"นี่หยุดเดี๋ยวนี้นะ...ออกไปจากที่ของผมเดี๋ยวนี้"
ธรัฐถอดเสื้อสูทของเขาออกคลุมร่างแพรวพิลาสเอาไว้และรีบไล่คนนอกทั้งสองออกไปทันทีเขาจำได้ว่าผู้หญิงคนที่ทำร้ายแพรวพิลาสคือคนที่มาอาละวาดหญิงสาวที่ร้านอาหารในวันนั้นและถ้าเดาไม่ผิดผู้ชายที่ยืนดูผู้หญิงตบตีกันหน้าตาเฉยคงจะเป็นตัวต้นเหตุเป็นแน่
"ไปแน่...แล้วคุณเป็นเจ้าของที่นี่ใช่มั้ย...บอกอีนี่ด้วยว่าอย่ามานัดผัวชาวบ้านมาพลอดรักแบบนี้อีก"
นาถลดาตะคอกใส่ธรัฐและแพรวพิลาสก่อนจะดึงสามีของเธอให้รีบเดินออกไป
"ฉันไม่ได้นัดนะคะ...ส่วนคุณก็เลิกยุ่งกับฉันซะที"
แพรวพิลาสหลบอยู่ในอ้อมอกของธรัฐตอนนี้เธอตัวสั่นเป็นลูกนกพร้อมเค้นเสียงบอกนาถลดาด้วยเสียงสั่นเครือและอติรุจก็เช่นกันเธออยากพูดครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้ายว่าให้เขาเลิกยุ่งกับเธอซะที
"แพรว.."
"นี่หยุดนะคุณรุจ"
นาถลดากระชากคนเป็นสามีออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วเมื่อเห็นอติรุจทำท่าทีอาลัยอาวรแพรวพิลาสอยู่
"เตือนไว้ก่อนอย่าให้ถึงวันที่ฉันหมดความอดทนแล้วแกจะไม่ได้มาเดินลอยหน้าลอยตาแบบนี้หรอก"
ก่อนจะปิดประตูนาถลดายังมิวายส่งเสียงขู่แพรวพิลาสอีกครั้ง
"ฮึก..อือ..ฮือ....ขอบคุณนะคะ"
เมื่อทั้งสองออกไปแล้วแพรวพิลาสก็สะอึกสะอื้นจนตัวโยนทั้งรีบขอบคุณที่ธรัฐนั้นช่วยเธอเอาไว้ไม่อย่างนั้นเธออาจจะเละกว่านี้ก็เป็นแน่
"ทีหลังก็อย่าไปยุ่งกับสามีคนอื่นสิคุณ..วันนี้คุณไม่ต้องทำงานแล้วกลับไปพักเถอะ"
ธรัฐไม่รู้ตื้นลึกหนาบางอะไรเขาแค่มองไปตามรูปการหากหญิงสาวไม่นัดสามีคนอื่นมาที่นี่ภรรยาเขาก็คงไม่มาอาละวาดแบบนี้แอบเสียดายความสาวความสวยของเธอที่น่าจะมีตัวเลือกมากมายกลับเลือกที่จะเป็นเมียน้อยคนอื่นเมื่อเขาพูดจบก็เดินออกไปด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ทิ้งให้แพรวพิลาสนั่งอยู่คนเดียว
"ฮึก..ฮือๆๆๆ.."
แพรวพิลาสมองคนที่กำลังเดินออกไปด้วยสีหน้าห่อเหี่ยวทั้งน้ำตาก็รื้นออกมาไม่ยอมหยุดเธอไม่ได้อยากยุ่งกับสามีใครครั้นจะอธิบายตอนนี้ชายหนุ่มก็คงจะไม่เชื่อ
คอนโดแพรวพิลาส
"......"
หญิงสาวกลับมาพักที่คอนโดของเธอเป็นที่ๆหทัยรัตน์จัดเอาไว้ให้เธอเอาไว้พักใกล้ๆกับที่ทำงานทั้งยังตรงข้ามกับห้องของธรัฐอีกด้วยเมื่อกลับมาถึงอาบน้ำอาบท่าเปลี่ยนเสื้อผ้าได้เธอก็เอาแต่นอนร้องให้ไม่รู้ว่าชีวิตเธอนั้นเมื่อไรจะพ้นๆคนเฮงซวยอย่างอติรุจเสียที
วันต่อมา
สำนักงานธนาคาร
ก๊อกๆๆ
"มีอะไร"
ธรัฐเงยหน้าเห็นแพรวพิลาสเดินเข้าห้องมาแต่เช้าวันนี้เขาจำได้ว่ายังไม่ได้เรียกเธอจึงต้องเสียงห้วนว่าเธอมีธุระอะไรถึงเข้ามาในนี้
"เมื่อวานแพรวต้องขอโทษด้วยค่ะที่ทำให้เกิดเรื่อง"
แพรวพิลาสนั่งลวที่เก้าอี้ตรงหน้าชายหนุ่มเธอเอ่ยปากขอโทษเขากับเรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวาน
"ผมว่าถ้าคุณไม่ไปยุ่งกับสามีคนอื่นมันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก"
ธรัฐบอกกับหญิงสาวด้วยสีหน้าเรียบเฉยหากเธอมีสำนึกที่จะขอโทษนั่นก็เป็นเรื่องที่ดีแต่เขาก็อยากจะสอนเธออีกอย่างก็คือหากเธอไม่ยุ่งกับสามีคนอื่นตั้งแต่แรกเธอคงไม่ต้องถูกตามรังควานจากเมียหลวงแบบนี้หรอก
"แพรวจบกับเค้าตั้งแต่รู้ว่าเค้ามีภรรยาแล้วล่ะค่ะแต่เค้าก็ยังตามแพรวไม่เลิก"
แพรวพิลาสก้มหน้างุดเธออธิบายให้คนตรงหน้าเข้าใจได้เพียงเท่านี้เขาจะเชื่อเธอหรือไม่เชื่อก็แล้วแต่
"งั้นถ้าคนเก่าของคุณมาที่นี่อีกผมจะสั่งให้ รปภ ลากมันออกไปก็แล้วกัน"
"แล้วแต่ท่านรองจะสั่งค่ะ.."
