Hannah's pov
Peeking through my window, I followed Tyron's car leaving as I heard him close my door in the living room. I sighed before closing the curtains and getting out of my bed. 
He really doesn't care about Ciara, doesn't he? I'm so disappointed right now and I don't know if what I acted towards him earlier was right. But I was so upset that I wanted to yell at him to wake him up from his anger towards Ciara but I couldn't, so I just chose to stay silent and let him feel my anger by not talking to him and leaving him there alone. His pride was so high and I couldn't take it.
Isn't he tired na palagi na lang sinasaktan si Cia? I really couldn't get understand him, I mean, knew and I was aware where his anger is coming from but is it right to mistreat his wife just like that? Parang hindi tao si Ciara kung itrato niya, nakakalimutan niya bang may pakiramdam 'yun dahil tao 'yun? Gosh, I can't believe him.
While walking in my living room, my attention pinned down on the sofa, noticing a brown paper bag there, it seems like Tyron forgot about it and didn't notice he left it there. I doubt he intentionally left it here, because the moment I saw what's inside, I knew he would use this to Ciara. 
I'm not dumb to not know what's his purpose kaya niya binili ang choker chain na 'to. It's so obvious, he will use this to Ciara in not a good way.
I know you too well, Tyron. And I know how your anger can unknowingly bring you to mistreat her.
Tyron's pov 
When I got home, I frowned when I noticed that until now, all the lights in our house were still off, it seemed like no one was there.
Is she not home again?
I hurried to get inside the house and turned on all the lights and then scanned the whole area and saw nothing but pure silence.
"Ciara, where are you?" I yelled out of the house, but my voice only echoed in a four corner and no one answered. I stepped my foot forward and started looking for her all over the house. I even got to get inside her room because I heard some little noise and was expecting to see her there. But my brows furrowed when the lights were off, so I opened it and only saw nothing again.
Where the hell is she? Isn't she the one I heard making a noise from here? Why is she not here? Where did she go this time without telling me again?
My jaw clenched as I gritted my teeth out of anger. "Damn it, get out without telling me huh..." When will she even learn to listen to me? Is it that hard to obey what I want her to do? It was just a fucking simple please to her. How hard is it to at least tell me if she's going somewhere? 
If I'm not mistaken, I left her here unconscious a while ago. Then now that I'm back, I won't gonna see her here? Then what had she acted earlier? Did she just intentionally act like that to look pitiful in front of me, so I would let her go? And she can freely go wherever she planned to go?
I clicked my tongue inside and loudly sighed because of annoyance. That woman.. She's really getting on my nerves.
I walked out of her room and went straight to my car outside to get something. But I frowned when I noticed that it was not here. The choker chain that I bought was not in my car. I tried to search the entire nook of my car, but I couldn't really find it.
"Where did it go?" I asked myself confusedly and immediately went back inside to look there as well. Trying to remember if I had a bag with me when I entered the house, but I knew I'm not carrying anything a while ago.
Where did I put it? I tried to remember everything and I can only think of one place where I last putting it.
"Sofa," in Hannah's sofa. Yeah, I remember it now. I took it inside with me and put it there. Did I forget to get it back? Damn it, nevermind. I'll just go back the other day to get it. Surely, Hannah already set it aside.
I cleared my mind and ignored the repeated thought of mine on where she had gone, probably she'll go home tonight. I'll just wait for her to come back. I went straight to my room and got inside the bathroom to start cleaning my body and to calm myself down by rinsing cold water all over my body.
Just a few minutes later, I stepped out of the bath feeling the freshness while some of the water was still dripping on my chest coming from my washed hair. I was about to get dressed when I heard someone making a rustling sound outside my room, that's why I immediately peeked out of the room, thinking that it was Ciara. 
"Hey—" I was about to call her, because I'm pretty sure that it was her who caused that little noise. But I was stopped when no one answered and I saw no one in there. I glanced sideways of the short hallway and shook one's head as I turned around to get back inside my room.
Am I just imagining things? I'm sure I heard someone, or it was just some rotten-smell rats who's lurking around?
