Himari inhaled an amountful of air before standing up to introduce herself.
Her classmates can't help but to stare at awe at her beautiful face. Pero may kakaiba dito She was so off, something is definitely odd with her. Maamo naman ang kanyang muka ngunit animo ay kinulang ito sa ekspresyon.
Napasinghap sila nang ito ay kiming ngumiti.
"I'm Ruske Akagami." malumanay na banggit nito.
Napasinghap ang ilan. Muka itong inosente dahil sa bilugang mata nito ngunit ang boses ay malamig ngunit malumanay din, tila ang boses nito ay may taglay na halina at tila nakakakit pakinggan.
Kung mailalarawan ay tila isa itong manika. Tan olive skin, jet black doe eye and her jet black hair cascading through her lower back.
‘Isang anghel!’
‘Kakaiba!’
‘Just Beautiful!’
Ilan lamang sa mga maririning na papuri sa kanya.
Wala pa mang sinasabi ang guro ay lumakad na siya pabalik sa kanyang upuan. The teacher snickered at the bold attitude.
"Ms. Akagami, I hope you perform well in class?" her voice were laced with mocking, bahagya pang pinasadahan ng tingin ang kabuuan niya.
Mahinhin itong naupo pagkatapos ay tumingin sa labas ng bintana, hindi na napansin ang nanggagalaiting guro.
"Are you mocking me Miss Akagami, I won’t tolerate such attitude."
She stare at the teacher for a moment tsaka bahagyang umayos ng upo tsaka ngumiti ng kimi at bahagyang tumungo.
"Sorry teacher... I was just having a jetlag." pagpapaumanhin nito. Her eyes glinted with something, enough to scare the poor teacher.
Lumunok ang guro kahit na nakaramdam siya ng kaba ay pilit pa rin siyang nagmatapang.
"Next time you do that, mapaparusahan ka? Understood? Ayaw ko ng tatanga tanga sa klase ko!" galit niyang sigaw.
Ruske bowed her head for an apology, bowing her head is a custome she learned in her Japanese foster parent.
"Yes teacher hindi na po mauulit."
MATAMANG tinitigan niya ang katabi, ang kaninang kiming ngiti nito ay agad na napalitan ng seryosong muka though she's still beautiful, innocent yet mysterious.
She's Creepy...
Lumingon ito sa kanya na kanyang ikinabigla. Nataranta ang kanyang utak. Kung makatingin kasi ito ay parang kakain ng buhay.
Should she say Hi? Smile? Ahhh! bahala na.
"Hello..? I’m Sidney.." kumaway siyang parang tanga.
Nakatingin lamang ito na parang isa siyang alien na sinusuri. Her eyes though still blank. Napakurap siya.
Nakakahiya! Ang tanga mo Sid!
Tiningnan lamang siya nito bago at maliit na ngumiti bago bumaling sa harapan. Natawa siya ng peke at napapahiyang ibinaba ang sariling kamay.
Natapos ang klase at nahihiwagaan siya sa kanyang bagong kaklase. Kakaiba kasi ito, in the sense na hindi ito normal ang ekspresyon nito. Oo nga at malumanay ang boses nito ngunit malamig iyon at walang buhay, isa pa ay para rin itong programmed robot na bawal pagalawin. Nauna pa itong lumabas kesa sa guro na mag aayos pa ng kagamitan.
Napasimangot siya, mag isa nanaman siyang mag lulunch!
"Baby Sidney!" agad siyang napatalikod ng marinig si Hogan.
"Baby Sidney sabay tayong mag lunch!" She crossed her arm and raise a brow.
"Ayoko nga! Ayoko sayo panget ka!" sigaw niya. Nagkamot ito ng batok, maarteng inirapan niya ito at tinalikuran.
Sa totoo lang hindi naman panget si Hogan. Gwapo nga ito, matangkad, moreno matangos ang ilong at may spikey na buhok, may hikaw nga lang ito sa tainga.
Hmmp! ayaw niya sa mga bad boy!
Napadaan siya sa grupo nila Danella, ang mga babae niyang classmate na grabe kung mag make up. Gosh!
"Grabe, ang snob panget naman!" Sheila said while applying lipstick. Nagkukumpulan na ang mga ito at pinag uusapan si Ruske.
"Hindi kaya muka ngang mabait."
"Duh, she's creepy." kontra pa nitong muli.
