นับประสาอะไรกับผู้หญิงพวกนี้เล่า“เจ้จะให้อรทำอะไรคะ” ประกายตาลอออรวิบวับ“คนที่ซาลูให้เข้าไปรับแผนงานตอนนี้ แต่เจ้เมื่อยขี้เกียจไปเอง อรไปเอาให้เจ้หน่อยได้ไหมล่ะ”เจ้ปลารู้ดีภาษาฝรั่งเศสของลอออรถึงระดับไหน ในเมื่อคัดมาเองกับมือ แถมลอออรดูน่าไว้ใจที่สุดในบรรดาเด็กฝึกงานที่พามาทั้งหมด“ได้ค่ะ อรไปได้”เจ้ปลาหัวเราะหึๆ กับอาการกระตือรือร้นของลอออร แววตาโชนแสงนั่นระยิบระยับชวนมอง คงเป็นสิ่งเดียวในตัวลอออรที่เป็นเสน่ห์ดึงดูด ดวงตากลมโตใสกระจ่าง ไร้จริตและใสซื่อ“อย่าให้หลงทางล่ะ รู้ใช่ไหมต้องไปที่ไหน” เจ้ปลาถามย้ำเพื่อความมั่นใจลอออรพยักหน้ารัวๆ แค่คิดว่าจะได้ออกไปด้านนอกก็ตื่นเต้นแทบบ้า“นี่โทรศัพท์เจ้ พอไปถึงก็โทร. หาคุณทิโมธีน่ะ เขารอเอาเอกสารให้”เจ้ปลาส่งโทรศัพท์ของตนเองให้ พร้อมกับย้ำกับลอออรอีกครั้งลอออรพยักหน้ารับ เธอรีบออกจากห้องพักเพื่อไปรับเอกสารแทนเจ้ปลา มีความตื่นเต้นวิ่งพล่านในเส้นเลือดนี่นับเป็นครั้งแรกที่เธอกำลังเดินท่อมๆ อยู่ในเมืองใหญ่อย่างปารีส ผู้คนหลายสัญชาติเดินสวนกันจนตาลาย ลอออรมองหารถประจำทางเพื่อโดยสารไปที่ซาลู เธอสาวเท้าเดินตรงไปที่จุดจอดรถประจำทาง ใช้เวลารอไม่นานเลยสำหรับรถประจำทางสายที่รอแล่นเข้ามาจอดเธอเดินตามผู้โดยสารคนอื่นขึ้นไปด้านบน หลังชำระค่าโดยสารลอออรกวาดตามองหาที่นั่ง เธอได้ที่นั่งติดกระจกค่อนไปทางด้านหลัง ผู้โดยสารท่านอื่นนั่งเงียบๆ คงเป็นความเคยชินของพวกเขา แต่ลอออรไม่ เธอตื่นเต้นจนหัวใจแทบระเบิด ทิวทัศน์สองข้างทางทำให้เธอตื่นตาตื่นใจ ลอออรรีบพิมพ์ภาพเหล่านั้นไว้ในความทรงจำมันไม่ใช่ครั้งสุดท้ายหรอกที่เธอจะมาเยือนฝรั่งเศสหรอก ตราบใดที่ความฝันของเธอยังไม่สัมฤทธิผลสมุดเล่มเล็กที่ลอออรมักจะจดบันทึกความประทับใจของตัวเองลงไป เธอล้วงออกมาสเกตสิ่งที่ผุดขึ้นมาในสมอง เพราะบางทีเธออาจจะใช้สิ่งเหล่านี้สานฝันเพื่อตัวเองประสบการณ์ลอออรยังน้อย เธอยังต้องเรียนรู้อีกเยอะ แต่ลอออรไม่เคยท้อ คงมีสักวันแหละที่เธอจะเดินไปถึงจุดหมายบิลบร์อดบนอาคารหลังใหญ่กำลังฉายภาพของใครบางคน แปร่งๆอรมองตาค้าง