"Tss!" I hissed and was so sick thinking that it might just be a ghost or something. I'm getting crazy here, when will she come home? 
I just closed the door again and hurried to get some clothes and put it on. But I suddenly cursed under my heavy and silent breath when I heard a damn so loud noise from her room that it seemed like someone was really there and he unintentionally bumped into something that made a loud noise. My eyes snapped when I heard the door loudly slamming and the heavy footsteps that were hurriedly running out of the room.
Wtf?!
Without hesitation, I immediately opened the door of my room and eyes widened in surprise when I saw a man coming out of Ciara's room and ran so fast down the stairs.
"What the—!" I exclaimed, I quickly left the room and ran down the hallway to the stairs and ran fast just to catch up with the idiot who dared to enter our house.
"Get back in here, bastard!" I exclaimed and ran as fast as I could down the stairs. But he was just so fast as the flash that he even jumped kahit may natitira pang mga hakbang sa hagdan. 
I cursed in my mind when he hurriedly slammed the door as he got out of it. But I didn't stop chasing him, I kept running until I got outside. I rapidly catch my breath as I roam my eyes around to look for him, but my face immediately replaced disappointment mixed with anger when I saw no one.
Fuck it, why is he so fucking fast and who the hell is he?! What does he need from that woman and he seems to be looking for her?!
"Whoever you are, don't you dare show up in front of me again." I whispered under my heavy breath. It amused me how he got the courage to enter my house, without thinking of the danger he may get. Lucky him I didn't catch him, because if I did, he really won't get out of this damn house alive.
As I entered the house, I let my body fall down on the sofa while remembering the look of that bastard again. He's wearing an all-black clothes, and hiding his freaking face under a mask.
You got your luck today man, be thankful you got to escape and saved your damn life getting out of this house.
But what I'm more thinking about is why did he get in there? Inside Ciara's room? What does he need from her? Is he planning to do something to her?
To hell with him, he's going to have to kill me first before he can lay his fucking hands to her. Unluckily, I'm not going to let him fucking win his life.
Mag-kamatayan na, but I won't let him come near her.
Someone's pov 
Hingal na hingal akong nagtatago dito sa likod ng kotse para hindi ako makita ng lalaking humabol sa akin. Saglit kong siyang sinilip at bakas na bakas sa mukha nito ang galit.
Tangina, sino 'yun? Asawa ba 'yun nung babae? Puta, bakit hindi ko alam na andiyan 'yan? Muntik na ang buhay ko, buti na lang hindi ako naabutan.
Mabilis kong hinablot ang phone ko at sinagot ang tawag.
"Anong balita?" Bungad nito, luminga-linga pa muna ako sa paligid para masigurong walang nakakakita o nakakarinig sa akin.
"Boss, wala po 'yung babae dito. Kaso, nakita ako 'nung lalaki na sa tingin ko ay asawa niya, pero hindi niya naman po ako nakilala." Pagpapaliwanag ko habang hingal na hingal. Pasalamat na lang ako dahil naisipan kong magsuot ng mask, dahil kung hindi puta delikado na talaga ang buhay ko. Kilala ko ang lalaking 'yun at alam kong hindi siya madaling kalaban. Kaya naman talagang matinding kaba ang dumadagundong ngayon sa buong sistema ko.
"What? She's not there again?" I can imagine how her brows furrowed. 
"Next time, alamin mo kung saan siya nagpupunta ng ganitong oras. For now, get in here as soon as possible. We have a meeting with the heir," she ordered. Tumango na lang ako kahit hindi naman nito nakikita.
I haven't seen the heir they were talking about, pero marami na akong narinig sa kanya at kahit kakarampot pa lang na impormasyon ang nahahagilap ko ay talagang natatakot na ako, dahil alam kong boss siya ng mga bosses. But nothing will beat the fear na nararamdaman ko hanggang ngayon nang makita niya ako kanina. Tangina talaga, pakiramdam ko ay sobrang lapit na sa akin ni kamatayan kanina nung hinabol niya ko.
Gago, Tyron Collins na 'yun kaya naman walang lugar sa akin para makaramdam ng ginhawa the fact na nahuli niya akong pumasok sa bahay nila.
