"Chaye, mag-iisang linggo ka nang hindi lumalabas ng kuwarto. Nag-aalala ako sa'yo."
Napatalukbong muli sa kumot si Chaye nang marinig ang boses ng kanyang ina. As usual, may dala pa rin itong tray ng pagkain kahit alam nitong wala siyang balak na kumain pa.
"Magpapakamatay ka na ba? Susundan mo na si Harwell? Huwag naman ganyan anak," untag ng nagmamalasakit na nanay.
Napilitang bumangon si Chaye at bumuntong-hininga. "Sorry Ma. Pwede bang bigyan n'yo muna ako ng time para makapag-isip? Hindi pa rin magsync-in sa utak ko 'yong nangyari kay Harwell. Parang kahapon lang, nagplano kaming dalawa na magsasama panghabambuhay. Nag-ipon kami, sinuportahan niya ako sa mga pangarap ko at gano'n din ako sa kanya. Tapos, ikakasal na dapat kami. Pero naaksidente naman siya. Bakit kailangang mangyari lahat ng ito? Gusto ko pa siyang makasama nang matagal."
Habang nililitanya ni Chaye ang mga hinanakit niya ay wala na siyang luhang mailabas. Maaring naubos na ang mga luha, pero ang hinagpis ay tila isang punyal na paulit-ulit na tumatarak sa kanyang puso. Napakasakit isipin na wala na ang taong kasama niyang nangarap at nais niyang makasama sa habangbuhay.
"Anak, masakit mawalan nang mahal sa buhay. Pero sana pakaisipin mo na nandito pa kami, nagmamahal sa'yo. Bakit hindi mo i-revive ang sarili mo? Maglibang ka dahil alam kong nakakabaliw ang ganyang pakiramdam," her mother sincerely advised.
"Pero, paano Ma?"
"Magtrabaho ka, mamasyal, makipag-hang out sa mga kaibigan mo."
Chaye sighed. "Susubukan ko Ma."
“Iwan muna kita anak. Dadalhan kita ng makakain mo. Okay?” Hinagkan pa nito ang anak na nagdadalamhati bago umalis.
Nang makaalis ang ina, saka naman muling umagos ang luha sa mga mata ni Chaye. Nagtalukbong na naman siya muli ng kumot.
“Miss na miss na kita, Harwell. Bumalik ka na, kahit sa panaginip ko, sana magpakita ka…”
***
Labis na nasasaktan si Harwell para sa kanyang nobya dahil ngayong isa na siyang kaluluwa, hindi naman niya ito mahawakan at hindi rin siya nakikita o naririnig habang nasa kuwarto siya nito.
“Babalik ako, Chaye. Maghintay ka lang…”
Tumatagos naman ang palad niya kaya hindi pa rin niya mahawakan o mayakap man lang si Chaye na wala pa ring alam na nakikita niya itong nagluluksa pa rin sa silid.
"Ano? Papayag ka na ba sa offer ko?"
Nagulantang siya sa boses ni Azrael, ang nagpakilalang angel of death niya. "Kung sasanib ako sa ibang tao, paano pa ako makikilala ni Chaye?"
"Hindi ka magpapakilala, poprotektahan mo lang siya dahil nakikita kong malalagay siya sa panganib," ani Azrael.
"Paanong nasa panganib siya?" naguguluhang tanong ni Harwell sa death angel niya na anyong tao at makisig na lalaki ang itsura.
"Hindi ko pa pala nasasabi sa'yo, may sumabotahe sa'yo kaya ka namatay."
"Sino? Wala akong nakakaaway Azrael."
"Wala ka ngang nakakaaway, pero may naiinggit sa'yo."
"Sino? Paano ko malalaman?"
"Hawakan mo ang kamay ko at pumikit ka."
"Paano naman kita mahahawakan? Eh multo na nga ako."
"Mga taong buhay lang ang hindi mo mahahawakan, pero ako mahahawakan mo. Dali na!"
Tumalima naman si Harwell, at nang mapapikit siya habang hawak ang kamay ni Azrael, nakikita niya ang isang pangyayari at may pamilyar din na na taong naroroon.
"Si JC— sinabotahe ang kotseng pinahiram niya sa'kin papunta sa simbahan." Nadurog ang puso niya sa bahaging iyon. He never thought that JC could backstab him. Nangangahulugang hindi pala sincere ito sa pakikipagkaibigan sa kanya.
***
Matapos na maipakita ni Azrael ang dapat na malaman ni Harwell, pumunta naman sila sa ospital.
"Pagkatapos, bakit tayo nandito?" walang kagana-ganang tanong niya. Hanggang ngayon kasi, hindi siya lubos na makapaniwalang tatraydurin siya ni JC at may lihim pala itong pagnanasa kay Chaye.
"Pupuntahan natin ang katawan na sasaniban mo, pansamantala— good for two months lang."
"Bakit? Patay na ba ang taong sinasabi mo?"
