Chapter 7//revised version
»»
Dalawang araw ang inilagi ko sa ospital. At sa loob ng dalawang araw na iyon ay si Sebastian ang nag-asikaso sa akin. Hindi ko na ipinaalam kina Arianne ang nangyari dahil malamang na tatawagan agad nila si Jaxon kung nagkataon. Bukod doon ay hindi pa rin nagsisink-in sa utak ko na may dalawang buhay sa sinapupunan ko. Malaki ang pasasalamat ko kay Sebastian na siyang tumulong sa akin. Noong una ay nahihiya pa ako dahil ilang araw pa lang kaming magkakilala ngunit heto siya at hindi ako pinabayaan. Siguro, swerte ko ng maituturing ang pagdating niya dahil inaamin kong kahit paano ay nagkaroon ako ng sandalan at kaibigan sa oras na pakiramdam ko ay mag-isa lamang ako. 
Nakauwi na ako sa bahay at kasama ko pa rin si Sebastian. Hindi ko pa ipinapaalam kina Arianne ang tungkol sa pagbubuntis ko dahil gusto kong bukod sa akin at kay Sebastian ay si Jaxon ang sunod na makaalam. Tungkol naman kay Rusty, wala na akong balita pa sa kanya. Hindi na siya nagpakita pa sa akin upang magpaliwanag. Kahit sina Hawk ay wala na ring balita pa sa kanya. Siguro natakot? Wala akong ideya. Ang mahalaga sa akin ngayon ay ang mga magiging anak ko. 
"Breakfast is ready!" 
Mula sa kusina ay lumabas doon si Sebastian dala ang isang tray na mayroong isang baso ng gatas at almusal. Typical na almusal ng mga Pinoy. Sinangag, pritong itlog at tuyo. May dalawang slice rin ng mansanas at saging na lakatan. 
"Seb, sinabi ko naman sa'yo na kaya kong kumilos. Hindi naman ako nakabed-rest," wika ko matapos niyang ilapag ang tray sa glass table sa may sala at ihain ang almusal. 
"Look Lhaurize, this is the least thing I can do for you. Saka masarap pala sa pakiramdam na magsilbi sa isang babae." 
"Least thing? Sobra-sobra na kaya ang tulong na binigay mo sa akin. Hindi mo pa naman ako ganoon kilala pero daig mo pa ang isang dekada ko ng kaibigan kung itrato mo ako." 
"Edi kikilalanin kita. Isa pa, gusto kong gawin ito. Hayaan mo na lang ako. Hangga't wala pa si Jaxon ay ako muna ang mag-aalaga sa'yo. As a friend." 
Sabay kaming natawa sa huling sinabi niya. Palihim ko siyang pinagmasdan habang naglalagay ng pagkain sa plato ko. 
"Hey, Lhaurize. Stop staring at me. Mamaya iba na ang isipin ko sa pagkakatitig mong iyan sa akin. Sige ka," pagbibiro niya na ikinatawa ko. 
"Thank you."
Siguro ay nabigla siya sa sinabi ko dahil bigla na lamang niyang nabitiwan ang hawak na tinidor na kumalansing pa sa tiled floor. Mula sa mahinang pagtawa ay lumakas iyon hanggang sa naging malakas na halakhak na. Halos sumakit ang tiyan ko katatawa sa naging reaksyon ni Sebastian. 
"It's just a simple thank you Seb. What happened to you?" tanong ko sa kanya. Pinulot niya ang nabitiwang tinidor bago umupo sa tabi ko. 
"Wala naman. Nagulat lang ako sa biglaang pagpapasalamat mo. Anyway, kumain ka na. Baka gutom na ang kambal." 
"Okay." I smiled bago nagsimulang kumain. 
"Dinamihan ko ang bawang dahil iyon ang request mo. I find it weird. Bawang talaga ang pinaglilihian mo?" Dahil puno ng pagkain ang bibig ko ay mabilis na pagtango lamang ang naging tugon ko sa tanong ni Sebastian. 
"You're kinda weird."
"Well, I am. But thanks for breakfast. Ang sarap!" Hindi ko napigilan ang tuwa sa boses ko dahil totoo naman talagang masarap ang pagkaing niluto ni Sebastian. Si Jaxon kaya? Kailan niya ako mapaglulutuan ng ganito kasarap na pagkain? 
"Thank you rin dahil nagustuhan mo." 
Tinapos ko na ang pagkain at balak na sanang ligpitin ang pinagkainan ko nang kuhanin iyon sa akin ni Sebastian at siya na ang nagdala sa kusina. Sinundan ko na lamang siya na dumiretso sa may lababo at sinimulang hugasan ang mga plato. 
"Seb?" pagtawag ko sa kanya. Lumingon naman siya sa akin ngunit patuloy pa rin sa ginagawa. 
"Hmm?"
"Paano ako makakabawi sa lahat ng ginawa mo para sa akin?" 
Tumigil siya saglit sa ginagawa at humarap sa akin. Ilang minuto bago siya nakasagot. 
"Makita lang kitang maayos at ang mga anak mo, doon nakabawi ka na."
"Iyon lang?" 
"Be healthy and happy. That's it. Alagaan mo lang nang may pagmamahal ang sarili mo at ang kambal. Kahit huwag mo nang isipin ang iba, mag-focus ka sa kanila. Bawing-bawi ka na." 
Napangiti ako buhat sa naging sagot niya. Maybe he's right. I need to focus on my babies. 
                                                        *** 
"May kulang pa ba?" 
"Wala na siguro." 
"Wait, I'll check."
Hinayaan ko lang si Sebastian habang iniisa-isa niyang tingnan ang mga pinamili ko. Sinamahan niya akong mag-grocery ng mga kailangan sa bahay. Nagsimula na rin akong mamili ng ilang gamit pang-baby katulad ng baby bottles, lampein, baby dress at iba pang gamit. Noong una ay nagpumilit pa si Sebastian na bumili na ng crib at unan pero tumanggi ako. Hindi ko pa alam ang gender ng mga bata kaya ayoko munang unahan sa pagbili niyon dahil baka mamaya ay hindi pala angkop sa kasarian nila ang kulay at designs na mabibili namin. 
"Wala pa palang seasonings at oil. Stay here. Ako na ang kukuha." Hindi na ako nakaangal pa ng talikuran ako ni Sebastian na tulak-tulak na ang cart na laman ang mga grocery items saka tinungo ang estante ng seasonings at oil. Wala pang ilang saglit ay bumalik na siya. 
"Kumpleto na. Hintayin mo na lang ako dito. Ako na ang pipila para magbayad." 
"Sebastian ako na-"
"No. Just stay. Alalahanin mo ang sinabi ng doktor sa iyo. Iwasan mo ang stress. Tingnan mo nga ang pila, nakaka-stress hindi ba?"
"Seb naman-" 
"Stay here and wait for me. Huwag ka nang makulit, okay?"
In the end ay siya pa rin ang nasunod. Hinayaan ko na lang siyang pumila sa may cashier area. At stressful nga ang haba ng pila sa dami ng mga customer. 
In the end ay siya pa rin ang nasunod. Hinayaan ko na lang siyang pumila sa may cashier area. At stressful nga ang haba ng pila sa dami ng mga customer.