"Yes, boss," sagot ko, pinatay naman na nito ang tawag. Kaya napabuga ako ng hangin sa kawalan. Saglit ko pang pinagmasdan ang bahay nila at napailing.
Muntikan ka na, Cyrus. Tangina ka. Mag-quit ka na lang, hindi magandang trabaho ang pinasok mo. Tyron Collins na ang kalaban mo, umatras ka na hangga't nabubuhay ka pa.
Hannah's pov 
Maaga akong umalis para pumunta kila Ciara. Nang makarating ako sa bahay nila ay agad akong nag doorbell. Nangunot pa ang noo ko nang walang lumalabas.
"Tyron? Hon?" Tawag ko dito, pero walang sumasagot, kaya binuksan ko na lang 'yung gate. After that, binuksan ko na rin 'yung pinto, hindi naman naka lock hehe.
"Hon?" Pagtatawag ko sa loob, pero bakit parang ang tahimik
"Tao po? May tao ba diyan? yuho~" sigaw ko. Kumunot ang noo ko nang wala talagang sumasagot.
"Hello, is anybody here?" Sigaw ko pang muli habang naglilibot pero nag-echo lang ang boses ko sa buong bahay. I just shrugged, nasaan kaya ang dalawang 'yon?
Did they go somewhere? Sinunod kaya ni Tyron ang sinabi ko kagabi na dalhin si Ciara sa hospital para patignan 'yung mga bruises niya sa katawan? Nag-aalala kasi talaga ako sa kanya, sana naman kahit ngayon lang ay bumalik na sa tamang katinuan ng pag-iisip ang utak ni, Ty. Hindi 'yung puro na lang galit ang nararamdaman niya.
Masaya ako sa kung anumang meron kami ngayon ni Ty, pero mas makakampante ako kung na sa mabuting kalagayan si Ciara, she deserved everything at hindi ang makaranas ng ganito. Kung kailangan kong lumayo ulit kay Ty ay gagawin ko, dahil wala akong ibang ambisyon sa buhay kundi ay makitang masaya ang mga babaeng katulad ko.
Ciara's pov 
Napatayo ako mula sa pagkakaupo at pinunasan ang mga luha ko nang may marinig akong boses sa labas ng kulungang ito.
"M-may tao ba diyan?" Sigaw ko nang makalapit ako sa pintuan, ramdam ko pa rin ang paghihina ng katawan ko, kaya pinipilit ko ang sariling tumayo ng maayos at sumilip sa maliit na butas.
Gusto ko nang lumabas.
"Kung meron man, please, tulungan mo ako!" Sigaw ko muli, ilang saglit akong naghintay na may sumagot, ngunit wala pa rin talaga.
Sigurado akong may narinig akong boses.
"Tulong!!" Buong lakas na sigaw ko.
"Tulungan niyo ako! Ilabas niyo ako dito, parang awa niyo na!" 
Ang sama sama ng loob ko dahil hindi ko inaasahang oras na bumalik ako rito ay itong malamig at masikip na kulungan ang bubungad sa akin. Sana pala ay hindi na lang ako umuwi kagabi kung alam ko lang na ganito na naman ang kahahantungan ko, kung alam ko lang na madaragdagan lang ang sakit ko sa katawan ay sana pinili ko na lang munang mag-stay sa hospital.
"Sino 'yan? May tao ba diyan?" Narinig kong boses mula sa labas, dahilan para manlaki ang mga mata ko at agad na kinalampag ko ang pintuan at sumilip sa butas.
"Tulong! Andito ako, tulungan mo akong makalabas, parang awa mo na!" Naiiyak na saad ko at pilit na binubuksan ang pintuan.
"Ciara?!" Natigilan ako nang mapagtanto ko kung kaninong boses iyun.
It's her.. Tyron's wife. Siya 'yun, 'di ba? A-anong ginagawa niya rito?
Bahagya akong napalunok at napaatras, hindi ako galit sa kanya, ngunit punong-puno ng hiya ang buong katawan ko para harapin siya. Kaya naman imbis na sumagot ako sa tawag at katok nito ay itinikom ko na lang ang bibig ko.