"Inggit ka lang Danella, she's gorgeous!" hiyaw ni Adrian na kaibigan ni Hogan.
Busangot na lumisan tuloy si Danella kasama ang barkada. Napahagikhik siya. Hehehe buti nga sa kanila! Mga inggitera!
Pagkapasok niya palang ng canteen ay kita niya agad ang bagong kaklase. Tila humahakot ng atensyon though wala naman itong ginagawa para humakot ng atensyon.
She just simply stands out, a total head turner kaya maraming napapatingin dito at muka namang walang pakealam ang isa at tahimik na lumalamon.
Napatigil lang ito sa pagkain ng maupo siya sa harap nito.
"Pwedeng makiupo?" tanong niya.
"Nakaupo kana." malumanay na sabi nito bago muling kumain. Natawa siya. She's not creepy at all!
"Nagtatagalog ka pala?" Base kasi sa pangalan nito ay isa siyang Japanese ngunit namangha siya ng matatas pala ito managalog.
Tumigil ito sa pagkain tsaka siya tinitigan. Nakaramdam siya ng pagkailang.
Kabado siyang napangiti.
"Sorry, huwag mo na lang sagutin, pasensya na madaldal talaga ako."
Peke siyang tumawa sa kabang nararamdaman sa kaharap na babae.
Para namang nakakaintinding tumango ito.
"It's okay." ngiti nito sa kanya. Tumitig pa nga ng ilang segundo sa kanya na parang nakukuryoso sa kanya.
"A-Ah may sasabihin ka?" taning niya, kunot noo itong umiling at tahimik muli na sumusubo.
Pinagmasdan niya ito, pino kung kumilos at mukang alerto sa paligid.
"Anyways, I hope we can be friends?" masaya niyang alok. Though she's weird magaan naman ang pakiramdam niya rito.

Muli nanaman itong napatigil sa pagkain tsaka tumingin sa kanya ng mapanuri.
Her head even tilted! Hindi kumukurap!
Napalunok tuloy siya sa takot.
Ganito ba talaga siya tumingin?!
Ngumiti ito ng maliit. "No."
Napanganga siya. Hindi makapaniwala sa nangyari.
“Huh?" nabingi yata siya, tinanggihan lang naman nito ang friendship offer niya!

She can't believe it! The girl just denied her! Naghisterikal ang kanyang loob, ito ang gusto niyang maging kaibigan. Ayaw niya sa ibang kaklase niyang babae na ubod ng arte! Siya na nga itong nag aalok!
Maarte niyang pinunasan ng tissue ang kanyang bibig. Nawala ang kaha ang kabang naramdaman niya.
Her brattynes is again kicking.
"Why? I mean I'm Sidney Flores, beautiful, smart and rich! No one can reject me!" pasigaw niyang ani. Maarte na kung maarte, talagang mapili siya ng kaibigan.
Sa gulat niya ay tumayo ito at akmang aalis na.
"Where are you going? Waaiiit!" habol niya rito.
Hinawakan niya ito sa balikat ngunit sa gulat niya ay agad itong lumayo na para bang may nakakahawa siyang sakit.
"Dont touch me please." malumanay na banggit nito, may himig ng pagbabanta. Nanlamig siya.
The way she said it with authority yet intimidating. Bago pa siya makapagsalita ay naunahan na siya nito.
"Sorry Sidney...I dont want a--” pinasadahan siya nito ng tingin mula ulo hanggang paa bago kiming ngumiti.
“-friend." Tuloy nito bago ngumiting muli at tumalikod.
Naiwan siyang tulala.
"Goodness she's rude."
"Angas pre eh hahaha."
"Kawawa si ate girl, napahiya."
She glared at them before rolling her eyes.
Haaaaa!?
She hates this day! She cursed it! Kasalanan ito lahat ni Hogan!
Padabog siyang nag order ng makakain.
***
Nilisan ni Ruske ang canteen, hindi niya na pinansin ang tingin na ibinigay sa kanya ng iba.
Malaya niyang pinanood ang mga estudyante na may kanya-kanyang ginagawa before she sat on the grassy field.
Some students were laughing while hanging out, some were fighting and others just simply sad and not minding.
Her eyes squinted. She does not understand why people get to be happy and sad at simple things.
Though, hindi niya sila masisi. Hindi niya rin naman kasi alam ang kung paano ang makaramdam.

