“Is that Julio’s daughter?”
“You mean the girl whose mother is a whore from the slums?”
“Totoo ba na nang kunin siya nakakulong daw siya cabinet at takot na takot?
Nanliliit si Nadine habang pinakikinggan ang usap-usapan ng mga tao sa paligid niya. Isinama siya ng amang si Julio sa party sa isang magandang mansion na animo ay palasyo. Kaarawan ni Uncle Max, ang kaibigang matalik ng ama. Iyon ang una niyang pagharap sa publiko bilang anak ni Julio Baluarte. At hindi iyon maganda.
Pakiramdam niya ay isa siyang hayop sa zoo na pinagtitinginan ng mga ito. Sa kabila ng magandang peach dress na suot niya at mga alahas na ipinasuot sa kanya ng trainer niya para magmukhang mayaman, isang babae galing pa rin sa squatter ang tingin ng mga ito sa kanya.
Di naman niya ikinakaila na laki siya sa squatter’s area. Doon siya ipinanganak ng inang si Consuela, lumaki na kasa-kasama nito sa pagma-manicure at pedicure sa mga kapitbahay nila at siya naman ay naglalako ng paninda. Doon siya nabuhay sa loob ng labing anim na taon. Naulila siya tatlong buwan na ang nakakaraan nang pasukin ng adik nilang kapitbahay ang bahay nila. Subukan silang nakawan at muntik na siyang gahasain kundi lang dumating ang nanay niya para sagipin siya. Pinagtulung-tulungan naman na gulpihin ng mga kapitbahay nila ang adik na pumatay sa nanay niya.
Nabalita iyon sa TV kaya naman natunton siya ni Julio Baluarte, isang negosyante at dating nobyo ng nanay niya. Nawalan ng komunikasyon ang mga ito dahil ipinadala ang ama niya para mag-aral sa ibang bansa. Di nalaman ng ama niya na buntis ang nanay. Tulala siya nang mga panahon na iyon at ang ama niya ang nag-asikaso sa pagpapalibing sa ina. Ni hindi niya magawang umiyak dahil iyon ang bilin ng nanay niya. Kailangan daw niyang maging matatag.
Mas nahirapan pa siya sa pagkawala ng ina nang dalhin siya ng ama sa villa na pag-aari nito. Nakakalula na halos di sila magkakitaan, magagara ang damit, mas malaki pa ang kuwarto niya na pangprinsensa sa dati niyang bahay na may malaking TV, computer, banyo na may shower at bathtub pa at may swimming pool din sa labas. Pero pakiramdam niya ay di siya bagay sa lugar na iyon. Gaya nang di siya bagay sa party na iyon. Kahit gaano pa siya kaganda, basura pa rin ang tingin sa kanya ng mga tao.
Gusto niyang magbasag ng bote ng alak at pagsasampalin ang mga ito ng basag na bote o kaya ay pakainin ng bubog. Kamamatay lang ng nanay niya pero di magawang irespeto ng mga ito.
Nakangiti niyang hinarap ang mga tao. “Alam ninyo, akala ko ang mga mayayaman mga sosyal may magandang asal. Wala rin palang kaibahan sa mga tsismosa kong kapitbahay sa squatter’s area ‘no?”
Natigilan ang mga ito. Ang iba sa mga ito ay nagtaas ng kilay at ang iba ay umirap. “She has the temerity to answer back,” anang matandang babae na mukhang mannequin na ang mukha at di na gumagalaw.
“What do you expect from the daughter of an addict and a who…”
“Subukan ninyong tawagin na mababang klaseng babae ang nanay ko at papatulan ko kayo,” banta niya at akmang susugurin ito. Hinawakan niya ang wine glass nang mahigpit at ihinampas iyon sa mesa. Nabasag ang baso at handa na talaga siyang gurlisan ang mukha ng mga matrona na makakapal ang make up.
Nanginginig siya sa galit. Wala siyang pakialam kung mag-eskandalo siya doon pero di siya papayag bastusin ang alaala ng nanay niya.
