Chapter: thirteen
Maingat kong hinalo 'yung lugaw na niluluto ko at mabilis na pinatay ang apoy. Nagulat ako ng may biglang pumupulot na kamay mula sa aking likod at niyakap ako. Para akong nanigas sa aking kinatatayuan.
"Thank you… again," wika niya. Tumama ang mainit niyang hinga sa aking batok na siyang iki nalunok ko. Mabilis akong lumayo sa kanya.
"U-Umupo ka na at ihahanda ko na 'yung pagkain…" ani ko habang iniiwasan ang kanyang titig.
Habang tahimik kaming kumakain hindi ko maiwasang tignan siya. Natyambahan niya na nagnakaw ako ng tingin kaya may kung anong ngiti sumilay sa kanyang labi.
Nag-iwas ulit ako ng tingin at tinuon na lamang sa kinakain ko. "Did you know… you were the first woman to take care of me when I was sick…" sa pagkakataong ito nakatingin na ako sa kanya.
"Ba't hindi ka inalagaan ng ex girlfriend mo noon?" tanong ko sa kanya.
Umiling ito.
"Even though she was my first girlfriend, she didn't do it… you were the first person who took care of me except for mom. I feel special to you, why? I don’t know either… ” He shrugged at last.
Pakiramdam niya especial siya sakin? Napaisip din ako. Bakit ko ba ginagawa ito sa kanya, bakit ang bait ko? Pero sa iba kulang na lang mapatay ko na.
Every day we are together, I feel like I am changing, my beliefs about men are changing. What I knew about men then was that they did nothing but hurt women, they used their physical strength to hurt a woman, I also witnessed that and I was one of the victims then.
I was just a student in high school, I still don't know what I really am then. I met my male classmate. At first he was kind. We became friends but when he confessed to me how he felt, I said no I can bring back what he felt for me and that's when he got angry – he hurt me not emotionally but physically.
That day I learned to fight, I learned to keep up with men at the same time as mommy died, everything changed about me I was no longer like they knew
I was traumatized because of what happened to me then but I made myself brave, I told myself that I didn’t deserve to be hurt by anyone so I did everything to be strong so that no one would belittle or insult me.
I learned something from what happened to me… Not to just trust but when he came I felt my beliefs were wrong, I was learning to trust him and marx.
"Actually this is the first time I have taken care of a sick person… you know I have a hard time too?"
Napangiti naman siya dahil sa reklamo ko. "You have added something to your book of life… thank me by the way."
Natawa ako dahil sa sinabi niya. Well tama siya may maidadagdag na naman ako sa experience ko bilang tao.
"Ang hangin mo pala kapag may sakit…" ani ko sa kanya.
Umiling iling ito at nagsalita, "Pero gwapo naman."
Tinignan ko naman siya na parang nandidiri sa sinabi niya. Siya pogi? Huh hindi ko alam 'yun ah.
"Sinong nagsabi ng gwapo ka?"
Tumawa siya bago magsalita, "You told me that before…"
Biglang umasim ang mukha ko. "Ako?–Ako talaga 'yung nagsabi sayo nun?" hindi makapaniwala na tanong ko sa kanya habang nakaturo sa aking sarili.
Natatawa siyang tumango. Umangat ang labi ko. "Pinagloloko mo ako–"
"No, I'm not."
Seryoso ang kanyang mukha. "It's easy for you to forget…" he said with a tone of regret and disappointment.
Biglang pumasok sa isip ko 'yung eksena.

"Ang gwapo mo pala kapag nakangiti."
"Ang gwapo mo pala kapag nakangiti."
"Ang gwapo mo pala kapag nakangiti."
Parang sirang plaka na paulit ulit na nagpaplay sa utak ko. Pinihig ko ang aking ulo. Tinignan ko si husserl na ngayon nakabusangot.
I sighed. "Ba't parang big deal sayo 'yun?" tanong ko sa kanya.
Tumiim ang kanyang panga. Galit ba siya?
"Yes, it's a big deal for me. Why? I do not know."
My forehead frowned. I can't understand him. I stared at him while checking if he was really okay. I was still not satisfied and I approached him and touched his cheek.
"Wala ka naman ng sakit…" napasinghap ako ng hawakan niya ang aking kamay.
Don't you understand what I said?" He asked so I shook my head. I heard the sigh. "I said I can't forget it because it came from your mouth so I'm annoyed now because you can't remember it."
Napalunok ako. Totoo ba 'to?
Ng tuluyan na niyang niluwagan 'yung kamay ko sa kamay niya ay bigla akong bumalik sa aking kinauupuan. "'Wag ka ng magalit… naaalala ko na 'yun."
