เช้าวันใหม่อากาศปลอดโปร่ง...
“อรนับสิ มากันครบยัง?” เจ้ปลามอบหน้าที่ให้ลอออรนับสมาชิกทั้งหมดที่มาจากลัดดานายด์
หญิงสาวสำรวจคนกลุ่มใหญ่ตรงหน้าอย่างแข็งขัน หลังจากนับจนครบจึงรีบกลับมารายงาน
“คนครบแล้วค่ะเจ้...”
“ดีแล้วจะได้รีบไป อย่าทำให้ฉันขายขี้หน้าล่ะ จำให้ขึ้นใจ คุณเควินมองได้ แต่ห้ามอ่อย” วันนี้เป็นวันแรกที่ทีมคนจากลัดดานายด์จะได้เข้าไปในซาลู
เป็นโอกาสชิ้นใหญ่สำหรับแบรนด์ระดับประเทศอย่างลัดดานายด์จะได้มากระทบไหล่กับแบรนด์ระดับโลก ทุกความรู้ที่ได้จะนำไปพัฒนาแบรนด์ลัดดานายด์ ไหนๆ ก็มีโอกาสทั้งทีต้องกอบโกยความรู้ให้มากๆ แม้ตัวเจ้าของแบรนด์ซาลูจะน่าสนใจกว่าก็ตาม
โอกาสที่จะทำให้เควินชายตาแลไม่มีเลย
เพราะขนาดสวยหยาดฟ้า เป็นเซเลปชื่อดัง เป็นนางแบบแถวหน้ายังจับเควินไม่อยู่มือ
แล้วผู้หญิงธรรมดาหน้าตาเหมือนสาวบ้านนอกหรือจะทำให้ชายผู้นั้นสนใจได้ เจ้ปลาแค่เตือนในฐานะที่เคยประจันหน้ากับชายผู้นั้นเป็นบางครั้ง
เพราะต่อให้ใจแข็งขนาดไหน พอได้เผลอตัวสบนัยน์ตาสีมรกตคู่นั้นมีอันว่าเพลี่ยงพล้ำทุกครั้งไป
เสน่ห์ของเควินละลายได้แม้แต่น้ำแข็งล้านปีในขั้วโลกเหนือ แล้วหัวใจอ่อนแอที่แอบปลื้มเขาอยู่แล้ว จะไม่หวั่นไหวได้ยังไง
“มีจงอางหวงไข่ขวางไว้ทั้งคน พวกเราเข้าไม่ถึงคุณเควินหรอกค่ะ” มีเสียงใครบางคนแทรกขึ้นมาระหว่างที่เจ้ปลากำลังอบรมชุดใหญ่
“จะพูดจะจาอะไรระมัดระวังกันด้วย ที่หล่อนพูดถึงอยู่นั่น อัปเปหิหล่อนกลับไทยได้เลยนะ”
เวโรนิก้าเป็นทั้งหุ้นส่วนและดีไซเนอร์หลัก หล่อนมีดีพอตัวไม่อย่างนั้นจะอยู่ข้างกายเควินมาได้ยังไงเป็นสิบๆ ปี
“ได้ข่าวว่าไม่อยู่ไม่ใช่เหรอคะเจ้” ปานแขถามเสียงอุบอิบ
“ไม่อยู่หรอก แต่น่าจะรีบกลับมาแหละ” เจ้ปลาตอบ แอบสะดุ้งเมื่อนึกถึงแววคมกริบของเวโรนิก้า
“การที่คุณเควินไม่ยอมสละโสด เพราะไม่อยากให้หล่อนเสียใจหรือเปล่า?” มีใครบางคนตั้งคำถาม
แต่เสียงตวาดของเจ้ปลาทำให้คนที่ตั้งใจตอบต้องรีบหดคอ “อย่าสาระแนเรื่องคนอื่นนักเลย มาทำงานนะยะ ไม่ได้มาหาผู้”
เจ้ปลาต้อนสาวแท้ สาวเทียมรวมแล้วสิบเอ็ดคนขึ้นรถตู้คันใหญ่ พอรถยนต์เริ่มเคลื่อนที่เสียงที่เงียบไปก็ค่อยๆ ดังขึ้นมา ในหัวข้อสนทนาไม่พ้นเควินเลย
เจ้ปลาส่ายหน้า มองฝูงแมลงเม่าที่เตรียมตัวบินเข้าไปกลางกองไฟด้วยแววตาระอา
หลายครั้งที่มาเหยียบซาลู มักจะได้ยินข่าวคาวๆ ของชายผู้นั้นเสมอ เควินไม่สนใจเด็กฝึก เขามีสาวสวยให้เลือกนับไม่ถ้วน แต่ดูเหมือนว่าฝูงแมลงเม่าเหล่านี้จะไม่ประมาณตัว ต่อให้เปลวไฟร้อนแรงแค่ไหนก็พร้อมที่จะโผเข้าใส่ หากมีโอกาส
เศษซากความชอกช้ำที่พบเจอ เจ้ปลายังนึกดีใจ โชคดีที่ตนเองเป็นสาวประเภทสอง
ไม่อย่างนั้นก็คงเสียอกเสียใจไม่ต่างอะไรกับผู้หญิงหน้าโง่พวกนั้นหรอก
