Ryan
“Tapos na!”
Lumikha ng tunog ang paghampas ng mga kamay ko sa lamesa. Napatingala ako at pumikit.
“Whoo! Sa wakas!” Napasigaw na lamang ako sa magkahalong saya at inis na nadarama ko. Katatapos ko lang kasing gumawa ng reflection paper sa Literature subject namin. Five pages long, at ang masaya? Handwritten.
Napapikit na lang ako nang matagal upang maipahinga ang mata kong babad sa pagsusulat, pero napamulat ako sa biglang pagtunog ng cell phone kong nasa tabi ng desk lamp.
Tinatamad ko itong kinuha at binuksan. Bukas pa pala ang data connection, at flood na sa group chat naming magtotropa.
Angkan nina Dora at Diego: Tropang Gala (Carwash Squad)
Derringer’s Queen:
So, saan ba talaga tayo ngayong weekend?
Melissa Janeyney:
Steve told me sa Brgy. Consi raw?
Alvin for 3 points!:
itanong natin kay kapatid na arlene
Derringer’s Queen:
Huh?Where?
Derringer’s Queen:
Why so epal, Alvin?
Melissa Janeyney:
Brgy. Consolacion
Derringer’s Queen:
I mean saang part ng batangay.
Alvin for 3 points!:
sa lumang school daw tayo pupunta ano?
Alvin for 3 points!:
yess naman #batAngay
Alvin for 3 points!:
batangay
Alvin for 3 points!:
batAngay
Alvin for 3 points!:
batAngay
Derringer’s Queen:
@Alvingot, inuulit mo ang typo ko because?
Dyosang Queen Kelly:
mga bakla! Anong ganap?
Alvin for 3 points!:
ikaw lang bakla rito hoy
Dyosang Queen Kelly:
sml
Melissa Janeyney:
sabog ka na naman
Derringer’s Queen:
Back to the topic guys. Saan nga ang trip natin diz weekend?
Melissa Janeyney:
I’m not sure. Sina Mark at Steve kasi sa planning right?
ALL HAIL KING AECHELUS:
What’s this?
Dyosang Queen Kelly:
group chat ‘to papi Noel, hindi mo knows?
Derringer’s Queen:
The getaway plan daw ngayong weekend, sama ka babe?
Melissa Janeyney:
Babe? Since babe ang callsign niyo, ibibili ko na kayo ng gatas at diaper. Pa-deliver ko na lang.
Alvin for 3 points!:
Corny mo Mehmehlissa
Dyosang Queen Kelly:
hoy! Ang cheesy nyo! ka-stress sa bangs!
Melissa Janeyney:
INAANO BA KITA ALVINO HA?! CRUSH MO LANG SI BRUHANG KAYNE EH
Derringer’s Queen:
Inggit ka lang Kelvin, HAHAHA bitter!
Alvin for 3 points!:
Kayne who? galet na galet us2 manaket
Melissa Janeyney:
Ewan ko sa inyo, nakakatunaw kayo ng braincells!
Sus. Mukhang wala namang mabubuong plano sa ganiyang usapan, eh. Pinatay ko na lang ang data connection ko at naglakad palapit sa kama. Pabagsak akong humiga rito.
Ang sarap sa pakiramdam ng malambot na mattress. Para bang niyayakap ang katawan kong pagod.
Napabuntonghininga ako.
Inilibot ko ang paningin sa aking kuwarto. Nakaka-proud na malinis ito. Sabagay, laging inaayos ng kapatid kong si Reese.
Ang bookshelf kong puno ng mga pinaglumaang libro mula pa noong elementary, cabinet na bahagya pa lang nalalagyan ng damit, puting pader na may nakasabit na pictures, bedside table at lamp na may Doraemon design. Inabot ng kamay ko ang lamp at binuksan ‘yon.
Malinis ang lahat. Buti naman, dahil kung hindi, aarangkada na naman ang rapping skills ng aking butihing inahing manok.
Ang masakit lang sa mata ay ang study table ko kung saan nakatambak pa ang mga papel. Nakailang ulit kasi ako sa punyetang reflection paper na ‘yon.
Hapon na at madilim na sa kuwarto ko pero hindi na muna ako nagbukas ng ilaw. Tanging ang lamp ko ang nagbibigay ng liwanag sa ngayon.
“Meow.”
Napalingon ako sa kaliwa at naroon si Dongbin, ang pusa ko. Umakyat siya sa tabi ko at nahiga. Hinimas ko naman ang malambot niyang kulay abong balahibo.
Kapayapaan.
Malapit na akong mapapikit nang umalingawngaw na naman ang ringtone ng cellphone ko. May tumatawag.
“Tigilan niyo naman muna ako, please!” Tinatamad kong inabot ang cellphone. Napatikhim naman ako nang makita ang pangalang nakarehistro sa screen.
“Oh, napatawag ka, Cath?” bungad ko sa tumawag na si Catherine, isa sa mga katropa ko.
