Chapter 6 
ROE 
A sob came out from my mouth as we arrived at the Dawn Playground. 
I let him see me cry and shed a tear down my cheeks. I couldn't care less after what happened. After being embarrassed by that jerk guy named Es. I can no longer cry alone. 
Sean remained silent as I kept on sobbing and crying beside him. He hasn't uttered a word since we got here at Dawn Playground. It took us just a few walks away from Seres, we rested on a table under the Narra tree, away from the main playground. Luckily, this place does not have a lot of children playing. A perfect place for us, I guess. 
“Sorry, Sean. Hindi ka na nakapaglaro—” mabilis niya akong hinarap at pinahinto sa pagsasalita at nag-protesta. 
“No, ako nga dapat mag-sorry. That jerk is my cousin, and I am truly sorry for his behavior. I am sorry for the damage his words have given you. That won’t happen again, I promise.” he sincerely apologized. 
Nginitian ko siya nang magtama ang tingin naming dalawa. His eyes are sparkling with sincerity. Pero hindi rin nakaligtas sa kaniyang mga mata ang hiya dahil sa ginawa ng pinsan niya. 
Mabuti na lang talaga at umalis na kaagad kami matapos ang engkwentrong iyon, dahil kung hindi baka sa harapan ng lalaking iyon ako umiyak dahil hindi ko kinakaya ang ginagawa niyang pag-e-eskandalo. 
Umiwas ako ng tingin kay Sean at tinignan ang mga batang naglalaro sa swing. Natanaw ko ang batang babae na nakaupo sa swing habang tinutulak ito ng isang batang lalaki habang tumatawa. 
Habang nandoon ang tingin ko, banayad namang dumaan sa balat ko ang sariwang hangin dahilan para mapabuntong-hininga ako. Mabuti na lang at nandito si Sean kasi hindi ko alam kung ano ang gagawin ko. 
“Paano pala iyan, Sean,” usal ko ‘tsaka siya nilingon, mabilis ko lang din naman napukaw ang atensyon niya bahagya niya kasing inangat ang kaniyang mga kilay. “Hindi ka nakapaglaro nila, hindi ba ni-request nila iyon sa ‘yo?” mahabang dagdag ko. 
“Hindi ko panghihinayangan ang larong iyon. Matapos nang ginawa ng pinsan ko.” seryosong sabi niya. “Once I got home, Es will be a dead jerk.” naiinis na dagdag niya pa. 
“Thank you, Sean.” wala sa sarili kong saad at saka umiwas ng tingin.
“Huh? Saan?”
“For saving me from that Es.”
“But in my case, Roe. Hiyang-hiya ako sa ginawa ng pinsan ko. I am really sorry for what happened. You don’t have to thank me.”
“Stop saying sorry na nga. Hatian mo na lang ako rito sa binili mo,” ani ko at lumingon sa kaniya. Nginitian ko siya nang ilahad ko sa kaniya ang plastic. “Tunaw na nga lang.” dagdag ko kasabay nang pagtawa ko. 
Natawa rin siya itsura ng plastic na napuno na ng kulay dahil sa natunaw na ice cream. “P’wede naman tayong bumili ng bago.”
Mabilis akong napailing sa sinabi niya. “Ay hindi, hindi p’wede itapon ito. Uubusin natin ‘to.” saad ko ‘tsaka binuksan ang plastic. 
Kaagad na bumungad sa akin ang tunaw at nanlambot na tinapay dahil na-absorb na nito ang ice cream. Natawa naman si Sean sa naging reaksyon ko, bahagya kasi akong napangiwi dahil medyo hindi na maganda ang itsura at tekstura ng pagkain. 
Napalunok ako ng laway dahilan para mas matawa si Sean. Binalingan ko naman siya ng tingin at sinimangutan. 
“Ano bibili na ba tayo ng bago?” mapang-asar niyang tanong saka muling tumawa. 
“Paano naman ‘to? Sayang kasi, e.” napanguso ako.
“Kakain mo pa ba?”
“Sana, kung may kutsara.” sagot ko habang nasa pagkain pa rin ang tingin. Hindi ko ito kayang kainin nang nakakamay dahil malagkit at malambot.
“Sure ka?” muli na naman niyang tanong habang pilit pinipigil ang tawa. 
“Uhm...,”
Tuluyan na ngang humagalpak ng tawa si Sean dahil sa naging turan ko. May pag-aalinlangan din kasi ako na kainin pa ito dahil nga masyado nang malambot ang tinapay at tunaw na ang ice cream. 