Natatakot ako na baka makita na naman kami ni Tyron na magkasama. 
"Ciara, is that you? Andiyan ka ba? Please, answer me. Ikaw ba 'yan?" Bakas sa tono ng pananalita nito ang pag-aalala.
"Hey, Ciara, kung ikaw man 'yan, answer me, please. Huwag kang matakot sa akin. I'm here, tutulungan kita." Parang dinudurog ang puso ko nang puno ng senseridad ang pagsasalita nito. 
Bakit napakabait niya sa akin? 
Nag-aalangan man ako, ngunit inihakbang ko pa rin ang mga paa ko paabante sa pinto at bahagya pa munang lumunok bago magsalita.
"Ciara, please.. andiyan ka ba?" Pinigilan ko ang sariling maluha nang kalampagin nito ang pinto at pilit na binubuksan.
"P-please.. tulungan mo akong makalabas." Nanghihinang sambit ko at nagsisimula nang magtubig ang mga mata ko. Hiyang-hiya na ako dahil sobrang kawawa ng kalagayan at itsura ko ngayon, nakakahiya dahil sa kanya pa ako haharap.
Sa babaeng kahati ko sa asawa ko.
"Ciara?! Omayghad! S-sandali, sandali! Wait for me, ilalabas kita!" Natatarantang sambit nito, nakita ko pa siya sa maliit na butas na luminga sa kung saan saan at naghahanap nang kung anong maaaring ipangbukas.
Saglit niya pang hinablot iyung upuan sa gilid.
"Fuck, bakit ka nandiyan?!" She looks frustrated nang iamba niya ang kahoy na upuan, para ihampas sa pintuan. Bahagya pa akong napaatras nang lumagatok ang paghampas niya niyon. Ngunit wala rin nangyari dahil masiyadong matibay ang pintuan at kahoy lang ang gamit niyang upuan.
Hindi ko alam ang nangyayari, dapat ay galit ako sa kanya pero parang hinahaplos ang dibdib ko nang rinig na rinig ko ang sunod-sunod na mura niya sa labas na para bang galit na galit habang panay ang sipa sa pintuan.
Hindi ko na napigilan pa ang maiyak at naging emosyonal na naman. Dahil hindi ko inaasahan na ang taong tutulong sa akin sa oras nang pangangailangan ko ay siya pa..
"Sandali lang, Ciara. Ilalabas kita. Huwag kang mag-alala, kaya kong buksan 'to. Just give me a seconds, okay??" Rinig kong sambit niya sa labas at kahit hindi ko siya nakikita ay tumango na lang ako bilang tugon. Nang hindi ko na marinig ang tinig niya ay sumilip akong muli sa butas, at doon ko siya nakitang paikot ikot at natatarantang nag-iisip uli ng paraan.
"Shit, come on, Hannah! Mag-isip ka ng paraan!" 
Hannah.. so it's her name.
She really deserve Tyron. Her attitude towards me pa lang ay halatang siya at siya talaga ang pipiliin sa aming dalawa ni Tyron. She looks so kind at naiiyak na lang ako sa kinikilos niya ngayon, she looks so worried at problematic nang masilip ko siyang hindi mapakali kakalakad sa labas, nag-iisip ng paraan kung paano ako mailalabas dito.
Doon lang ako napaisip.
Should I just give up? Dapat na ba akong sumuko at tigilan na lang na mahalin si Tyron at ipaglaban pa ang nararamdaman ko para sa kanya? Sa tingin ko kasi ay ako na lang din ang hinihintay ni Tyron na sumuko sa relasyon namin na 'to. It's now obvious and visible na kaya niya ito ginagawa sa akin, dahil gusto niyang umalis ako sa buhay niya para makasama niya na si Hannah.
And I can clearly see the reason kung bakit gustong-gusto niya na muling makasama si Hannah. 
Just look at her.. look at Hannah, being so kind to me despite the fact na ako ang dahilan kung bakit kinailangan nilang magkahiwalay noon ni Tyron, dahil nagpumilit akong maikasal kami.
