiguro naman akong kuha na nya ang gusto kong ipahiwatig.
"Ay, oo naman. Iyon ngang namatay kong lola, nakita ko pa bago ilibing, eh," tila balewalang kwento nito na parang hindi man lang makitaan ng takot.
"Hindi ka takot?"
"Hindi na. Sa dami ba naman ng nakikita ko, di yata matakot pa ako. Haha."
She was always been this jolly and strong. Namangha naman ako sa lakas ng loob niya. Kung sana lang ay ganoon din ako. Pero kung tutuusin ay ngayon palang naman ako nakakita, kumpara sa kanya na ilang beses na kaya hindi na rin maiaalis sa akin na matakot ng sobra. Lalo na ng sundan pa ako.
"N-Na-experience mo na ba, ate, n-na sundan?" Nag-aalangang tanong ko pa sa kanya. Ayoko sanang tanungin iyon para bukas nalang namin mapag-usapan kaso nga lang ay bigla nalang lumabas sa bibig ko. Hindi ko na napigilan. Napalitan naman ng kaseryosohan ang itsura ni ate. Hinarap pa niya ako kaya agad akong kinabahan na para bang gusto niyang ipahiwatig na masama ang mangyayari kung ganoon.
"Sinundan ka ba?" Kunot-noong tanong pa niya sa akin. Lalong bumakas ang pag-aalala sa mukha nya.
Napatango naman ako. "Nakita ko yun sa may Balite street tapos bigla akong tumakbo. Pagsakay ko ng bus, nakita ko din yun kaya humahangos ako kanina ng dumating," kwento ko habang nangingilid na naman ang luha.
"Nakita mo ba yun kanina nung sabi ni ate Hilde na nakasilip ka sa bintana?"
Tumango ako ulit at noon na nalaglag ang mga luha ko. "P-pagsilip ko, n-nakatayo siya s-sa harap ko t-tapos n-nakatingin sa akin ng d-diretcho," nangangatal na kwento ko sa kanya habang na-i-imagine ko ulit ang nangyari kanina. Naramdaman ko namang hinihimas ni ate ang likod ko.
"Wag mo munang isipin iyon. Magpahinga ka na muna at bukas nalang natin pag-usapan. Dito nalang din ako matutulog para mapanatag ka," pag-aalo niya sa akin. Bahagya naman humupa ang mga luha ko. Pero hindi talaga mapakali ang isip ko.
"Pero talaga bang sumusunod ang mga multo?"
"Ee, sa pagkakaalam ko, sumusunod lang sila kapag gusto nilang humingi ng tulong," anito na siyang ikinalaki ng mga mata ko.
Nagsimula na namang kumabog ang dibdib ko sa takot habang naiisip iyon. Humihingi ng tulong? Kung ganoon ay hindi ako tatantanan noon hanggat hindi ko siya natutulungan? At hanggat hindi ko siya tinutulungan ay hindi rin siya matatahimik.