“Alam mo na ba ‘yong plano bukas?” panimula niya.
“Ha? Meron ba tayong gimik ngayon? Huling basa ko sa GC, wala pang plano, eh.”
“Oo, meron. Katatawag lang sa akin ni Steve, sa Graciano raw tayo.”
“Gano’n ba? ‘Di ba napakalayo no’n? Doon pa ‘yon sa dulo ng probinsiya, ‘di ba?”
“‘Yon na nga, malayo. Makakasama ka ba?” Napaisip naman ako sa sinabi niyang iyon.
“Ikaw ba? Kasi kapag ‘di ka kasama, baka tamarin na rin ako.”
“Ah… Sasama naman ako. Kaya nga lang, kailangan na nating umalis mamayang alas-tres.”
Alas-tres? Nabigla ako roon, ah. Ang aga naman yata.
“Alas-tres? Saan naman tayo sasakay? Saka hindi ako papayagang umalis nang ganoong oras.”
“Sa van daw nina Jessica tayo sasakay. At tungkol sa oras, wala na raw baguhan ‘yon kasi kailangan by daybreak nandoon na tayo. Camp daw ang pupuntahan natin, pero mas maganda kasi by the sea.”
“Ah, okay, okay. E ‘di ‘yong paboritong plan B na naman ang gagamitin ko para makaalis,” saad ko at napatawa.
“Nako, hindi lang ikaw, ako rin kaya. So, sasama ka na?”
“Malamang. Magpapaiwan ba naman ako.” Narinig ko ang boses ng tatay ni Catherine sa kabilang linya. Tinatawag yata siya.
“Oh, sige, kitakits na lang mamaya kina Jessica, ah! Bye!”
“Sige, sige. Bye rin,” wika ko at pinatay na ang tawag.
Taliwas sa balak kong pagtulog ay bumangon na lang ako. Binuksan ko na ang ilaw at pinatay ang desk lamp.
“Hoy, Dongbin, lalayas ulit ako, ha? Tulungan mo naman akong mag-impake.”
•••
Third Person
Nakabukas ang bintana at pumapagaspas ang pulang kurtina na nakatapat dito. Maririnig mula sa labas ang pagdaan ng mga sasakyan at ang mahinang tawanan ng mga batang naglalaro.
Payapang buhay. Payapang kapaligiran.
Pero ang isip niya, animo’y nasa loob ng isang giyera.
Nakaupo lamang siya sa kaniyang kama. Tulala, at maya’t maya ang buntonghininga dahil sa lalim ng iniisip. Nakatitig nang mariin sa katapat na pader kung saan may litrato ng walong kabataang magkakaibigan.
“Hindi niyo alam kung gaano kasakit…”
Napakuyom ang kaniyang kamay sabay ng pagngalit ng kaniyang ngipin. Isa na namang oras kung kailan naaalala niya ang pinakamamahal at naririnig niyang muli ang mga huling salitang narinig niya rito.
“Bakit ba ganoon sila?Palagi nila akong pinahihirapan! Ayoko na!”
“Paano kung gawin ko ‘to sa inyo? Masaya kaya?” wika niya at pabigla-biglang hinablot ang isang balisong na nakapatong sa lamesa sa gilid niya at ibinato sa pader. Tumusok ‘yon doon at kalauna’y kumalansing sa sahig.
Tumayo siya at nilapitan ang litrato. Isang pamilyar na mukha ang tinamaan ng patalim na naging dahilan upang hindi na makilala ang itsura nito.
“Bakit ba kasi ikaw pa? Dapat sila… Dapat sila ang masira!”
Parang baliw niyang sinigawan ang litrato. Pinulot niya ang nalaglag na balisong at pinagsasaksak ang mga mukha ng pitong natitira. Bawat saksak ay puno ng pagkamuhi at lubos na panggigigil.
Matapos ang ilang sandali ay tumigil siya sa pagwasak sa litrato. Kinuha niya ito at mariing tinitigan.
“Mamatay na kayo.” Malamig pa sa yelo ang kaniyang boses nang bigkasin niya ang mga katagang ‘yon.
Halos mabitawan niya naman ang hawak na litrato nang biglang tumunog ang cell phone niya. Agad niya naman itong inilabas sa bulsa at sinagot ang tawag.
“Hello?”
Napangiti siya nang makilala ang kausap.
“Oo naman. Bakit, gagawin mo?”
Matagal siyang nakinig sa sinasabi ng kausap. Halata sa reaksyon ng kaniyang mukha na gusto niya ang sinasabi nito.
“Sige ba. Aatrasan ko pa ba ‘yan, eh, alam kong pareho natin ‘tong gusto.”
Saglit na nagsalita ang kausap niya bago siya muling tumugon.
“Sige.”
Napangiti naman ang nasa kabilang linya bago putulin ang tawag.
“Lahat ng kasalanan...” Tinitigan niya ang hawak na litratong gutay-gutay na.
“… ay may katapat na kaparusahan.”
•••