Pahakbang na siya nang may pumigil sa braso niya. Matalim niyang tiningnan ang may-ari ng kamay. Si Miller Sebastian iyon, ang birthday celebrant. Beinte anyos na ito at ibang-iba sa mga kababata niya sa looban. Matangkad ito, matikas, guwapo at mukhang mabango. Nakasuot ito ng black coat habang naka-brush up ang buhok.
Naaalala niya dito ang bida sa anime na paborito niya - si Touya Kinimoto ng anime na Cardcaptor Sakura. Astig na astig ito. Kapag nasa paligid ito, di niya aalis ang tingin dito. Poetry in motion daw ang tawag sa kilos nito.
Ito rin ang dahilan kung bakit napapayag siya ng ama na sumama sa party na iyon. Si Miller lang kasi ang kilala niya na kaedad niya dahil di naman siya gaanong lumalabas ng bahay at nakikisalamuha sa mga tao sa village. Lagi siya nitong kinukumusta pero di ito mapilit o makulit. Di niya alam kung matipid lang itong magsalita o ayaw lang siyang kausapin. Basta di nito nakakalimutan na dalhan siya ng cake na nagpapasaya sa kanya. Pero nang mga oras na iyon, hindi niya alam kung kakampi ito o kalaban. Mayaman din kasi ito gaya ng iba.
“Huwag mo na silang patulan. Don’t ruin this party,” mariing saway ng lalaki.
“Alam ko birthday mo ngayon pero pasensiya na. May nanay ka rin naman siguro. Gusto mo ba na bastus-bastusin na lang ang nanay mo? Kahit mahirap lang kami, hindi ibinenta ng nanay ko ang sarili niya para lang sa droga. Ni wala nga siyang boyfriend. Nagma-manicure at pedicure siya at nagbebenta ng kung anu-ano para lang buhayin ako. Alam n’yo kung bakit siya namatay?” Tumulo ang luha sa mga mata niya. “Kasi ipinagtanggol niya ako sa addict na gustong mang-rape sa akin. Kaya mga leche kayong lahat para pagsabihan ng masama ang nanay ko. Mabuti siyang tao. Ako ang higit na nakakaalam kung paano niya kayo binuhay. Sino ba kayo para manghusga na akala mo kaylilinis ninyo? At kung sinuman ang kukwestiyon sa pagkatao ng nanay ko, babasagin ko ang mukha ngayundin. Ipaglalaban ko ang nanay ko.” Dinuro niya ang mga ito. “Sino ang una kong babasagin ang mukha? Lapit na!” At saka inamba niya ang nakakuyom na kamao na may hawak na basag na wine glass.
Gigil na gigil na talaga siyang may masuntok o masampal o kahit ano para lang mailabas niya ang sakit at galit na kinikimkim niya sa loob. Lumaki siyang palaban. At wala siyang uurungan.
“Okay. That’s enough,” anang binata at hinila siya sa likuran nito. Bahagya itong yumukod sa mga bisita. “I apologize for her behavior. You have to understand that she’s new here and she’s going through a lot.”
Ngumisi ang babaeng pulang-pula ang lipstics at ang pisngi. “Her father should teach her some manners. Wag munang isama sa social functions kung di pa natuturuan ng kagandahang-asal. She’s a disgrace.”
Napamaang si Nadine at binatak ang manggas ng coat ni Miller. “Apologize? E bakit ikaw pa mag-a-apologize para sa akin? Sila itong mga burangas ang ugali. Pa-English-English nga pero burak naman ang lumalabas sa bibig. Basura kayo.”
Kinaladkad siya ni Miller at ipinasok sa pinakaunang kuwartong nakita nito. Puro iyon libro at may sariling computer. Saka lang siya nito binitawan. “Kilala mo ba ang mga taong iyon? Some of them are well-connected. Pwede nilang sirain ang negosyo ng pamilya ninyo.”
“Wala akong pakialam. Sila itong nanira sa nanay ko. Wala silang karapatan na tapak-tapakan ang nanay ko. Kung okay lang sa iyo, sa akin hindi.”
“Hindi rin ako papayag. Pero may ibang paraan para sabihin ang punto mo nang hindi sila binabastos.”
