สายของวันนัดคุยกับสถาปนิกเรื่องแบบบ้าน ซึ่งตรงกับวันว่างที่นานๆ จะมีสักทีของลลิสา เธอออกมาจากห้องนอน ก็เห็นว่าศรัญญาผู้เป็นแม่กำลังนั่งดูข่าวในโทรทัศน์อย่างสบายใจ กระเป๋าเดินทางใบใหญ่ที่ควรจะเตรียมไว้สำหรับเดินทางก็ไม่มีวางไว้ใกล้ๆ ประตู
“อ้าว วันนี้ไปฮ่องกงไม่ใช่เหรอแม่”
“แม่ไม่ไปแล้ว เปลี่ยนใจ อยากไปดูแบบบ้านด้วย”
“โอ้โห หมอที่ฉีดโบทอกซ์ให้วันก่อน เขาฉีดยาลดการเข้าคาสิโนให้แม่ด้วยเหรอ ปกติรั้งยังไงก็จะไปให้ได้”
“บ้านหลังนี้จะสร้างให้แม่อยู่ด้วยไม่ใช่เหรอ แม่ก็อยากดูว่ามีตรงไหนไม่ถูกใจอีกหรือเปล่า แก้เป็นสิบรอบแล้ว แม่อยากให้ครั้งนี้เป็นการแก้ครั้งสุดท้าย”
“ดีใจจังที่แม่จะไปด้วย งั้นลินไปอาบน้ำนะ เราไปกินข้าวกันก่อน แล้วค่อยไปหาสถาปนิก ยังมีเวลาอีกหลายชั่วโมง”
“แล้วนัดสถาปนิกที่ไหน”
“ก็ห้างใกล้ๆ นี่แหละแม่ ทำไมเหรอ”
“ไม่มีอะไรหรอก ในห้างก็ดี ไม่ร้อน” ศรัญญายิ้มอย่างพอใจเมื่อได้รู้ว่าสถานที่นัดหมายนั้นไม่ต้องเสียเวลาอยู่บนถนนนานเพราะปัญหาการจราจรติดขัด และทันทีที่ลูกสาวกลับเข้าห้องนอนไป เธอก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาต่อสายหาภูมิภัทร
“สวัสดีครับ”
“สวัสดีจ้ะ นี่ใช่เบอร์ภูมิภัทรหรือเปล่า”
“ใช่ครับ ไม่ทราบว่าผมกำลังคุยกับใครครับ”
“น้าศรัญญา... แม่ของลลิสา”
กาแฟร้อนในแก้วกระฉอกออกมา เนื่องจากมือนั้นสั่นด้วยความตกใจ ภูมิภัทรรีบเช็ดมือให้สะอาด
“สวัสดีครับคุณน้า มีอะไรให้ผมรับใช้ครับ” 
เกือบหนึ่งอาทิตย์หลังจากเจอกับศรัญญา เขาก็ไม่ได้รับการติดต่อใดๆ เรื่องสร้างบ้านอีกเลย ส่วนกับลูกสาวของคุณน้านั้นก็ยิ่งแล้วใหญ่ เบอร์โทรศัพท์ของลลิสาที่เขาขอมาจากเพื่อนของเธอ เขาก็ไม่กล้าส่งข้อความไปทักทายหรือโทร.ไปหา เกรงว่าเธอจะรู้สึกถูกละเมิดความเป็นส่วนตัว เลยพยายามวางแผนที่จะได้เจอลลิสาอีกครั้งและขอเบอร์ติดต่อด้วยตัวเอง
 “น้าจะโทรศัพท์มาคุยเรื่องสร้างบ้าน บ่ายนี้น้ากับลินจะไปคุยเรื่องแบบบ้านกับสถาปนิก ถ้าทุกอย่างเรียบร้อยดี น้าจะเริ่มหาผู้รับเหมามาดำเนินการ ภูมิภัทรพอจะมีเวลาว่างมาคุยรายละเอียดต่างๆ กับน้าไหม”
“ว่างครับ ว่างเสมอ วันไหนบอกมาได้เลยครับ”
“ถ้าอย่างนั้นก็เป็นพรุ่งนี้ดีไหม”
“ดีครับ ได้เลยครับ คุณน้าสะดวกเวลาไหน โทรศัพท์มาบอกผมได้ตลอดยี่สิบสี่ชั่วโมงเลยนะครับ”
“จ้ะ เดี๋ยวน้าจะบอกอีกทีนะว่าว่างตอนไหน แต่ถ้าแบบบ้านยังต้องแก้ไขอีก น้าจะโทร.ไปยกเลิกนัดนะ”
“ครับคุณน้า สวัสดีครับ”