Her Otousan said she is a sociopath at nagtataka siya kung bakit tila tuwang tuwa pa ang kanyang ama tungkol sa bagay na iyon.
Ang tanging importante lang sa kanya ay ang masunod ang lahat ng utos ng ama. She is just ike a living robot. Kung sa bagay, being raised by a narcissist parent made her like that. She became apathetic.
Ang kanyang mundo ay umiikot lamang sa organisasayon. Iyon na ang sentro ng kanyang buhay. She live's just for it, no more, no less.
She had no choice but to enroll in this school. For the mafia, for their people and for someone dear to her. She will hunt those bastards…
Nakazan also told her na dapat siyang umakto ng normal upang hindi siya mapaghinalaan ng mga tao. Nakazan made her watch movies where people do things normaly.
Everything must be done accordingly...
Her thoughts were disturbed by fake cough behind her.
"Excuse me Miss?" ngumiti ang lalaki sa kanya.
"Ikaw si Ruske Akagami?"
"Yes, why?" she force her lips to stretch for a smile. Namula ito at nagkamot ng pisngi.
"T-the Principal is expecting you at her office." utal utal nitong ani.
"Okay, thank you." ngumiti siyang muli bago tumalikod. May mga papel pa siyang kailangang asikasuhin.
Through walking at the office somebody push her at her back. Malakas na tulak but that did not make her budge instead ang bababeng nanulak sa kanya ang bahagyang nabuway.
Her head slowly tilted upon seeing a girl staring at her.
Her eyes twinkled.
The girl is pretty and petite. She looks like a barbie. Mataray ang hilatsa ng mukha but that's what she want.
She looks like a toy and she wanted to have it.
Ang mga kagaya nito ay masarap na laruin...
Nalipat ang tingin niya sa kasama nito. Two men who were look a like, standing side by side like guarding the girl. A twin at base sa uneporme ng mga ito ay mag aaral din ang mga ito ng Lorenzo Academy.
"I'm sorry, hindi ko sinasadya." nakangiting matamis na paumanhin nito.
Saglit pang nagunot ang noo niya sa babae bago maliit na ngumiti.
"Okay lang." she meekly smiled bago tumalikod at naglakad ulit paalis ngunit hinagip nito ang kanyang braso which instantly made her pushed her.
Gulat ang hitsura nito, the two men standing beside her looks alarmed too.
The girl chuckled before tugging the two men. "Chill guys, mukhang di naman sinasadya." Salungat ang expression nito sa kanyang binitawan na salita.
"But Empress, tinulak ka niya." the taller guy stated.
"I'm sorry... ayaw ko lang na may humahawak sa akin." she apologized but without a conviction na ikinainis lalo ng kaharap niya.
"Nothing serious." ngiti nito ng matamis. Pinasadahan pa ng tingin ang ulo niya hanggang paa.
"You probably didn't know me." she paused before chuckling bago nakangiting tumingin sa kanya.
Inilahad nito ang kanyang kamay.
"Im Empress Razenya Lorenzo, you know... my family owns this school." kunot noo niyang tiningnan ang nakalahad nitong kamay.
Ruske smiled suddenly.
Her innocent eyes stare at her face for a while bago ito ngumiti.
"Wow." kulang sa conviction na tono nito.
Ranzeya can't help but to feel pissed and irritated yet she still managed to plaster an ibvious fake smile and wiggle her palm still waiting to be accepted.
Kanina pa nakalahad ang kamay niya at ang marami rami ding estudyante ang palihim na nanonood sa kanila, Ayaw niyang mapahiya. So she decided to push more.
"Soo... what's your name?" she even added enthusiascally. But instead of answering her, the girl eyes widen.
"Oh nakalimutan ko na.. Sorry Ranzeya may gagawin pa kasi ako." ngumiti ito sa kanya at bumira ng talikod.
Nalaglag ang kanyang panga. Hindi siya nakahuma, her hand still at the air. She cant believe that the girl just ignored her!
"Ayos ka lang boss?" tanong ni Ryan sa kanya, ang kambal ni Kian. Masama niya itong tiningnan.
"Mukha ba akong okay? Boba!" sarkastikong bulyaw niya rito.
Nag init ang ulo niya!
Napahiya lang naman siya ng walanghiyang babae na iyon! Tiimbagang siyang lumingon sa dalawa.
"Huwag kayong susunod sa akin mga malas!" Padabog siyang naglakad palayo.
May araw din ang babaeng iyon sa kanya!