Khashirra’s POV:
    Sa loob ng labin-limang taon naniwala ako sa kung ano ang mga nakikita ng mga mata ko, mga pangyayaring akala ko ay totoo ngunit nabuhay pala ako sa napakalaking akala!
     Sa pag-aakalang ang kumpletong pamilyang meroon ako’y tunay na masaya at malapit na sa salitang perpekto...
Para akong pinagbagsakan ng langit at lupa dahil lahat ng paniniwala at kinagisnan ko ay biglang gumuho nang masiwalat sa akin kung ano ang katotohanan.
Ang dating ngiti at halakhak ay biglaang napalitan ng luha at pait . Pakiramdam ko pinagkakaisahan ako ng mundo.
Bakit ako?
Bakit sa akin kailangang mangyari ang lahat ng ito?
Araw-araw kong tinatanong, bakit kailangang humantong ang lahat sa ganito? Bakit kailangang kong maranasan lahat ito?
Kung ganoon palang hindi naman totoo na masaya at perpekto ang lahat ng mga nakita ko bakit kailangan ko pang paniwalaan lahat ng iyon? Bakit kailangan sumaya muna ako panandalian ng dahil sa kasinungalingan kung nariyan naman ang mapait na katotohanan?
Hindi ko na alam kung paano pa akong magtitiwalang muli matapos ng lahat ng ito.
Halos buong buhay ko tiningala ko si Papa naniwala at umasa ako na siya ‘yong lalaking hinding-hindi ako sasaktan at hahayaang umiyak. Pero nagkamali ako dahil siya pala ang unang magpaparamdam sa akin kung gaano kasakit ang magmahal, kung paanong masisira ang ibinigay mong tiwala dahil sa pagmamahal mo sa isang tao, oo hindi niya ako nagawang saktan pisikal pero mas masakit ‘yong sa emosyon.
Paano pa akong maniniwala uli kung siya mismo nagawang magloko at unahin ang barkada?
Mahirap umusad kung sirang-sira kana.
Pero heto ako ngayon, nakatitig sa isang lalaki, maybe I’m thinking to mend my broken heart and fill the emptiness in me by finding the love that I  don’t genuinely gets within the person that I expected most.
Yeah I know it isn’t right but what can I do kung sa ngayon ito na lamang ang nakikita kong paraan para kahit papa’no malimutan at ‘di ko muna maramdaman ‘yong pait...
Kung bakit ba naman kasi ang higpit sa akin ng tadhana at inilagay niya ako kaagad sa ganitong sitwasyon, hindi ba niya alam na ngayon pa lang ay parang hindi ko na kakayanin?
Kailangan ba talagang maranasan ko ang lahat ng ito?
Hindi ba pwedeng pagbigyan na muna ako ng panahon?
Pero bakit ganito tila pinaglaruan ako ng oras?
Sa totoo lang tingin ko’y ‘di ko na Kaya! Saan pa ba ako huhugot ng lakas kung ang tanging pagmamahal na aking hangad ay pinagkait na sa akin matapos kong mamuhay ng  nakakubli sa katotohanan?
Nasaan ka nang kailangan kita?
‘wag mo naman sana akong pabayaan at iwan ng ganito!
Iyon lang ang tanging hiling ko dahil pagod at hirap na hirap na ako....
Pwede bang sumuko na lamang?
—At the school Cafe—
     I’m enjoying the silence while eating here in the school cafe when this BTCH friend of mine started shouting while giggling.
     “Whaaaaaaa!!!  Kashirraaaaaaa ohmygosh! Oh my gosh! I-It’s gosh d*mn gorgeous Paul Andhrius....Kyaaaaaaahhhh!!”
   What the heck! Nakakahiya talaga kasama ‘tong bruhildang ‘to kainis the fact na hindi siya ang may gusto kay Paul pero kung makasigaw at tili wagas! Siraulo talaga HAHAHA but yes that darn oh so hot gorgeous man is Paul Andhrius, he’s genius and I got a little crush on him na hindi niya naman mahahalata for sure kase nga I’m just silently and stealthily admiring him but gosh this girl beside me is a total BTCH! Kanina pa nga pinagtitinginan 'tong table namin dahil di parin siya matigil kasisigaw. Argh!
   “D*mn you Loveleah Kharizza Khaite! You are too boisterous! Can you just shut up‽” I shouted rolling my eyes then walked out.
     Yes I definitely shouted at her na minsan ko lang naman gawin. Nakakainis na kase, minsan talaga walang hiya ‘tong babaeng ‘to kaya lalayasan ko na lang. That’s the best way for now baka kasi makapagbitaw pa ako ng salitang makakasakit lang sakanya at pagsisisihan ko naman after.
I feel like a queen having her walk on the red carpet habang feel na feel ko ang pagw-walk out  sa eksena but darn ang malas ko naman nabunggo pa ako sa pader pagkaikot ko palabas sanang cafe door.
 