เย็นของวัน
"คุณจะกลับหรือยัง"
"คะ??"
แพรวพิลาสเงยหน้าขึ้นมาหลังจากที่ดึงกระเป๋าในชั้นวางของเธอทำหน้าสงสัยเล็กน้อยว่าธรัฐถามเธอเรื่องนี้ทำไมหรือว่ามีอะไรจะให้เธอทำอีก
"ก็คุณอยู่คอนโดเดียวกับผมกลับพร้อมกันก็ได้"
ธรัฐบอกกับหญิงสาวด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่เรียบเฉยหากแม่เขาไม่สั่งว่าให้พาหญิงสาวไปกลับด้วยเขาก็คงไม่ทำ
"ไม่เป็นไรค่ะท่านรองแพรวกลับเองได้ค่ะ"
แพรวพิลาสส่ายหัวเล็กน้อยเธอกลับเองได้ไม่อยากเป็นภาระใคร
"แม่ผมสั่งมา"
ธรัฐจำต้องเอ่ยเสียงแข็งให้เธอได้รู้ว่านี่คือคำสั่งของใคร
"ก็ได้ค่ะ"
เมื่อรู้ว่าเป็นคำสั่งของหทัยรัตน์แพรวพิลาสจึงต้องเดินตามคนตัวโตไปแต่โดยดี
ครู่ต่อมา
"คุณไม่มีรถใช้หรอ"
ธรัฐเอ่ยถามคนที่นั่งอยู่ข้างๆเพราะรู้มาจากแม่ของเขาว่าเธอไม่ได้ใช้รถยนต์ส่วนตัว
"แพรวเห็นว่าใช้รถไฟฟ้าสะดวกกว่าน่ะค่ะเลยไม่ได้เอารถมาใช้"
หญิงสาวเห็นว่าเธอกลับรถไฟฟ้าจะสะดวกกว่ามากเธอจึงเลือกที่จะไม่เอารถยนต์ส่วนตัวมาใช้
ครึ่งชั่วโมงต่อมา
ธรัฐขับรถมาจอดที่หน้าคอนโดแล้วให้คนเอารถขึ้นลิฟไปและเตรียมที่จะเดินเข้าไปด้านในพร้อมหญิงสาวแต่เขาก็ต้องสะดุดตากับคนบางคนที่กำลังนั่งอยู่ด้านหน้า
"เหมือนจะมีคนรอคุณอยู่ที่หน้าคอนโดนะ"
"คุณรุจ..."
แพรวพิลาสมองตามสายตาที่ธรัฐกำลังมองอยู่เธอก็สีหน้าเปลี่ยนทันทีเพราะไม่ชอบใจเอาอย่างมากที่อติรุจไม่ยอมจบกับเธอง่ายๆ
"บอกเค้าหรอว่าคุณอยู่ที่นี่"
ธรัฐหันมาถามหญิงสาวทีากำลังยืนหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆเขา
"ป่าวนะคะแพรวไม่ได้บอกอะไรกับเค้าทั้งนั้นทั้งที่ทำงานกับที่อยู่"
แพรวพิลาสส่ายหัวหงึกหงัก
"นับว่าเค้าเก่งนะที่หาคุณเจอ"
หากเป็นเช่นที่หญิงสาวพูดธรัฐนับถือใจผู้ชายคนนี้จริงๆที่พยายามเป็นเลิศเสียเหลือเกิน
"ทำอะไรคะ"
แพรวพิลาสเงยหน้ามองร่างสูงอย่างตกใจที่จู่ๆเขาก็ดึงมือเธอไปจับเอาไว้
"เดินไปเถอะน่าแล้วก็ไม่ต้องพูดอะไร"
หากหญิงสาวอยากให้ผู้ชายคนนี้เลิกยุ่งกับเธอจริงๆเขาก็จะช่วยจะได้ไม่ต้องไปมีใครมาอาละวาดที่ทำงานของเขาอีก
"แพรว..."
อติรุจเห็นแพรวพิลาสเดินเข้ามาพร้อมผู้ชายอีกคนที่ช่วยเธอไว้วันนั้นเขาก็มีสีหน้าไม่พอใจเท่าไรนักเพราะยังหวงแพรวพิลาสอยู่
"คุณมาทำอะไรที่นี่"
ธรัฐถามอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยและยังคงกุมมือหญิงสาวเอาไว้แน่น
"ผมก็มาหาแพรวแฟนผม"
อติรุจพูดเสียงดังฟังชัดให้ชายหนุ่มที่กุมมือแพรวพิลาสอยู่ได้ยินเต็มๆหู
"แพรวแฟนคุณหรอ..ผมจำได้ว่าเธอเป็นภรรยาผมนะ"
ธรัฐพูดด้วยอาการลอยหน้าลอยตาทำเอาหญิงสาวถึงกับแทบกลืนน้ำลายไม่ลงหน้าชาเล็กน้อยที่จู่ๆเขาก็พูดอะไรออกมาโดยที่ไม่เตี๊ยมกับเธอก่อน