เมื่อเสียงสัญญาณโทรศัพท์ถูกตัดไป ศรัญญาก็ยิ้มอย่างสบายใจ คนท่าทางฉลาดอย่างภูมิภัทร คงจะรู้ว่าต้องทำอย่างไรเพื่อให้ได้งานนี้ไปเป็นของตัวเอง อาจจะต้องลดราคาค่าดำเนินงานลงอีกสักนิดหน่อย เพื่อแลกกับการได้ใกล้ชิดลลิสา งานนี้คนที่เห็นจะมีแต่ได้ก็คือเธอนั่นเอง นอกจากจะเปิดโอกาสให้ภูมิภัทร ยังได้บ้านใหม่ที่ดีและมีคุณภาพ หมดกังวลเรื่องผู้รับเหมาทิ้งงาน ส่วนเรื่องความรู้สึกของลลิสา เธอหวังว่าภูมิภัทรจะใช้โอกาสที่ถูกหยิบยื่นให้ทำให้ลูกสาวแสนใจแข็งของเธอนั้นใจอ่อนลงได้
“แบบบ้านเสร็จสักที แม่ถูกใจจริงๆ ใช่ไหม” ลลิสาปล่อยลมหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อรายละเอียดเรื่องแบบบ้านนั้นเสร็จสิ้นสมบูรณ์ หลังจากต้องปรับแก้มาหลายครั้งและกินเวลานานหลายเดือน
“แม่ถูกใจมากเลยลิน ต่อไปเราก็ต้องหาผู้รับเหมามาสร้างบ้านให้เป็นรูปเป็นร่าง บ้านอยู่แค่ในกระดาษแบบนี้ แม่เข้าไปนอนไม่ได้หรอกนะ”
“จริงๆ บริษัทที่ลินให้ออกแบบบ้าน เขาก็แนะนำบริษัทรับสร้างบ้านนะแม่ นี่ไง ชื่อบริษัทและเบอร์โทรศัพท์ที่เขาเขียนไว้ให้เรา”
“แล้วลินจะเลือกบริษัทไหนล่ะ”
“เราก็ลองให้เขาเสนอราคามาก่อนแล้วกัน จากแบบบ้านและวัสดุต่างๆ ที่เราจะใช้ บริษัทไหนให้ราคาถูกที่สุด เราก็เลือกบริษัทนั้น”
“แล้วลินจะมีเวลาจัดการเหรอลูก อาทิตย์หน้าก็ต้องไปถ่ายละครที่เมืองนอก ลินไปประเทศอะไรนะ”
“ไปสวิสเซอร์แลนด์สองอาทิตย์ค่ะแม่ ระหว่างนี้แม่ดูแลเรื่องหาผู้รับเหมารอลินเลยได้ไหม ลินไม่อยากเสียเวลาไปเปล่าๆ”
“จะดีเหรอลูก แม่แก่แล้วนะ เดี๋ยวโดนหลอกเอาง่ายๆ” ศรัญญาพยายามเก็บความดีใจไว้ให้มากที่สุด อะไรมันจะเหมือนที่ใจปรารถนาขนาดนั้น
“แม่เอารายละเอียดไปเสนอ แล้วก็รอบริษัทเขาแจ้งราคากลับมา เขาคงไม่กล้าหลอกอะไรแม่หลอก ยิ่งเห็นว่าแม่เป็นผู้ใหญ่ มีวุฒิภาวะ เขาก็ต้องเกรงใจอยู่แล้ว”
“แต่ลินเป็นดารานะลูก ลินไปเองยังไงเขาก็ต้องเกรงใจลินมากกว่าอยู่แล้ว”
“ถ้าบริษัทเขาบริการลูกค้าดีจริงๆ จะเป็นใครไปติดต่อ เขาก็ต้องดูแลดีทุกคนนั่นแหละแม่”
“เอาแบบนี้จริงๆ ใช่ไหมลูก”
“เอาแบบนี้แหละแม่ ลินอยากให้เราได้อยู่บ้านใหม่กันเร็วๆ”
“แบบนี้ก็แบบนี้” ศรัญญายิ้มอย่างมีความสุข บริษัทเดียวที่เธอจะขอให้เสนอราคามาคือบริษัทของภูมิภัทรเท่านั้น และที่สุขยิ่งกว่าการจะได้หาผู้ชายที่ดีพร้อมให้ลูก คือการได้เห็นว่าลูกสาวนั้นกตัญญูรู้คุณ
“ลินรักแม่นะคะ”
“แม่ก็รักลิน ขอให้หนูมีแต่ความเจริญรุ่งเรืองนะลูก”
“ขอบคุณค่ะ แต่... แม่ไม่ไปฮ่องกงแล้ว เงินสองแสนห้าก็ไม่ต้องเอาแล้วเนอะ”
“โอนมาเลย ถือว่าเป็นค่าดำเนินงานเรื่องหาผู้รับเหมา”
“แสนเดียวแล้วกันเนอะ”
“แสนห้าแล้วกัน เผื่อทำงานเหนื่อยๆ อยากได้แหวนเพชรเม็ดเล็กๆ สักเม็ด”
“ค่ะ” ลลิสาหอมแก้มแม่ ไม่สนใจว่าตัวเองกำลังนั่งอยู่ในร้านอาหารที่มีคนรู้จักเธอคอยแอบมองเธออยู่บ่อยๆ แต่เธอก็ชินแล้วล่ะ