Rhianna's POV
Isang linggo na ang lumipas subalit walang Leonardo Estralta Jr. na dumating sa Gadione. Hindi ko maiwasang malungkot habang tinitingnan ang malawak na bukirin sa likod ng aming bahay. Sabi ni Mama, tawagan ko na daw. Pero nahihiya ako, ayaw kong isturbohin siya kung anuman ang ginagawa niya ngayon. Napabuntong-hininga ako at naglakad pabalik sa bahay. Pagdating ko sa bahay nagulat ako sa aking nadatnan. Lumingon sakin si Mama na abala sa pag-aasikaso sa aming bisita na nakaupo sa sofa sa salas.
"Anak, nandito ka na pala. Kararating lang ni Leo. Eh, gusto ka sana niyang puntahan sa likod-bahay. Sabi ko naman hintayin ka nalang niya na makabalik." wika ni Mama.
Tiningnan ko si Leo. Nakatitig siya sakin at binigyan ako nang matamis na ngiti. Tumayo siya mula sa pagkakaupo at lumapit sakin. Tumalikod ako mula sa kaniya at akmang lalabas muli ng bahay nang hawakan niya ang kamay ko at iharap ako sa kaniya. Hindi ko siya tiningnan. Naiinis ako dahil nakaya niya akong tiisin sa loob nang isang linggo.
"Bakit ngayon ka lang? Sabi mo susunod ka, pero lumipas ang isang linggo hindi ka nagpakita!" tiningnan ko siya. Hindi ko na napigilan ang pagtulo ng aking luha. Sa loob ng isang linggo. Hinahanap-hanap ko siya dahil nasanay ako na lagi ko siyang kasama. Siguro natitiis niya ako dahil hindi ganun kalalim ang pagmamahal niya sakin. Tinuyo niya ang luha ko gamit ang daliri niya.
"I'm sorry. Madami lang ako inasikaso. Gusto ko pagbalik ko dito ayos na ang lahat. Wala nang iniisip pa." wika niya.
"Anong ibig mong sabihin? May iisipin ka parin dahil may misyon ka pang hahawakan. Yun ba ang dahilan kaya ka nawala nang isang linggo? Dahil may misyon ka na namang gagawin?" wika ko. Hinaplos niya ang pisngi ko na siyang dahilan para bumilis ang tibok nang aking puso. I miss his touch. Sobrang nangulila ako sa kaniya sa loob ng isang linggo. Ngumiti siya sakin.
"Forgive me first baby bago ko sabihin ang magandang balita sayo kung bakit wala akong tawag sa loob ng isang linggo." wika niya.
Inirapan ko siya. May magagawa pa ba ako? Kahit naman naiinis at nagagalit ako sa kaniya. Hindi ko siya matiis. Ganun ko siya kamahal. Baka talagang may importante lang siyang ginawa kaya nawala siya nang isang linggo. Hindi ganun kakitid ang utak ko para di siya mapatawad. Ganun naman talaga ang pagmamahal diba? Handa kang magpatawad sa taong mimamahal ko. Inirapan ko siya na dahilan para mapatawa siya.
"May magagawa pa ako?" wika ko at ikinulong ko ang kaniyang mukha gamit ang dalawang kamay ko tsaka siya tinitigan sa mga mata. "Mahal na mahal kita Leo. Siguro napakaimportante nang ginawa mo kaya ngayon ka lang pumunta at hindi man lang nakatawag at hindi ganun kakitid ang utak ko para di kita mapatawad. Sobrang nangulila ako sayo ng isang linggo. Sobrang namiss kita Leo."
"Namiss din kita. Kung alam mo lang walang araw, oras, minuto at segundo na hindi ka sumagi sa isip ko. Kaya nga tinapos ko na agad mga ginawa ko para makapunta na ako dito at makita ka. Dahil mababaliw na ako kakaisip sayo." wika niya.
Hindi ko maiwasang kiligin sa sinabi niya. Iba pa rin talaga epekto sakin nang mga matatamis na salita na nagmumula sa bibig niya. Nagagawa niyang pabilisin ang pagtibok ng aking puso. Walang ibang sinuman ang nakagawa nun kundi siya lang. Ang lalaki na una kong minahal, una kong halik at pinag-alayan ko nang aking sarili.
"Dali! Sabihin mo na. Ano ba kasi gimawa mo sa loob ng isang linggo?" wika ko.
"Upo muna kaya tayo. Nangangawit na ako." wika niya na ikinatawa ko. Tsaka ko hinila ang kamay niya patungo sa sofa. Wala na rin si Mama, umalis na para siguro mabigyan kami ng privacy na makapag-usap. Nang makaupo kami. Hinawakan niya ang kamay ko at pinisil iyon. Tiningnan ko siya sa mga mata. Huminga muna siya nang malalim.
"Noong sabihin ko sayo na itutuloy ko parin ang pagiging agent. It's a prank. Hindi totoo yun. Gusto ko lang tingnan ang reaksyon mo kung sakali na itutuloy ko pa ang pagiging agent. Na-impress ako sa sagot, hindi ko inaasahan na magiging supportive ka sakin Rhianna." wika niya.
