Magdamag akong umiyak nung gabing yon. Paulit ulit kong minumura yung sarili ko dahil nararamdaman ko to. Paulit ulit kong itinatatak sa isip ko na bawal. Bawal tong nararamdaman ko towards Cassandra kasi kahit anong gawin ko, mali eh.
Lumipas ang mga araw na palagi akong wala sa sarili ko. Napapansin na rin nila Jenny yung pagiging tahimik ko.
“Ok ka lang ba talaga Ash?” tanong ni Maui nung nakatambay lang kami sa likod kasi ayaw namin lumabas.
“Oo nga Ash, ang tahimik mo di kami sanay.” Pagdadrama ni Jenny sa tabi ko.
“Ok nga lang ako. Para kayong tanga.” Natatawa kong sabi.
“Ang boring ngayon, wala kasi sa mood si Ash.” Sabi pa ni Maui at umagree naman si Jenny. Umalis saglit si Jenny nung may naghanap sa kanyang taga-ibang section.
“Happy valentines pala ngayon.?” Sabi ko nung nakita kong binigyan ng bulaklak si Jenny nung lalaking tumawag sa kanya.
“Tamang sana all nalang tayo kay Jenny, tignan nyo may bagong bulaklak na naman ang gaga.” Sabi ni Chloe at turo kay Jenny.
“Jenny may chocolate ba?” sigaw ko kay Jenny. Natatawa naman syang umiling at bumalik na sa pwesto namin.
“Ano ba yan puro bulaklak, wala bang magbibigay ng pagkain sayo? Di naman makakain tong mga bulaklak na to.” Reklamo ni Chloe habang kinakalkal yung mga bulaklak na binigay kay Jenny.
“May chocolate nga ko sa bag, para sa inyo yun.” Nagpaunahan kami ni Chloe na kunin yung chocolate sa bag ni Jenny.
“Mahal na mahal kami amp.” Sabi ko habang nilalantakan yung chocolate na nakuha namin sa bag ni Jenny.
“Syempre naman.” Natatawang sabi ni Jenny.
Natigil lang yung pagbibiruan namin nung tinawag ni Adri si Jenny at may binigay na chocolates.
Parang dinudurog yung puso ko nung makilala ko yung handwriting ng taong nagbigay ng chocolate kay Jenny. It’s Cassandra.
“Kay Cassandra yan galing, Adri no?” tanong ni Chloe kay Adri. Nagkibit balikat lang si Adri at sinabing ayaw ipasabi nung nagapabigay.
“Kay Cassandra yan, diba Ash? Ang ganda ganda ng sulat, imposibleng lalaki nagsulat nyan.
“Baka? Ewan ko.” Sabi ko nalang at nagsabi na pupunta muna ako sa canteen para bumili ng tubig.
Dahil madadaanan ko yung room nila Cassandra papuntang canteen, nakita ko syang nakatanaw sa room namin.
“Hey Ash.” Agaw nya ng atensyon ko.
“Naks, nagustuhan ni Jenny. Inaalam nila kung sino nagbigay, initials mo lang nilagay mo eh.” Nakangiti kong sabi.
After nung gabing yun, hindi naman ako lumayo kay Cassandra. Ganon parin, nag-uusap parin kami araw araw tungkol kay Jenny at kung ano anong bagay.
Kahit masakit, ano namang karapatan ko? At saka wala akong balak ipaalam sa iba tong feelings na to. Nakakasira to ng pagkakaibigan.
“Di mo sinabing ako? Sabi ko kay Adri, wag sabihin eh.” Paniniguro nya. Tumango naman ako.
“Yung chuckie ko ah.” Biro ko rito. Nung isang araw kasi sinabi nya saking may ibibigay sya sakin tapos wag ko daw sabihin na sya yung nagbigay, ililibre nya ko.
“Oo naman, bigay ko sayo later may pupuntahan lang ako. Chuckie lang ba?” pagtatanong nya.
“Oo chuckie lang.” Sabi ko at nag-thumbs up sa kanya. “Una na ko.” Sabi ko pa at naglakad na papuntang canteen.
Habang naglalakad, napahawak ako sa dibdib ko. Hindi ko alam kung bakit ang bilis ng tibok ng puso ko. Hindi ko alam anong dahilan nito. Sakit ba o saya.
Sakit dahil nakikita kong wala talaga kong pag-asa. Sakit ba dahil sinasampal na ko ng katotohanan pero patuloy ko paring binabalewala. Sakit ba dahil ngayon na yung araw na sinasabi kong titigilan ko na tong kahibangan ko.
O kasi kausap ko sya kaya ganto yung reaction ng puso ko.
Huminga ako ng malalim bago ako pumasok sa room. Ayokong tanungin na naman ako kung ok lang ba ako kasi hindi. Hindi ako ok. Nasasaktan ako. At ayokong mag-explain ng nararamdaman ko kasi kahit ako hindi ko maintindihan tong nararamdaman ko.
Unang una palang alam ko na na may gusto yung tao sa kaibigan ko kaya bat di ko pinigilan tong nararamdaman ko. Baliw nga talaga ko.
Pinaglalaruan ko lang yung bote ng tubig na binili ko kanina habang nakatulala nung tinawag ako ni Adri.
“Ash si Cassi.” Sabi nito kaya nilingon ko si Cassandra sa may pintuan.
“Here’s your chuckie madam.” Nakangiti nyang sabi. Nakangiti ko naman itong kinuha.
“Salamat salamat.” Sabi ko.
“Wala mga friends mo?” umiling lang ako kasi di ko rin napansin kung nasan sila. “Sige una na ko,bye.”
“Bye.” Nawala yung ngiti ko nung tumalikod na sya sakin.
Parang noong gabing iyon, tila tumigil ang mundo. Parang huminto yung oras. Tila slowmo syang naglalakad palayo sakin.
Kung nung gabing yon, sobrang saya ng pakiramdam ko. Ngayon ay tila dinudurog ako, bawat hakbang nya papalayo sakin, tila pinipiraso din yung puso ko.