Sumuko na lang ba ako at magpaubaya? Iyun na lang ba ang gawin ko?
She really deserve Tyron and I don't.
Ilang saglit lang rin ay nakita ko na siyang may kinukuha sa buhok niya at agad na lumapit sa pintuan. Nagulat pa ako nang marinig ko na ang pag-unlock ng pintuan at mabilis na buksan iyon ni Hannah. Hindi ko na napansin pa ang kilos ko at napagtanto ko na lang na mabilis akong tumakbo pasalubong sa kanya at mahigpit siyang niyakap.
Hugging her so tight while my tears are bursting out. Ramdam ko ang gulat niya nang humagulgol ako sa balikat niya, hindi ko rin alam ang dahilan but I just feel like hugging her and crying on her shoulder. Pakiramdam ko ay mababawasan ang binibitbit kong bigat sa loob oras na niyakap ko siya.
And I didn't failed, dahil nang yakapin niya ako pabalik without any words ay mas lalo pang lumabas ang lahat lahat nang luha kong matagal ko nang tinatago dahil wala akong mapaglabasan.
"Let it out, I'm here.." I heard her whispered and caresses my back na nagparamdam sa akin ng ginhawa. Unti-onti ay gumagaan ang loob ko habang patuloy na umaagos ang luha ko.
"I'm sorry.." she mumbled, pero agad akong napailing. 
Please, don't be sorry. Wala kang ginawa, you just saved me from the darkness. You came to fetch me and let me out of the dark cage.
"N-no.. please. Don't be.." kumawala ako sa yakap niya at hinarap siya, mas lalo pa yatang nadurog ang puso ko nang makita kong tumulo na rin ang luha niya na para bang dinadamayan ang sakit na nararamdaman ko, dahil naiintindihan niya ako.
"Tell me.." she held my hands, mas lumumanay pa ang tingin nito at parang mas lalo siyang nasaktan nang makita ang mga pasa ko sa katawan.
"What happened? Tell me what really happened, Ciara. Please, be honest. W-why are you in there? Locked up? Sinong gumawa sayo nito? B-bakit.." hindi niya maituloy-tuloy ang sinasabi habang piangmamasdan ang katawan ko.
"Siya ba ang gumawa nito?" Pinakatitigan niya ako sa mata at kitang kita ko ang galit at pag-aalala sa mga mata niya. Tama ba ang nakikita ko? Pero bakit? Bakit ang bait bait mo sakin, Hannah? Bakit sa dinadami dami ng tao ay ikaw pa ang magiging comfort person ko ngayong hindi maayos ang kalagayan ko.
Why does it need to be you?
"Ciara.." she called me, dahilan para mapayuko at at gumuhit ang mapait na ngiti sa labi ko.
"Thank you.." garalgal ang boses kong sinagot siya.
"Thank you for saving me. Thank you for letting me out, salamat dahil dumating ka." I said, pero agad niya akong inilingan.
"You don't deserve this, Ciara. Bakit pumapayag kang maranasan ang ganito? Bakit?" Nabasag ang boses niya, dahilan para gulat akong mapatingin sa kanya. Para akong binambo sa dibdib nang marinig ko ang hikbi niya, para bang hindi niya kinakaya ang nakikita niya.
"You shouldn't let him do this to you, bakit hindi ka lumalaban?"
"Kasalanan ko rin naman—" 
"No! What do you mean, kasalanan mo? It's not your fault, Ciara! Wala kang kasalanan, wala kang ginagawa. So please, don't you ever let him do this to you again! Its.. it's breaking my heart seeing you like this, seeing you suffering. You're a woman like me, Ciara. Hindi dapat tayo nakakaranas ng ganito, kung parati niya 'tong ginagawa, then don't hesitate na lumaban! Paano mong nasisikmura na parati ka na lang sinasaktan nang hindi lumalaban?" She blurted out, seems so furious about the fact of me not fighting back. 
Sinubukan ko naman. I always tried, pero paano kung wala talaga akong laban?