Nag-iwas naman siya ng tingin. Galit nga.
Huminga ako ng malalim at nagsalita muli, "Bati na tayo…" ani ko ngunit binalewala lang niya ako.
I gritted my teeth. "Kung hindi ka magsasalita dyan aalis na talaga ako dito–"
Mabilis itong humarap sa akin habang nakabusangot. Napatampal naman ako sa aking mukha dahil sa itsura niya.
Tumingin muli ako sa kanya. Hindi ko mapigilang mapatawa. Biglang napalitan ng seryoso ang mukha niya ng marinig niya ang tawa ko. "Why are you laughing?" tanong niya.
Tumigil ako sa pagkakataon at tumikhim. "Ang cute mo kasi…" napangiti ako dahil sa sinabi ko.
Akala ko mas lalo pa siyang magagalit pero bigla na lang siyang ngumiti. "You find me cute?" nakangisi niyang tanong.
"Yes... Because you're like a baby."
"I'm your baby?" tanong niya.
"Oo–Hindi ah…"
Ngumisi siya ng nakakaloka. "You just said I was your baby.
"Nagkamali lang ako," depensa ko. Hindi pa rin siya naniniwala kaya mabilis akong umalis doon.
Mamaya pay naramdaman kong sumunod na siya sakin. Nakarating kami dito sa balkonahe niya. Huminto ako at sumandal sa railing.
Sumandal din siya at tumingin sa akin pero tinalikuran ko siya. Naiinis talaga ako sa lalaking ito! Ang kapal ng mukha eh. Baby ko daw siya, in your dreams!
"Clarity…" tawag niya sakin ngunit wala pa rin akong kibo.
Nag buntong hininga siya. "I'm sorry for what I did… I was just teasing you, I didn't know you wouldn't like it."
Pinaglaruan ko ang aking dila habang pinapakinggan siya. "I want to thank you again, thank you for being there when I need help and thank you for making me smile even for a short time."
"You're the reason why I smiled again… " I turned to face him. I was just speechless. I didn't know what to answer or say to him. I just stood there.
Bumuka na ang bibig ko pero ni isang salita walang lumabas. Ba't pag-iba ang kausap ko kaya ko itong sumbatan pero sa kanya para akong bato na hindi manlamg gumalaw sa aking kinatatayuan.
"You don't have to speak, I just want to tell you this."Pumikit ang mata ko ng isang beses at muling tumingin sa kanyang mga mata.
"I just want to say ... What my heart says."
Lumapit ito sakin at hinawakan ang aking kamay na siyang kinasinghap ko. "I promise you that when you need someone to accompany you in your problems… I am always here for you."
"I know I am not a superhero like them super man or batman but I will do everything to protect you."
"You can make me a hero anytime you want…"
My heart skips a beat.
"H-Hindi mo na kailangang gawin 'to–"
"I will do everything for you because you are special to me, choco."
Ilang minuto pa'y lumayo na rin ito sakin at naglalakad papasok sa loob. Bumuga ng marahas na hangin ako at napahawak sa aking dibdib na ngayo'y hindi pa rin tumitigil sa pagtibok.
Tumigil ka na please! Napasandal ulit ako sa railing habang nakatulala sa kawalan. Ayaw ko itong nararamdaman ko, pakiramdam ko sa anumang oras bigla na lang akong aatakin sa puso.
Mariin kong ipinihig ang aking ulo ng pumasok sa aking utak kung paano siya ngumiti at tumawa nung kasama ko siya. Ako ba 'yung rason sa likod ng mga ngiti niya?
Napabuga na naman ako ng hangin. Tumigil ka na self! Please. Pumasok na rin ako sa loob. Nadatnan ko siyang naka-upo sa sofa habang nagsusulat sa kanyang notebook.
Tumigil siya sa kanyang ginagawa at tumingin sakin na ngayon nakatayo sa kanyang harapan. "Aalis na ako…" sabi ko sa kanya. Tumango naman siya at bumalik ulit sa kanyang ginagawa.
Padabog akong umalis roon. Mabilis akong pumasok sa aking sasakyan at galit na ikinabit 'yung seatbelt. Ba't ganun siya? Hindi man lang ako pinansin kanina!
Kung hindi lang talaga siya nagkasakit malilintikan talaga 'yun sakin. Binalewala lang ako matapos ko siyang inalagaan tapos ganun lang. Na patigil naman ako sandali dahil napansin kong kakaiba ang kinikilos ko.
Ba't pala ako nagagalit dahil lang doon? Unless you want his attention. Inuntog ko 'yung sarili ko sa manibela na siyang ikinadaing ko.
