Chapter 4
After that swimming. We eat together.
“Mi, what’s your order?” masaya kong tanong.
“Um... I like salad, diet ako.” I chuckled. “Hey, i’m serious. Kahit matanda na ko, nag di-diet pa ko ‘no. Saka may abs ako."
Napahagalpak ako ng tawa sa huling sinabi nito, kumunot naman ang noo nito.
“Hey, i'm serious, Amelia.” Pero hindi parin ako tumigil sa pag tawa.
Ngayon nalang ulit ako naka tawa ng ganon, ang saya nga talagang i-enjoy ang buhay.
Pero alam ko sa sarili ko na pansamantala lamang ito.
Ngumuso ito. “Ayoko na, nag tatampo na ko,” parang batang utas nito.
“Mi, walang susuyo sayo,” ani ko saka tumawa ulit. Actually ang sakit na ng tiyan ko kakatawa, pero ang ganda sa pakiramdam.
We shopped together...
And we sleep together.
“I'm not hate you, Amelia. Ayoko lang na aalala ang Daddy mo. Mahal na mahal ko siya... Ngunit nagawa ko parin ipag palit," ani nito habang nakahiga ako at siya naman ay hinahaplos ang buhok ko.
Parang ito na yata ang pinaka masayang araw ng buhay ko. Todo ang ngiti ko, kahit sa aking pag tulog ay nakangiti parin ako.
Ang sarap pala alagaan ng isang ina... Hindi ko kasi iyon naranasan simula pagkabata. Yung mga haplos niya sa aking buhok, napaka-sarap sa pakiramdam, parang sa puntong iyon... Parang gusto ko nalang manatili doon.
Thankful ako nung gabing iyon... Sobrang saya ko. Naka tabi ko si Mommy matulog, humingi rin ito ng paumanhin sa ilang taon na pag susungit niya sa akin at ilang taon na napabayaan niya ako. Nangako pa ito na aalagaan na ako nito ng mabuti, simula ngayon.
Todo akong makangiti ngunit parang sinampal ako ng katotohanan ng humarap ako sa salamin.
Biglang naging malungkot ang ngiti ko habang nakaharap ako sa salamin. Pinag masdan ko ang aking sarili... Namayat ako at makikita mo ang napaka laki kong eye bags. Bigla naman akong napa isip na sana... Sana pala matagal ko ng ginawa ito.
Sayang, ilang buwan nalang ay mawawala na ako. Pero okay lang at least nagawa kong makapag bonding pa din kasama si Mommy bago ako mamatay.
Hay buhay, ang hirap mong prediktahin. Ang hirap-hirap... ‘Di mo alam kung saan matatapos ang kasiyahan, hindi mo alam kung kailan mo isasauli ang buhay na iyong hiniram.
Two months from now... That’s my last months.
Lilisanin ko na ang mundong aking sinilangan... Sa mundong hindi mo maiidikta kung hanggang kailan ka lamang mag tatagal... Kung gaano katagal ang kasiyahan na iyong nararamdaman.
Like what i said... Lahat may katapusan, maikli lang ang buhay kaya habang tayo ay namumuhay... Enjoy-in na natin ang mga oras at panahon na sa atin ay pinahiram.
Nag breakfast kami ni Mommy ng sabay, and guess what! Pinagluto nito ako ng almusal.
Maaga palang pero yung ngiti ko at kasiyahan ko ay parang pang habang buhay na.
It’s my first time... At masasabi kong napaka sarap ng luto nito.
“Hindi ako ganoon kagalingan sa kusina, pero sana na gustuhan mo, Anak,” ani nito.
Anak... Sobrang sarap pakinggan mula sa iyong magulang na tawagin kang Anak. Parang musika iyon sa aking tenga na napaka sarap pakinggan.
We shopping after that breakfast. And that’s the one of the memorable shopping that i ever had.
“Ito.” Ibinigay nito ang floral dress. “Bagay iyan sa iyo.” Isinukat ko iyon, nanlaki ang mga mata ni Mommy ng makita nya kong suot iyon.
“You’re a girl version of your Dad talaga. Sobrang mag kamukha talaga kayo.” nakangiting sabi nito, inilabas nito ang isang litrato sa wallet nito at ipinakita sa akin.
That was Dad, he’s wearing a floral dress and a blonde wig. He’s smiling there brightly, damn!  I miss him.
“Wait, picture-ran din kita.” Inilabas nito ang isang polaroid camera, saka ko ginaya ang ngiti ni Daddy sa picture.
“Perfect,” ani ni Mommy ng lumabas na ang picture. Inilagay niya rin iyon sa wallet niya na mas lalong nag pangiti sa akin.
“Your father’s picture was taken, two months ago before he died.” Malungkot ang boses nito, pero ngumiti parin.
“I think, i really need to let him go. Sobrang tagal na niyang nakakulong sa piling ko, at hanggang ngayon ay ‘di ko parin siya pinalalaya.” Nalungkot ako sa sinabi nito. Dahil may tao akong naalala.
I remember Deacon... Maaga ko siyang pinalaya. At sana mapalaya n’ya na rin ako kung ako parin ang mahal niya ngayon. Pero parang imposible na ako parin ang mahal niya ngayon. Kasi na kita naman ng dalawa kong mata, nung gabing iyon ay may kasama na s’yang iba. At sana mahalin niya ito ng mas higit pa sa akin...
Ang gusto ko lang ay ang mapatawad niya, dahil ayokong lumisan sa mundong ito na mayroong taong galit sa akin, at hindi pa ako pinatatawad. Kaya, all i need is his forgiveness... Bago manlang ako mamatay.
Okay lang kahit mag mahal na s’ya ng iba, basta ang gusto ko ay siya ang maging huling sayaw ko at siya ang huling makakasama ko sa araw na lilisanin ko ang mundo.
Chapter 4 | End