Naglalakad ako sa gilid ng kalsada habang kinakalikot yung laman ng bag ko dahil kulang ng dalawang piso ang baryang papamasahe ko para mamaya pauwi sa bahay.
Malakas na pwersa kong hinalbot yung dalawang nakapang baryang yun sa kailalim-laliman na sulok ng bag ko.
"Yaahh!" Biglang sigaw ko at sa wakas ay nakuha ko rin pero sa kamalas-malasan ay tumilapon iyon pataas at pabagsak sa gitna ng kalsada.
Napasimangot na lamang ako pero kaagad ding lumapit para kuhanin 'yung baryang tumilapon.
'Piiiittttt!!'
Pagkapulot ko ng dalawang barya ko ay bigla kong napalingon sa kanan ko sa lakas ng tunog ng 'di ko namamalayang kotseng padaan.
"Nay!" Biglang sigaw ko sa takot pero hindi ko na nagawang tumayo pa dahil sa biglaang panghihina ng tuhod ko at panginginig ng buong katawan ko. Wala sa sariling napayuko na lamang ako sabay patong ng dalawang kamay ko sa ulo ko at pinikit ng sobrang diin ang mga mata ko. Palapit ng palapit ang kotse, palakas lang din ng palakas na naririnig ko ang busina nito.
Diyos ko! 'Wag niyo po akong hayaang  masagasaan ng kotseng 'to, pinupulot ko lang naman po ang barya ko!
Ilang segundo pa ang lumipas at akala ko ay mamatay na talaga ako pero himalang hindi ko naramdaman ang paglapit ng kotse 'yun sa katawan ko.
Dahan-dahan kong iminulat ang mga mata ko sabay angat ng ulo ko at nakita ang malapit na malapit na talagang kotse sa katawan ko.
Paniguradong ilang segundo lang niyon ang pagitan at kung hindi ay talagang titilapon na 'ko.
Mala-sport car na kotseng kulay pula ang nasa harapan ko at biglang nag-slow motion ang lahat pagkabukas at pagkabukas ng pinto ng kotse at ng lumabas ang isang napaka-gwapong nilalang na hindi ko pa nakikita sa tanang buhay ko.
Nakakamangha ang ka-gwapuhan niya.
Sa biglang naisip at pumasok sa utak ko ay hindi na 'ko sigurado kung tumutulo na ba ang laway ko sa panga ko. Siya na 'ata ang pinakamagandang lalaking dumaan sa mga mata ko.
Nabalik lang ako sa pagpapantasiya ko sa biglaang pagsigaw niya at dun ko lang din nakita ang salubong na salubong niyang kilay at nakakatakot na nakakatakot niyang mukha.
"What the heck are you triyin' to do?! Magpapakamatay kaba?"
Hindi pa man ako nakakasagot ay sumunod na naman itong nagsalita. 
"Then do it by yourself! Your fuckng stupid, hindi mo ba nakitang padaan yung kotse ko huh?!" Nanggagalaiting sigaw ng lalaking kanina lang ay pinupuri ng isip ko, binabawi ko na talaga 'yun ngayon.
Ni hindi man lang ako tinulungan munang makatayo at nagsalita na kaagad ng nagsalita. Pinilit kong itinayo ang sarili ko at iniangat sa kaniya ang tingin.
Malapit na niya kong mabangga tapos ganito na agad siyang magalit?
"Pasensiya na'po kayo. Hindi ko lang po talaga kayo napansin." Pagpapakumbaba ko. 
"Tsk! Tatanga-tanga ka kase e! Palibhasa, dukhang nerd na nga, papakamatay pa 'ata!" nakakalokong nakangising aniya.
Napatungo na lamang ako kahit nakakainsulto na ang mga sinasabi niya.
"Tss! Stupid!" Inirapan ako nito at mabilis na tinalikuran.
Gano'n ba siyang mag-sorry?
Halos mapatalon ako sa kinatatayuan ko ng bumusina na naman ang kotseng pula sa harap ko ng napakalakas.
"Ano? Gusto mo tuluyan kita?!" Sigaw niya pa, mabilis naman akong gumilid ng kalsada. "Tss! How stupid!"
