Tumatakbo ng walang direksiyon si Cherish sa malawak na buhanginan habang patuloy sa pagpatak ang kanyang luha...She couldn’t see very well because her tears clouded her vision,pero patuloy pa rin siya sa pagtakbo,kung saan man siya dadalhin ng kanyang mga paa.
Galing siya sa isa sa mga beach houses sa exclusive beach na iyon,kung saan naroon si Alex kapiling ang miyembro ng pamilya nito.
Biglang nadapa si Cherish sa buhanginan. Parang bumigay na rin ang kanyang mga tuhod sa kakatakbo. Through her tears,she saw the round and bright room in the sky. Ang itim na langit ay napapaligiran ng mga nagkikislapan na mga bituin na parang pinapanood ang pagdadalamhati niya.
Kung hindi lamang siya lubos na nagdadalamhati ngayon ay malamang ay na-appreciate na niya ang kagandahan ng gabi.At tiyak na magugustuhan din ni Alex ang tanawin na iyon.
“A-Alex...” Cherish whispered,and the pain started to pierce her heart again.
Alex died just a few minutes ago. Namatay ito ng may ngiti sa mga labi. Tuluyan na itong bumitiw sa pangako nila sa isa’t-isa.
She has been Alex’s private nurse for the passed four years. May sakit ito na tinatawag na Spinocereberall Atrophy kung saan ang parte ng cerebral system nito ay unti-unting nasisira.
At dahil doon ay nahihirapan nang mag-function ang buong katawan ni Aex dahil ang parte ng utak na nag-uutos na gumalaw ang lahat ng parte ng katawan nito ay nasisira.Inihihinto nito ang body functions ng isang pasyente.
Nagsisimula ito sa pagkaka-paralisa ng katawan.Kasunod noon ay mahihirapan na itong magsalita at mangangailangan ng assistance ng iba. At pagkatapos noon ay kusa nang titigil ang paghinga nito,at tuluyan nang babawian ng buhay.
Madali ang progress ng sakit na ito,kaya naman apat na taon niya lamang nagpagsilbihan si Alex.
Sa apat na taon na iyon ay nabuo ang pag-iibigan nila ni Alex. He has been a hopeless romantic at isa iyon sa mga nagustuhan ni Cherish sa kasintahan.Hindi ito nahihiya na ipakita ang pagmamahal sa kanya.Hindi nito inalintana kung magiging corny ito o makabawas man sa pagka-macho nito ang pagiging malambing nito sa kanya. Wala itong pakialam sa sasabihin ng iba.
And she can still clearly remember kung paano ito nag-propose sa kanya sa pamamagitan ng palacards na ginawa ng mga kapatid nitong babae. Last year lamang na nangyari iyon dahil hindi na nakakapagsalita si Alex.
She remembered how Alex was trying to slip the engagement ring to her finger with trembling hands. But Cherish didn’t mind it at all. Sa mga oras na iyon ay si Alex ang kanyang dashing prince who’s riding in a white horse. Napakakisig pa rin nito kahit na nahihirapan sa kanyang sakit.
Cherish stretched her hand towards the moon upang titigan ang kanyang engagement ring. Kumislap ito sa tulong ng liwanag ng buwan. Muli siyang napahagulgol ng iyak.
Sinabi sa kanya ng mga magulang ni Alex na hindi sila magtatanim ng sama ng loob ng sakali man na magsawa siya sa pag-aalaga dito. Maiintindihan daw nila kung sakaling maghanap siya ng iba na makakapagbigay sa kanya ng normal na pagmamahal at buhay.
But she firmly said no.Hindi siya magsasawa na mahalin at arugain si Alex.She will always be by her side until his last breath...
As a nurse ay inihanda na ni Cherish ang sarili kung sakali man na magpaalam si Alex.Bago siya naging private nurse nito ay nagtrabaho muna siya sa isang pampublikong ospital sa Maynila. Marami na rin siyang nakita na nabawian ng buhay dahil sa sakit o di kaya ay sa aksidente.
Pero nakaya niya ang lahat ng iyon. Pero kapag ang mahal mo na sa buhay ang nawala sa’yo, parang gusto na rin niyang mamatay sa sobrang sakit na nararamdaman.
“Paano na ako ngayon,Alex? I took the risk na mahalin kita kahit na alam ko na mawawala ka rin sa akin anumang oras... Pero hindi ko akalain na ganito magiging kasakit ang kapalit ng kaunting kaligayahan na iyon. It hurts so much that I also wanted to die.” she whispered to herself.