ชายผู้นั้นมีเสน่ห์เสียจนเธอเกือบลืมหายใจ เขาไม่ใช่ใครเลย ผู้ชายคนนั้นคือเควิน ดิดิเย่ร์ ขาสวมชุดสีดำเป็นประจำ แต่ไม่เหมือนคนอื่นหรอก ทุกชุดที่เควินใส่ถูกออกแบบตัดเย็บจากดีไซเนอร์มือดีของซาลู หากเควินไม่ใช่CEO เขาเอาดีทางการเดินแบบก็คงทำเงินให้เควินไม่น้อยแต่เพราะเควินมีสมองมากกว่าความหล่อเหลา เขาเป็นผู้บริหารที่มองการณ์ไกล เควินเดาความชอบของผู้หญิงถูกเสมอ เขารู้ใจพวกเธอ เหมือนกับไปนั่งอยู่กลางใจท่าทางเคร่งขรึมของเขาเรียกเสียงกรี๊ดจากสาวๆ ได้ตลอด แต่การเข้าถึงเขานั้นเป็นการยาก ชายผู้นั้นงานยุ่งแทบไม่มีเวลาส่วนตัวซาลูสร้างเมล็ดเงินมหาศาลให้กับเขา แต่เควินก็ยังขยันทำงานทุกวัน เขาทำงานเหมือนกลัวว่าตัวเองจะจากโลกนี้ไปในวันนี้พรุ่งนี้ คนในปารีสรู้ดี แต่ไม่มีใครห้ามเขาได้สักคน เควินกโหมทำงานหนัก แต่เวลาและความเหนื่อยล้ากลับทำร้ายเขาไม่ได้ผู้ชายอายุสี่สิบบวกคนนี้ ยังคงหล่อเหลาเหมือนเดิมลอออรถอนใจดังเฮือก เธอชักสายตากลับมาจากบิลบอร์ด ไม่อย่างนั้นเธออาจจะเลยจุดจอดเมื่อรถประจำทางจอดสนิท ประตูเปิดให้ผู้โดยสารลงจากรถ ลอออรเดินตามผู้โดยสารคนอื่น เธอมัวแต่มองความอลังการของตึกตรงหน้า จนเกือบสะดุดฟุตบาทล้ม“อุ้ย!” หญิงสาวเซไปข้างหน้าหลายก้าว กว่าจะตั้งหลักได้ลอออรกวาดตามองไปรอบๆ โชคดีเธอเป็นเวลาดึกพอสมควร ผู้คนเลยไม่ค่อยพลุกพล่าน ไม่อย่างนั้นเธอคงขายขี้หน้าพวกเขา หากพลาดล้มลงไปบนพื้น“แหะ” เธอฝืนยิ้มแหยๆ ไปรอบๆ ตัว หลังจากตั้งหลักได้ ลอออรมองหาที่นั่ง ขาเธอสั่นจนฝืนทรงตัวไว้คงไม่ดีเท่าไหร่ ในที่สุดเธอก็เจอที่พักขา ลอออรทิ้งตัวลงนั่งแบบไม่ต้องคิด เธอไม่ได้สวมกระโปรงเลยไม่ต้องระมัดระวังตัวนัก เธอสวมกางเกงตัวโคร่งกับสเวตเตอร์สีเทาที่สวมทับเสื้อยืดสีขาว แถมยังมีผ้าพันคอผืนโตพันอยู่รอคออีกด้วย เธอคงเป็นตัวประหลาดสำหรับคนอื่น เพราะลอออรแอบเห็นมีหลายคนแอบมองเธอด้วยสายตาแปลกเธอพยายามไม่ใส่ใจสายตาของคนเหล่านั้นลอออรล้วงโทรศัพท์ของเจ้ปลาออกมากดโทรออก เธอไม่ได้มาเพื่อเดินเล่น ดังนั้นต้องรีบทำภารกิจให้สำเร็จ เธอจะได้มีเวลาสำรวจความเป็นไปในปารีส เมื่อมันเป็นข้อมูลสำคัญสำหรับเธอตอนเรียนหลังได้ยินคำทักทายจากปลายสาย “สวัสดีค่ะ ดิฉันมารับเอกสารแทนเจ้ปลาค่ะ ไม่ทราบว่าจะให้ดิฉันไปรับได้ที่ไหนคะ?”