"Astrid your father and I will be going somewhere for a meeting, we'll be back at dinner. Be good okay?"
"Opo my, Ingat po kayo!"
"We will. Goodbye sweetie!"
-dad gave me a quick kiss on the forehead before leaving
Nong nakita kong medyo malayo na ang sasakyan ay dahan-dahan akong lumabas sa likod ng bahay ng hindi nakikita ng mga guwardiya. Nakita kong pabalik na yong iba sa loob ng bahay kaya minadali ko na ang pagtakas. Hindi puwedeng makita ako ng mga bantay.
Nakahinga ako nang maluwag ng makalabas ako ng walang nakakakita.
"Wooh! Another lucky day for me!"
Hindi kami mga normal na tao. We are VAMPIRES! Pero hindi kami nasasaktan sa araw. Vampires do have four divisions. The Nosferatus Demonic Vampires, Sanguinitic Demonic Vampires, Magical Demonic Vampires and the Non-Demonic Vampires.
Ang mga Nosferatus Demonic Vampires ay ang mga pinakamalalakas at pinakamababangis na bampira sa lahat. Nakakakain ng pagkain ng mga tao ngunit kinakailangang uminom talaga ng purong dugo ng tao. Ang mga Sanguinitic Demonic Vampires naman ay walang masyadong pinagkaiba sa una, ngunit mas mahina ang mga bampira na napapabilang dito kumpara sa Nosferatus Demonic Vampires. Pangatlo ay ang Magical Demonic Vampires. Ang mga bampirang nabibilang sa grupong ito ay umiinom hindi nang dugo ng tao ngunit ng mga hayop, at dito kami nabibilang. At ang panghuli ay ang Non-Demonic Vampires. Para lang itong mga tao kung tutuusin ngunit nagkakaroon parin ito ng pangil at may lakas at liksi na tulad ng mga karaniwang bampira. Isa pa, dugo ng halaman ang iniinom ng mga ito na kilala sa tawag na chlorophyll.
Lahat naman ng klase ng mga bampira sa mundo namin ay nakakakain at nakakainom ng mga pagkaing pangtao ngunit kinakailangan parin naming uminom ng dugo na kinakailangan ng mga katawan namin.
We seems to act like normal people, pero lumalabas rin yong pangil namin at anytime we want when we reach the age of 15. We have skills that normal people don't have, and speed are one of it.
Nang marating ko na ang dulo ay agad kong nakita si Ethan, ang matalik kong kaibigan. Bata palang ako noong naligaw ako sa gubat at aksidente na napadpad dito. At doon ko siya nakilala at kalaunan ay naging kaibigan. Ito ang tagpuan namin. Isa itong lumang playground at nagsisilbing boundary sa aming clan at sa kanila. Tinatawag itong Abilene.
"You're five minutes late babe!"
-bored niyang sabi
He calls me babe. That's our endearment.
"I have good news for you!"
-I almost shout in excitement
"What is it?"
-matipid na tanong nito
"I will be going to school this year! And guess where I'll be studying?"
By the time I said that, he automatically stands up from lying. He is eager to know where it is.
"MANDERSTEIN UNIVERSITY!"
-I shouted while jumping in joy. I am really happy
All my life I've been studying at home that's why when my parents agreed to make me study at a university, it really makes me happy. I don't know what would I expect from that university pero mas nangingibabaw yong excitement kaysa sa kaba ko kasi alam kong may kaibigan ako, andiyan si Ethan. At kapag andyan siya, alam kong may kakampi ako.
Wala akong ideya kung ano ang klase ng pag-aaral sa isang university kung kaya nang papiliin na ako kung saan ko gusto mag-aral, yong university na pinapasukan ni Ethan ang pinili ko.
"Wow! Congrats!"
-nakangiti siya but it seems like he's not happy from what he'd heared
"Are you not happy? Look babe, I will now study in a university at kasama pa kita! Sobrang saya non diba?"
-masaya kong saad
"Ofcourse I'm happy. I have more time to be with you!"
-sagot nito
He patted my head. He's smiling but I don't think he's happy. Hindi ko nalang masyadong pinansin baka wala lang sa mood. We changed the topic after that. Marami kaming napag-usapan na hindi namin napansin na magtatakip-silim na pala.
"We need to go home now!"
-putol niya sa pinag-uusapan namin
Ay oo nga pala, di ko namalayan ang oras.
"Sige kita nalang tayo sa MANDERSTEIN UNIVERSITY!"
-sigaw ko sa pangalan ng magiging school ko
"Too hyper babe!"
-reklamo niya
"Bakit ba? Excited ako eh!"
-pagrereklamo ko. He didn't answer. He just smiled.
He hugged and kissed me in the forehead before going back to our clans. He's always like this ever since. A pure, sweet gentleman.
"Take care!"
-sabi niya
"Ingat ka rin!"
-sabi ko sabay talikod
Pero hindi paman ako nakakalayo ay narinig ko siyang nagsalita.
"I hope you are making the right choice!"
Mahina lang iyon, parang bulong. Nilingon ko siya pero nakalayo na ito. Pinagkibit-balikat ko na lamang ito at nagpatuloy sa paglalakad pauwi.
Kunot-noo akong naglakad pauwi sa aming bahay. Ang weird niya ngayon. . .