I am staring at my burger and fries while waiting at him here in the cafeteria, it was break time. Malamig na lang ang pagkain ko't lahat, wala pa rin siya. Saan na naman ba kasi nagsuot 'yon?Nahagip na ng mga mata ko ang mga kasamahan niya. So it just means na out na nila.
Excuse kasi siya before and after break time because of their rehearsal sa music club para sa nalalapit na CCC, or should I call, Campus Christmas Celebration. It was an event every second week of December. Automatically, masaya ang week na 'yon dahil walang klase and after that ay holiday break na.
Pero... gugulatin naman kami pagbalik sa January. Doon ibubuhos lahat ng hindi namin nagawa during our happy days. Oh 'di ba, ang buhay ng graduating senior high ay nakatutuwa, kahit nakaluluha.
I took a deep breath and rest my chin on my closed palm. Naalala ko na naman yung bagay na laging sumusulpot sa isip ko these past few days.
It's been a weeks since we shared our last dinner with my parents. Medyo nalilito lang talaga ako sa mga sinabi niya, o nila noong araw na iyon. Hindi ako maka-move on, pero hindi ko kayang i-open up yung topic na 'yon para itanong kung seryoso ba talaga siya kasi hindi niya naman binabanggit or something, baka mamaya sabihin niya pa uto-uto ako or assuming ako. I don't know.
Pero... seryoso ba kasi talaga siya? Oo? Hindi? After that day kasi, parang medyo ilang siya sa 'kin, I mean we're still together pero hindi na niya ako masiyadong inaasar katulad noon na talagang ipapahiya niya ako sa maraming tao para lang mapag-tripan ako. I'm not sure if it's a good news, actually. Baka mamaya may kapalit ang pananahimik niya, nakakatakot. LOL.
Pero, possible ba na naiilang siya because of his feelings? Nakatatawa. Aware naman ako na torpe siya kahit na sobrang hangin niyon, kaya nga wala pa siyang nagiging girlfriend as well I am. I'm not torpe just because I've never had a boyfriend yet, it's because I want to finish my studies first before all of those stuff.
It's not on my priority list, honestly. Kaming dalawa, wala sa vocabulary namin ang pumasok sa relasyon. Yung parang kaming dalawa lang na magkasama, sapat na eh, kaya nakakasakit talaga ng ulo yung pag-agree niya sa marriage na sinasabi nila Mom — no. That will never happen, he's not serious about that, I know, but... ugh!
Bakit ang lakas naman ng loob kong mag-assume? Eh, I just based it on what he said last time? And how he acts lately. I don't understand myself when I felt little happiness inside of me knowing that maybe he have feelings for me. Huh, nakatatawa talaga, may pang-asar na ako sa kaniya if ever...
Pero hindi eh, baka natauhan lang siya when I told him na tigilan niya ang mga kalokohan niya sa 'kin dahil hindi talaga nakatutuwa yung mga ginagawa niya most of the times. Siguro guilty na siya... Huh, ewan ko. Ang gulo.
"Hey!" Nagulat ako nang makitang nasa harapan ko na siya. Hindi ko manlang napansin ang presence niya. Nakaka-inis naman kasi eh, mas mahirap pa 'to sa math, walang formula, walang description, sa hula lang ako sasalba... maliban na lang kung magtatanong ako to confirm 'di ba... Okay sige, titiyempo ako.
"Oh? Bakit ang tagal mo?" I asked. Looking at his tray in front of mine.
"Wala lang..." He giggled as if he did something crazy again. Ano na namang ginawa nitong kalokohan? Naku ah, 'yan na nga ang sinasabi kong pananahimik eh baka mamaya may balak 'yan.
My brows crossed and I can't help but to look around. “What's with that grin?”
“Nothing, I'm just... happy.” Mukha nga, halata naman. May kakaiba sa ngiti niya eh, hindi 'yan yung natural. In fairness, 'yang mga ngiting 'yan kasi ay minsan ko lang makita, madalas kapag nakakapasa siya sa tests or exams o kaya naman if something happens in his life na makabuluhan except sa paggawa ng kalokohan.
Madalas ko siyang makitang ganiyan lately, nakaka-curious kung bakit. “Happy sa?” I clarified.
“Sa buhay ko, bakit? Bawal ba? Ayaw mo ba akong sumaya?”
Napangiwi ako. “Definitely.”
“Ang sama! Anong klase kang kaibigan?” He cries on his sleeves. Kapag sira-ulo nga naman talaga.
“Manahimik ka. May itatanong ako.” Sasabog na ang utak ko. Hindi na dapat 'to pinapatagal pa. Itanong kung itanong.
He rolled his eyes. “Bahala ka.” Sasabihin niyang I'm acting like a baby but there he goes, acting like a kid, again.
“Huwag mo kong artehan. I'm serious.” I'm not that interested about this but confusion kills. Nang-aasar man ang dating nila Mom that time, but I know they are serious and I also know that they already had a discussion together with Tim's parents about that marriage thing. Our parents are friends and a business partners for a decade, and both families are hungry in power.
Hindi imposibleng i-arrange marriage nila kami for their business and own desires. Hindi na ako magtataka kung noong bata pa lang kami, pinagplanuhan na nila 'yon. At hindi ako makakapayag sa ganoon. Kahit sinong tao hindi makapapayag na ikasal sa taong hindi niya naman mahal.
Napag-isip-isip ko na this is a serious thing pala because it's not just about sa kalokohan ni Tim, it's about our future. Kung agree siya roon, wala akong choice kundi pakasalan siya. Kaya sana nagbibiro lang talaga siya dahil alam kong maski siya, ayaw makasal sa hindi niya mahal... at talagang sasampalin ko siya kung sasabihin niyang seryoso siya roon.
I took a deep breath and started, “I have a question and I need a clear answer, alright?”
“Ano?” tanong niya bago sumubo ng pagkain mula sa pinggan niya na naglalaman ng dalawang order ng rice. May dalawa ring order ng dish, syempre hindi lang doon nagtatapos 'yon, meron pang nakalatag sa tabi na sweet desserts and salty junks. Break time lang ha, hindi pa 'yan lunch.