Tumayo ito sa gilid ng picnic blanket at namaywang. He looked like an imposing giant. Nakaka-intimidate ang binata para sa iba. Pero di siya nasisindak dito. Mas malapit ito sa kanya, mas masaya. Mas nakikita niya ang kakisigan nito. “What do you really want from me? May kalokohan ka na naman bang ginawa at kailangan mo ng tulong ko?”
“Wala,” tanggi niya. “Kailangan ba laging may ginawa akong palpak kapag lalapit ako sa iyo?”
“Yesssss,” sagot nito.
“That’s a lot of S.”
“You are whole lot of trouble.”
Mahilig sa gulo. Sakit ng ulo. Galing squatter’s area. Basagulera. Barubal. Parang imbornal ang bibig. Ganyan ang tingin sa kanya ng mga tao kanya nang una siyang ipakilala ng ama bilang anak nito. Hindi siya tanggap ng alta sociedad. Parang kuto siya na gustong tirisin ng mga ito. Galit na galit siya noon dahil di niya inaasahan na kung sino pa ang pinagpala sa materyal na bagay, ang mga ito pa ang masasama ang ugali. And she refused to change.
Hanggang sinabi sa kanya ni Miller na kailangan niyang makibagay. Na di na siya squatter’s. At kung gusto niyang matalo ang mga nanlalait sa kanya, she must defeat them in their own game.
Natuto siyang makibagay. Pinag-aralan niya ang lengguwahe at kilos ng mga ito. Di rin mailalait ng mga tao sa fashion sense niya. Pinagbutihan rin niya ang pag-aaral para di sabihing porke’t galing siya sa squatter’s area, wala na siyang utak. She graduated cum laude in college.
Pero parang di naman iyon pinahahalagahan ng binata mula nang bumalik ito galing Amerika. Parang siya pa rin ang batang squatter sa paningin nito. Kahit na gaano na siya kaganda, kasosyal, at may achievement siya kahit paano, di pa rin siya nito pinapansin. Di naman niya masisisi ang lalaki. She was a bit of a troublemaker. Nitong nakaraan lang ay nag-petition siya laban sa coal power plant na nagdadala ng polusyon sa Isabela. Apektado kasi ang isang community na tinutulungan niya. Di niya alam na may shares pala doon ang kompanya ng ama. It put her father’s company in a bad light. Malaking gulo iyon at si Miller pa mismo ang sumundo sa kanya sa rally. At para maiuwi siya, kinailangan niyang makipagnegosasyon dito at sa coal power plant. Malaking dagok iyon sa kompanya. Sinabi niya na kung gusto nitong makabawi, mag-invest na lang sa renewable energy. That didn’t bode well with him as well. Of course, may mga minor problems pa siyang napasukan pero naroon lagi ang binata para protektahan siya.
Pinagsalikop niya ang mga kamay sa kandungan. "Behave kaya ako. Magtrabaho ka lang. Hihintayin lang kita dito hanggang oras na ng lunch mo.” Binuksan niya ang container ng paella na nakabalot pa sa dahon ng saging. “Grabeeee! Nakakagutom naman. Sarap nito.” Nakita niya ang paglunok ng lalaki. “Pero kung ayaw mo, pwede ko namang ipamigay.”
“No! Leave it,” anang lalaki. “I will just finish this.” At bumalik na sa mesa nito.
Pinagkiskis niya ang palad. Tagumpay! Hindi siya nito itinaboy. Ibig sabihin ay naakit na niya ito sa paella. Matutupad na rin ang date nila. Yes! Oras na para ipakita naman niya dito na may sense siyang kausap at di puro gulo ang dala. She wanted to discuss her business with him and her plans in the future. At gusto rin niyang malaman kung ano ang mga plano nito dahil willing to adjust naman siya.
“May champagne dito,” sabi niya at inilabas ang bote ng alak. “Alam ko maaga-aga pa pero sabi ni Papa dumoble ang kita ng stocks ko na in-invest mo sa Vilcon. Gusto mo bang manood ng MMA fight?" nakangisi niyang tanong. She liked mixed martial arts. At walang lalaking makakatanggi doon.
“Di ako bayolenteng tao,” anito sa malamig na boses.
Oo nga pala. Ni hindi ito marunong pumatay kahit ng lamok. Tahimik lang din ito kapag boxing ang usapan na paborito naman ng papa niya at ng ama nitong si Uncle Max. "Coffee na lang. Di na bayolente iyon,” bawi agad niya.
"At ano naman ang gagawin mo sa akin kapag nagkape? Alalay? Chaperone?"