Tulala pa rin ako sa gilid ng kalsada kahit na wala na ang kotse at kanina pa umalis. Hindi pa rin ako makapaniwalang ang kaninang pinupuri ng utak ko ay gano'n pala kasama makitungo sa ibang tao. Ang sama niya, wala siyang pakialam kung nakapanakit ba siya o hindi. Hindi man lang niya 'ko tinanong kung ayos lang ba ako, sa halip ay sinigaw-sigawan pa 'ko.
Nabalik lamang ako sa huwisyo ko ng saktong may humintong jeep sa harap ko. Napangiwi na lamang ako sa iniisip ko at pumasok na kaagad sa jeep.
Sa gitna ng biyahe ay dahan-dahan na namang inuukupa ng gwapo niyang mukha ang utak ko. Hindi ko maintindihan kung bakit nakikita ko siya ngayon sa imahinasyon ko. Ano naman kung may itsura siya- kung gwapo siya, kung ganiyan naman kasama ang ugali niya ay wala paring halaga.
Mukang kulang sa panalangin ang lalaking 'yun at gano'n na lang kung magsungit at makitungo sa ibang tao.
Pagkauwi ko ng bahay ay naabutan ko pa sa 'Nay na nasa kusina at nilalapag ang naihandang pagkain sa mesa.
"Oh! Tamang-tama at nakarating kana. 'Lika na, kain kana muna nak.." pag-aaya niya at naupo naman kaagad ako sa tapat ng mesa para kumain. "Kamusta naman ang trabaho nak?" Tanong niya na nasa harap ko't kumakain.
"Ganon parin naman po Nay, 'yung pag-uwi ko lang talaga dito ang nagkaproblema."
"Bakit? Anong nangyari?" Seryoso ngunit may bahid ng pag-aalalang tanong niya.
"Auh.. hindi naman po importante, may nakasalubong lang po talaga akong pinaglihi sa ampalaya at ang pait-pait ng ugali."
"Hayy nako, hindi kapa nasanay-"
"Hindi naman po sa ganon Nay, talagang sobrang sama kase ng ugali niya, nakakatakot, lalo na yung mukha niyang galit."
"Bakit? Anong ginawa sa'yo nak? Sabihin mo at ng basagin ko ang ulo niya at baliin ko ang buto niya!"
"Nay naman e, kahit kailan, napaka-brutal niyo talaga."
"E anong magagawa ko?! Hindi ko maaatim na may nananakit sa kaisa-isa kong anak! Kaya ipaaalam mo sa'kin sa t'wing may mananakit sa'yo auh! Para naman mapatikim ang kamaoo ko at ng flyingkick ko!" Sabi niyang inaaksiyon pa talaga ang pagsuntok niya sa hangin at pagtadyak sa sahig.
"Nay, wala naman pong nananakit sakin e." Pagsisinungaling ko.
Phisically wala, emotionally sobrang dami pero sanay na talaga e at wala na 'kong magagawa do'n.
"Aba'y dapat lang dahil ang Nay Maria mo ang makakalaban nila!" Seryoso at mararamdaman mo talaga ang galit sa mata at tono ng pananalita niya. Ngunit magkaganon man naaapreciate ko parin siya.
"Nay," Biglang sabi ko at wala sa sariling hinawakan ang kamay niyang nasa ibabaw ng mesa at tiningnan naman niya kaagad ako ng may pagtataka sa mga mata. "Salamat po Nay."
"Para saan naman Nak?" Enosente niyang tanong.
"Dahil parati kayong nasa tabi ko at hindi ko nararamdamang mag-isa ako dahil alam kong nandiyan kayo't hindi niyo ko iiwan," napangiti siya bigla sa sinabi ko at maya-maya ay hinawakan naman niya ang kamay kong nakahawak sa isa niyang kamay.
