“Kung ako sa iyo, pakakasalan ko na si Direk Phil. Baka maagaw siya sa iyo. Alam mo naman na maraming babaeng naghahabol sa kanya,” sabi ni Aya at pinalamanan ng corned beef ang pandesal.
“Hindi niya ako ipagpapalat sa iba. Wala na siyang mahahanap na tulad ko,” puno ng kompiyansa niyang sabi. Titiyakin niyang hindi mawawala sa kanya ang lahat ng magagandang bagay na tinatamasa niya ngayon.
“NANDIYAN na ba siya, Dianne?” tanong ni Toni at in-adjust ang Bulgari shades niya. Fifteen minutes na silang nasa parking lot at naghihintay sa pagdating ni Rushmore. Sa di kalayuan ay ang café kung saan sila naka-schedule na magkita.
“Wala pa, Ate. Bakit hindi na lang tayo sa loob maghintay?” tanong ni Dianne at nilingon siya. Nakaupo ito sa tabi ng driver’s seat ng Mark III niya.
“Ayokong isipin niya na atat na atat na akong makita siya.”
“Hindi naman, Ate. Maaga lang naman tayo ng kalahating oras. Hindi ka nga atat.”
Tinaasan niya ito ng kilay. “Hindi ako atat na makita siya. Maaga lang tayong dumating dahil walang traffic. Ayoko lang ma-late sa usapan namin. I am professional.”
“Sabi mo, eh.”
Binuksan niya ang headset at pinatugtog ang mga kanta sa album niya. Pampakalma niya ang maganda niyang boses. Pinaghandaan niya ang paghaharap nila ni Rushmore sa loob ng maraming taon. Gusto niyang makabawi sa pagpapahiya nito sa kanya. Gusto niyang ibangon ang puso niyang minsang nasaktan. Kung may isang bagay na di pwedeng sanggiin sa kanya, iyon ay ang pride niya. Dahil hindi siya matatahimik hangga’t hindi siya nakakabawi. And this was the perfect timing.
“Ate Toni, pumasok na siya sa café. Pumasok ka na rin. Dali!” excited na sabi ni Dianne. Dali-dali niyang binuksan ang make up kit niya at nag-retouch ng make up. Kailangan ay perpekto ang kagandahan niya kapag hinarap ito. “Ate, akala ko ba nagmamadali ka?”
“Let him wait. Let him sweat,” aniya at sinadyang bagalan ang pagre-reapply ng blush on. Ito ang may kailangan sa kanya kaya matuto itong maghintay.
Lumipas ang sampung minuto ay saka lang siya pumasok ng café. Naka-reserve ang verandah sa kanila na nag-o-offer ng privacy at magandang view. Patingin-tingin sa relo nito si Rushmore at mukhang naiinip na. “Hi!” bati niya dito nang tumayo sa harap ng mesa.
Muli nitong tiningnan ang wristwatch nito. “I’ve been trying to call you. Hindi mo sinasagot. You’re late.”
Nagkibit-balikat siya at umupo. “I am here now.” Um-order siya ng milk tea with pearl and puffed cream at fat-free Oreo cheesecake sa waitress. Habang naka-order naman na si Rushmore ng brewed coffee at cinnamon twirl. “You prepared a presentation, right?”
“Yes.” Ihinarap nito sa kanya ang I-Pad nito at nag-play ang video presentation na ihinanda nito. Sa video ay ipinakita ang video ng mga estudyante ng School for the Disabled. “Isa ako sa mga sumusuporta sa kanila at avid donor. Ang concert na iyan ay di lang para sa financial help kundi awareness na rin kung paano sila dapat mahalin at pahalagahan ng mga normal na tao. Na kailangan nila ng pang-unawa at konsiderasyon. At sa pamamagitan ng mga artist na magiging part ng concert, magiging impluwensiya iyon para maipaabot sa ibang tao ang mensahe nila. Na dapat ay huwag silang ituring na second class citizen lang.”
Humikab siya. “Your vision is good but I don’t think I can be of much help.”
“Ayaw mong maging part ng concert? Ayaw mong tulungan ang mga bata? Pero malaki ang impluwensiya mo. Makakapagbigay ka sana ng inspirasyon sa kanila. Ikaw ang gustong makita ng mga bata sa stage. Isa pa, pwede mong i-encourage ang mga fans mo na sa halip na maliitin ang mga tulad nila, dapat silang tratuhin ng tama. You can make a difference.”
Sumimsim siya ng milk tea habang kinukumbinsi siya nito. “A difference. I don’t have to sing to make a difference. Pera lang naman ang kailangan, di ba? Pwede akong magbigay ng pera. Magkano ba ang kailangan mo? But I won’t sing for you.”
Napatuwid ito ng upo. “W-Wait. Bakit biglang napunta sa atin ang usapan?”
“Sinasabi ko lang na hindi ako interesado na ma-associate sa iyo. Hindi ka rin naman interesado sa akin noon, hindi ba?” aniyang di maitago ang hinanakit sa boses niya.
“Did you bring me here so you can see me beg?”
“They way I begged for your love? I don’t have to reduce you in that state.”
Pumikit ito ng mariin at mas matiim na ang mga mata nito nang tumingin sa kanya. “Hindi mo ba naisip na ginawa ko lang iyon para protektahan ka? You wanted me to make love with you. Eighteen years old ka pa lang noon. You have a bright future ahead of you. Kung pinagbigyan kita, wala ka sa kinalalagyan mo ngayon.”
“Hindi yata iyon ang narinig kong katwiran mo nang i-reject mo ako. You told me that I am not your type. That you won’t fall in love with someone like me ever. Na napakalaki kong ilusyunada para mahalin ka. When it’s hardly my fault that I fell in love with you. Pinaasa mo ako.”
Masyado itong mabait sa kanya noon. Lagi pa nitong sinasabi na maganda siya. He even protected her from her admirers by claiming that he’s her girl. Sino bang babae ang hindi aasa kapag nabigyan ng atensiyon ni Rushmore Huntelar?
“Kung may galit sa akin, you don’t have to lash it out on the kids. Inosente sila dito. You are a monster if you think you can hurt me through them. Those kids love you, Toni. Hindi ako ang ni-reject mo kundi sila. How could you turn in such a monster?”
“A beautiful monster,” she said in mocking tone. Wala nang epekto sa kanya kung anuman ang sabihin nito. Hindi na siya nasasaktan.
“And I made the right decision. Dapat lang na hindi kita pinatulan noon. I won’t even touch you with a ten-foot pole now.” Galit itong tumayo at dinampot ang I-Pad nito. “I can’t say it’s a pleasure to meet you again. I wish you will be happy… happy without hurting anyone. Walang halaga ang kasikatan at pera mo kung iyan lang ang nagpapasaya sa iyo ngayon. Sana hindi dumating ang araw na mawala sa iyo ang lahat.”