บทที่2.สะดุดรักแม่สาวจอมเปิ่น
          ซองเอกสารหนาพอสมควร หนาขนาดลอออรยัดเก็บในอกเสื้อไม่ได้ เธอเลยจำใจถือแล้วก็เดินย้อนกลับมาทางเดิม...แต่เพราะความโก๊ะส่วนตัวด้วยล่ะมั้ง หรือไม่ก็ทางเดินวกวนจนลอออรหลงทาง เธอเดินไปฝั่งตรงกันข้ามกับขามา เดินลึกเข้าไปเรื่อยๆ จนมาหยุดยืนมึนที่หน้าประตูห้อง ห้องหนึ่ง
บานประตูเผยอแง้ม มีแสงไฟส่องลอดผ่านช่องว่างเล็กน้อยนั่นมา
ลอออรชั่งใจระหว่างหมุนตัวเดินกลับ แล้วพยายามคลำหาทางออก กับการเดินไปข้างหน้า เผื่อบางทีจะเจอใครสักคน เธอน่าจะได้รับความกระจ่าง เพราะคนในย่อมรู้ทางออก แทนการเดินวนไปเวียนมา
และแล้วลอออรก็ตัดสินใจเลือกทางที่สอง เธอผลักประตู แล้วเดินเข้าไปด้านใน
ห้องโถงกว้าง มีโต๊ะทำงานตัวใหญ่ตั้งอยู่ตัวเดียว ไม่มีเก้าอี้ ไม่มีใครสักคนเหมือนที่ลอออรคาดคะเน หญิงสาวหมุนมองไปรอบๆ ตัว เธอพยายามเพ่งสายตามองฝ่าความมืด เมื่อแสงไฟส่องสว่างเฉพาะที่กลางโต๊ะเท่านั้น
“มันยังไงกันนะ ทำไมมีคนเลย” ลอออรบ่นพึมพำ ขยับเดินไปข้างหน้า ความกลัวผสมกับความกล้าจนแยกไม่ออก
มันเป็นประสบการณ์ไม่ค่อยดีเท่าไหร่สำหรับเธอเลย ตึกใหญ่โตแต่แทบจะไม่มีคนอยู่ บริเวณลอบบี้ด้านล่างยังมีพนักงานซาลูเดินกันให้ควัก แต่นับตั้งแต่เธอเดินออกจากลิฟต์ตัวนั้น ลอออรเจอแค่เลขานุการสาวคนนั้นคนเดียว
แต่แล้ว...สายตาของลอออรก็ไปสะดุดกับอะไรบางอย่าง เธอตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ และถือวิสาสะก้มลงมอง
กระดาษสเกตวางซ้อนทับกันกองมหึมา มันคือขุมทรัพย์ทางปัญญาที่ดีไซเนอร์ระดับหัวกะทิกลั่นกรองมาแทบทั้งนั้น
ลอออรยกมือปิดปากทัน ก่อนที่เสียงกรีดร้องของเธอจะทำให้ใครสักคนแตกตื่น เมื่อกลั้นใจกลืนเสียงกรีดร้องลงคอไว้ได้ ลอออรจึงลดมือลง ยื่นมือสั่นๆ จับกระดาษสเกตแผ่นหนึ่งขึ้นมาดูใกล้ๆ
หญิงสาวเอียงคอมองผลงานชิ้นเอกในมือ เธอจิปากเบาๆ และกัดริมฝีปากล่าง ขณะใช้ความคิด
เธอแค่เด็กฝึก ฝึกอย่างหนักเพื่อจะเป็นดีไซเนอร์ในอนาคต ลอออรเคยออกแบบเอง เธอแก้ไขแบบที่ตัวเองสเกตนับร้อยรอบกว่าจะพอใจชิ้นงานนั้น
แต่กระดาษสเกตตรงหน้า แทบไม่มีร่องรอยการแก้ไข
ชุดที่ดีไซเนอร์ออกแบบไว้ แทบไม่มีที่ติ แต่ทำไมไม่รู้นะ ลอออรกลับคิดว่า...มันยังมีบางอย่างขาดหายไป
ตอนที่ฉวยดินสอขึ้นมาจากพื้นโต๊ะ ลอออรไม่ได้คิดอะไรเลย มันมีบางอย่างดึงดูดเธอจมไปกับจินตนาการ มือเรียวเล็กขยับขีดเขียน เธอเติมบางอย่างในภาพสเกตที่ไม่มีรอยแก้ แล้วก็ยกขึ้นมามองใกล้ๆ พร้อมกับยิ้มสมใจ เมื่อภาพสเกตที่ไม่สมบูรณ์นั้น สมบูรณ์ขึ้นแล้ว
แกร๊ก...