"Anak, hindi ka naman talagang nag-iisa e. Nandito ako't hindi kita pababayaaan. Responsibilidad ko talagang alagaan ka, bantayan ka, ipagtanggol ka at kahit hindi mo man hilingin sakin yun, ibibigay ko sa'yo dahil anak kita at mahal na mahal kita. Walang inang hahayaang nasasaktan ang kaniyang anak na wala man lang ginagawa para kahit papano'y maibsan mo ang sakit na nararamdaman niya. Mahal na mahal kita at hindi ko hahayaang maramdaman mong nag-iisa ka dahil nandito ako't susuportahan kita."
"Pero nagpapasalamat parin po ako Nay, na ikaw ang ibinigay sakin ng panginoon na maging aking ina na sobrang maalaga, mapagmahal, masuporta, mabait, at mapagtanggol na ilaw ng aking buhay." Maluha-luhang sambit ko.
"Ganon din ako Nak, hay! naiiyak tuloy ako, halika nga't yakapin mo ang nay mo!" pigil na luha at pilit na ngiting sambit niya. Bigla nalang rin akong napangiti at tumayo pagkatapos ay niyakap siya sa likuran, naramdaman ko nalang rin ang pagkakayakap niya sakin habang nakatalikod ginagantihan ang yakap ko.
"Mahal na mahal kita Nay." Wala sa sariling sambit habang nakasandal ang ulo ko sa ibabaw ng balikat niya.
"Mas mahal kita nak." mahinang usal niya.
Kahit papano'y may magandang nangyari sa buhay ko, at yun ay kung sino ang naging ina ko.
"Hay! Tama na nga yan, naluluha na'ko e. Sege na anak, kumain kana, itong isa masarap to, at syempre eto! Masarap yan, subukan mo rin 'tong isa, para talaga sa'yo lahat ng 'yan kaya magpakabusog ka." Sabi niya habang nilalagyan ng ulam ang plato ko.
"Sege na'po Nay, kumain rin po ka'yo ng marami at 'wag kayong mag-alala dahil talagang mabubusog ako dito sa mga luto niyo. Nakangising tugon ko pa habang ginaganahan sa pagkain.
Ilang sandali pa ang nakalipas matapos naming kumain ay nagsimula na'rin akong maghugas at maglinis ng bahay.
Pagkatapos kong gawin lahat ng gawaing bahay ay tsaka ko naman na ipinahinga ang sarili ko at maya-maya'y naghanda na para sa trabaho ko, sa isang bar- oo sa isang bar! Kahit bawal pa ako sa edad kong to, ayos lang dahil kahit papano'y malapit kong kaibigan ang anak ng may-ari ng bar at tinulungan niya ako na makapasok sa trabaho. Nung una ay inayawan ako ni Mr. Baylen and Ms. Baylen na parents ni Ate Cristal dahil nga sa hindi pa sapat ang gulang ko. Masyado pa daw ako'ng bata para sa isang bar kahit waitress lang ay hindi parin pwede iyon. Pero dahil sa tulong ni Ate Cristal at sa mabait sila ay pumayag parin sila basta't pag-igihan ko lang daw ang trabaho ko at pagkatapos ng trabaho ay uuwi na kaagad. Hanggang 7pm to 12am ang trabaho ko at nag-usap na kami ng Nanay ko, hindi talaga siya pabor sa trabaho ko dito. Pinilit ko lang talaga siya dahil narin kase sa kakapusan at talagang kakailanganin namin ng pera.
Nagpaalam na'ko kay Nay na aalis na papuntang trabaho at pagkarating ko naman dun ay tsaka na'ko nagbihis ng waitress's uniform. Tsaka ko naman maya-maya nakasalubong si Ate Cristal sa loob ng bar. Actually nasa legal age na talaga si Ate Cristal, malaki ang agwat ng tanda niya sakin, parang older sister narin kase ang turing ko sa kaniya. Maganda siya, ganon rin ang katawan niya, sobrang bait pa niya, pero base sa pagkakakilala ko sa kaniya ay kapag ayaw niya sa isang tao ay masama siya. Dun na siya nagsusungit, nagtataray, pabalang lagi magsalita- sa madaling salita ay nagmamaldita.  Hindi na talaga maiiwasan 'yun at madalas 'yun sa mga lalaking nakakasalamuha niya, ni hindi ko pa nga nalamang nagka-boypren na yan e. Ang una kaseng papasok kapag narinig mo ang pangalan niya ay Man haters siya. Hindi ko naman masabing bitter dahil NBSB siya. Talagang ganun lang talaga ang buhay niya, lapitin pa naman sa lalake tong bar nila kaya nakapagtataka kung ba't nandito siya ngayon dahil ayaw na ayaw niya'ng pumasok dito.
