FLIP - 4
Amara waited for hours, days and weeks for her only and trustable friend, Ean. To her disappointment, she didn't even heared his voice outside her room.
Maybe sawa na syang kausapin ako. That's what she had in mind.
For the first time, ngayon lang sya nakaramdam ng pagka bored. Wala syang makausap ngayong wala si Ean. Ni hindi nga nya alam kung may umampon na ba dito kaya bigla itong naglaho ng parang bula.
If he's being adopted, she didn't know what to feel. Magiging masaya ba sya para sa kaibigan nya dahil sa wakas ay gaganda na rin ang buhay nito? O malulungkot dahil ang kaisa-isa nyang pinagkakatiwalaan at kaibigan dito sa bahay ampunan ay iiwan sya?
Amara sighed and heard a knock on her door that came from outside. Hoping that it was Ean, she immediately leave her bed and speak.
"Ean? Ikaw ba yan? Bakit hindi ka man lang pumunta dito sa loob ng apat linggo?"
The person outside spoke that make her stunned. "So ikaw pala yung laging kausap ni Ean?"
It's Jessica. The leader of the gang that bullied her here in the orphanage. Amara met her last month when she threw out a garbage at her window while they're cleaning. This girl also nicknamed her 'vampig'. Vam came from vampire because she never come outside in daylight and the word pig comes from her physical appearance.
Matagal syang hindi nakasagot. "Bakit? Bawal ba?"
Napasinghap sya nang sipain nito ang kanyang pinto. Dati, muntik na itong magiba dahil pabalik-balik ang tauhan nitong Jessica na ito para guluhin sya. Mabuti na lang at inayos ni Ean ang kanyang pinto.
"Tanga ka pala e noh! Kung gusto mong makipag usap sa kanya, lumabas ka dyan! Duwag! You're such a coward vampig!" Jessica who's at the other side of her door, spit in front of her room before leaving.
Past lunch na nang dalhan sya ni sister Fely ng pangtanghalian niya na iniwan sa tapat ng kanyang pintuan. Nagpapasalamat sya na naiintindihan nito ang lagay nya kaya ganun parati ang kanyang routine.
Sumapit ang hating gabi at tulog na ang lahat, walang ingay syang lumabas ng kwarto nya. Hindi na nya kayanga itiisin na hindi pa sya kausapin ni Ean kaya sya na mismo ang pumunta sa kwarto nito. Gumawa sya ng sulat para rito kaya iiwan na lang nya yon sa tapat ng pinto ng kwarto nito.
She step backwards when she saw his room filled with lights inside. Means he's still awake. Bahagyang nakabukas ang pintuan nito kaya nagtago sya sa likod ng pinto. Sa madilim na parte. She heard a conversation inside kaya hindi nya naiwasang hindi ito pakinggan.
"Bukas mo na lang ayusin ang mga gamit mo, hijo at matulog ka na." it was sister Fely. She thought that the nun was already asleep so she visited him in his room.
"Sister, ngayon ko na po aayusin ang mga gamit ko. Excited na rin po kasi akong makita ang bagong bahay ko."
Tumawa ng mahina ang madre. "I bet you had fun with your soon to be step father these past few weeks."
She saw him nodded with a smile. "Yes, sister. I am.
"That's good then, hijo."
Amara is not stupid enough not to get what they talking about just now. She was sure that there's someone who's going to adopt Ean that's why he's packing his things.
Her questions had been answered at what she heard. Kaya pala ito wala nuong mga nakaraang linggo. Hindi man lang pala nya alam na kasama nito ang aampon sa kanya.
She sighed and decided to went back at her room. He made her upset this time. Well, sya lang naman ang pinagkakatiwalaan nito kaya hindi nya maiwasang hindi magtampo sa isiping hindi nito sya pinagkakatiwalaan.
THE next morning, Amara woke up to refreshin' herself but before she ate her very light breakfast, she needs to do some workouts and some routines in gymnast. She's glad that after all her hard work, she had been doing some progress like to bend her body and flip the way the gymnastics do.
Although her weight kinda loss pounds, she's proud for that. Now that she finishes her workout, she grab the scale under her bed to see her weight.
"55 klg." usal nya nang makita ang timbang. "konti pa."
Her main goal is 50 klg below so that's why she's been putting a lot of effort and hard work. She's already twelve years old but her body was the same since she step foot here in the Hope Orphanage.
Kahit ganon pa man, hindi sya nawalan ng pag asa. Para sa kanya naman ang ginagawa nya at hindi para sa iba.
While watching some cartoon shows, Amara heard a knock and Ean's voice. "Ara, it's me. Can I talk to you?"