ทิโมธีเบนโทรศัพท์ออกห่าง ปลายสายเสียงไม่คุ้นหู สำเนียงแปร่งๆ แต่ก็ถือว่าดีพอใช้“อ้อ คนจากลัดดานายด์นั่นเอง ขึ้นมาที่ชั้นสิบหก ผมจะฝากเอกสารไว้กับเลขาฯ คุณขึ้นมารับไปได้เลย” ทิโมธีเขี่ยกระดาษตรงหน้า เขาเพ่งมองรูปในกระดาษ พร้อมกับคิดไปด้วยอีกไม่นานจะถึงฤดูแฟชั่นกลางปี ซาลูมีแพลนที่จะออกคอลเลคชันใหม่ แต่ยังไม่รู้จะเป็นแบบไหน เมื่อยังไม่มีงานชิ้นไหนถูกใจเควินสักทีเจ้านายอารมณ์เสียจนต้องขอตัวออกไปสูบบุหรี่ ทิโมธีไม่ได้รั้งไว้ เขารู้ใจเควินดี ตอนนี้เควินคงหงุดหงิด เมื่อเขาเองก็คิดไม่ออก เควินเปรยๆ ให้ฟัง เขาไม่มีแรงบันดาลใจสำหรับคอลเลคชันนี้เลยทิโมธีกดวางสาย เขาหมดความสนใจเรื่องของลอออร เมื่อกำลังโฟกัสกับกระดาษกองมหาศาลบนโต๊ะ ฝีมือดีไซเนอร์ของซาลูทั้งหมด แต่ก็ยังไม่เข้าตาชิ้นไหนเลยเหมือนกันลอออรลุกขึ้นยืน ยื่นมือปัดฝุ่นที่ปลายขากางเกง เงยหน้ามองตัวตึกพร้อมกับสูดลมหายใจแรงๆ มือของเธอกระตุกผ้าพันคอ กระตุ้นความกล้าในตัว นี่เป็นครั้งแรกกับการเหยียบย่างเข้าไปในซาลู“ฉันจะไม่มีทางลืมวันนี้เด็ดขาด” ลอออรพึมพำขยับก้าวเท้าเดินไปข้างหน้าแต่ทุกอิริยาบถของเธออยู่ในสายตาใครบางคน เขามองหล่อนผ่านควันบุหรี่ นับตั้งแต่หล่อนก้าวเท้าลงมาจากรถประจำทางคันนั้น มันเหมือนมีอะไรบางอย่างดึงดูด เขาไม่สามารถละสายตาจากเธอได้เลย ท่าทางสะดุ้งตกใจตอนที่เกือบสะดุดฟุตบาทตรึงสายตาของเขาไว้ ท่าทางเลิ่กลั่กหมุนซ้ายหมุนขวาเหมือนกำลังตื่นกลัว กระตุ้นต่อมบางอย่างในร่างกายเขาให้เดือดพล่าน เนื้อตัวเขาเต้นระริก สัญชาตญาณสัตว์ป่าตื่นเตลิด แต่ทั้งหมดทั้งหมดที่เกิดขึ้น สงบลงได้ เพียงแค่หล่อนยิ้มช่วงที่สปร์อตไลน์ส่องผ่านหน้า เป็นจังหวะเดียวที่หญิงผู้นั้นคลี่ยิ้มเวลารอบตัวของเขาเหมือนหยุดนิ่ง เขาพยายามชะเง้อมองรอยยิ้มนั่นให้เต็มตาอีกครั้ง แต่หล่อนกลับเดินหนีไปเสียแล้ว
แค่นี้กะสนุกละะ
2d
0ดีอ่าช๊อบบบบ
2d
0ดีมาก
2d
0Xem tất cả