บทที่2.คลิสเตียน รอสซี!!
โซฟาตัวใหญ่กลางห้องทำงานสีทึมๆ บ่งบอกถึงเอกลักษณ์ และลักษณะนิสัยของเจ้าของห้องเป็นอย่างดี ชายร่างใหญ่ใบหน้าคมดุ คิ้วเค้มพาดเฉียงเหนือนัยน์ตาคมดุสีคาราเมล...ปลายจมูกโด่งแหลมรับกับเรียวปากสีเข้ม ไรเคราจางๆ ส่งให้ใบหน้าคมเค้มดูโดดเด่นมากขึ้น...
ลุคแบดบอยดิบเถื่อน แต่กลับเนี๊ยบด้วยเสื้อผ้าแบนด์หรู ทั้งเนื้อทั้งตัวคลิสเตียน ตีเป็นราคาละก็ ใครหลายคนอาจจะตาร้อน เมื่อสิ่งของที่ชายหนุ่มผู้นี้ใช้ ไม่อัลลิมิเต็ดก็มีแค่ชิ้นเดียวในโลก...
แก้วทรงสูงในมือชายหนุ่ม มีน้ำสีอำพันกลิ้งไปกลิ้งมา
เซเก้การ์ดหนุ่ม ยืนน้อมกายอยู่ใกล้ๆ เขากำลังรอคำสั่งจากเจ้านายหนุ่ม ที่นิ่งเงียบไปหลายอึดใจ หลังทราบเรื่องราวบางอย่าง
“ยังไม่ตาย...” เสียงทุ้มนุ่มกล่าวเหมือนกำลังละเมอ แววตาของคลิสเตียนลอยคว้าง มีความอ้างว้างและหงอยเหงาปนอยู่ด้วย
“ครับ...แต่เธอจำอะไรไม่ได้เลย...” เซเก้กล่าวต่อ...สีหน้านิ่งสนิท
“อืม...” มาฟียหนุ่มครางรับ เขานึกย้อนกลับไปเมื่อราว8เดือนก่อน สาวน้อยใบหน้าหวาน ร่างเล็กกะทัดรัด แววตาหล่อนเหมือนลูกแก้วล้อเล่นกับแสงไฟ มันพริบพราววิบวับ เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวา สาวน้อยที่หลงเข้ามาในวังวนของเขาแบบบังเอิญ เป็นเรื่องบังเอิญที่คริสเตียนชื่นชอบ เขาหลงใหลเสน่ห์ของเจ้าหล่อน เข้าขั้นลุ่มหลงเลยที่เดียว ที่ใดก็ตามที่มีคลิสเตียน จะมีหวันยิหวาคอยวนเวียนอยู่ใกล้ๆ เสมอ ชายหนุ่มถึงขั้นปฏิเสธการเดินทางออกนอกประเทศ ไม่ว่างานชิ้นนั้นจะสำคัญแค่ไหนก็ตาม...เมื่อคลิสเตียนให้ความสำคัญกับสาวน้อยในอ้อมกอดมากกว่า...เขายอมทิ้งเงินจำนวนมาก แลกกับการได้ดินเนอร์มื้อค่ำกับสาวหวานนามหวันยิหวาแค่นั้นเอง...
“แล้วไอ้เวร อัลเบโต้ล่ะ!” น้ำเสียงเหมือนละเมอเมื่อซักครู่เปลี่ยนไป โทนเสียงที่ใช้ถามคำถามนี้ ดุดันจนเซเก้เองยังขนลุก
“เรายังหามันไม่เจอครับ แต่ตามข่าว... มันก็เจ็บหนักไม่แพ้คุณหวา...” การ์ดหน้าดุตอบแบบสำรวม
คลิสเตียนกระตุกยิ้ม เขาดันตัวลุกขึ้นยืน มือกลัดกระดุมเสื้อสูทช่วงเอว... “หามันให้เจอ ต่อให้มันหลบอยู่สุดขอบโลก ก็ต้องลากมันมาหาฉันให้ได้!!” คำสั่งเด็ดขาด ไม่ว่าจะเป็นหรือตาย คลิสเตียนอยากพบเจออัลเบโต้ซักครั้ง เขาอยากถามมัน อยากรู้ว่ามันกล้าหักหลังเขาได้ยังไง...อัลเบโต้เคยเป็น คนสนิทที่สุดของเขา เซเก้เป็นแขนขวา อัลเบโต้คือแขนซ้าย...
“ครับนาย...” การ์ดหน้าดุรับคำเสียงแผ่ว เห็นใจทั้งคนตรงหน้า และความจำเป็นที่อัลเบโต้ทำไป
เซเก้ไม่รู้ว่าเพื่อนสนิท กระทำการหักหลังเจ้านายหนุ่มได้อย่างไร เมื่อหวันยิหวาประหนึ่งดวงใจของคลิสเตียน เขาหวงหล่อนเหมือนไข่ในหิน...ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไม หวันยิหวาจึงพยายามตะเกียกตะกายไปให้พ้นเจ้านาย เซเก้มองออกว่าเจ้านายกับผู้หญิงคนนั้น มีความรู้สึกพิเศษต่อกัน แม้จะเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่สิ่งที่คลิสเตียนกระทำต่อหญิงผู้นั้น เขาไม่เคยทำกับใครมาก่อน
จริงอยู่ว่าคลิสเตียนเป็นเพลย์บอย เขาควงสาวไม่ซ้ำหน้า...ผู้หญิงทุกคนที่ผ่านเข้ามา ล้วนไปจบที่เตียงนอนแทบทั้งนั้น และหวันยิหวาก็เช่นกัน เพียงแต่หล่อนพิเศษกว่าใคร ผู้หญิงคนนั้นได้เข้ามาอาศัยใต้ชายคาคฤหาสน์หลังงาม คฤหาสน์รอสซี สถานที่เดียวที่ไม่เคยเปิดต้อนรับผู้หญิงคนไหนมาก่อน สถานที่หวงห้าม เมื่อเป็นบ้านเกิดของคลิสเตียน เป็นแหล่งรวมความรักจากบิดา-มารดาของเขา
คสิลเตียนเอนหลังพิงพนังลิฟต์ ทอดสายตามองวิวด้านนอกผ่านกระจกใส ภายนอกคลิสเตียนอาจจะดูนิ่งเงียบ แต่ภายในใจของเขานั้น เริ่มกระวนกระวายตั้งแต่รู้ข่าวของหวันยิหวา...