"So? Nagretiro ka na sa pagiging agent? Pero bakit? Minahal mo ang trabahong yan at alam ko napamahal ka na sa ginagawa mo." wika ko habang titig na titig pa rin ako sa kaniyang mga mata.
"Alam mo kung bakit?" Umiling ako.
"Bakit nga ba?"
"Dahil i made a promise. Diba sinabi ko yun sayo. Na bibitawan ko ang tungkulin ko para sa inyo, para maging maayos ang buhay natin kasama ng mga magiging anak natin? Ginawa ko yun. Kailangan ko pa kasi asikasuhin yun. May mga papeles pa kasi akong pinil-apan at kailangan pang isubmit iyon sa nakatataas. At syempre inasikaso ko rin ang magiging future natin." Napakagat-labi ako. Hindi mapagsidlan ang kagalakan sa aking puso. Masayang-masaya ako sa mga nalaman. Akala ko ipagpapatuloy pa niya ang pagiging agent pero hindi pala.
"Ano naman yung mga inasikaso mo?" tanong ko.
Hindi ko na napigilan ang mapaluha dahil sa lubos na kagalakan. Ganito ba talaga ako kamahal ni Leo para iwan niya ang isang bagay na minahal niya sa mahabang panahon. Iniwan niya dahil sa akin. Ako na ata ang pinakaswerteng babae sa buong mundo dahil natagpuan ko ang isang kagaya ni Leo. Na handang magsakripisyo para sa taong mahal niya.
"Hindi pa ako natatapos, umiiyak ka na?" wika niya sakin na nakapaskil ang ang matamis na ngiti sa kaniyang mga labi. Pinunasan ko ang aking luha gamit ang aking palad. Tinampal ko siya sa balikat.
"Ikaw naman kasi! Pinapaiyak mo ako! Nakakainis ka!" wika ko. Natawa siya sa inasal ko.
"Atleast tears of joy diba?" wika niya sakin. Ngumiti ako at tumango.
"Ano pa yung isang rason kung bakit ka naging abala sa loob ng isang linggo?" Huminga muna siya ng malalim bago nagpatuloy.
"Tinanggap ko ang alok sakin ni Dad na maging CEO ng Estralta Advertising Company. Na mata--" Pinutol ko ang mga sasabihin niya.
"Kayo ang may-ari nun?!" nanlalaki ang mga matang tinitigan ko siya.
Natawa siya sa reaksyon ko. Akala ko kaapelyido lang nila ang nagmamay-ari nun. Hindi ko akalain na pag-aari nila. Isa ang EAC sa may pinakasikat na kompanya sa buong bansa. Dahil sa ganda ng serbisyo na ibinibigay niyo sa mga kliyente nito. Hindi ko akalain na si Leo ang magiging CEO ng kompanyang iyon. Pero bakit mas pinili nito ang maging agent kaysa mamahala ng kompanya?
"Alam ko yang nasa isip mo. Una, hindi ko talaga hilig ang negosyo. Gusto ko i-explore ang sarili ko bago ko tanggapin ang alok ni Dad. Alam mo ba nangako ako sa sarili ko nun na kapag natagpuan ko ang babaeng mapapangasawa ko. Aalis ako sa pagiging agent at tatanggapin ang alok ni Dad. At ikaw yun Rhianna. Ikaw ang babaeng yun, yung babae na plinano ko sa sarili ko na makakasama ko habang-buhay." wika niya. Naiyak na ako. Hindi ko na alam kung anong sasabihin ko. Hindi ko akalain na may ganitong lalaki na magmamahal sakin na higit pa sa inaaakala ko.
"I'm so speechless Leonardo. Thankyou, dahil dumating ka sa buhay ko. Nagpapasalamat ako sa Diyos kasi ipinagkaloob ka niya sakin." wika ko. Nag-uumapaw ang saya sa puso ko nang mga sandaling yun. Hinapit niya ako palapit sa kaniya. May kinuha siya sa bulsa. Isang panyo, gamit yun. Tinuyo niya ang luhang naglandas sa aking pisngi. Ano ba meron sa lalaking ito at napaka-caring niya? Pagkatapos niyang gawin yun. Tinitigan niya ako sa mga mata.
"I love you Rhianna. I love you so much. Pwede ba kitang yayain ulit ng isang date mamaya?" wika niya sakin. Tumango agad ako.
"Sure. Saan ba? Anong oras?" Pinisil niya ang ilong ko.
"Excited? Susunduin kita mamaya. 7pm. This is my last surprise Rhianna." wika niya sakin. Di ko maiwasang kiligin. Ano kayang surpresa na yun? Hindi na ako makapaghintay na sumapit ang ika-pito nang gabi.
"Sure. I love you too Leonardo Estralta Jr." wika ko. Tinawid ko ang distansiya naming dalawa at ginawaran siya ng masuyong halik sa mga labi na agad naman niyang tinugon.