เสียงสิ่งมีชีวิตเคลื่อนไหว ลอออรสะดุ้งตัวโยน เธอโยนกระดาษแผ่นนั้นไว้บนโต๊ะเหมือนเดิม ก่อนก็รีบวิ่งผลุนผลันออกไป หากมีใครสักคนเห็นเธอที่นี่คงไม่เป็นการดีกับตัวเองเท่าไหร่
ทิโมธีปิดประตูระเบียง เขาออกไปสูดอากาศด้านนอก เพื่อให้ความรุ่มร้อนของตนเองลดลง เขาร้อนใจพอๆ กับเควิน สมองมืดทึบ เมื่อยังไม่เจอผลงานชิ้นเยี่ยมเข้าตา
พอดีกับที่เควินเดินสวนเข้ามา สีหน้าของเจ้านายดูแปลกๆ ท่าทางเควินเลิ่กลั่ก เหมือนกำลังมองหาใครสักคน
“กลับกันก่อนดีกว่าไหมครับ ผมว่าวันนี้คงไม่ได้อะไร” หลายชั่วโมงกับการมองหาเพชรเม็ดงามในกองภาพสเกต แต่กลับคว้าน้ำเหลว ไม่มีภาพสเกตไหนเข้าตาเขาและเควินเลย
ชายหนุ่มไม่ตอบ เขาเดินไปทิ้งตัวนั่งบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ชิดกำแพงกระจก คงเป็นตอนที่เขาอารมณ์ไม่ดีสุดๆ จึงผลักเก้าอี้กระเด็นไปไกลขนาดนั้น
“จะกลับก่อนก็ได้นะ แต่ขอผมอยู่อีกแปบนึง”
เควินพึมพำตอบหลังจากหลุบเปลือกตาลงเหมือนต้องการพักตา
“คงต้องรอให้เวโรนิก้ากลับมาก่อน หล่อนน่าจะมีไอเดียดีๆ” เวโรนิก้าคือดีไซเนอร์คู่ใจของเควิน หากผ่านสมองอนชาญฉลาดของหล่อน ทุกคลอเลคชั่นที่ออกมาดังเกรียวกราวเสมอ
“ไปเถอะๆ ผมอยากพัก” เควินโบกมือไล่ เขากำลังผิดหวังอย่างแรง
เขาตามแม่สาวนัยน์ตาโตนั่นมาติดๆ ไม่รู้สิว่าคลาดกันตอนไหน เขายังเห็นหน้าหล่อนไม่ชัดเลย ที่จำได้ก็แค่รอยยิ้มสดใสกับแววตาจัดจ้าคู่นั้น
มีเสียงปิดประตูดังเบาๆ ไม่มีใครรบกวนเควินอีก ชายหนุ่มจมอยู่กับความคิดตัวเองนานพอสมควร
ตอนที่เขาตัดใจเดินออกจากห้อง ก็ตอนที่ลอออรกระโจนเข้าไปในลิฟต์พอดี
“โอ้ย...นึกว่าหลงอยู่ในเขาวงกตเสียแล้ว” หญิงสาวเอนตัวพิงผนังลิฟต์ ทอดสายตามองแสงไฟลิบตาด้วยแววตาแจ่มกระจ่าง
เธอเสียเวลางมหาทางออกเป็นชั่วโมง กว่าจะคลำทางจนเจอลิฟต์ก็เล่นเอาเหงื่อตก
โถงทางเดินเงียบกริบ แม้แต่เลขานุการสาวคนเดิมก็ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว หญิงสาวติดใจแค่นิดเดียว ชั้นนี้ทั้งชั้นไม่มีคนอยู่เลยหรือไง
ลอออรมารู้เอาทีหลัง หลังจากฝึกงานได้ครบอาทิตย์ ชั้นที่เธอมาเอาเอกสาร เป็นโซนต้องห้าม
หากไม่มีคำสั่งของผู้บริหารระดับสูง ไม่มีคนในซาลูคนไหนไปถึงที่นั่น ลิฟต์จะถูกล็อกไว้ คงเป็นความโชคดีของเธอ วันนั้นเควินลืมล็อกลิฟต์ เขากำลังหงุดหงิดจนเผอเรอนั่นเอง