CHAPTER 5
OWEN'S POV
"Ang weirdo."
Napabalikwas ako nang biglang magsalita si Manang Beth na noon pala ay nakatingin sa akin.
"Po?" nasabi ko na lang.
"Sabi ko ang weird," pag-uulit niya.
"Ng alin po?" tanong ko.
"Ni Kayleigh," tugon niya.
"Hindi po ba sabi niyo may mga araw naman talaga na maayos siya?"
"Oo, pero hindi naman 'yon," saad niya.
"Ehhh ano po ang weird?"
"Kayo."
"Kami?"
Tumango siya. "Kayong dalawa ni Kayleigh."
Dahil hindi ko maintindihan ay nagkibit-balikat na lang ako.
"Halika sandali," sabi niya at niyaya muna akong umupo dahil may ikukuwento raw siya.
Nagtungo kami sa sala at umupo.
"Alam mo ba? Natural na malambing noon si Kayleigh. Palagi siyang nakayakap sa papa niya at maging sa aming mga katulong nila. Kapag malungkot kami noon at pagod, agad siyang yayakap at ganoon din kapag malungkot siya. Hindi gumagaan ang pakiramdam niya kapag hindi niya nararamdaman 'yong hawak at yakap ng mga tao sa paligid niya," pagsisimula nito.
Napabuntong-hininga siya.
"Kaya nga noong magkasakit siya… mas lalong naging mahirap para sa kanya. Hindi mo naman kase siya pwedeng hawakan at yakapin kapag gusto mo siyang tumahan kase 'yon mismo 'yong kinatatakutan niya. Kinatatakutan niya pero kailangan niya. Haaay, nakaaawa talaga ang alaga ko…" Nagsimula nang tumulo ang mga luha niya.
Tinapik ko lang siya sa balikat. Kahit pa hindi ko alam kung nararapat ba, tinanong ko si Manang Beth.
"Manang... Paano po ba niya nakuha 'yong sakit niya?" diretso ko na lang na tanong.
"Dahil kay Mr. Pascual," sagot nito.
MANANG BETH'S POV
"Manang... Paano po ba niya nakuha 'yong sakit niya?" tanong sa akin ni Owen.
"Dahil kay Mr. Pascual," sagot ko.
Tiningnan niya lang ako bilang senyales na gusto niya na mas palawakin ko ang aking sagot.
"Career bilang abogado noon ang naging priority ni Mrs. Pascual. Wala siyang panahon at oras para sa anak at asawa niya. Lagi siyang nasa korte at halos hindi na umuuwi sa bahay," pagsisimula ko.
"Malapit na malapit si Kayleigh sa kanyang ama dahil sila ang magkasama sa lahat. Sa eskwela, sa pagkain, sa pagtulog, sa pagkanta at sa lahat. Siya ang tumayong ina at ama ni Kayleigh. Napakabuting asawa at ama pati na rin amo."
"Hanggang sa isang araw, nagbago na rin si sir kase nagsasawa na rin siya. Naging babaero si sir noon. Nag-uuwi siya ng mga babae rito lalo na't hindi naman umuuwi si ma'am madalas. Nakikita 'yon ni Kayleigh kase harap-harapan din niyang pinapakita sa anak ang pambababae," kuwento ko.
Napabuntong-hininga ako.
"Hindi nakuntento si Mr. Pascual. Pati mga babaeng katulong na wala pang asawa rito ay ginagalaw rin niya. Walang makakontra dahil walang may lakas ng loob. Ginagahasa niya pagkatapos ay binabayaran," pagpapatuloy ko.
"Hanggang sa... dumating ang pinakamadilim na bangungot sa buhay ni Kayleigh."
FLASHBACK
"Mommy? Uuwi ka po ba mamaya? Nangako po kayo, 'di ba?" tanong ni Kayleigh kay Mrs. Pascual na ngayon ay kausap nila sa video call.
"I'll try, anak. Marami kaseng ginagawa si mommy eh. Pasensiya na ha? Babawi na lang—"
"Waaah!" Biglang tumakbo si Kayleigh papasok ng kwarto niya habang umiiyak.
"Hon, nuebe anyos na ang anak natin. Ni minsan hindi ka pa niya nakasamang mag-celebrate ng birthday niya. Mas mahalaga ba iyong—" Hindi natuloy ni Mr. Pascual ang sinasabi niya nang putulin siya ni Mrs. Pascual.
"Oo, mahalaga. Para sa kinabukasan natin. Hindi mo kase iniisip iyon dahil puro sugal lang at pambababae ang inaatupag mo!" singhal ni Mrs. Pascual.
Nagsimula na naman silang magtalo kaya nagpasya na lang akong pumasok sa kwarto ni Kayleigh at puntahan siya.
Nadatnan ko siyang umiiyak kaya nilapitan ko siya.
"Kayleigh..." sambit ko sa pangalan niya. Tumingin siya sa akin at umupo ako sa tabi niya.
"Gusto mo ba ng yakap para gumaan ang pakiramdam mo?" tanong ko sa kanya at agad naman niya akong niyakap. Mayamaya lang ay dumating si Mr. Pascual.
"Anak," sabi ni Mr. Pascual at lumapit kay Kayleigh, "Si mommy, may mahalagang inaasikaso sa America kaya hindi makakauwi. Pero hindi mo kailangang umiyak kase kasama mo naman si Daddy. Mamayang gabi, hintayin mo ako ha? May regalo ako para sa iyo."
Agad namang ngumiti, tumango at yumakap si Kayleigh sa kanyang ama.
END OF FLASHBACK
"Masaya si Kayleigh na naghintay kay Mr. Pascual. Nagluto kami ng ilang pagkain na paborito niya noon habang hinihintay namin ang daddy niya. Sinamahan ko siyang maghintay sa sala," pagkukwento ko.
Huminga ako nang malalim habang inaalala ang mga malulungkot na pangyayari.
"Mga alas-diyes ng gabi nang dumating si sir. Ang dumating na Mr. Pascual ay malayo sa pinangako niya at inaasahan ni Kayleigh. Lasing siya at parang wala sa sarili. Wala siyang dalang regalo at lahat kami ay sinigawan niya at pinapasok sa mga kwarto namin."
"Lumapit si Kayleigh sa kanya para salubungin siya. At doon na nangyare ang pinakamalaking bangungot sa bahay na ito..." saad ko.