Chapter: Fourteen

He smiled because he saw me in front of his door. He was wearing a plain T-shirt and jogger pants. His hair was so messy that you thought he had just woken up.
Umangat ang sulok ng aking labi. Kala mo ngayon lang kami nagkita eh.
"I didn't expect you to come here... " he said. He looked at the two baskets I was carrying. He quickly took them from me and led me inside, I just followed.
I sat on the wooden chair, he also sat just next to where I was sitting. He sneezed and said, "Thanks for the fruit ..." I nodded.
You don't remember me, "he said. Unbeknownst to me I nodded.
Narealize ko agad 'yung nasabi ko kaya mabilis akong tumingin sa kanya na ngayo'y humahalakhak sa tawa kaya sa inis pinaghahampas ko ito sa kanyang balikat.
That's enough… " he said while folding his arms.
Napasingahal ako at tinigil ang paghampas sa kanya. Pinandilatan ko siya ng mata ng tumatawa na naman siya. Baliw.
"Tumigil ka nga! Nakakairita ka."
Mamaya maya pay seryoso na rin siya. Are you worried about me so you came here?" He asked me.
Humarap ako ng upo sa kanya. Nagsukatan lang kami ng titig at ako ang unang umiwas. "Hindi ah…" tanggi ko.
Akala ko maniniwala siya pero may sumilay na ngiti sa kanyang labi na siyang ikinatigil ko. Napa-balik ako sa ulirat ng tumawa siya.
Sinampal ko ang dalawa kong pisngi. Ano bang nangyari sayo self? Tumigil ako sa aking ginagawa ng napa-tingin ako sa kanya na ngayo'y nagtataka dahil sa ginagawa ko.
"Are you okay?" He asked and I nodded in response. "Why are you blushing?"
Napatigil ako dahil sa sinabi niya. Ako namumula? Wtf. Hinawakan ko ang aking pisngi. Para ako napapaso dahil sa init nito.
Nanigas ako sa aking kinatatayuan ng bigla siyang lumapit sa 'kin at hinamplos ang aking pisngi. Parang naduduling ang aking mata dahil sa lapit ng mukha niya.
Naramdaman ko ang pagbilis ng tibok ng aking puso kaya mabilis ko siyang itinulak pabalik sa kanyang inuupuan. Napahawak ako sa aking dibdib na parang kinakabahan.
"Okay ka lang?"
I was silent. I just listen to my heart beating. I took a deep breath and exhaled. I was surprised again when he suddenly hugged me.
Aalis na sana ako pero mas kinulong niya ako sa kanyang bisig. Gusto ko siyang suntukin at tadyakan ngayon pero meron sa side kong mag stay lang ako sa tabi niya, nakaka-relax ako sa kanyang bisig kaya sumuko na rin ako.
"Are you feeling okay? "He asked. His breath hit my nape. Tumaas ang aking balahibo.
Napasinghap ako ng hinagod niya ang kanyang kamay sa aking likod. "I'm just here…" my face seemed to soften because of what he said.
He was the first man to say that to me. Should I rejoice? I'm just scared because I might get used to it and I can't take him away anymore.
Normal lang ba itong nararamdaman ko? Ngayon lang ako nakaramdam ng secure sa isang lalaki at sa kanya pa! Hindi ba pwedeng sa iba na lang?
Nasa ganito lang kaming posisyon ng maramdaman kong kusa na lang pumikit ang aking mga mata. Siguro dahil sa pagod at puyat dahil sa pag-aalaga sa kanya. Naramdaman kong nasalo niya ako at ilang segundo pa'y naramdaman ko na lang na umangat ako sa ere.
Nagising ako sa malambot na kama. Pinalibot ko ang mata sa kabuuan ng kanyang kwarto. Kulay gray ito na may halong puti. Ganito ba kaboring 'yung buhay niya? Tanong ko sa sarili.
Tumayo ako mula sa aking pagkakahiga at mabilis na lumabas sa kanyang kwarto. Hindi ko siya nadatnan sa kanyang living room kaya naglalakad ako papunta sa kusina. Nakita ko sita na nakatalikod at naka-apron habang nagluluto.
I slowly walked to the chair and pulled it. Because of the noise of the chair he looked at me. "You're awake…" wika niya at ibinalik muli sa niluluto niyang fried rice.