"Aray…" hinawakan ko ang aking noo. Ano bang ginawa mo sakin husserl? Naging mabait naman ako sayo ah. Deserve ko ba itong nararamdaman ko?
Nakarating na ako sa bahay namin. Naabutan ko si dad na ngayo'y na sa garden habang naka wheelchair. Lumapit ako sa kanya at hinalikan sa pisngi. "Dad…"
"Clarity… ba't wala ka raw sa condo mo kahapon sabi ni jessi," wika ni dad. Naalala ko naman kung anong dahilan kung bakit wala ako kagabi sa condo.
"May inasikaso po ako dad," wika ko. Should I say inalagaan.
Kumunot ang kanyang noo. "Ano namang inasikaso mo?"
"Friend."
"Hindi ba si jessi lang 'yung kaibigan mo?" tanong ni dad. Nahuli ako ni dad dun ah.
"Alam kong nagsisinungaling ka... Sige sabihin mo na."
Kailangan ko pa bang sabihin kay dad 'yun?
Huminga ako ng malalim bago nag-explain kay dad. "Inalagaan ko po siya dahil may sakit po siya–"
"Sinong siya?"
"Si husserl po…"
"Ba't hindi mo sinabi sakin para naman mapadalhan namin siya ng prutas."
"Akala ko po kasi busy kayo–"
"Sa susunod sabihin mo sa akin para hindi kami mag-alala sa inyong dalawa," putol ni dad sakin.
Tumango na lang ako.
"Beth…" tawag ni dad kay manang kaya mabilis itong pumunta samin.
"Ano po 'yun sir?"
Tumingin muna ito sakin at nagsalita, "Bumili ka ng prutas."
Tumango naman si manang at nagsalita, "Okay sir…" mabilis na umalis si manang habang ako hindi makapaniwala na nakatingin kay dad.
"What?" tanong ni dad sakin.
Pigilan mo ang sarili mo. Kinagat ko ang aking labi para hindi makapagsalita. "N-Nothing dad…"
Nakatitig ako sa dalawang basket na puno ng ibat ibang prutas. Grabe pang ilang tao na ang pwedeng kumain dito eh.
"Ibigay mo sa kanya 'yan para lumakas ang katawan niya… at samahan mo muna siya para sigurado mong okay na siya.".
Napatanga ako sa sinabi ni dad. Sino bang anak niya? Ako o si husserl? Kakauwi ko lang tapos pa-pabalikin na naman ako dun, hayst.
"Nakikinig ka ba?"
"Yes dad–Noted."
Napakamot ako sa aking noo. Kinuha ko na ang mga ito at nagtungo papunta sa aking sasakyan. Hindi ko namalayan nakalimutan ko pala 'yung cellphone ko doon kaya mabilis akong nagtungo roon.
Nang makita ko na 'yung cellphone ko na nakalagay lang sa kitchen table mabilis ko itong kinuha at naglakad.
Napatigil ako sa paglalakad ng humarang si dad sa aking dinadaanan. Napatingin naman ako sa hawak niya. "Ibigay mo ito sa kanya…" wika ni dad at mabilis na inabot sakin kaya tinanggap ko ito.
Nandito ako sa loob ng sasakyan habang nakatingin sa ipina-bibigay ni dad. Nakabox ito. Ano kayang laman nito? Tanong ko sa sarili.
Wala namang masama kung sisilipin 'di ba?
Nang tuluyan ko na itong mabuksan agad ko itong kinuha mula sa box at itinaas para magpantay sa aking mata.
Necklace na kandado? For real?
Napaisip naman ako. Napatigil ako ng marealize kong konektado ito sa aking necklace kaya mabilis kong inilabas ang suot ko.
Napaawang ang labi ko ng subukan kong ipag-isa ito. Hindi nga ako nagkamali dahil couple necklace ito. So ibig sabihin na galing kay dad 'yung necklace ni mommy dati?
Agad ko rin itong binalik sa lalagyan niya. Pinaandar ko na 'yung sasakyan ko papunta sa condo niya. Kung hindi ka lang talaga nagkakasakit hindi ko gagawin sayo ito.
"Gagawin ko ang lahat para sayo dahil special ka sakin, choco."
"Gagawin ko ang lahat para sayo dahil special ka sakin, choco."
"Gagawin ko ang lahat para sayo dahil special ka sakin, choco."
Bigla kong prineno ang aking sasakyan. Ba't bigla bigla ka na lang pumapasok sa isip ko?!
Nakabalik ako sa sarili ng may magpreno mula sa aking likuran. Nakalimutan kong andito pala ako sa lungsod.