หล่อนคือนกน้อยในกรงทองที่เขาเฝ้าและฟูมฟัก แต่นกน้อยสุดรัก คิดบังอาจโผบินออกจากกรงที่เขาเนรมิตให้ คลิสเตียนเนรมิตให้ทุกอย่าง ไม่ว่าจะเป็นกระเป๋า รองเท้า เสื้อผ้าแบรนด์หรู ความสะดวกสบายที่มนุษย์ผู้ใดไม่อาจเทียบ แต่นั่นไม่ทำให้หวันยิหวาพอใจสักครั้ง หล่อนกระเสือกกระสนที่จะไปจากเขาให้ได้...คลิสเตียนจึงขัง หล่อนไว้ในคฤหาสน์รอสซี มีการ์ดคอยเฝ้านับสิบชีวิต
แต่หล่อนก็แหกกรงทองของเขาออกไปจนได้ ด้วยความช่วยเหลือจากคนที่คลิสเตียนคาดไม่ถึง
คนที่เขาไว้ใจประหนึ่งน้องชาย...อัลเบโต้!
“เจ้านายคิดจะไปหาคุณหวาไหมครับ?” เซเก้เอ่ยถาม เรื่องที่เกิดขึ้น เกิดตอนที่คลิสเตียนไม่อยู่ เหตุการณ์ครั้งนั้นเกิดขึ้นแบบรวดเร็วและฉับพลัน ครั้นเมื่อคลิสเตียนกลับมา ทุกอย่างก็เข้าสู่ภาวะปกติ...หวันยิหวาถูกพาจากไปแสนไกล...และทิฐิ บวกกับอีโก้ค้ำคอ ผู้ชายแสนเย่อหยิ่งคนนี้จึงแสร้งทำเป็นไม่แยแส
ประกายตาของคลิสเตียนสว่างวูบ!!
“ทำไมฉันต้องไปหาแม่นั่นด้วย” เสียงเย็นชาตอบกลับมา มุมปากสีเข้มกระตุกยิ้ม
“คือ...” เซเก้กระอึกกระอักไปต่อไม่เป็น เขาไม่คิดว่าจะได้ยินคำตอบเช่นนั้นจากชายร่างใหญ่ตรงหน้า “เจ้านายจะเอาคุณหวาไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่เจ้านายเคยควงไม่ได้หรอกนะครับ คุณหวาเธอไม่เหมือนคนอื่นๆ” การ์ดหนุ่มรู้ใจเจ้านายดี ท่าทีเย็นชาที่แสดงออก ก็เพื่อปกป้องตนเอง ใจจริงแล้ว คลิสเตียนเป็นห่วงหวันยิหวามากกว่าทุกคน
ชายหนุ่มไหวไหล่ สอดมือล้วงลงไปในกระเป๋ากางเกง หมุนตัวหลบสายตาการ์ดคู่ใจ “อย่าทำเป็นอวดรู้ แม่นั่นก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆ หรอก แรด ร่าน และโลภมาก” คำพูดเหยียดหยามดังลอดผ่านปากสีเข้มที่มีรอยยิ้มเหยาะหยัน
“คุณหวาไม่เคยเป็นแบบที่เจ้านายว่านะครับ” เซเก้ยืนยันเสียงแข็งขัน
“แกจะมารู้จักหล่อน มากกว่าฉันได้ยังไง หรือแม้แต่แกเองก็หลงเสน่ห์หล่อนอีกคน”
คลิสเตียนกล่าวเสียงเข้ม หมุนตัวกลับมาจ้องหน้าเซเก้ จนการ์ดหนุ่มต้องรีบเสก้มหลบสายตา
ในความอัธยาศัยดี เป็นกันเองกับบรรดาผู้ติดสอยห้อยตามเขา รอยยิ้มของหวันยิหวามีเหลือเฟือ หล่อยโปรยยิ้มให้กับผู้พบเห็นทุกคน แต่ละคนที่ได้พบเจอหลงละเมอเกือบทั้งหมด เป็นสิ่งเล็กๆ ที่คลิสเตียนไม่ชอบใจ เขาเตือนหวันยิหวาหลายครั้ง หล่อนแค่ยิ้มรับ แต่ไม่เคยทำตาม...
ประตูลิฟต์เปิดออก เมื่อถึงจุดหมายปลายทาง เป็นการขัดจังหวะได้อย่างทันถ้วงที ก่อนที่ระเบิดลูกย่อมๆ จะหล่นโครมใส่เซเก้...
คลิสเตียนเดินนำ มีเซเก้เดินประกบตามหลัง จนถึงห้องประชุมใหญ่ที่บอร์ดบริหารและพนักงานระดับสูงนั่งรออยู่