Anong ginagawa nya dito? Ara thought that he already forgotten about her. Kinuha nya ang unan at ibinato sa pinto.
"She's not here!" sigaw nya.
"Come on, I know you're in there!"
Ang kulit naman ng lahi nito. Napipilitan syang tumayo at nagtungo sa may pinto. "Ano ba yon? Pagkatapos mong hindi magparamdam ng halos isang buwan, babalik ka na parang walang nangyari? At ano? Sasabihin mo na ba sa akin na ngayon ang alis mo papunta sa bagong bahay at bagong buhay mo?" sunod-sunod nyang tanong.
Ilang minutong natahimik sa labas ang kausap. "You knew?"
"Oo naman. Ako pa? I'm a vampire after all-- este vampig pala." puno ng sarkasmo niyang sabi.
"Sorry. Sasabihin ko naman kaagad sayo eh. Promise totoo. Kayanga ako nag punta dito--"
"Hindi mo na kailangan. Narinig ko na lahat kaya masasayang lang yang laway mo kakaimik." she sighed. "Aalis ka na ngayon diba? Sige na, umalis ka na. Salamat pala sa pagiging kaibigan ko kahit pansamantala."
She thought that he already leave so she left her door and walk towards the sofa to go back to watch some cartoons when he speaks.
"Yes, I'm leaving. Pero hindi kita makakalimutan. Para na rin kitang kapatid, Ara. Kaya kapag may tumawag sa telepono mo," napatingin sya sa teleponong nasa tabi ng kanyang kama. "sagutin mo agad. Tatawag ako sayo araw-araw para kumustahin ka. At kapag may oras si Dad, magpapasama ako dito para dalawin ka. Pangako yan." he paused for five seconds. "But before I leave, can I have my last request?"
Lumapit sya sa pinto at idinikit roon ang tainga. Rinig nyang panay buntong-hininga nito sa labas kaya nagsalita na sya. "Ano yon?"
"Can you let me see your face for the last time? I hope you grant it though."
Nagulat sya sa request nito at kapagkuwan ay agad ring nakabawi. Napaisip sya. Wala naman sigurong masama kung magpapakita ako sa kanya since aalis na naman sya hindi ba?
Before she granted his request, she took a heavy breath multiple times. Then she finally open her door with no insecurities about her appearance.
Amara expect Ean to be shocked or make fun of her but he did the opposite. He smile softly as he stared at her.
"You know what? Don't listen to those other kids who made fun of you. You are beautiful in your own way. They say that you're an ugly pig but for me, you're definitely beautiful inside and out. And please don't belittling yourself, Ara."
He caressed her cheeks and hair. "You open your door like once in a lifetime, Ara. I'm glad that you opened it for me. Goodbye, lil sis."
AMARA
"One, two, three, one, two, three, pause!"
Sweating while practicing my skills and routines after the class, I did my best not to break my toes from being tiptoed for about an hour.
"Perfect again!"
This is just the warm-up for heaven's sake!
"Amara, you're doing it wrong! Again!"
Nasigawan pa tuloy ako nung assistant coach namin na si Ms. Cathy Mariano. Tumango ako at humingi ng tawad saka ipinagmabuti pa ang ginagawa.
I almost died after the whole practice for being an outstanding gymnastic player. Pero mukhang mamamatay muna ako ng palit-ulit bago ko yon maabot!
Halos lumpo na akong maglakad papalabas ng school bitbit ang gamit ko. Nakita ko si Ean kasama ang mga kaibigan nya na papalabas na rin at pasikreto nya akong tinawanan at nag thumbs up. Inarapan ko na lang sya at nagpokus sa paglalakad.
Baka matumba na lang ako ng wala sa oras. Buti kung may sasalo.
"Ahh, this feels nice." I muttered as I deposit myself on the long sofa here in the apartment.
Mukhang wala pa yung kasama ko dahil naabutan kong nakalock itong apartment nang makarating ako. Paika-ika akong naglakad pataas para magpalit ng damit. Pero nakakadalawang hakbang palang ako ay tuluyan na akong nabuwal sa pagkakatayo.
"Ang sakit non ha. Huhu. Can someone please help me!" ang gaga ko talaga. Akala mo naman may tutulong sa akin sa hina ng boses ko.
But as if on cue, someone entered the door and it was none other than him. Oh, hindi ko pa nga pala nalalaman pangalan nya. Mamaya na lang ulit siguro ko aalamin. Wala akong time alamin ang pangalan nya sa kalagayan ko!
"P-Psst!" I caught his attention. "Baka naman tulungan mo ako dito oh, masakit paa ko. Please..." I gave him a puppy eyes and I pouted.
