Dahan-dahan kong kinapa ang baril na nakatago sa likod ko.
“Don’t you dare,” hindi natuloy ang pagbunot ko rito dahil sa sinabi niya.
I can still feel my body shivering, and I’m not sure, but there is something about this man’s personality that makes me so anxious.
With his left hand, he grabbed my wrist and dragged me. I tried to pull my hand back, but he had such a strong grip that I had no choice but to spin around and pin his hand behind his back, and I made him kneel on the ground. He groaned in pain.
“Be thankful that I don’t hit girls.” He said.
“Thankyou.” I replied.
Since he was stronger than me, he was able to use his right hand to pull one of my hands that was holding his shoulder, causing me to fall to the ground. This time I was the one who moaned in pain. Please remind me to kill this man later.
“You’re welcome,” he said. He grinned at me as if he had won. Tumayo siya at pinagpagan ang sarili. Nagpalipas ako ng ilang minuto bago tumayo dahil feeling ko ay nabalian ako ng buto.
I turned to face him. He was now leaning against the wall. Nakapamulsa ang mga kamay niya at nakangisi sa akin.
“How I wish I could bury you alive.” I said, facing him.
“Don’t worry, you have enough time to plan that. So let’s go.” He stated. Hinila niya ang palapulsuhan ko at kinaladkad, dahil sa sakit ng likod ko ay di ako makapalag. Geez this life.
Ang akala ko ay sa loob kami ng kastilyo pupunta pero mukhang mali ako. Malayo pa lang ay natatanaw ko na ang ibabang bahagi ng kastilyo.
Kung hindi ako nagkakamali ay sa mahabang hagdan ng kastilyo kami dadaan. Ito yung hagdan na nakalulula sa sobrang taas. Mula rito sa balcony ng fifth floor hanggang unang palapag ay may isang mahabang hagdan na tatahakin para makababa ka sa unang palapag. Sa tingin ko ay nagsisilbi itong fire exit kung sakali man na na-trap ka sa fifth floor.
Napatingin ako sa ibabang parte ng kastilyo. Para akong hihimatayin dahil maling hakbang ko lang ay sigurado akong ikamamatay ko.
“Wait!” Pigil ko sa kanya. Napahawak ako sa dibdib ko dahil sa sobrang lakas ng kabog nito. I’m really afraid of heights. He seemed deaf because he kept dragging me down the stairs. My knees were trembling so much that I had to sit down on the stairwell.
Tumigil siya sa paghakbang at tumingin sa akin.
“What exactly do you need from me, and why do you need to take me with you? I will not file a police report against you. If that’s what you were thinking,” I stated while looking at him. Hindi siya sumagot at bigla na lang niya akong binuhat.
Kasalukuyan akong nagpupumiglas nang pagbantaan niya akong ihuhulog kapag hindi ako tumigil. Sa takot ko na mahulog ay itinikom ko nalang ang bibig ko.
Nang nasa kalagitnaan na kami ng hagdan ay napapansin ko ang paghigpit ng hawak niya kaya mas lalo akong nasubsob sa dibdib niya, kung may ibang makakakita saamin ay aakalain na nakayakap ito saakin habang buhat ako. Pero nagkakamali sila dahil ang lalaking ito ay pinagtatangkaan ang buhay ko.
Lumayo ako ng bahagya sa kanya at tumingin sa kalangitan. Nag uumpisa nang magsilitawan ang mga bituin. Nang tingnan ko ang oras ay 6:50 Pm na. I wonder kung anong ginagawa ni Lei ngayon, siguro ay hinahanap niya na ako. Ramdam ko na rin ang gutom ko dahil ang huling kain ko pa ay alas nwebe ng umaga.
Hindi ko alam kung gaano katagal na ang lumipas pero nandito ako sa loob ng kotse kasama ang lalaking ito at kasalukuyan niya akong kinikidnap. Nasa passenger seat ako at siya ang nag-dadrive kaya naman nasa tabi ko siya.
“Can you feed me first before killing me?” walang ganang tanong ko sa kanya at kasabay noon ay ang pag-aalburuto ng sikmura ko.
“You will starve to death.” sagot niya. Walang puso! Eh kung barilin kaya kita sa ulo habang nagmamaneho.
Nakasisiguro akong kung sino man ang makaharap ng lalaking ito ay tiyak na manginginig sa takot. Ang pagkatao niya ay sumisigaw ng panganib.
Pigil ang hininga ko habang binubunot ang baril na bigay ni Lei.
“Last warning.” He said it emphatically, so I just hid the gun again. I was surprised when he suddenly stopped the car and glared at me.
I frowned when I saw him coming closer to me. I was stunned when I felt his breath on my neck. Naglakbay ang kamay niya sa baywang ko papuntang likurang bahagi kung nasaan ang baril at hinugot niya ito.
He sat back down in his seat and resumed driving the car. I took a long breath and shifted my sight away from him. Tumingin ako sa labas ng bintana kung saan maraming street light
It seems that this was both my first and last visit to the castle. I'm not sure if I'm the one who followed the danger or if I'm the one being chased by it.
My thoughts were interrupted at the same time as he came to a complete stop in front of a huge gate. Lumabas siya ng sasakyan pero nanatili akong nasa loob at pinagdarasal na sana ay nakalimutan niyang may kasama siya.
Mukhang hindi narinig ang panalangin ko dahil binuksan niya ang kotse at kinaladkad nanaman ako. Mahaba ang nilakad namin bago kami makarating sa harap ng isang malaking mansion. Kanina pa sumasakit ang kamay ko kakahila niya idagdag mo pa ang sikmura kong nag aalburuto.
May sumalubong saamin na mga tauhan niya at nagbigay galang sa kanya. Matitikas ang kanilang tindig na parang mga sundalo. Puno ng mga armas ang kanilang katawan. Bago kami pumasok kanina sa loob ng mansion ay nakita ko pa ang ilang mga tauhan na nagbabantay sa labas nito.
He simply stepped into the dining area, where a large number of people were seated and eating. If I count correctly, there are approximately twenty people in the dining area.
Napatingin sila sa direksyon namin at ang ilan sa kanila ay parang nagtataka o naguguluhan. Ang iba sa kanila ay tinitingnan ako mula ulo hanggang paa. Pasulyap akong tumingin sa kausotan ko. Isang white crop top at fitted black skirt na hanggang hita ang haba at pinaresan ng kulay putting rubber shoes. Pinaghila niya ako ng isang upuan at duon ako pinaupo, naupo naman siya sa katabing upuan ko.
“And who is this beautiful lady?” usisa ng isang lalaki na may katandaan na. Hindi sumagot ang katabi ko at tiningnan niya lang ako.
“Satisfy yourself.” sabi niya bago kumuha ng pagkain sa lamesa. Nanatili akong hindi gumagalaw sa kinauupuan. There’s no way I’m going to eat with them.
“Kung hindi ka kakain, ikaw na lang ang ipapakain ko sa mga alaga kong tigre” sabi ng lalaking katabi ko. I glared at him. Napaka sama ng ugali.
Biglang kumalam ang sikmura ko na kanina pa naghihintay malamnan. Sa pagtatalo ng utak at sikmura ko, ang nanaig ay sikmura kaya naman mabilis akong sumandok ng kanin at pinuno ko ng iba’t ibang klase ng ulam ang plato ko.