I lit the two small candles with the matchstick before I fixed my seat on the green grass. The sky was gloomy and the sun is out like it will rain on any minute from now. I can't help myself but to trace the name engraved on the gravestone with my bare hand.
"Dad, I don't know what to do," I silently whispered. Walang tao ngayon malapit sa akin kaya ayos lang kahit magdrama ako ngayon sa harap ng libingan ni Daddy.
"I don't know how to make Kai believe that I'm the real Shei. Dad, I need you..."
***Flashback***
Kumakalam na ang sikmura ko kaya naman naisipan kong bumaba na muna sa kusina. Pero hindi ko inaasahan ang bumungad sa harapan ko pagkabukas ng pinto ng kwarto ko.
"Sheen?" banggit ko sa pangalan ng babaeng nakatayo ngayon sa harap ko.
"Can I come in?" tanong niya. Nag-aalangan man ay niluwangan ko pa rin ang pagkakabukas ng pintuan para makapasok siya.
"Anong kailangan mo?"
"Easy my sister, I won't harm you," he laughed like enjoying my sudden reaction.
"Just spill the beans, Sheen. May gagawin pa ako."
"Okay," pagsuko niya at itinaas pa ang dalawang kamay bago lumakad papuntang bintana ng kwarto ko at bahagyang sumilip doon.
"On any minute from now, darating si Kai. Ayaw mo naman sigurong biglain siya at sabihin ang mga gusto mong sabihin na alam mong maririnig ng bawat tao dito sa bahay, hindi ba?" tanong niya.
Hindi ako sumagot at tinitigan lang siya na may naglalarong ngiti sa mga labi. She picked up a ballpen from my study table near her and played it with her fingers.
"I am still considerate, Shei. Kapatid kita kaya bibigyan kita ng special...offer?" Humalakhak siya bago muling sumilip sa labas ng bintana. "Let's play a game. Bibigyan kita ng chance na magpakilala bilang Shei pero kasama ako. Kapag pinili ka niya, hahayaan ko kayong magsama."
Nababaliw na ang kapatid ko. Hindi ko alam kung saan niya nkukuha ang mga sinasabi niya. Is she really want Kai this much?
"Pero..." banggit niya dahilan para mas pakatitigan ko pa siya, "kapag ako ang pinili niya, hahayaan mo kami. Lalayo ka, Shei, lalayuan mo kami."
Naging seryoso ang mukha niya habang sinasabi ang mga huling katagang binitiwan niya. I don't know if I should take it seriously when her face changed again into a playful one.
"Bakit 'di mo nalang kami hayaan?" sa wakas ay nakasagot din ako sa kaniya.
"Sa tingin mo Shei, ganoon lang kadali ang hiniling mo sa akin? Bakit 'di nalang ikaw ang magpaubaya? Si Kai lang naman ang hinihingi kong kapalit ng pagpapanggap ko!" wika niyang tumaas na ang boses.
"But Kai is not a simple thing that I would easily give to you!"
Instead of answering me, she turned her gaze again on the window when we heard a horn of a car. My heart became a drum in a festive beat.
"Nandiyan na siya... Sabihin mo nalang sa akin kung kailan mo siya kayang harapin. Kung kailan mo kayang makipaglaro sa akin." Bahagya niya pang tinabig ng balikat niya ang balikat ko nang lagpasan niya ako. Habang ako ay nanatiling nakatanaw sa bintana kung saan kita ko ang papasok na itim na kotse...ni Kai.
***End of Flashback***
The darkening sky and rattling sound of thunder covered the surrounding that was followed by heavy rain. The lightning scattered above suddenly enlighten the whole place in just a second. I looked on the candle that I lit earlier which was now alreay wet.
The cold rain was now dripping all over my body making me shiver but I don't care. Weird, but it somehow relaxed my mind and body with every raindrops on my skin. It somehow washes away all my negative thoughts. Mindlessly, my tears started to flew down my cheeks like an unstoppable waterfalls.
Maybe I need it now, I need the rain to wash out all my thoughts, temporarily. I need the thunder to scream with me while I'm shouting all my pain inside my mind. I need the lightning to give me abrupt light in the gloomy path that my mind was taking.
I closed my eyes and feel everything around me, the wind, the thunder, the lightning and especially, the rain. I am on that position when I felt that the rain was not touching my skin anymore. I opened my eyes and looked up, only to see an umbrella covering me from the rain.
"Claw?" paninigurado ko nang mapunasan ko ang nanlalabo ko nang mga mata bago tumayo mula sa pwesto ko.
"Umiiyak ka na naman." Imbes na kumpirmahing siya nga si Claw ay iba ang isinagot niya.
Tumingin lang ako sa kaniya nang malamlam ang mga mata ngunit hindi ko na nagawa pang ibuka ang bibig ko. Yumuko ako ngunit kasabay niyon ay ang pagkakita kong pagkahulog ng payong sa tabi ng paanan namin. Sunod ko nalang namalayan ay ang pagbalot sa akin ng isang itim na jacket bago may pumulupot na mga braso sa aking katawan.
