Mabilis siyang naligo at nagbihis.Isinuot na niya ang kanyang uniporme at matapos ma-check ang sarili sa salamin ay lumabas na siya ng kanyang kuwarto at bumaba ng dining room.Naabutan niya roon ang Tiyahin na nagluluto ng almusal sa kusina.
“Ohayo,Cherish!Tamang-tama lang ang pagbaba mo,hija.Breakfast is ready.Maupo ka na.” ang sabi ni Tita Feliza.Tulad niya ay nakabihis na rin ito ng uniporme ng Himawari Nursing Home.
Humila si Cherish ng upuan at saka umupo.
“Nasaan si Tito?At saka sina Justin at Jessica?Hindi ba sila sasabay?” ang nagtatakang tanong niya.
“Mamaya pa ang gising ng kambal.Ang Tito mo naman ay nauna nang umalis dahil maaga ang call time nila sa opisina.” ang paliwanag ni Tita Feliza,habang ibinaba nito ang isang plato ng ham,eggs at toast sa harap ng pamangkin.
“Thanks,Tita.” Cherish thanked her.
“Gusto mo ba ng gatas,orange juice o kape?” ang tanong muli ni Feliza.
“Coffee po,please.” ang pakiusap ni Cherish.
Makalipas pa ang ilang segundo ay sabay nang kumakain sina Tita Feliza at si Cherish.Nagtatanong si Cherish tungkol sa magiging trabaho niya sa Himawari.Matiyaga naming sinagot ng Tiyahin ang lahat ng mga tanong niya.
“But if you need help,don’t hesitate to ask the other staff in Himawari.Mababait silang lahat at isa pa,makakapalagayang loob mo rin ang mga iyon dahil ilan sa kanila ay Half-Filipino at Half-Japanese,and the rest are pure Filipinos.Gusto kasi ng may-ari ng Himawari na may lahing Pilipino ang magtatrabaho para sa kanya.” ang paglalahad ni Tiya Feliza.
“Talaga?Siguro ay may lahing Pilipino rin po ang may-ari.” Cherish wondered aloud.
Bigla napatingin si Tita Feliza sa may wall clock.Biglang nanlaki ang mga mata nito.
“Oh!Is that the time?We have to hurry,Cherish.Baka ma-late pa tayo sa morning meeting natin!” ang natatarantang imporma nito sa pamangkin,sabay kinuha nito ang sariling coat at bag.
Mabilisang nilunok ni Cherish ang kinakain at nagmadali na rin siyang sumunod sa kanyang Tiyahin.
Tinahak na nila ang daan papunta sa train station...
At the same time.
“Here are your schedule,guys!You’ll be having an interview sa isang morning show sa isang sikat na T.V. Station...Pagkatapos noon ay tutuloy na kayo sa rehearsal studio para mag-practice sa nalalapit ninyong concert.And then ipapakita ko sa inyo ang mga audition videos ng mga napiling back-up dancers ninyo...After that,you’ll have free time for yourselves.Ayokong mag-overwork kayo kayo gamitin ninyo sa tamang paraan ang libreng oras ninyo upang makapagpahinga.I don’t want to you going out in a club or anywhere and create more scandals.” ang anunsiyo ni Adam.Nagda-drive ito ng van habang nasa likod nito ang NO Borders.
“Interview nanaman?Let me guess...Tatanungin nanaman tayo kung ano ang type natin sa babae,what’s our favourite food,at ano ang ideal date natin.” Kei groaned aloud.
“That’s a one million dollar question for us.” ang walang ganang sabi naman ni Jun.
“Guys,talagang ganyan.That’s part of our job.” ang pambalubag-loob naman ni Hiro.
“At least meron pa rin tayong pahinga kahit na kaunti.May time pa ako na mag-review para sa exams naming next week.” ang nasabi ni Toru.Nag-aaral ito sa isang Unibersida sa kursong International Studies.Nasa huling taon na ito ng kolehiyo.
“Hindi ba final exams ninyo na iyon?Sigurado bang makaka-graduate ka?” ang nakakalokong tanong ni Ren.
“Bakit hindi ka na lang magpaturo kay Diana?Hindi ba magkaklase kayo sa ibang mga subjects?O baka naman natooirpe ka sa kanya.” ang dagdag naman ni Yu.
Biglang napatingin sa direksyon nila sina Adam,Hiro at Jun.Nagtatanong ang mga mata nila habang nakangiti ng nakakaloko kay Toru.
“May nakabihag nab a sa puso ni Toru?” ang tudyo ni Adam.
“Her name is Diana.A very pretty and stong-willed girl.At masyado siyang matapang para sa binata natin.” ang sagot ni Yu.
“At saan naman ninyo siya nakita?” ang tanong naman ni Jun.
