"Why are you still awake?"
Napalingon ako kay Lunamalthea nang lumabas siya mula sa kwarto niya. Nasa iisa kaming at dahil daw newbies ako, kailangan ng gabay ng high student that's why Lunamalthea is here even I don't need it. Kaya ko naman ang sarili ko. Mas lalo lang akong matatakot kapag nakikita ko siya.
Kinakabahan ako sa tuwing kausap niya 'ko. She has an aura that can make me scared.
Napalingon ako sa labas ng bintana ng makarinig ako ng sigawan. Nagkakagulo ang mga estudyante sa labas.
"They are trying to leave this place."
My head turned to her. She was checking the papers. My head turn again outside the windows. Sugatan ang isang estudyante.
Siya 'yung lalaking napuruhan din kanina. He was lying in the ground and some students help him. I want to help him but I'm scared. Presensiya pa nga lang ni Lunamalthea, hindi na ako makahinga.
"You need to sleep Khiant."
"I don't want to sleep." Sagot ko ng hindi siya nililingon.
I don't want to sleep. Baka kasi hindi na ako magising kapag natulog ako. Hindi pa ako handang mamatay.
"Natatakot ka."
Napalingon ako sa kaniya pero agad ding nag iwas ng tingin ng magsalubong ang tingin naming dalawa.
"Sinong hindi matatakot dito?" Inis na tanong ko pero hindi kayang salubungin ang tingin niya. "Narito ako para mag aral, hindi para matakot."
Naduduwag ako. Sobrang naduduwag. Ako 'yung lalaki pero tingin pa lang niya natatakot na 'ko. Gusto kong tumakas pero hindi ko alam kung paano.
"I"m sorry."
Agad namang napaangat ang tingin ko ng sabihin niya 'yun. Napakunot naman ang noo ko habang tinitignan siya.
"Bakit ka nagsosorry?"
She look away from me while her hands move in top of table, getting bored I guess.
"I'm sorry because I can't help you." 'Yun lang ang sinabi niya bago ako talikuran.
Napabuntong hininga na lang ako. I really don't know what can I do. Hindi ko naman talaga aasahan na tutulungan niya 'ko ni hindi nga namin kilala ang isa't isa. I am asking my self, what should I do if I'm not here?
Unang araw sa lugar na 'to, hindi rin ako makakatulog sa ingay sa labas. Nagsisigawan ang mga estudyante, nanghihingi ng tulong.
Gusto kong tumakas sa lugar na 'to pero hindi ko alam kung paano. Alam kong masasaktan lang ako kapag nagtangka pa 'kong tumakas.
The hour was past, sa sobrang pag iisip ko ay hindi ko namalayang umaga na. Lunamalthea walking towards me with her uniform, kakaligo lang.
Napakunot naman ang noo niyang napalingon sa'kin. "Hindi ka pa rin natutulog?"
I just look away. I didn't want to answer her. Ano bang pakealam niya?
Narinig ko ang pagbuntong hininga niya at naupo sa tabi ko. She was also looking outside.
"Marami akong nahandle na tulad mo. Bago pa lang dito at ganiyan na ganiyan sa'yo." Kwento niya na ikinalingon ko. "I know you feel scared at me." Seryosong sabi niya na nilingon ako. "Lahat takot sa'kin." She smile and look away. Napabuntong hininga muna siya bago tumayo. "Kumain ka na."
Wala akong gana. Hindi ko siya sinunod. Naligo ako at nag ayos ng gamit ko. 'Yung dating masaya ako tuwing papasok, ngayon napalitan ng kaba at takot. Ayaw ko mang pumasok pero kailangan. Mas matatakot ako kapag mag isa sa apartment.
Nang makalabas ako ng kwarto ay wala na si Lunamalthea. May nakita akong stickynote sa lunchbox na nasa table.
'It's for you Khiant. Hindi tayo pwedeng magsabay kaya nauna na 'ko. Take care. See you around.
-Promixa'
A smile formed to my lips when I read her note. It was blue lunchbox that has rice, egg, bacon, fried chicken at may drinks pa. I don't know if she cooked for me. Ganu'n ba 'ko katagal naligo?