Napasinghot ako sa hangin dahil sa bango ng niluluto niya. Nang luto na ang kanyang niluluto mabilis niya itong nilipat sa plato at inilapag sa lamesa. Umupo rin siya, katapat ko lang siya.
"You must be tired so you just fell asleep," he said with a hint of concern.
"How many hours did I sleep?" I asked him.
"16 hours, I guess… " he replied. I was stunned. I looked out the window.
Tumingin muli ako sa kanya. "Seryoso ka?" hindi makapaniwala na tanong ko sa kanya.
Tumango siya habang umiinom ng kanyang kape. Nakasandal ako sa aking inuupuan. So… dito ako na tulog maghapon?
"Don't think too much."
I looked at the wall clock, it was 8am. I remember I had to visit the shop. I was going to stand when he said, "You don't have to go there."
Bumalik ako sa aking pagkaka-upo. "Ano?–Paano mo alam?"
"Your friend jessi called on your cellphone, I answered it immediately because I thought it was an emergency…" she said. "You slept so well that I didn't wake you up."
I would have spoken when he preceded me. "Your nightmare attacked you again last night so I stood beside you... I don't want you to be difficult so all I did was hug you."
Nanahimik ako. Ilang years na ding nangyayari sa akin ito ang bangungot na gustong gusto ko nang burahin. Matapang naman ako 'di ba? Pero ba't hindi ko man lang malabanan itong bangungot ng nakaraan ko.
I almost died because of that nightmare that always came up,buti mabilis akong nagising ni mommy, siya 'yung laging nagpapatahan sa 'kin kapag naaalala ko na naman ito at ngayon si hussel, husserl is the first man there to wake me up from the nightmare.
Matutuwa ba ako o magagalit? Niyakap niya ako pero may dahilan naman. Ba't ang bait niya sa 'kin? Deserve ko ba ang kabaitan ng isang tao?
He noticed I wasn't moving so he spoke again, "I saw how scared you were last night ... Let's erase that from your mind."
"Come with me, let's go to the place where we can only have fun…" I just stared at him. I don't think he will keep his promise to me that he will be my hero when I need help and now he is already fulfilling it one by one.
"Let me help you reduce the fear and anxiety you feel now."
But I just kept staring at him. "I don't take no for an answer. You will come with me, " was his authoritative language that reflected my smile.
Bakit kaya ng lalaking ito na pangitiin ako ng ganun ganun lang? Daig pa niya 'yung may mga powers dahil ngiti niya lang o tawa napapangiti na lang ako bigla.
"Kumain ka na para makapunta na tayo doon…" nakaramdam naman ako ng excitement.
Tahimik lang kaming kumain ng niluto niyang bacon and eggs. Kahit simple lang ang pagkain ay masarap at higit sa lahat hindi sunog. Naalala ko tuloy si theo, si theo ay pinsan namin ni jessi siya palagi 'yung kasama namin ni jessi pero sa ibang bansa na siya tumira kasama sila tita. Palagi siyang nagluluto sa kusina namin noon kaya laging mausok minsan pa nga siya naka sunog samin eh.
Grabe ang bilis pala ng panahon. Naalala ko pa 'yung mga kalokohan namin noon pero ngayon hindi na namin magagawa iyon dahil may sari sarili na kaming buhay.
Nilunok ko 'yung kinakain ko at tumingin kay husserl na ngayo'y umiinom ng tubig. "Wala ka bang trabaho ngayon?" tanong ko sa kanya.
"Don't worry I don't have a client right now," he said. I just nodded and continued eating.
"Husserl! Baka naligaw tayo," ani ko sa kanya. Sabi niya sa masayang lugar kami pupunta pero puno itong nakakasalubong namin para kaming na sa probinsya.
"Chill, 'Don't worry because I know this place well," he said. I was relieved somehow. I thought we were really lost.
I had no idea this was where we were going. This guy is really unpredictable. You don’t know what’s running through his mind.
"Take a nap, we still have a long trip."
Mataas ang sikat ng araw ngayon. Napapikit ako ng tumama ang sinag ng araw sa aking mukha. Inabot sakin ni husserl 'yung sunglass. Agad ko itong tinanggap at sinuot.