"Bakit ko naman gagawin iyon?" Ito nga ang niyayaya niya ng date. Kung gusto nga ng binata na pagsilbihan niya ito na parang hari, basta pumayag lang itong mag-date. Kusang date. Di yung na-ambush at napipilitan lang.
"Because you finally accepted his proposal."
"Nino?"
"Christian Compostella.” Kumunot ang noo niya. It didn’t ring a bell. “Coffee importer ang parents niya. Chinito at may braces. Kausap mo sa party last week.”
Ngumisi siya. Alam nito kung sino ang kausap niya. Kunyari pang di nakatingin pero nakasunod naman pala ito sa kilos niya. “Naalala ko na. Siya ‘yung message nang message sa akin kahit di ko na nire-reply-an. Wala iyon.” That Christian was in the douchebag category.
“Nagpagawa pa nga siya ng billboard para yayain kang magkape." At inabot ang cellphone nito sa kanya.
Napapatda siya nang makita kung paanong ilahad ang isang billboard sa Guadalupe. Nakaupo si Christian sa isang maroon na Victorian chair at may hawak na tasa ng kape. May nakasulat na, Nadine Baluarte, I am in love with you. Please have coffee with me.
"Hala! May pa-billboard si Kuya."
"Hindi mo alam?" gulat na tanong ni Miller. “Viral na iyan.”
"Hindi. Kanina ko pa di binubuksan ang cellphone ko. Saka di ko naman nadaanan ang Quiapo dahil iba ang way ko.”
Binuksan niya ang bag at kinuha ang cellphone. Naka-silent iyon dahil ayaw niyang maabala sila ni Miller. Nagulat na lang siya nang makitang puno ng messages ang phone niya at marami na rin missed call. Malamang ay viral na ang billboard ng lalaki. Di talaga siya tatantanan ng lalaki.
“Tatanggapin mo ba ang proposal niya?” tanong ni Miller.
Umiling siya. “Ang creepy kaya. Tama ba na mag-propose siya nang ganyan? Minsan lang naman kami nagkita. Di bale sana kung ikaw ang magpo-propose sa akin. Kahit pakasalan pa kita.”
“Not a funny joke,” walang kangiti-ngiting sabi nito.
“Di naman joke iyon,” usal niya. “Kaya pwede ba kumain na lang tayo? Huwag mo nang pansinin ‘yang billboard na iyan. Gusto mo ba I-post ko na online na ayoko siyang I-date?” Patutunayan niya kay Miller na ito lang ang gusto niya.
Umiling ito. “No. Hindi ka pwedeng magpadalos-dalos.”
“Bakit? Di ba ako pwedeng tumanggi porke’t nagpa-billboard siya?”
Nag-ring ang cellphone ng binata at sumenyas ang hintuturo ng binata na huwag muna siyang magsalita. “Hello, Ninong! Yes, Nadine is here. Uhmmm… sosorpresahin sana niya kayo pero may meeting po kayo. Kaya dito na lang po niya idinala sa office ang lunch na niluto niya. Ah! You are with the Compostellas? You want Nadine to join you for lunch?”
Umiling siya. Wala siyang planong makihalubilo sa mga Compostella. Di ngayong katatapos pa lang mag-propose ng date sa kanya ng anak ng mga ito. Hindi habang may pinag-uusapang business partnership ang ama niya sa mga ito. Hangga’t maari ay dumidistansiya siya sa usaping negosyo ng pamilya.
Di siyai papayag na masira ang date nila ni Miller. Pinaghandaan niya ito. Nagpaganda pa siya. Nagluto rin at nag-behave. Chance na niya ito.
“Papunta na kayo ng office ko?” tanong ni Miller at sinenyasan siya na iligpit ang picnic set up niya. “See you in a bit.” Parang ipo-ipo silang kumilos para ibalik ang mga gamit sa loob ng picnic basket. “Bilisan natin. Baka anong isipin nila.”
“Miller…”
“Behave. Don’t do anything stupid and smile. And don’t tell them that you came here to see me. Baka isipin nila may relasyon tayo.”
“Iyon naman ang gusto kong sabihin sa iyo.”
Gusto pa sana niyang dugtungan pero pinutol na nito ang sasabihin niya. “No. Kung ayaw mong makipag-date kay Christian Compostella, huwag mo akong gagamitin. Di ka nila mapipilit na makipag-date kung ayaw mo.” Kinuha nito ang picnic basket sa kanya at hinawakan ang siko niya. “Let’s go.”
Nang mga oras na iyon, pakiramdam ni Nadine ay dadalhin siya sa bitayan. Paano na ang pag-ibig niya kay Miller?