Tumayo siya habang may mumunti pa ring pagtawa ‘tsaka pinagpagan ang kaniyang jersey short. Matapos no’n ay malapad ang ngiti niyang inilahad ang kaniyang kanang kamay sa aking harapan. “Huwag mo na ipilit, bumili na lang tayo.” sabi niya ‘tsaka ginalaw nang bahagya ang nakalahad na kamay. 
Bakas pa rin sa mukha niya ang pagpipigil ng tawa, kaya napasimangot ako lalo. Masyadong natutuwa ang lalaking ito para magpigil ng tawa habang nilalahad ang kamay para tulungan akong tumayo. Hindi ko tuloy mawari kung tutulungan niya ba ‘ko o aasarin lang. 
Pabiro kong inirapan si Sean at saka kusang tumayo mula sa pagkauupo kanina. Nginiwian ko rin ang kaniyang kamay na muling nagpatawa sa kaniya. 
“May malapit naman na convenience store dito roon na lang tayo bumili.” aniya at saka ako pinantayan. 
Sabay kaming naglakad habang paulit-ulit niya akong inaasar sa plastic na may ice cream na hindi ko pa rin binibitawan. Masyado na raw akong attached dito, sigurado ba raw ako na hindi labag sa loob ko ang pagtapon dito. 
Sinisimangutan ko lang ang pang-aasar niya sa akin na talagang walang palyang nagpatatawa sa kaniya. 
“Balik tayo sa Dawn?” tanong ni Sean sa akin nang makalabas kami ng convenience store. 
“Hm, ikaw ba, gusto mo bumalik doon?” baling ko sa kaniya habang abala sa pagkaing binili niya. 
“Sige, doon muna tayo.” ani saka tinignan ang kaniyang relos. “Alas quatro pa lang naman, e,” saad niya saka sinipat ng tingin ang langit. “Ihahatid kita sa inyo ng 5 p.m.” nilingon niya ako at nginitian. 
Tumango naman ako sa kaniya bilang sagot ‘tsaka nauna nang maglakad. Mabilis lang din naman siyang nakahabol at saka ako pinantayan sa paglalakad. 
Naubos na namin ang binili namin bago pa man kami nakarating ng Dawn. Ginugol na lang namin ang ilang oras na mayroon kami bago tuluyang umuwi. Nagpahangin na lang kami habang nagtatawanan habang tinignan ang mga bata lng naglalaro dito. 
Nang pumatak na ang alas cinco ng hapon ay umalis na kami ng Daw at umuwi na. Nagpaalam na kami sa isa’t-isa nang makarating sa tapat ng Louiseville. Gusto pa akong ihatid ni Sean pero tumanggi na ako at tinanaw na lang siyang makaalis. 
Tahimik kong nilibot ang daan pauwi. Nang bigla kong matanaw si Es na katatawid lang papunta sa kabilang sidewalk. Nagtaka ako dahil para siyang nagmamadali, mabibilis ang mga hakbang niya at saka seryoso ang kaniyang mga mata na nakatingin sa kaniyang harapan. 
Sa sobrang pagmamadali niya nga ay ni-hindi niya napansin na nasa kabilang sidewalk lang ako. I mean hindi naman kami close pero dahil nga diretso ang tingin niya ay hindi niya na napapansin pa ang mga tao o bagay sa paligid niya. Nagtataka kong sinundan siya ng tingin hanggang sa makalabas siya ng gate. 
“Dito rin ba natira ang kumag na iyon?” wala sa sarili kong bulong. 
“Oh, Kuya, kumusta practice?” tanong ko sa kaniya. Gulat akong napatingin sa kaniya nang makapasok sa bahay.
Naabutan ko kasi siya na nakaupo sa sofa. Nakahalukipkip ang isa niyang braso habang nakaalalay sa siko niya, gamit ang kamay at hinihilot niya ang kaniyang sentido. 
Lumapit ako sa kaniya at saka nag-alaala siyang tinabihan. “Ayos ka lang?” dinampi ko ang kamay ko sa leeg at noo para i-check ang kaniyang temperatura. “Hindi ka naman nilalagnat. Masakit ba ulo mo? Bigyan kita ng gamot.” suhestiyon ko. 
“Nako, hindi na, Roe. Pahinga lang kailangan ng Kuya mo. Pagod iyan, panigurado.” ani Mama na biglang sumulpot na may dalang tray na may nakalagay na pagkain at inumin. “Kumain ka na muna. Kumusta lakad mo?” 