"Ginagawa ba ito ni Kai sa iyo?" Sinubukan kong iangat ang tingin sa kaniya ngunit napigilan iyon nang mas mahigpit niyang yakap. "If yes, then can I be your Kai for now?"
Hindi ako nakasagot sa tanong niya na para bang kusang nagtago ang dila ko at hindi makahanap ng mga salitang bibigkasin. Patuloy pa rin ang pagbagsak ng ulan sa mga katawan namin pero hindi namin iyon alintana. Hindi niya alintana ang pagkabasa ng damit niya dulot ng ulan at ng mga luha kong sumasabay rin sa pagbuhos.
Do I deserve this? Do I deserve this side of Claw? Many "what ifs" rushed on my mind as I feel his warm presence wrapped around me. But on top of those, what if I met Claw earlier than Kai? Would it be the both of us? Would it be him?
My arms became numb and my knees trembled. My eyes are closed but it feels like my sight and everything around me are turning in fast pace.
"Shei!" rinig kong tawag ni Claw sa akin nang tuluyang napabitaw ang mga kamay kong nakakapit kanina sa damit niya. Sinubukan pa niyang tapikin ang pisngi ko at paulit-ulit na tinawag ang pangalan ko ngunit tuluyan na akong nilamon ng dilim...
Nagising ako na may naramdamang pagdampi ng isang basang tela sa noo ko. I slowly opened my eyes and adjusted on the dim light covering the whole place.
"Finally, you're awake! Are you okay? Anong nararamdaman mo? May masakit ba?" Napalingon ako sa gawi ng nagtanong at siya ring nagdadampi ng tela sa noo ko.
Dahan-dahan akong umiling. "Ayos lang ako. Bakit ako nandito? Sino ka?"
Pilit kong inaalala ang huling nangyari pero hindi pa gaanong malinaw sa akin kaya mabuti nang magtanong nalang ako.
"I'm Jarred, Claw's friend. Dinala ka rito ni Claw kagabi. Nahimatay ka raw iyon pala, napakataas na ng lagnat mo".
"Nasaan siya?"
"Umalis siya kanina. May importante raw siyang imi-meet ngayon pero babalik rin mamaya," ngiting ani niya bago ako titigan na medyo kinailang ko. "You really looks like Sheen..." halos pabulong niyang wika ngunit sapat ang lakas para marinig ko.
"You know my twin?"
"Ay, oo nga pala. Maiwan muna kita, kukunin ko lang yung sopas na pinaluto ni Claw," kaagad niyang sabi na sa tingin ko'y sadyang iniwasan ang tanong ko.
Nanatili lang akong nakatingin sa papalayong bulto niya hanggang sa tuluyan na niyang ipininid ang pintuan ng kwarto kung nasaan ako. Sinubukan kong umupo pero nahilo lang ako kaya nanatili nalang ako sa pwesto ko.
Ngayon ko lang napagmasdan ang kabuuan ng silid. Simple at karaniwan lang ang disenyo nito na pinaghalo-halong puti, itim at kayumanggi ang kulay. It was simple yet it's classy and shouts masculinity.
Nadako ang tingin ko sa pintuan nang bumukas ito. Akala ko ay yung lalaki kaninang nagpakilalang Jarred ang papasok pero iba ang may dala ng tray na may magkok ang pumasok sa pinto.
I just looked at him as he put the tray on the bed side table and loosen his necktie, before sitting on the chair where Jarred sits earlier.
"How are you?" tanong niya bago ako matamang tignan.
Now that he's closer to me, I noticed that he's wearing glasses, that is not enough hide his tired eyes and dark blue business suit. Is he from his work?
"Ayos na ako."
"I told manang to cook this for you. I hope you'll like it."
"Hmm, I would love that," iyon nalang ang nasabi ko nang simulan na niyang iangat ang gawing likuran ko gamit ang pinagpatong patong na mga unan.
Sinimulan niya na akong subuan na sa simula ay tinanggihan ko pero ayaw niyang magpapigil. Silence filled the room when he started to fed me with the soup. While, he has serious expression on his face.
"Pagkaubos ko niyan, uuwi na ako," sa wakas ay nabasag ko ang katahimikan.
"You can't. You're still sick, so you can't."
"Kaya ko—"
"How many times do you lie?" pagputol niya sa sasabihin ko. My forehead suddenly creased. "Hanggang kailan mo paniniwalain ang sarili mong kaya mo?"
Para kong nalunok ang dila ko at walang mahagilap na salita. I want to protest, make a reason, tell an answer, but no words came out.
"Shei, sometimes being strong in front of other person makes us weak. You don't have to hide when you're with me, you don't have to pretend because that's not you. So you don't have to act strong if you're breaking because I'll be always here."
Ginagap niya ang isang kamay ko at bahagyang hinimas ang ibabaw niyon.
"I won't be in your front for I will only hide your path, I won't be in your back for I will be always at your side. Nandito lang ako, Shei...I won't leave you."