I was quietly crossing the road to a small home. I could even hear the chirping of birds in a tall and bowed tree of the cotton fruit as if singing to whoever passed by it.
Mula sa aking kinatatayuan ay natatanaw ko ang isang bahay, hindi kalakihan pero may ikalawang palapag. Nang pumasok ako sa loob ay agad akong niyakap ng dilim.
Binuksan ko agad ang ilaw at natanaw ko ang mga naka tambak na ligpitin. Napabuntong hininga nalang ako at sinimulan itong ligpitin.
“Hanggang ngayon ba ay hindi ka pa rin sanay na mag-isa? Mag-aapat na taon ka nang ulila.” I asked myself. Napabuntong hininga nalang ako bago ipagpatuloy ang ginagawa.
Nang matapos ay kaagad akong umakyat sa ikalawang palapag, kung nasaan ang kwarto ko at nahiga. Dahil na rin siguro sa pagod ay sinakop na ako ng dilim.
***
Napamulat ako ng mata nang tumama sa aking mukha ang nakapapasong sinag ng araw. When I looked at the big clock hanging on the wall of my room, it was already past eleven in the morning.
Nagmadali na akong bumangon at maligo dahil ang klase ko ay nagsisimula na panigurado.
Suot ko ang isang pares ng uniform, ang pang-itaas nito ay kulay puti at mahaba ang manggas at pinatungan ng itim na blazer, ang palda naman nito ay fitted na kulay itim at hanggang hita ang haba. Pinaresan ko ito ng black shoes na may two inches na heels. Pinasadahan ko nang tingin ang kabuuan ko sa malaking salamin, napangiti ako ng bahagya at tuluyan nang nilisan ang bahay ko.
Pagdating ko sa classroom ay walang tao. Napataas ang isa kong kilay at tumingin sa paligid. Maraming estudyante ang pakalat-kalat sa hallway kaya alam kong may pasok ngayon.
The corner of my lips lifted slightly when I saw one of my classmates’ blazers. They were hidden in an area where a lot of broken chairs were stacked, so I didn’t notice them right away.
Dahan-dahan akong lumapit kung nasaan ang mga sirang upuan at malakas itong sinipa, dahilan upang malaglag ang mga upuan at mabagsakan ang mga nagtatago rito. I smiled as they came out one by one and held on to their hips, backs, knees, and other parts wherever they were hit by the fallen chair
“The power of the chairs landing on me was almost enough to break my head.”
“My world seemed to be whirling a lot faster than usual.”
“Akala ko ay mapuputol na ang mga magaganda kong kamay.”
“Muntik na akong makatulog at feeling ko ay sa graduation na ako magigising.”
Reklamo ng mga kaklase kong over acting.
I said “good morning.” and walked up to the front of the seat and sat down.
“Apologize to me,” I looked at the young lady standing in front of me. I raised my right eyebrow.
“Why would I?” I asked her and she seemed irritated by my question.
“Look at what you have done.” Napatingin naman ako sa kamay na ipinakita niya at mayroong itong maliit na sugat. Napaikot ang mata ko. Hindi naman niya ikamamatay ang maliit na sugat. Muli ko siyang tiningnan at nginitian ng mapait.
“You can’t be killed by a minor wound.” sabi ko at ibinaling sa bintana ang atensyon. Narinig ko siyang nagdabog palayo. Napairap nalang ako sa kawalan at hindi nalang sila pinansin.
**
Mag-iisang oras na at wala pa rin ang teacher ko sa mathematics kaya naisipan ko na lang muna lumabas at kumain. Napatingin pa sa akin ang mga kaklase ko nang tumayo ako pero nang tingnan ko sila pabalik ay mga nag-iwas ng tingin. I shrugged my shoulder and walk away.
I was only a few steps away from the canteen’s entrance when I smelled a variety of foods. I immediately ordered food because no one had arrived yet since they were all busy in their class. As I was about to pay, I realized that I didn’t have any cash with me. I fixed my gaze on the waiting saleswoman and smiled shyly.
“Do you accept debit card?” Nahihiya kong tanong dito. Tinaasan niya ako ng kilay.
“Ay neng, hindi kami restaurant.” pagtataray naman nito sa akin. Marahan kong tinulak ang tray ng pagkain papunta sa kanya.
“I’ll just return it. I only brought a debit card.” Kukunin na sana ng tindera ang tray ngunit may pumigil sa kanya.
“I will pay for it. How much?” napalingon naman ako sa lalaking kadarating pa lang. Kinindatan niya ako at inakbayan.
Siniko ko ang tagiliran niya para bumitaw siya sa pagkaka-akbay sa akin saka ko siya inirapan at tinalikuran.
“It would be really appreciated if you could just say thank you.” He said
“You weren’t forced to pay for it, you just decided.” I replied and walk away.
Naririnig ko pang tinatawag niya ako pero hindi ako nag-aksaya ng panahon para lumingon.
I contemplated whether I would return to the room or simply return home.
Wala naman na akong susunod na klase. I grinned as I started walking down the route to the back of the school, where there was a lot of thick grass and the school’s exit door was hidden behind it. Hindi kasi ako palalabasin kung sa main gate ako dadaan.
“Ditching in class, huh.” Napahinto ako sa paglabas nang may magsalita sa likuran ko. I looked behind me to see who it was.
I could see a man under a large tree, and he was dressed in a different school uniform. He has tiny eyes that become much narrower when he smiles. I approached him and raised my right eyebrow at him.
“Tao ka ba?” Tanong ko sa kanya. Bahagya siyang natawa na dahilan upang mas lalo pang sumingkit ang mga mata niya.
“Ikaw ba? Hindi?” Nginitian ko lang ito.
“Hindi eh.” Sagot ko at saka siya tinalikuran.
Nang makalabas sa school ay napatingin ako sa kamay ko. Napangiti na lang ako ng malawak dahil sa hawak kong sandwich.
Pagdating ko sa bahay ay naabutan ko ang isang lalaki na prenteng nakaupo sa bakanteng silya. Nagbabasa ito ng diyaryo at naka de-kwatro.
“Mukhang napapadalas punta mo rito ha, sa susunod nga ay pag babayarin kita ng renta” pabiro kong sabi.
Napaangat ang tingin niya saakin at bahagya akong inirapan
“I don’t have anywhere else to stay, so I’m staying in your small house.” sabi nito at ibinalik ang kanyang mga mata sa diyaryo na binabasa.
“I will leave soon, don’t worry.” He added. I know that for the very first time so I’m not surprised.
I went to my small kitchen to cook something to eat, and while cooking, I caught a glimpse of him in the direction where he was. He has a few little wounds that are so obvious that I believe they are new.
“Napaaway ka nanaman?” Tanong ko sa kanya
“Ano pa ba?” proud na sagot nito at hindi na nag-aksaya ng panahon para lingunin ako. I just shrugged my shoulder and continued cooking.
Nang matapos ay inihain ko na ang mga pagkain sa maliit na lamesa at tinawag siya para kumain.
“Lei?” Tawag ko sa pangalan niya. Napahinto naman siya sa pag nguya at tumingin saakin nang nagtataka.
“What?” Tanong niya.
“Papasok ka na ba bukas?” Nanatili siyang nakatingin saakin at bumuntong hininga.
“Maybe.” tipid niyang sagot at bumalik na sa pag-kain.