"Oo nga, Roe. Kumusta lakad mo?" biglaang tanong ni Kuya. Binalingan niya ako ng tingin at saka siya umupo nang maayos. 
“Huh? Ayos naman. Nag-enjoy naman ako.” sagot ko. 
“Sigurado ka?” tanong muli ni Kuya. 
Magiliw akong tumango at saka dinampot ang platong may laman na pagkain. 
Dinig ko ang malakas na buntong-hininga ni Kuya kaya nilingon ko siya. Walang gana niyang binuhat ang kaniyang gym bag at saka ako p-in-at sa ulo at nginitian. “Papahinga muna ako sa kwarto.” paalam niya. 
Nginitian ko rin naman siya at masayang tumango. Puno na rin kasi ang bibig ko ng pagkain kaya hindi na ako nag-abalang magsalita pa. 
Marahan niyang ginulo ang buhok ko at p-in-at ulit bago tuluyang umalis dala ang kaniyang gamit. 
“Mama, sigurado ka, ayos lang si Kuya?” tanong ko kahit may laman pa ang bibig. 
“Hm, ayos lang ang Kuya mo. Pagod lang iyon.” sagot niya at saka tumango. “E, ikaw, sigurado kang nag-enjoy ka, a?" biglaang tanong ni Mama sa akin. 
Mabilis naman akong tumango at muling bumalik sa pagkain. 
Kahit nahtataka dahil muli na naman niya ako tinanong ay pinagsawalang-bahala ko na lang ‘yon. 
Kinabukasan, kasabay ko si Kuya pumasok. Aniya hindi na raw niya ako palaging nakasasama sa pagpasok dahil nga inuuna niya ang practice niya. Kahit minsan nagtataka na ako dahil halos araw-araw siyang nagti-training. Ang alam ko kahit varsity players ay dalawa o tatlong beses sa isang linggo lang kung mag-training. 
Binati kaagad ako ni Sean nang makarating sa classroom. Nagulat pa nga ako dahil kumaway siya sa akin. Nakaupo siya sa tabing upuan ng upuan ko. 
“Bakit dito ka nakaupo?” tanong ko nang makarating sa tapat niya. 
“Dito na ako uupo simula ngayon.” masaya niyang sabi at nagkibit-balikat pa. 
“Pumayag ba si Quinto sa ‘yo? O baka pinilit mo siya, a?” nagduda kong tanong. 
“No, I didn’t.” he laughed with a hint of defense. 
I just shrugged my shoulders off and sat beside him. 
“Maaga ka bang umalis sa inyo?” tanong niya. 
“Oo, kasabay ko si Kuya.” 
“Ah, kaya pala.” 
“You went there?” 
“Oo. Tita Lynn told me you already left.” 
“Hm, we stopped at a convenience store to eat kaya ngayon lang ako nakarating.” 
After we talked, our subject teacher entered and quickly started the class. 
“Tara, Roe. Sabay na tayo mag-lunch.” aya ni Sean at saka tumayo sa upuan niya. 
I was about to answer him when a voice suddenly came in. 
“Bro, tara, lunch na.” si Zafra iyon. 
Nang mag-angat ako ng tingin bumungad sa akin ang mga kaibigan ni Sean. Nakapamulsa at seryosong nakatingin sa kaibigan. 
I gulped when their eyes averted on me. Their stares were cold making me feel uneasy. 
But I remembered what their stares were xoming from. Their friend was supposed to be with them but I just yanked him to leave that place. 
“I’ve already had plans with Roe.” Sean declined. 
Mabilis akong sumingit at saka siya kinalabit. “No, Sean. Go with them na. I still have to run an errand sa Senior High Dept.” I lied. 
To avoid their cold stares, I will just let them have Sean. Afterall, I was the reason they were ditched on their game day. 
Nang balingan ko nga ng tingin ang tatlo ay mabilis din akong napaiwas ng tingin. Gano’n pa rin ang tingin nila. Malamig at tila ayaw nang tumagal pa sa lugar na ito. 
“Are you sure?” Sean consulted. 
“Hm, Kuya texted me kasi.” I said. 
“Okay, sabay na lang tayo mamaya umuwi. I brought my bike with me.” 
“I have to decline that, too. I already have plans with Kuya, e.” 
I have to refuse every invitation Sean is giving. I really don’t want to crash with his friends at this moment.  
Sean left with a vivid disappointment in his eyes. While his friends just gave me a bored look before heading out of the classroom. 
I sighed harshly as I felt the suddent tightening of my chest. His friends were really mad at me. I have no excuse. 