"Hindi pa siya dapat na mamatay, naglalakbay pa sa kung saan ang kaluluwa niya. Ang taong 'yon kasi ay kumitil ng sariling buhay. Hindi siya makakaakyat sa langit nang basta-basta. Kaya nasa pending area pa siya. At dapat na may pumalit na kaluluwa pansamantala sa loob ng dalawang buwan," paliwanag ni Azrael.
Napakamot sa ulo si Harwell. "Dati lang sinusulat ko ang tungkol sa mga anghel, totoo pala talaga kayo. Kaso ikaw, para ka lang normal na tao."
"Ako kasi ang pinakagwapo sa mga anghel ng kamatayan kaya mo 'yan nasasabi," pagyayabang ni Azrael bago siya lumakad papunta sa ward kung nasaan ang katawan ng taong dapat sapian ni Harwell.
Minabuti nilang pakinggan ang usapan ng mga tao sa loob ng ward.
"Isang linggo na ang lumipas, hindi pa rin nagigising ang anak ko," luhaang sambit ni Mrs. Valdez, ang nanay ni Enrico.
"Si Enrico nga!" bulalas ni Harwell. "Yup, isa siyang sikat na aktor at nagpakamatay dahil sinadya niyang banggain ang sarili sa gutter ng isang expressway. Tumilapon din ang malaking beam sa kotse at nadaganan siya," saad ni Azrael. Tinikom muna nila ang bibig upang pakinggang mabuti ang sasabihin ng doktor.
"Nagka-hemorrhage sa utak ang anak ninyo kaya hindi madali ang paggising niya. Ang masama pa, maaring magkaroon na siya ng temporary memory loss," sambit ng doktor kay Mrs. Valdez na kasama din ang asawa nito.
"Memory loss? Amnesia ba 'yan?" tanong ni Mr. Valdez, ang tatay ni Enrico pagkuwa'y napaluha na rin.
Tumango ang doktor. "But at least, mabubuhay siya. Bumabalik din naman ang alaala ng isang tao. Panandalian lang ang pagkawala ng memory niya, pero dapat lagi siyang magpapasuri sa ospital kung sakaling magkarooon na siya ng malay. Huwag kayong mag-alala, we closely monitored him."
"Thank you, handa kaming magbayad nang kahit magkano, mabuhay lang ang anak namin," luhaang pasasalamat ni Mrs. Valdez bago lumabas sa ward ang doktor.
Binalingan naman ni Mrs. Valdez si Mang Ben. "Dapat talaga pinigilan mo siyang umalis! Hindi sana mangyayari ito," may himig pa ng paninisi sa tinig ng ginang.
Napasinghap si Mang Ben at tumayo sa kinauupuan niya. "Ako ba ang sinisisi ninyo sa nangyari kay Enrico? Eh kayo nga itong walang habas na ikumpara siya kay Charles at hindi n'yo maipagmalaki ang propesyon niya. Isinawalang bahala n'yo lahat ng effort ng bata na buhayin kayo. Kaya, kayo ang may kasalanan sa nangyari, kung tatanggalin ninyo ako, sige lang. At ipapaalala ko lang sa inyo na ako ang nagmahal kay Enrico na parang tunay niyang magulang habang kinamumuhian n'yo siya."
"Mang Ben, watch your mouth!" singhal ni Mr. Valdez.
"Ako pa ang titigil? Eh ang asawa mo ang nagsimula! Sana pag nagising na si Enrico, magbago na kayo," buong tapang na katwiran ni Mang Ben.
Pumagitan si Mrs. Valdez sa dalawang nagbabangayan. "Okay, sorry Mang Ben. Hindi ka naman namin tatanggalin, lahat tayo worried lang kay Enrico. I promise na aalagaan ko siya kapag nagkamalay na siya at aalagaan ko siyang mabuti."
"Sana talaga magbago na kayo," sikmat ni Mang Ben at iniwan ang mag-asawa sa ward.
"Mukhang masaya lang si Enrico pero may dinaramdam pala siya sa buhay, kaya pala nagpakamatay siya," malungkot na sambit ni Harwell. "Oo, pakiramdam ni Enrico, isa na siyang bangkay. Mga masasakit na salita ang pumatay sa kanya. Marami mang tao na nagmamahal sa kanya, hindi naman niya maramdaman ang pagmamahal ng mga taong mahalaga sa kanya. Kung sino pa ang mahalaga sa buhay niya, sila pa 'yong pinagkaitan siya ng pagmamahal at hindi siya tinrato nang mabuti," pag-sang ayon ni Azrael.
“At tanging si Mang Ben, na hindi pa niya yata kaano-ano ang nasasandigan niya tuwing may problema siya,” pakli naman ni Harwell.
“Ano sa tingin mo? Pumapayag ka na bang sumanib muna sa katawan niya? Para kahit papaano, matulungan mo rin si Enrico sa pag-ayos ng relasyon niya sa mga magulang niya,” suggest pa ni Azrael.
"Sige, pumapayag na akong sumanib sa katawan niya. Pagbubuklurin ko rin ang pamilya niya habang nasa katawan niya ako."
“Wala nang atrasan ito Harwell, pinapaalala ko lang.”
Dalawang beses namang tumango si Harwell. “Naiintindihan ko.”