“Pero sila itong bastos. Akala naman nila gusto ko na maging parte ng mundo nila? Akala nila gusto ko dito? Hindi ko gustong mawalan ng nanay lalo na sa isang walang kwentang adik. Walang halaga sa akin ang karangyaan na napapaligiran ng mga tao na akala mo sila lang ang magaling. Kung ayaw nila sa akin, mas lalong ayoko sa kanila.”
Mas masaya siya sa barong-barong pero kasama niya ang nanay niya. At gagawin niya ang lahat para makabalik siya sa dati.
“Wala na ang nanay mo, Nadine. Hindi na siya babalik. Pero may tatay ka naman. Ito ang mundo niya.”
Napailing siya. “Mundo ng mga ipokrito? Gusto mo gayahin ko ang mga tao sa labas na masayang tapak-tapakan at husgahan ang mga tao na akala mo mas superyor sila? Kung ganoon lang din naman, tangna, huwag na lang.”
“Gusto mong ipakita na maganda ang pagpapalaki sa iyo ng nanay mo at mabuti siyang babae? Ipakita mo na mabuti kang tao. Na mabuti kang anak sa tatay mo. Hindi mo kailangang magpakababa para lang patunayan na tama ka o maging bayolente. Kapag sinaktan mo sila, pinatunayan mo lang na tama sila. At sa huli, si Tito Julio ang masisira, ang nag-iisang magulang mo. Gusto mo bang mangyari iyon?”
Parang binuhusan ng malamig na tubig si Nadine. Nawala ang nanay niya para sa kanya. Maaatim ba niyang masira rin ang tatay niya dahil sa kanya? Tama ang lalaki. Iba na ang mundo niya. Wala na siya sa barong-barong. Napahamak dahil sa kanya ang nanay niya.
Huminga siya ng malalim. “S-Sisikapin kong mabuting anak kay Tatay. Maging kagalang-galang gaya ng gusto mo.”
“Good,” sabi nito at nakangiting tumango. Hindi tipid na ngiti. Totoong ngiti iyon na nasisiyahan talaga ito sa kanya. Ngiti na mula sa puso.
Natigagal si Nadine. Biglang nawala ang init ng ulo niya. Nagliwanag ang nadidiliman niyang paningin. Kaaway ang turing niya sa lalaki kanina. Akala niya katulad di ito ng mga matapobreng manang kanina. Na gusto nitong tapak-tapakan lang din siya ng iba dahil mababang klaseng babae rin ang turing nito sa nanay niya. Pero hindi niya ito kalaban. Kakampi niya ito. Gusto siya nitong protektahan.
Kanina ay umurong ang puso niya. Ayaw na niya dito. Pero ngayon parang rumaragasang tsunami na sumalpok sa gusali ang pagkagusto niya dito.
“M-Magugustuhan mo ba ako kapag ginawa ko iyon?” nanulas sa dila ni Nadine.
“Ano?” bulalas ni Miller.
“Sabi ko magugustuhan mo ba ako kapag nagbago na ako? Kasi gusto kita,” walang gatol niyang sabi.
Mahabang sandali siya nitong pinagmasdan. Animo’y nag-iisip pa ito kung paano siya sasagutin. Ayaw ba nito sa kanya? Nabigla ba ito sa pagsasabi niya dito ng nararamdaman niya? Siguro naman may pag-asa siya dito lalo na’t nagmamalasakit ito sa kanya.
Biglang may kumatok sa pinto. “Miller! Miller, nandiyan ba si Nadine? Ayos lang ba kayo diyan? Gusto kong makita ang anak ko.”
Pinagbuksan ni Miller ng pinto ang ama niyang si Julio. Humahangos itong lumapit sa kanya at niyakap siya. “Anong nangyari sa labas? Sabi nila nagkasagutan daw kayo ng ibang bisita dahil binastos nila ang nanay mo. Totoo ba na pinagbantaan mo sila?”
Bumuka ang bibig niya para mangatwiran pero nakita niya ang babala sa mga mata ni Miller. “Patawarin po ninyo ako, Papa. Nagpadala po ako sa emosyon ko. Sila po kasi…”
Nakita niya na nakahinga nang maluwag si Miller at lumabas ng silid para iwan silang dalawa ng ama. Handa siyang magbago upang maging mabuting anak para sa ama niya at para sa wakas ay magustuhan siya ni Miller.