    I was busy silently mumbling curses how the h*ll happened—pano nagkaroon ng pader sa gitna ng daan when someone speak up.
    “Hey! Are you okay?”   said by a deep baritone voice yet soft in my hearing at the same time but heck I don’t have time to admire that effin' voice when I’m not in the mood so instead of answering properly pabalang ang naisagot ko. But honestly I can’t stop thinking about his voice ‘coz it sounds kinda familiar.
    “Eh kung ikaw kaya ibunggo ko sa pader tas tanungin ko ng ''are you okay" huh‽” I shouted irritated with so much frustration then continue walking out then something hit me...
     H*ck anyare? Bat parang tumahik ‘yong loob ng cafe? I’m a bit curious so I turn back my head a little to see why is that— ano daw? HAHA but b*llsht! I saw Paul mouth gaped wide open in so much shocked. Gosh! siya ba iyong kanina? Like seriously siya? Oh my gosh an-tanga ko! Sabi ko na nga ba’t familiar iyong boses niya kung bakit ba naman kasi ngayon lamang nagregister sa utak ko na siya nga ‘yon at hindi pader ang nabunggo ko, oh well wala na akong magagawa now so better just leave the scene na lang kunwari hindi ko alam na siya and violaaa!!
      After that cafe incident dumeretso na ako dito sa room. We are now having our earth science class as the last subject for this day pero itong si Kharizza dada pa rin ng dada tungkol sa nangyare kanina. Di man lang niya napapansing kanina pa masama tingin ni ma’am sa kaniya HAHA Gaga talaga ‘to!
    
“Huy! Gaga ka talaga Khashirra! Seryoso si Paul Andhrius sinigawan at tinarayan mo? Alam kong ikaw si Rheixielle Khashirra Krish the over so confident with ozing reaks beauty BTCH pero hck grabe ka, shocked na shocked si Paul kanina Gsgs!” she said habang niyuyugyog ako, nakakahilo na nga e.. ‘tong babaeng ‘to sarap sabunutan pero good girl muna ako HAHA!
Actually nasa likod kase niya si ma’am galit na galit kaya di ko muna siya papatulan. Duh bahala siya, ingay-ingay kase ayaw kong mapagalitan at madamay ‘no HAHA! and speaking...
   “Ms. Khaite baka balak mo na akong palitan sa pagtuturo sa harap? Huh? I know that you are intelligent but would you respect me when I’m still discussing in front and just listen! Pati si Ms. Krish ginugulo mo, be matured naman mga grade 11 na kayo at hindi grade 1."  pangaral niya kaya naman natahimik lahat lalong-lalo na si Khari kase sobrang bait niyan ni ma’am minsan lang magalit malas nga lang ni bruha at sakanya tumapat HAHA!
     “I’m so sorry ma’am ‘di na po mauulit”   nakayukong saad niya at di na ulit nagsalita.
     After 3-5 minutes dinismissed na din kami ni ma’am pero itong si Khari an’sama ng tingin sa akin, ako pa ata sinisisi HAHA!
    “Bw*sit ka naman Khash di mo man lang sinabi na nasa likod ko si ma’am at galit, I HATE YOU!”
inis na anas niya then nagwalk out na.
     Halla kasalanan ko pa ngayon. Siya itong dada ng dada kanina tapos ako sisisihin.
Ano ba ‘yan ang hirap pa man din suyuin niyang may topak na bruha na iyan.
   “Kharizza! Loveleah Kharizza
Khaite! Huy, wait me naman.” sigaw ko habang tumatakbo habol siya kaso mabilis talaga siya maglakad kaya nakalayo na, takbo na nga ata ginagawa niya.
    I continue walking kase ‘di ko na keri so nilabas ko na lang phone ko para tawagan siya.
     “Love sorry na.. kasi ‘to naman kasalanan mo din kaya.. LOVE ka—” my words kept hanging when someone interrupts me.
    “Tsk! Sobrang sungit mo kase kaya ayan nagtampo tuloy jowa mo.”  Paul said while walking towards me
  
“Huh?”  I said, confused written all over my face dahil sa sinabi niya. Anong pinagsasabi ng lalaking ‘to? Anong jowa? Kelan pa ako nagkaroon ng jowa, bakit parang wala naman akong matandaan na may sinagot ako? Di ba ako nainform?
    “Wag kase masyadong mataray hmmm..” he said chuckling a bit then smiled at me tsaka umalis habang ako naiwang nakatunganga sa kinatatayuan na gulong gulo pa din sa sinabi niya and oh my goodness did he just SMILED at me? Like for real? 
Pero ano nga kasi ‘yong sinasabi niya? Bakit ganon, may nanligaw ba sa akin tapos sinagot ko pero di ko na natatandaan?
Well anyway ang mahalaga nginitian niya ako and it’s enough to made my day.
And I’m thinking maybe it’s the start for what I’m looking and desired right? Maybe through this I can start to build my trust again at sana lang ay hindi muna ako masaktan agad at masira na naman sa pagkakataong ito ang tiwalang nagsisimula pa lamang akong buo-in.
Sana talaga tama ang gagawin ko at hindi ako ang mas masasaktan pagdating ng panahon.
—End of Chapter 1: To be continued..—