Nanatili pa rin ang walang ekspresyon sa mukha niya. Napaka cold naman nitong lalaking to.
"Stop doing that. Hindi bagay sayo. And no. Hindi kita tutulungan. Kayanin mo yan since it's your fault."
"May puso ka ba?"
"Ah?" lito nyang tanong. "Of course."
"Kung ganon pakitulungan mo na lang ako please. Masakit talaga itong paa ko at pag itinuon ko, parang mababali ang buto ko. At saka hindi ko naman kasalanan kung bakit ako nagkaganito. Pinuruhan kami nung coach namin kanina sa training."
Hindi niya ako pinansin at ibinaba ang tatlong supot na galing sa grocery. So namili sya ng pagkain? Nice!
"Tutulungan lang kita pero hindi kita bubuhatin." pinasadahan nya ng tingin ang katawan ko. "sa laki mong yan, sa tingin mo makakaya kita?"
Napatungo ako sa sinabi nya. Of all these years, akala ko wala nang makakapag sabi sa akin kung gaano ako kalaki o kataba. May nagsasabi mang iba pero natatanggap ko naman pero bakit kapag galing sa lalaking ito ay parang masakit? Siguro sya ang kaunahang nagsabi sa akin ng ganon na taga AU.
"Come on."
"Hindi na. Kaya ko na." pigil ko sa kanya.
Napailing sya. "You said it hurts when you move your feet. And now... you're weird." he left me at the stares to arrange the pack of grocery food at their place.
Pinilit kong makatayo at makaakyat nang paunti-unti hanggang sa nakaabot ako sa taas. I'm sure it takes for an half of hour before I finally get into my room.
Nagsisi tuloy ako kanina. Sana nagpatulong na lang ako edi sana kanina pa ako nandito diba? Ang gaga ko talaga kahit kailan.
I've been decided not to go downstairs to eat dinner. My toes are in a severe pain right now so I'll just stay in bed. I'm used not to eat dinner anyway so this is nothing.
"You're not eating?" I heard him knock to my door.
"Nope. I can't walk!"
"Ok. Suit yourself."
Natawa ako ng pagak. Napakawalang puso talaga nito. Hindi man lang magkusang dalhan ako ng pagkain gayong alam naman niya na masakit ang paa ko.
Nanggigigil akong tinungo ang pinto nang naglalakad ng nakaluhod. Today, I will lower my pride for my toes. I will ask him to get me some tub of cold water.
Pero pagkabukas ko ng pinto, bumungad sa akin ang tray na may lamang kanin, isda, gulay at tubig. Sa tabi ng tray ay may isang maliit na planggana na puno ng yelo. May nakasampay rin sa tabi nito na bimpo o kaya'y maliit na towel.
"Salamat dito! May puso ka naman pala!" sigaw ko. Katabi ko naman ang kwarto nya kaya alam kong dinig nya ang sigaw ko. He's not so bad after all.
Isa-isa kong dinala ang tray at planggana papasok sa kwarto ko at kumain muna bago ibabad ang paa sa malamig na tubig.
After an hour, I took an early sleep for tomorrow. I have to walk straight right away for tomorrow's dance practice, training and shift.
I WOKE up with a smile. I felt that my toes are not in pain anymore so that means, I can freely walk wherever I go! With that, I showered immediately and change into my uniform that I got last day.
The uniform is cute. It has our surname and the name of our sport at the back of the blouse. As well as the p.e. uniform and jersey.
Nagulat ako pagbaba ko ng hagdan nang maabutan kong nagkakape pa yung kasamahan ko dito sa apartment. Kung maka upo ng maayos akala mo walang pasok.
"Psst. Malelate ka na kapag hindi ka pa kumilos dyan." paalala ko.
He looked at me with flatty face. Well, he's always like that. "Don't tell me that you forgot that today is holiday."
Holiday? Napatingin ako sa kalendaryo. Shems oo nga! Bobo ko talaga!
"Ah, eh, hehe nakalimutan ko nga." napakamot ako sa ulo at bumalik sa taas para magpalit.
Hindi pa ako tuluyan nakakaakyat nang magsalita sya. "Faster. You're going with me today."
Napakunot ang nuo ko. "Where exactly?"
Hindi sya sumagot kaya napasinghal na lang ako at nagbihis. Hindi ko alam kung saan kami pupunta kaya naisipan kong magsuot ng pantalon na may kaluwagan at plain black over-size shirt. Para hindi nila mapansin ang kalakihan ko saka nag suot ng tsinelas.
Baka gusto niyang magpasama sa tabi-tabi at naisipang kumain ng mga street foods.