Nang naglalakad ako pabalik sa University, doon muli akong kinabahan. Mahigpit ang hawak ko sa strap ng bag habang nakayuko.
Napalingon ako sa harap ng may biglang natumba. I was panicked when I see her lying on the ground. Halatang nasaktan siya dahil napangiwi ito. Her right arm was injured.
"L-Luna." Natataranta akong lumapit sa kaniya at tinulungan itong tumayo pero tinulak niya 'ko palayo na ikinagulat ko.
"Get away from me. Now!" Sigaw niya na ikinaatras ko.
Hinang hina siya ng tumayo at hinarap ako. Hinayaan niyang umagos ang dugo sa braso niya.
"You need to go to the clinic Lunama-"
"Go back to your room." Seryosong sabi niya, the nervous will back on my system.
Her voice make me tremble. I step backward. I don't know if I'm going to run or help her. She was injured! She needs help.
"Please."
Napatitig ako sa mata niya ng maging maamo ang boses niya. Nakikiusap na gawin ko ang sinasabi niya. I step backward again. I was nervous. Why did she do that?
Nanag mapalayo ako sa kaniya ay muli siyang nasugatan. Napalingon ako sa paligid pero wala akong makitang tao na tinatamaan siya. Halos maligo na ang braso niya sa dugo pero tumakbo na siya palayo.
Napahilamos ako sa mukha bago bumalik sa room. Sinubukan kong magfocus sa klase. Hindi mawala sa isip ko kung anong nangyayari kanina. Paanong nasugatan ang mga estudyante? Bakit siya nasugatan? May ginawa ba siyang labag sa rules? Ano?
It was breaktime. I don't want to go to the canteen. I'm just stay in the room and eat the food that prepare of Lunamalthea for me.
Everyone was silent. Hindi ako sanay na ganito pero kailangan ko ng masanay. I was thinking, what If I'm not here? Siguro nasa inuman, kasiyahan at nambababae ako.
After breaktime, we are going to the library. This University is like a normal place not until you know what the rules they have.
"I want to go back home please."
Napalingon ako sa babaeng nakaluhod sa harap ni Moonario, the 3rd high student. Siya 'yung kumuha ng phone ko.
"Please, please. I'm scared here." Umiiyak na sabi 'nung babae na halos mahalikan na ang lupa sa sobrang pagkakaluhod.
"Don't look at them." Napalingon ako sa babaeng bumulong sa'kin, siya 'yung nagbigay ng note.
I just nodded and breath deeply, trying to look away. Nanginginig pa ang kamay ko sa kaba. Parang nasisira ang ulo ko dahil sa mga nakikita.
"Saan ang apartment mo?" Tanong sa'kin 'nung babae nang mag uwian kami. "Don't scared to talk, tapos na ang klase, the rules was closed."
Napalingon ako sa kaniya nang sabihin niya 'yun. She gave me a cute smile. She was pretty with an innocent face. She was tall and short hair that was perfect for her. Hindi mo mapagkakamalan na nag aaral siya sa impyernong University na 'to.
"Doon sa pinakadulo. Room 115." Sagot ko.
"Really? Nasa room 110 lang ako." She looks excited, I just nodded. "You are newbie? Sino ang high student na kasama mo?"
"Si Lunamalthea."
Natigilan siya sa sinabi ko. Her lips was parted while looking at me. I was confused of her reaction. What's wrong?
"S-Si Proxima ang kasama mo?"
Napakunot naman ang noo ko. Ano namang nakakagulat na kasama ko ang highest student?
I just nodded. I don't understand her. I turn my head to the way. Papunta na kaming apartment. Napalingon ako sa babae ng mameke ito ng ubo. Ngayon ko lang napansin na hindi ko pa pala alam ang pangalan niya.
"What's your name?" I ask her.
"I'm Shantelle Davis." Sagot niya na nakipagkamay pa sa'kin.
I just nodded again and turned again to the way. Sabay kaming papunta sa apartment. Nang mahinto siya sa harap ng isang door ay nahinto rin ako.
"This is my room." Sabi niya na tinuro pa ang pinto. "U-Uhmm, mag iingat ka. Proxima is different." Sabi niya bago pumasok ng room niya.