When I regained my will to take my lunch, I walked towards the backdoor to leave the place. 
Palabas na sana ako nang tuluyan nang bigla akong mapahinto sa isang boses. 
“Sean might be your friend, but his friends will never be your friend.” Hazell said. 
Nang lingunin ko siya ay nakita ko ang mapaglarong ngiti sa kaniyang labi. Tila nasaksihan ang nangyari kanina s apagitan namin ng mga kaibigan niya. 
Looks like she was waiting for me to pass trhough this direction. As she was crossed her arms and leaned against the side of the door. 
Hindi ako makapagsalita sa kaniyang sinabi. 
Wondering what her point is. I am fullg aware of that. She doesn’t have to put up with this thing even she witnessed something. 
Nilampasan ko na lang siya at hindi na lang pinansin. 
She wasn’t worth of an argument, that’s why I left her without a word. 
Nang makarating sa bahay. Walang lakas akong humiga sa sofa namin. Dahil nga halos wala ako sa sarili hindi ko nakita na nakaupo rin si Juya. Umusod na lang ako at saka hukiga sa kandungan niya. 
“Wala kang training?” puna ko dahil himala yatang narito siya sa bahay. 
“Wala naman, bakit?” 
“Nandito ka, e.” pagkibit-balikat ko. 
Sinubukan kong umidlip dahil pakiramdam ko ay bigla akong mapagod. 
Pero sa likod ng utak ko iniisip ko pa rin ang nangyari kanina at noong isang araw. 
The day before he went here to invite me Zafra, Estrella, and Gomez were reminding Sean that they were having a game with Sean’a cousins and brother. I was with him when we arrived. I was being pinned and embarrassed by his cousin. Sean pulled me away from that place. Leaving everyone, including his friends, just for me. 
And if I include the thing a while ago, I can really understand why they acted like that. They have plans, and I ruined it. 
“Ang lalim naman ng iniisip mo,” dinig kong ani Kuya. 
Napakunot-noo akong napadilat at saka siya tinignan. I was closing my eyes the whole time, how can he say that I am thinking of something? 
“You were furrowing your eyebrows and moving your eyes vigorously. Kahit nakapikit ka, alam kong may iniisip ka.” 
“Oh. Am I that obvious?” I whisphered shyly. 
“Say, do you want to talk about it?” Kuya gently asked. 
Bumangon ako sa pagkahihiga sa kandungan niya at saka siya matamis na nginitian. “No, it was just about school. I am a bit sleepy.” I said. 
“We’re you busy on the following days?” he asked. 
“No, why?” 
“Mag-uumpisa na ang intrams namin. Manonood ka?” 
“Hm, tuwing kailan ang laro n’yo?” sagot ko at tumango.
“Hindi pa namin nakikita buong schedule pero will you watch?” 
“Hm, if it’s after class, I will.” I nodded. 
Kuya gave me his warmest smile that he always show. That made me smile also. He gave me a gentle pat on my head. 
But my smile fade away when I lifted a gaze at his eyes. I gulped when I saw tears forming on every side of his eyes. He smiles with his lips but his eyes were crying. 
“K-Kuya?” I called him, stuttering as I felt that those eyes are like arrows hitting my heart cruelly.
Kuya always show his smile, his forever warm smile. But right now, he might be smiling in front of me, I know for sure, his heart is aching from something I want to know. 
“Is everything alright?” I gently asked. 
I moved closer to him and held his hand. “Y-Yeah. I-It’s just that... I-I am exhausted from school and training. I-I couldn’t r-rest. But, I am okay, Bunso. Please, don’t worry.” he said after a nod. 
I held his hand tightly before giving him a smile. He may be does not want to talk about it. 
I still want to be with him. 
“Still, you want a hug?” I asked genuinely and opened my arms wide. 
He quickly moved closer to me and embraced me. His hugs was always warm but today, this warm hug carries something heavy. 
I hugged him tighter. I felt his chin resting comfortably on my shoulder as he sobs and cries on my arms. 
Kuya never tells anything about his feelings. I also don’t know how to make him tell without forcing him. 
I do still believe that stories are meant to be told to those who wait and to those you trust to understand. And Kuya was always my concern in this kind of situation. He had been tough—even tougher but he is still a kid. A kid that loves the warmth of people around him. 
“Kuya, you know I heard these words from someone.” I said between our hug. I even leaned my chin on his shoulder. “Hugs are warm, so does tears. And if ever you want to have them both my arms to hug and hands to wipe your tears. They are always free.” I said and buried my face on his shoulder. 