"I'm ready!"
Sumalubong sa akin ang nakapormang ka-room mate ko. Nakaside ang kanyang chokolateng buhok na lalong nakapag papagwapo sa kanya. Nagtaka ako bigla kung bakit ang gara ng suot nya gayong sa tabi-tabi lang naman kami pupunta.
"Why are you dressed like that?"
"Hindi ba jan lang tayo sa tabi-tabi pupunta? Kakain lang naman ng street foods ganyan pa suot mo."
Humalukipkip siyang nagsalita. "And who told you that?" I couldn't speak. "We're going to buy some furnitures and stuffs here in our apartment." wika niya sabay turo sa mga kagamitan dito. "The fridge can't absorb many foods that I bought yesterday. The washing machine cannot function the way it has to. The sofa is too small for the both of us. The kitchen bulb runs out of battery. The bathroom didn't have a bidet or even a toilet flush. Plus, my bedroom didn't have an air-conditioning to make me feel fresh at night when I'm going to bed and it's freaking hot so I need one."
Napatanga ako sa mga sinabi nya. Except sa na nosebleed ako sa kaka english nya, pati na rin kung ano ang gusto niyang bilhin. Hindi ba nya alam kung gaano kamahal lahat ng bibilhin niya sa loob ng isang araw?
Is he crazy? Well, mukha naman syang mayaman kaya siguro matapang syang magsalita. Huh. Malalaman na lang din natin mamaya. Baka umurong ang wallet nya sa kamahalan ng mga pinagsasasabi nya.
"Woah, may kotse ka pala ha." manghang komento ko nang paglabas namin ay bumungad sa akin ang isang magarang sasakyan.
Nahiya tuloy ako sa suot ko. Mukha akong yaya niya kung may makakita sa akin. Pero syempre, hindi ko pa rin makakalimutan ang paalala ni Ean na kapag lalabas ay lagi kong dadalhin ang cap ko kung ayaw kong bumalik sa bahay ampunan na yon. Balita daw nya may mga naghahanap na na mga tao sa akin kaya mag doble ingat daw ako.
"It's my Dad's." sagot niya nang makasakay kami.
"Huh? Wala kang sariling sasakyan?"
He started the engine before answering me. "None. Dad owned a car company in Germany but I refuse him to gave me one. It's more fun to travel and to go around wherever you want by commuting. For me, it's not my thing to have my own car even if people says that I had to use one."
Napatango-tango ako. Mayaman nga talaga sya hindi lang halata. He's a humble guy I think. He doesn't brag of his wealth though it's definitely need to brag about. Well for now. Tignan ko na lang kung hindi magbago ugali niya sa mga panahong magkasama kami.
"Dad just send this thing last night. Good thing we have a service so we won't get hesitate on buying some furnitures and stuffs."
"Oh, okay."
We're silent the whole ride when we arrived the nearest mall. I lowered my cap as we entered the mall. People are looking at me with disgust in their faces.
Sino ba namang hindi mandidiri sa itsura ko kung ganito ang itsura ko sa mall. Sila, puro nakaporma na parang aattend ng party kasama na itong kasama ko tapos ako, parang pupunta ng palengke? At isa pa, naka cap pa ako at siguro iniisip nila na nag fefeeling celebrity ako o nahihiyang ipakita ang itsura ko dahil mukha akong yaya nito kasama ko.
Bahagya tuloy akong dumistansya sa kasama ko na napansin naman kaagad.
"Don't mind me. Just keep walking." sabi ko.
"Why are you wearing a cap?"
Tinignan ko sya ng masama. "Pakialam mo ba? Ako pati ang center of attraction ngayon oh. Look around. People are judging my clothes because it's not a proper clothes to wear inside the mall. Kung pwede nga lang mag mask, gagawin ko e. Pero kahit pa na sabihin mo kanina naq sa mall tayo pupunta, wala akong planong magmaganda since wala naman akong maayos na damit panlabas o panggala. I only have my uniform and jersey. Mas lalong nakakahiya naman sigurong isuot ko yon gayong holiday ngayon di ba?"
Hindi ko alam kung tama ba ang nakita ko o namamalikmata lang ba ako ng bahagya siyang natawa sa mahabang sinabi ko.
"I only ask you one question and yet, you've explained it randomly."
Oo nga no? Tinampal-tampal ko ang bibig ko.
"Saang store tayo unang pupunta?" tanong ko habang tumitingin-tingin sa paligid. This is my first time entering in a mall after all.
"Home Decor and Furniture Store."
Tumango ako at sinundan sya.