เวโรนิก้ากดวางสาย แววตาเธอลุกวาบ สีหน้าเคร่งเครียดจนช่างแต่งหน้ากลั้นหายใจจนแทบหมดลม มือสั่นๆ พยายามวาดพู่กันใต้ขอบตาล่างของเวโรนิก้าอย่างเบามือที่สุด
“พอๆ แค่นี้แหละ ฉันไม่ออกไปแล้ว ฉันจะกลับปารีส”
เวโรนิก้าผลักมือที่สาละวนกับผิวหน้าของเธอออก วันนี้เธอคงฝืนปั้นหน้าไม่ไหว เมื่อมีเรื่องกระทบใจจนกำลังสั่นพั่บๆ อยู่นี่ สายของเธอส่งรูปมาให้ดู แม้จะเป็นแค่ภาพเบลอๆ มองแทบไม่ชัด แต่อากัปกิริยาของเควันนั่นแหละที่ทำให้เวโรนิก้าร้อนใจ
ชายผู้นั้นไม่เคยสนใจเพศตรงข้ามขนาดต้องเดินตาม
แต่ครั้งนี้เควินลงทุนเดินตามแม่สาวปริศนานั่น เธอไม่รู้ว่าคืนนั้นจบลงที่ตรงไหน แต่การแสดงออกของเควินทำให้เธอนั่งไม่ติด เธอลงทุนเกาะติดเขามานับสิบปี เธอไม่ยอมให้ใครก็ตามมาฉกฉวยเขาไปง่ายๆ หรอก
โชคดีที่เควินยังไม่เคยสนใจผู้หญิงคนไหนจริงจัง
และหากเขาเกิดความสนใจใครขึ้นมาสักคน เวโรนิก้าก็รีบจัดการ
เควินไม่เคยเอะใจ นั่นคงเพราะเขาไม่ใส่ใจด้วยมั้ง เธอยอมให้เขามั่วกับผู้หญิงพวกนั้นได้ แต่วันใดก็ตามที่แม่ผู้หญิงพวกนั้นคิดจะจับเขาให้อยู่มือ หล่อนจะหายไปจากชีวิตเควินทันที
เวโรนิก้าผุดลุกขึ้นยืน ฉวยสูทผ่าหน้าสีหวานขึ้นมาคลุมไหล่ แล้วก็รีบเดินฉับๆ ออกไป มีคนสนิทของหล่อนวิ่งเหยาะๆ ตามไปติดๆ
“อารมณ์ขึ้นอารมณ์ลงเหมือนสาววัยทองเข้าไปทุกที ไม่รู้ว่าทนหล่อนได้ยังไงกัน!” เสียงบ่นตามหลังแต่เวโรนิก้าไม่มีทางได้ยิน
“ไม่ทนก็ต้องทนแหละ หากอยากได้แบรนด์ซาลูมาวางขาย ก็ต้องยอมก้มหัวให้หล่อน” เวโรนิก้ามีอิทธิพลพอดู หากหล่อนไม่พอใจขึ้นมา ออกเดอร์ที่ขอไว้คงชวด ดังนั้นหลายครั้งที่คนรอบตัวต้องฝืนทำดีกับหญิงผู้นั้น
“โชคดีเนอะที่คุณเควินไม่แลหล่อน” ใครๆ ก็รู้ว่าเวโรนิก้าออกตัวแรงในการแสดงความเป็นเจ้าของเควินแค่ไหน
“อย่าพูดแบบนี้ให้แม่นั่นได้ยินล่ะ ฮ่าๆ” มีเสียงเตือนพร้อมกับเสียงหัวเราะ
มันเป็นการเย้ยหยันเวโรนิก้าลับหลัง เพราะหากประจันหน้ากันตรงๆ ใครล่ะจะกล้าพูดแทงใจดำหล่อน มันเป็นเรื่องต้องห้าม เพราะสิ่งเดียวที่เวโรนิก้าครอบครองไม่ได้คือเควิน...เขายอมรบหล่อนในฐานะเพื่อนร่วมงาน ในฐานะหุ้นส่วน แต่ไม่มากไปกว่านั้น
“แคลวิดีโอนี่ได้มายังไง?” เวโรนิก้าแผดเสียงแว๊ดๆ หลังเพื่อนสนิทกดรับสาย
แคลโรลีนเบนโทรศัพท์ออกห่าง แอบเบ้ปากใส่เพราะปลายสายไม่มีทางได้รู้ ลับหลังหล่อนเธอทำทางไม่พอใจใส่
“มีคนส่งต่อกันมาน่ะ อีกพักสื่อคงโหมประโคม นานๆ เควินจะมีทีท่าเหมือนเด็กหนุ่มหลงสาวสักที”
เสียงหัวเราะคิกคักเพิ่มความหงุดหงิดกับเวโรนิก้านับร้อยเท่า เธอเม้มปากแน่น กำมือจนเล็บจิกลงไปในผิวเนื้ออุ้งมือ เธอไม่มีทางปล่อยให้ข่าวฉาวๆ นี่หลุดรอดออกไปสู่สายตาคนอื่นหรอก ไม่มีวัน...
ผู้หญิงปริศนาคนนั้นไม่มีทางได้สมหวัง...