"Oh Ate Cristal! Himala ata'ng nandito ka?" Nilalabanan ang malakas na tunog ng bar na sabi ko kay Ate Cristal na hindi naman na maipinta ang mukha.
"Pa'no? Ako ang pansamantalang mamamahala ng bar na'to!" Nakasimangot niyang tugon.
"Bakit anong nangyari? 'San parents mo?"
"Mga 2 weeks silang nasa Thailand may aasikasuhin daw."
"Auhh pa'no 'yan, tiis-tiis kalang muna dito."
"Ano pa nga ba! Kainis! Makakayanan ko pa nga sanang one week pero yung two weeks?! Mamamatay na 'ata ako niyan Meil!" Galit niyang tugon sakin.
"Ok lang yan Ate Cristal! Kung ako ang tatanungin mo, maganda nga yung nandito ka e!"
"Huh?!" Litong tanong niya.
"Wala ng lasing ang magwawala dito, talagang takot lang ng mga yun sa'yo!" Nakangiting sabi ko.
"Tsk!" Singhal niya naman.
"Ok lang yan, magtiwala kalang sa trust!" Sabi ko at tinaasan lang naman niya ako ng kilay. "Sege na! Magtatrabaho na po 'ko," paalam ko at nagsimula ng maglakad para 'dun sa mga ino-order ng mga customers.
Maya-maya pa'y, sa maayos na pagta-trabaho ko ay may pumasok nga sa entrance na tatlong matatangkad na lalaki.
Mukhang pamilyar na pamilyar pa sa kanila ang dalawa.
Bigla agad namilog ang mga mata ko nung maalala kong siya yung lalaking masamang masamang masama ang ugali na muntik pang makabangga sa'kin.
Bakit naman kaya siya nandito? Namumuong tanong ko sa likod ng isip ko.
Natural iinum bar to diba? Alangan naman dito 'yan magpakamatay.
Hinding-hindi din ako nagkamali, dahil ang isang kasama niya at 'yun ding lalaking kasama ng babaeng nang-insulto sa 'kin sa park.
Kaagad namang nagsitinginan at nagsitilian ang mga babaing nandito sa loob ng bar maging kahit ang mga lalaki ay nakukuha ang atensyon ng mga ito.
'Di ko naman namamalayang natulala na pala ako ng biglang tapikin ni Shela yung balikat ko.
"Gurl ano kaba! Natutulala ka diyan?! Puntahan mo na yung tatlong gwapong yun!"
"Huh?! Ba't ko naman sila pupuntahan?! Hoy! Kahit gan'to lang mukha ko hindi parin ako pokpok! Tsaka-"
"Gaga! Anong pinagsasasabi mo diyan Meil! Table mo yung inuupuan nila! 'Wag ka ngang feeling diyan! Kunin mo na yung order, baka layasan pa tayo!"
"Auhh,hehe. S-Sorry, sige m-maiwan muna k-kita." Pautal-utal kong sabi habang dahan-dahang naglalakad papalapit sa table kung nasaan sila.
Nakakahiya.
Hindi ko maintindihan pero pabagal ng pabagal ang lakad ko papunta sa direksiyon nila at mas lalo pang bumagal ng magtama ang paningin namin ng lalaking masungit na 'yun. Pero kakaibang klase ang kabang naramdaman ko nung magtama ang paningin namin.
Alam kong hindi dapat ako makaramdam ng kabang ito sa dibdib ko dahil siya naman ang may atraso sa'kin, pero hindi ko maiwasan at hindi parin tumitigil ang pagkarera ng tibok ng puso ko.
Hindi nararapat ang ganito! Hindi dapat ako kabahan ng ganito! Tsaka wala naman akong atraso sa kaniya  para kabahan ng ganito auh!