"Welcome po, sir," napatingin sa akin ang sales lady at nag dadalawang isip ata kung babatiin ako o hindi kaya tumungo na lang ako at sumunod sa kanya papasok ng store.
"I'm going to look at the kitchen section. If you want, you can roam around here in the store. Let's just meet at the counter." bilin nya sa akin bago nagtungo sa kitchen section.
Nagtingin-tingin ako sa mga kagamitan rito. May mga nagtitinginan rin sa akin kaya nag iwas na lang ako ng tingin.
Nakatitig ako sa mga pang decorate sa kwarto. Ang gaganda at parang ang sarap design-nan yung aking kwarto. Kaso wala akong pera pambili sa mga ganyan lalo na't kakasimula ko pa lang sa pagpapart time.
"Ang ganda noh?"
Napalingon ako sa nagsalita sa tabi ko. Hindi ako nagsalita at nakatitig lang sa kanya kaya sya na mismo ang nagpakilala.
"Hi, I'm a student-athlete from AU too. I heard you're the new transfered freshman. Nice to meet you!"
Napatingin ako sa kamay niyang nakaalok sa akin. Anong gusto nya? Lumingon ako sa hello kitty theme na pang decor. Ito ba ang gusto nya? Kinuha ko ang isa sa sinabihan nyang maganda at ibinigay sa kanya ang mug na hello kitty theme.
She look like a bit frowned. "Hindi mo ba gusto? Akala ko kasi gusto mo kaya nakaalok yang kamay mo." sabi ko.
"No, am... hindi yan ang ibig kong sabihin." she awkwardly pulled her hand. "I was about to shake your hand."
"O-oh. Ganun ba? Hehe pasensya na ha." Kinuha ko ang kamay niya at sapilitang nakipagkamay. "Hi, ako pala si Amara Jacinto. Ara for short. Ikaw?"
"I'm Marzena Tuazon. Mars for short."
"Woah, ang cool naman ng nickname mo. Mars as in planeta!" manghang sabi ko.
Magchichikahan pa sana kami kaso may babaeng humila sa kanya papalayo at sinabing 'tara na'. Walang nagawa si Mars kundi kumaway palayo sa akin.
I shrugged and went back to find him. Why do I always forgot to ask his name! Ilang araw na kami magkasama sa iisang bubong pero hindi ko pa rin alam ang pangalan nya. Well, so does he. Hindi pa rin nya alam ang pangalan ko. Hindi naman sya nagtatanong din e. Siguro wala syang pakialam o hindi sya interesado malaman ang pangalan ko. Kung ganon, anong itatawag nya sa akin kung ayaw nya malaman ang pangalan ko? Ang weird din nya minsan.
I found him talking to the salesman about the furnitures he will buy. I approached him to know what they're talking about.
"Yes sir, copy." napatigil sa pagsasalita ang salesman at napatingin sa akin. "If you want sir, I could pass the kitchen tools to your maid--"
"She's not my maid." putol nito sa pagsasalita nung salesman.
Maid?!
Ako ba yung tinutukoy nitong salesman na to?! Grabe naman ha. Talagang pinamukha nya sa akin na mukha talaga akong alila nitong kasama ko. Kung may abogado sana ako, ikukulong ko sya sa ref e makita nya.
"DON'T mind him. He's just mistaken about you."
Kahit sa paglabas ng store na yun ay dala ko pa rin ang sama ng loob sa lalaking yun. Kahit pa humingi sya ng tawad, hindi mawawala galit ko sa kanya. Hindi muna kasi magtanong tanong e bago magpuputak.
"Wait. Samahan mo muna ako sa department store." inporma naman nitong isa.
We've been walking for four hours! I felt my toes again in pain. If I couldn't go to school tomorrow, he's responsible for this!
"Bakit tayo nandito?" agad kong tanong sa kanya nang mapansin ko na na nasa ladies clothes section kami. "Don't tell that you're buying these dresses for you to wear? Wait. Are you gay?!" napalakas ang sigaw ko kaya nagsitinginan ang mga taong nakakasalubong namin.
"Tsk. I'm not! We're here to buy you some clothes! Stupid!" mahinang sigaw nya at hinila ako isa sa mga nakahilerang damit pambabae. "Go pick. It's on me so pick what you want."
"Talaga?!" nagliwanag ang mukha ko sa narinig. "Hindi yan biro ha? Pipili ako ng kahit ilan at napakarami."
He rolled his eyes and cross his both arms over his chest like he's so bored at the moment. "Only five. Period."
Even if he placed a limitation, I was widely smiling while picking the best clothes here in the store.
But, I was curious though. Why would someone like him go buy me some clothes when he, exactly, doesn't know my name?
~amph1trite~