“After ng rehearsals natin noong nakaraang araw,medyo namasyal kami ni Toru sa Shibuya upang bumili na rin ng damit.Then,we got hungry kaya naman pumunta kami sa isang restaurant.Nagulat na lamang si Toru nang makita niya ang isang waitress doon.Nang tanungin ko siya kung kilala ba niya ang babaeng iyon,he said that she was his classmate in the University.And the pretty girl went to our table.Nakita ko rin na nagulat ito nang makita si Toru.When I asked her name,she grudgingly introduced herself,and she was totally ignoring Toru who was looking nervous.Kung makikita ninyo lang ang mukha niya noong araw na iyon!” ang natatawang sabi ni Yu,habang inaalala ang nangyari.
“Shut up,Yu!” ang naiinis na sabad ni Toru,habang namumula ito.
“Tigilan ninyo na ang pang-aalaska kay Toru.Parang kayong mga bata...” ang saway sa kanila ni Jun.
Sa wakas ay tumigil naman si Yu,pero ngingiti-ngiti pa rin ito.
“O,nandito na tayo sa ABZ Network Building.And just look at that!Madaming fans ang naghihintay sa inyo sa entrance gate.Smile at them,okay?” ang utos ng kanilang manager.
“Paano kung may gustong magpa-autograph o magpa-picture?” ang tanong ni Ren.
“You can do autograph-signing for a bit...But no pictures.” ang sagot ni Adam.
“Okay...Here we go.” ang sabi ni Hiro,habang binubuksan ang pintuan ng van matapos itong huminto.
At gaya nga ng kanilang inaasahan,napuno ng sigawan ang entrance ng building ng makita ng mga fans na nagsibabaan mula sa sasakyan ang bawat miyembro ng NO Borders.Matapos nilang mag-autograph signing sa mga fans ng ilang minute,iginiya na sila ni Adam papasok sa loob ng studio kung saan magaganap ang kanilang live interview...
Samantala...
Matapos maipakilala ni Tiya Feliza si Cherish sa lahat ng staff ng Himawari Nursing Home at natapos ang kanilang meeting,naglalakad na ngayon si Cherish kasama ang Tiyahin papunta sa kuwarto ng magiging una niyang pasyente sa araw na iyon...Medyo kinakabahan si Cherish but at the same time ay medyo excited na rin siyang mag-umpisa sa trabaho.
“Kinakabahan ka ba,hija?” ang amused na tanong ni Tita Feliza.
Huminga muna si Cherish ng malalim bago siya sumagot.
“Yes,I am.” ang pag-amin niya.
“Don’t be,anak...Aaminin ko sa’yo na mahihirapan ka for the next few days pero masasanay ka rin.” ang pag-e-encouraged sa kanya ni Tita Feliza.
Makalipas ang ilan pang minuto ay huminto na ito sa isang pintuan ng kuwarto.Pigil-hininga naman na hinintay ni Cherish na buksan ng Tiyahin ang pinto.Finally,she will meet her very first patient...
Naputol sa malalim na pag-iisip si Cherish nang biglang iabot sa kanya ni Tita Feliza ang isang folder.Nabasa niya ang pangalan na nakasulat sa folder na iyon.
“Bienvenida Monteverde.” ang basa niya.
“Lola Bien has a dementia,Cherish.She’s been in Himawari for three years...Wala naming masyadong problema pagdating kay Lola Bien dahil tahimik siya most of the time.It’s just that---she’s getting so emotional kapag naaalala niya ang kanyang pinakamamahal na apo.” ang medyo nalulungkot na paliwanag ni Tita Feliza.
“Lola Bien is a pure Filipina?At nasaan ang apo niya?Iyon na lang ba ang natitirang kadugo niya?Dumadalaw ba ito sa kanya?” ang sunod-sunod na tanong ni Cherish.Her heart went out for Lola Bien kahit hindi pa niya nakikita ito.Bigla niyang naalala ang sarili niyang Lola noong nabubuhay pa ito.All of her family members gave her grandmother so much love and care.At parang gumuho ang kanilang mundo nang bigla itong namayapa noong highschool siya.It took her a year before she can move on with the death of her beloved grandmother...
At sa ngayon nga ay unti-unti ring bumabangon ang inis niya sa apo ni Lola Bien...
“---I can understand what you are feeling right now,Cherish.But to answer all of your questions,yes,Lola Bien is a pure Filipina.Nag-migrate sila dito sa Japan mahigit sampung taon na ang nakakaraan.Hiro,her grandson,is half-Filipino and half-Japanese.Anak ni Lola Bien ang nanay ni Hiro.At nang namayapa ang nanay ni Hiro ay kinuha sila ng tatay nitong Hapon upang dito na manirahan sa Japan.And please,don’t be too hard on Lola Bien’s grandson.May sarili ring pinagdadaanan ang batang iyon.But he still makes it to the point na dalawin ang Lola niya,whenever his schedule permits him to do so.” ang pagpapatuloy ni Tita Feliza.
Umarko ang isang kilay ni Cherish matapos marinig ang huling sinabi ng Tiyahin.
“Whenever his schedule permits?!At anong klase naming trabaho meron ang apo ni Lola Bien?Is he a prince of Japan?Or a Prime Minister of Japan?” ang sarkastikong pahayag ni Cherish.
Biglang pumormal ang expression ng mukha ni Tita Feliza.
“Cherish...Please control your feelings.” ang utos nito sa pamangkin.