I couldn’t help but to cry as he weep on his heart content. He was always been my weakness. 
His downfalls are also mine. And every time he cries, I got hit by a baseball straight to my chest. The pain was tremendous. 
“You just made it yourself,” he commented. 
I chuckled from what he told. I hugged him even tighter and tapped his back. “No matter who said those, I am still here to give you those that you need.” I replied. “Kaya kahit sa school man at training ang pagod mo, kung kailangan mo ng pahinga at kasama, nandito ako. Sa lahat ng pagkakataon, sa lahat ng oras na kailanganin mo, nandito ako.” muli na naman akong naluha dahil doon. 
Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya. “S-Sa kahit ano?” 
“Hm, sa kahit ano,” pagtango ko. 
“Sa kahit ano.” pag-uulit at tumango-tango. Muli niya akong niyakap nang mahigpit. 
Saglit kaming nanatili sa pagkakayakap. Hinayaan ko siyang umiyak sa bisig ko. Napupuno man siya ng kalungkutan at pagod ang puso. Mananatili naman ako para sa kaniya, magiging lakas at pahinga niya. 
Namalayan ko na lang na sa labis na pag-iyak ng kapatid ay nakatulog na ito sa bisig ko. Kahit lamang siya ng tangkad sa akin ay pinilit at sinikap ko pa rin siyang makahiga sa sofa namin. 
Inayos siya ng higa at kumuha ng kumot sa kwarto para ibalot sa kaniya. Matapos no’n ay pumunta ako sa kusina at binati si Mama. 
“Ano ginagawa mo, ‘Ma?” tanong ko matapos kumuha ng tubig sa refrigerator. 
“Magluluto sana ako ng panghapunan. Tulog ba ang Kuya mo?” 
“Opo, nakatulog. Nga pala, Mama. Has kuya ever told you anything about his day?” tanong ko. 
Kung hindi man sa akin makapagsabi o makapagkwento ng mga nararamdaman niya ay sana naman nasasabi niya kanila Mama at Papa. Dahil sa nakalipas na taon, sa lahat naman ng oras ay nakikinig at umuunawa sila. 
Kilala ko ang mga magulang ko. They always want to hear us tell stories, feeling, and everything. They always listen without judgment, the reason why we are always thankful for them. 
“H-Huh? M-Madalas naman siyang nagkukwento sa amin. Nito lang namin napapansin ni Papa na quiet siya.” sagot niya. “Mabuti naman at nandoon ka kanina noong umiiyak siya. Hindi na ako sumingit pa dahil kahit hindi sabihin ni Kuya Rei alam kong matagal niyang inipon ‘yon.” dagdag niya. 
Matapos kong tulungan sa paghahanda ng kakainin mamaya ay umakyat muna ako sandali para muling maligo. Matapos n'yon, saktong nakarating na rin si Papa. 
Dumaan ang ilang araw at kinabukasan kaagad ang laban ni Kuya. 
Tahimik kaming tumambay sa mahabang sofa habang nakahiga siya sa aking kandungan. Nakapikit at nakatakip sa kaniya ang braso. Marahan ang paghinga niya kaya hindi ako masyadong gumalaw dahil alam ko ay natutulog siya. 
Ngunit, paglipas lang ng ilang segundo ay narinig ko ang malalim at marahas niyang pagbuntong-hininga. 
Nakakunot-noo kong ibinawi ang mga mata mula sa panonood ng TV at saka siya binalingan. 
“Got problems?” I asked. 
He shook his head. “Just tired,” he plainly answered. 
Hindi na ako nagsalita pa at bumaling na ulit sa panonood. 
I brushed his hair as I was busy watching the TV. 
“Roe,” he called. 
“Hm?” I responded without averting my eyes to him. 
“M-Manonood ka ba bukas?” 
My eyebrows were furrowed again as I hinted nervousness and hesitancy in his voice.
Napabaling tuloy ako ng tingin sa kaniya at nakita ang pagngiwi niya. Animo hindi alam ang gagawin o sasabihin. 
“Of course, unang laban n’yo iyon, hindi ba?” 
“Y-Yeah... yeah,” he nodded which made me furrowed my eyebrows more. 
I wanted to ask him about how he react just no
w but he just heaved a harsh sigh and got back to his previous position. 
He closed his eyes again and covered it with his arm. 
Disregarding anything. And I totally understand. 
I was just puzzled with him right now. His reaction makes me an impression to be worried. 
This is weird and I am really anxious about this.