Sa ilang oras naming pagbiyahe nakatulog din ako. Hapon na nang makarating kami dito sa pangasinan. Wala nga akong idea na dito pala kami sa beach pupunta. Bakit kaya dito niya ako pinunta? Akala ko ba sa lugar na masaya?
Binuhat niya 'yung mga bagahe namin at ipinasok sa isang penthouse na nirent niya kanina. Sumunod ako sa kanya nang pumasok siya sa loob. Napatitig ako sa kabuuan ng penthouse. Ang bawat ding ding ay gawa sa kahoy, 'yung design niya ay parang disenyo noong sinaunang panahon nung nandito pa 'yung mga espanyol.
Naagaw ang atensyon ko sa isang painting na nakasabit sa dingding. Husserl approached me and also looked at the painting I was looking at. "Isn't it beautiful? Do you know what that means?"
Tumingin ako sa kanya at nagtanong, "Ano?"
He smiled before explaining. "That means that even if death hinders their love, they can still live in each other's hearts."
Tumingin muli ako sa painting at sinuri ng mabuti. Bakit ang daming ibig sabihin ng salitang "Pag-ibig?" hindi kayang ipaliwanag sa isang salita lang dahil sa dami ng ibig sabihin nito.
Bakit kaya nabubulag 'yung iba dahil sa pag-ibig minsan ito pa ang nagsa sanhi ng pagkamatay… bakit? Nabasa ko lang 'yung nobelang 'Ang kuba ng notre dame' upang patunayan na ang pagmamahal sa dalaga nagpakamatay din siya habang nakayakap sa walang buhay na katawan ng babae.
Minsan hindi na maganda sa kalusugan ang pag-ibig kapag nasobrahan at marami na akong nasaksihan na ganyan sa paligid ko.
He held out his hand to me. "Come on, I'll show you something." He didn't wait for me to answer him because he suddenly grabbed my hand and imitated me."
Lakad lang kami ng lakad. Nakatingin ako sa kamay namin. Napalunok ako nang bigla na naman ako nakaramdam ng kaba.
Tumigil kami sa paglalakad ng makarating kami sa dalampasigan. "Bakit tayo dito pumunta?" kanina ko pa takaga gustong itanong sa kanya ito.
It looked at me. "Because I want you to be happy…" nagkasalunong ang dalawa kong kilay.
"Sa tingin mo sasaya ako dito?"
It nodded confidently. “You will find your happiness when you first find your freedom."
"I brought you here not only to be happy but also to have peace of mind and I know that only the sea gives you peace."
I just remained silent while looking out to sea. I feel like I am free, free from fear. "If you don't want here, we can leave–"
"Thank you for bringing me here. You can expect me to be happy here while touring this place… with you."
Para siyang natulala sa sinabi ko. May nasabi ba akong mali? "May nasabi ba ako?–"
Mabilis itong umiling. "Do you want to be happy here with me?" He assured me.
Napairap ako sa kawalan. "Paulit ulit?"
Natatawa siyang umiling. "Ba't kayang kaya mo akong pangitiin kahit sa kasungitan mo?" pabulong nito.
"What?"
"Nothing…"
We started walking again until we felt tired. We sat in the vacant cottage. "Are you feeling okay? "he asked me. Napabalinga ng tingin ko sa kanya.
"Oo…"
Matinding katahimikan ang bumabalot sa aming dalawa. Naalala ko 'yung oinababigay ni dad na kwintas, naalala kong nasa bulsa ko lang pala ito ngayin kaya agad ko utong kinapa sa aking suot na jeans.
Humarap ako sa kanya upang magderetsyo ang aming mga katawan. Wala na naman itong kaemo emosyon sa kanyang mukha. Palagi ko siyang napapansin na ganyan pero kapag magka-usap kami ngumingiti siya na parang wala ng bukas.
"Gusto ko lang ibigay sayo ito…" tumingin siya sa hawak kong kwintas.
"You will really give that to me?"
Tumango ako. Mabilis akong tumayo sa aking pagkaka-upo at pumunta sa kanyang likuran. Dahan dahan kong nilagay yung kwintas sa kanyang leeg.
I went back to my seat and looked at him now like a fool smiling. “Thank you for giving me this even though I don’t know why.