“---Hindi masama ang umiyak ng umiyak sa mga malulungkot na pangyayari,Miss. Pero hindi mo kailangang kitilin ang buhay mo.” biglang narinig ni Alex ang baritonong boses na iyon.
“G-Go away!” ang sigaw niya rito.
“I’m sorry but I can’t. Not until I make sure that you’re not planning to kill yourself!” ang matigas na tanggi ng lalaki.
Galit na nilingon ni Cherish ang lalaki. What the hell is he talking about?
“Ano bang pakialam mo sa akin? You don’t know what hell I’m going through right now!” nagsimula nang maghisterya si Cherish.
“Let me see your wrist!” parang walang anuman na utos ng lalake.
Hindi na nito hinintay ang sagot ni Cherish. Bigla nitong sinunggaban ang kamay niya at tinignan ang bandang pulsuhan...
“W-What the---?” hindi na naituloy ni Cherish ang sasabihin nang mapansin niya ang lalake na titig na titig sa bandang pulsuhan ng kamay niya.
The stranger’s worried expression on his face suddenly vanished. He suddenly looked so relieved...
Makalipas ang ilang segundo ay pinakawalan na nito ang kamay niya,and looked straight into her eyes.
“I’m sorry if I acted like that... But I’m glad you’re alright. Sobrang nag-alala lang ako sa’yo nang makita kita na umiiyak. And you were shaking uncontrollably.” ang paliwanag nito.
Galit na tumayo si Cherish at hinarap ang lalake.
“You have no right to be worried about me!” ang sigaw niya rito.
Nagpakawala ang estranghero ng buntong-hininga bago ito nagsalitang muli.
“I'm sorry... I really am. I thought you were trying to commit suicide.” ang muling paliwanag nito.
“W-What?” ang naguguluhang tanong ni Cherish dito.
“May nakita kasi ako na kumislap na bagay sa kamay mo against the moonlight, andI thought you were holding a knife, trying to kill yourself.” ang sagot nito.
Muling bumalong ang panibagong luha mula sa mga mata ni Cherish.
“My heart already died with him...Few minutes ago.” she said out loud.
The stranger’s warm brown eyes suddenly clouded after he heard her.
“I-I’m so sorry for your loss...” he whispered.
“No,you’re not!” ang ganting-sigaw naman ni Cherish. Matapos noon ay itinulak niya palayo ang lalaki at tumakbo pabalik sa beach house kung saan naroon si Alex at ang pamilya nito...
The man just watched Cherish go, habang napuno muli ng pag-aalala ang mukha nito.
Pakiramdam ng estrangherong iyon ay dumadanas ng matinding pait at sakit ang babae... Gusto man niyang habulin ito ay pinigilan na lamang niya ang sarili dahil parang gustong mapag-isa ng dalaga.
Pero ano nga ba ang bagay na iyon hawak-hawak ng babae na nakita niyang kumislap? Iyon ang tumatak sa isip ng lalake habang muli nitong binaybay ang daan papunta sa sariling beach house...
=========================
Makalipas ang isang taon.
Nag-aalangang napatigil si Cherish sa may di-kalayuan na lugar mula sa museleo kung saan naroon ang puntod ni Alex. Nakita niya kasi ang mga kamag-anak ng dating nobyo na naroon at dinadalaw ang puntod nito.
Tinignan ni Cherish ang cake na dala niya.Ayaw niyang maging makasarili pero mas gusto sana niyang mapag-isa sila ni Alex upang i-celebrate ang kaarawan nito ngayon.Pero nakikita niya na parang imposibleng mangyari ito ngayon.
Cherish turned her heel back on the road where her car is parked. She decided that she will come back another day.
Napagpasiyahan niya na umuwi na lamang ng bahay upang makapagpahinga dahil kagagaling lamang niya sa school upang kunin ang kanyang diploma dahil kaka-graduate lamang niya sa kursong Caregiver dalawang linggo na ang nakakaraan.

Kahit na graduate na siya sa kursong Nursing at isa na siyang registered Nurse, ginusto ulit niya na mag-aral ng Caregiver course dahil sa payo ng kanyang Tiyahin na isang Chief Nurse sa isang Nursing Home Facility sa Japan.
Gusto niyang pumunta sa ibang bansa upang makalimutan ang sakit na nararamdaman sa pagkawala ni Alex...Dahil habang naririto siya sa Pilipinas ay naaalala niya ang pagkawala ng kanyang kasintahan.
Naisubsob ni Cherish ang kanyang ulo sa manibela. She bit her lip to stop herself from crying again.