Natulala nanaman ako. What did she mean different? Para nanaman tuloy bumalik ang kaba ko. I know that Lunamalthea is different, her looks was different but I have feeling that Shantelle has another meaning of different.
Nang mahinto ako sa harap ng pinto ng room ko ay para bang lalo akong kinabahan. Huminga ako ng malalim bago pumasok.
Nakita ko agad si Lunamalthea na nakaupo sa sofa. Sa iksi ng manggas ng damit na suot niya ay nakita ko 'yung bagay na parang band aid na inabot niya sa akin noon. She was injured. I want to ask her if she okay but I don't have enough strength to do it. She was powerful than me.
Iniwas niya agad ang brasong may sugat sa paningin ko nang mapansin na 'yun ang tinititigan ko.
"You're late."
Halos magtayuan ang lahat ng balahibo ko dahil sa makapangyarihang boses niya. Paanong late? Pati ba pag uwi at may sinusunod din? Akala ko ba rule was closed after classes?
"I-I'm sorry." Sa dami ng reklamo ko sa isip ay 'yun naman ang ikinaiksi ng sagot ko sa kaniya.
"Mag iingat ka. Before 7PM, you make sure na narito ka na. The tenth was checking."
Napakunot naman ang noo ko. I don't know what are she saying. "W-What do you mean."
Napataas naman ang kilay niya. Pati ang ganun'ng ekspresyon niya ay pinapakaba ako.
"The top 6, 7, 8, 9, 10 students. Sila ang nakaassign na maglilibot sa subdivision. Kapag may pagala galang estudyante ng 7PM, automatically punished."
Napalunok naman ako. Ano pa bang mayroon dito na hindi ko pa alam?
Kaya pala nagkakagulo ang mga estudyante kagabi. Ano kayang punishment?
"Kumain na tayo."
Napalingon ako kay Lunamalthea ng magyaya siyang kumain. Kakatapos ko lang maligo at kakalabas ko lang ng kwarto.
Hinintay niya pa talaga 'ko bago siya kumain?
"I don't want to eat." Walang ganang sabi ko tsaka naupo sa sofa para gawin ang assignment ko.
Bilib din ako sa impyernong University na 'to, magaling magturo ang mga teacher. Hinding hindi katulad sa iba na hirap na hirap akong intindihin.
Sabagay, sa sobrang boring sa lugar na 'to, wala akong ibang mapagkakaabalahan kundi ang pag aaral. Binabalot ko ang sarili ko sa mga aralin 'wag lang umapaw ang kaba at takot.
"Khiant, eat."
Napalingon naman ako kay Lunamalthea nang bitbitin niya ang pagkain at ilatag 'yun sa harap ko.
Bakit niya ba ginagawa 'to? Naaawa ba siya sa'kin or what? Alam kong natatakot ako pero mas lalo lang akong maguguluhan dahil sa kinikilos niya.
"Why are you doing this? I can handle my self." Hindi ko maiwasang mainis ang tono ko.
Parang kinakabahan tuloy ako dahil bumalik ang tingin niyang kaya akong saktan. Tumalim ang tingin niyan sa'kin na para bang may sinabi akong hindi niya nagustuhan. Ang kaninang maamong mata, nakakatakot na ngayon.
"I-I'm sorry." Nanginig ang boses ko nang sabihin 'yun pero hindi nagbago ang titig niya.
Pakiramdam ko tuloy ay nakagawa ako ng matinding kasalanan sa kaniya. Hindi ko sinasadya. Natatakot lang ako dahil baka sa mga ginagawa niyang ito, mapahamak ako.
"This is my responsibility as a highest student in this University." Napalingon ako sa kaniya ng magsalita siya. "I am doing this for you." I feel guilty now. I can't look at her eyes anymore. "And I am Lunamalthea Proxima Amaris, the highest student of GOS University, you need to follow me."
Napayuko ako sa kahihiyan. Napakamakapangyarihan ang salita niya na agad akong napasunod. Kinuha ko ang pagkain at tahimik na ngumuya. Halos hindi ko na nga manguya ng maayos sa kabang nararamdaman ko. Katabi ko pa siya kaya lalo akong natataranta.
"Wag kang matatakot sa'kin, hindi ako tulad ng naiisip mo."
___________________________________________