Alam na ni Janis kung anong pakiramdam ng mamamatay sa inggit. Iyon ang pakiramdam niya habang pinagmamasdan sina Melai at Nani na magkayakap.
Gusto rin niya ng lalaking magmamahal sa kanya, kalilimutan ang pride para sa kanya, magpo-propose ng kasal sa kanya at may pagkakataon siyang sumagot ng oo para dito. Gusto rin niyang maikasal sa simbahan at magkaroon ng mga anak. Gusto niya ng kaligayahang nararamdaman ni Melai.
“Janis,” anito at inilahad ang kamay sa kanya na may suot na diamond engagement ring. “Engaged na kami ni Nani. Hindi ako makapaniwala.”
Maluha-luha niya itong niyakap. “I am happy for you.”
She was happy for her friend and feeling sorry for herself. She wanted to feel that love again, to feel alive again. Kahit minsan lang. Gusto niyang maranasan ito. Sana…sana ay ganito rin siya kapiling si JM.
Humulagpos ang emosyong pinipigilan. Kumawala ang luhang pinipigilan niya sa loob ng dalawang buwan. Napahagulgol na lang sila ng iyak. Bakit hindi natupad ang pangarap niya? Bakit nawala sa kanya ang lalaking mahal niya nang wala siyang kalaban-laban?
“Okay ka lang?” nag-aalalang tanong ni Melai.
“Oo naman. Okay lang ako. Masaya ako dahil kahit na lagi kayong nagbabangayan ni Nani, mahal ka niya at inalok nka pa ng kasal. Huwag mong isipin na umiiyak ako dahil naghiwalay kami ni JM. I am happy for you. Hindi ako bitter. Hindi talaga.” Hindi niya alam kung ito ang kinukumbinsi niya o ang sarili niya.
He gave her a weird look. “O-kay.”
Nagpasalamat na lang siya nang hilahin si Melai ng mga pinsan nito para batiin. She felt so lonely suddenly. Binuksan niya ang bote ng wine sa ibabaw ng mesa at nagsalin sa wine glass. Inalok niya ng wine ang iba ngunit pinili ng mga ito na sumamang magsayaw sa dance floor kasama ang kanya-kanyang ka-partner ng mga ito. Muli ay mag-isa na nman siya.
Tinungga niya iyon at saka lang niya naramdaman na may kasama siya sa kalungkutan niya. Gusto niyang mag-celebrate pero sa bawat guhit ng alak sa lalamunan niya ay parang nagluluksa ang puso niya. Naubos niya ang bote ng red wine. It was not enough. Umorder siya ng bote ng vodka at inilabas iyon ng bar. Naglakad-lakad siya haggang makarating siya sa beach na walang katao-tao. Tinungga niya ang boses ng tequila. Gusto niyang maging malaya sa sakit. Uminom siya ng uminom hanggang parang lumulutang na siya.
She just wanted someone to love her. She just wanted someone to hold her. She just wanted her great love back. Gusto niyang bumalik si JM sa kanya.
“Sasamahan kita kapag di ka masaya. Bubuhatin kita pag nirayuma ka na. O kay sarap isiping kasama kang tumanda,” kanta niya sa proposal song ni Nani kay Melai. Humiga siya sa buhangin at napaiyak na tiningala ang bilyon-bilyong bituin sa langit. Umiikot ang mga ito sa paningin niya. Pakiramdam niya ay umiikot ang paningin niya habang parang tinutuya ng mga bituin. “O kay sakit isipin, mag-isa akong tatanda…”
Ayaw niya ng ganitong pakiramdam. She suddenly felt unloved. Bumalik ang insecurity niya mula sa kawalan niya ng ama. Hindi niya ito nakilala dahil iniwan silang mag-ina nang malamang buntis ang nanay niya. Itinakwil silang mag-ina ng pamilya ng nanay niya dahil isa daw itong disgrasyada. Sabay nilang nilabanan ang mundo. At walang ibang gusto ang nanay niya kundi ang makita siyang mag-asawa at magkaanak. Ayaw daw nitong tumanda siyang mag-isa.
Gaya ng nanay niya ay may iisa lang din siyang pag-ibig. Si JM iyon. Hindi na niya kayang magmahal pa ng iba. Sana ay bumalik ito sa kanya. Sana.
Isang mukha ang bumulaga sa kanya. “Janis, are you okay?”
Nahigit niya ang hininga nang bumulaga sa kanya ang guwapong mukha ng isang lalaki. Si JM! “Oh, its you!”
Pero mas madungis na version ni JM. Mas mahaba ang buhok nito. He had stubbles on his face and his jaw was squared. Hindi rin boy-next-door ang dating nito. He was more rugged. Even his voice was raspier. She could imagine his voice like his hand, touching her, caressing her. Pero hindi ito katulad ng magaang haplos ni JM sa kanya. This one is rougher, more demanding.
“Ako nga. Okay ka lang? Bakit nakahiga ka dito sa buhangin?” tanong nitong puno ng pag-aalala.
Hindi na mahalaga sa kanya kung anong itsura nito. Ang mahalaga ay nandito ito at bumalik sa kanya. Hinaplos niya ang panga nito. “I can’t believe you’re here.” Kinintalan niya ng halik ang labi nito at ang mukha nito. “Baby, I miss you so much.”
Nawalan ito ng balanse at tumumba sa ibabaw niya pero patuloy pa rin siya sa paghalik dito. Lahat ng pagkasabik at pagmamahal na naramdaman niya ay ibinuhos niya dito.
“S-Sandali, Janis. Pag-usapan muna natin ‘to.”
Inilapat niya ang hintuturo sa ibabaw ng labi nito. “Shhhh…. wala na tayong kailangang pag-usapan. Ang mahalaga nandito ka at kasama kita. Matagal kong hinintay ang pagkakataong ito na babalik ka sa akin.” Ipinasok niya ang kamay sa loob ng nakabukas nitong polo at hinaplos ang matipuno nitong katawan. “Matagal na nating gusto ito, di ba?”
Ayaw niya itong pakawalan. Pagkakataon na niya ito. Hindi siya papayag na mawala pa ito sa kanya. Akmang tututol ito nang angkinin niya ang labi nito at ikinawit niya ang binti sa hita nito para tiyaking di na ito makakatakas pa. Kung alam lang nito kung gaano siya kasama na sa wakas ay magiging sa kanya na ito. Hindi na sila maghihiwalay pa.
Bumaba ang labi niya sa leeg nito at nagkaroon ito ng pagkakataong magsalita. “Janis, makinig ka muna sa akin.”
“Make love to me. Please?” aniya at naramdaman muli ang pangingilid ng luha. Natatakot siya na sabihin na naman nitong hindi siya nito mahal. Na hindi na siya mahalaga dito. She just wanted to love him and spend the rest of her life with him. Iyon lang.
Napaungol ito at tinangka muling lumayo sa kanya. “Sweetheart, we both want that. Pero hindi natin iyon dapat gawin dito.”