"If you're thinking na wala kang laban, then you're probably wrong, Ciara. May laban ka, malakas ka. May karapatan kang lumaban. Look, inaabuso niya ang pagiging mahina mo, Ciara. Please, lumaban ka naman. Hindi sa lahat ng pagkakataon ay hahayan mong saktan ka lang niya nang saktan." Pangangaral nito na ikinalunok at ikinaiwas ko ng tingin sa kanya.
"Please, Ciara. Fight, okay? Huwag mong ipakita na hanggang diyan ka lang, ipakita mo na malaki kang kawalan sa kanya at kaya mong tumayo sa sarili mong paa." She sighed.
"I know Tyron is a good man, but not in this case. Alam ko ang dahilan niya kung bakit niya 'to ginagawa and I can't do anything about it. But you, ikaw mismo, Cia. May magagawa ka. May maipaglalaban ka," saglit niya pang hinawakang muli ang kamay ko at bahagya siyang lumunok.
"Ciara, you have a choice."
"Pareho tayong babae, Ciara, kaya naman naiintindihan kita. Alam kong naiintindihan mo rin ako kung bakit pinili kong makasama ulit si Tyron kahit pa alam kong meron nang ikaw. I.. I love him. But your feelings is more valid, mas importante sa akin ang gusto at opinyon mo. Kaya kung gusto mo akong lumayo at tumigil, gagawin ko 'yun, basta sabihin mo lang. Kahit anong choice mo ay gagawin ko, dahil 'yun ang mas importante. Kaya kong bitawan ang lahat, huwag lang akong makakita ng tulad kong babae na naghihirap, worst ako rin ang dahilan. It's hard for me, Ciara. Kaya please, kung may hinanakit ka ay sabihin mo sa akin, don't invalidate your feelings dahil importante 'yan. Just tell me everything," mahabang litanya niya dahilan para hindi ako makapagsalita. Pinakatitigan ko siya sa mata at masasabi kong sobrang sinsero ng lahat nang sinabi niya.
Hindi.. ayokong lumayo ka sa kanya. Dahil ako ang hinihintay ni Tyron na umalis, kaya iyun ang desisyong gagawin ko. Mas pipiliin kong ako ang lumayo sa inyo, kaysa masira ko na naman kayo sa pangalawang pagkakataon.
Tama na 'yung isang beses akong nakasira. I already served my purpose here, nabigay ko na sa kanya ang pagmamahal ko. Kaya naman, tapos na siguro ang trabaho ko. Oras na siguro para ibalik ko na siya sa iyo.
Hindi ako nagsalita, kaya naman bumuntong hininga siya.
"Ciara, mangako ka nga. Mangako ka sa akin na mula ngayon, hinding hindi ka na iiyak at magpapa-abuso, mangako ka na lalaban ka na at magiging matatag," sambit nito, ilang saglit pa akong hindi nakapagsalita pero agad ko ding sinunod ang sinabi niya.
"Pangako." Mahinang sambit ko.
"Lakasan mo."
"Pangako!" 
"Tatagan mo ang loob mo, Ciara. Isa pa." Pumikit ako at pinunasan ang luha ko, naglabas pa ako ng isang mabigat na buntong hininga.
"PANGAKONG MULA NGAYON! HINDING HINDI NA AKO MAGPAPAABUSO AT LALABAN NA, PANGAKO!" I exclaimed from the top of my lungs. Nang imulat ko ang mga mata ko ay bumungad sa akin ang ngiti ni Hannah, kaya naman gumuhit rin ang maliit na ngiti sa labi ko.
Thank you. 
Sure na ako, ibabalik ko na siya sayo.
"I'll look forward to it." She smiled
"Tara," bigla niyang hinila ang kamay ko at hindi ko alam kung saan niya ako dadalhin pero nagpatianod na lamang ako sa paghila niya.
Isang mabigat na buntung-hininga ang pinakawalan ko. Hindi ko aakalaing ang babaeng kahati ko sa taong mahal ko ang siyang tutulong sa akin kung paano ang tumayo sa sariling paa. Ang taong gigising sa akin sa katotohanan.