Hindi maiwasang pagmasdan ni Kayan si Luna na masayang nakikipaghabulan kay Isagani. Kahit paano ay natutuwa siyang makita na masaya ito at tumatawa. Alam niyang gusto na nitong umalis sa lugar na iyon ngunit malabo itong mangyari. Umaasa na lang siya na sana ay matanggap nito ang bago nitong kapalaran.
"Kayan, nakikinig ka ba?" puna sa kanya ni Limo. Kanina pa ito nagsasalita ngunit wala siyang naintindihan sa sinabi nito.
"Bukas ay tutungo kami ng silangan. Sasama ka ba?"
"Oo naman," aniya. Gustuhin man niyang manatili sa kanilang tribo ngunit may mga gampanin siyang kailangan niyang gawin.
Bago sumikat ang araw ay umalis na sila. Nagtalaga na lang siya ng magbabantay kay Luna sakaling gumawa ito ng gulo o 'di kaya ay tumakas. Sa oras na tumakas ito ay malaking gulo. Hindi niya gustong mapahamak ito maging ang kanyang mga kanayon. Ilang araw silang mananatili sa silangan kaya naman hindi mapanatag ang kanyang kalooban.
Pagbalik nila sa kanilang tribo ay hinanap ng kanyang mga mata ang dalaga, bigo siya nang hindi ito makita. Nang malaman niya kung saan ito pumunta ay walang pasabi niyang iniwan ang kanyang kasamahan at nagtungo sa ilog.
Nadatnan niyang abala sina Luna at Mutya sa panghuhuli ng isda. Maya-maya ay nakahuli si Mutya, hindi niya maiwasang mapangiti nang makita ang nakabusangot na mukha ni Luna. Siguro ay naiinis ito dahil sa wala itong mahuli.
"Kuya Kayan," tawag sa kanya ni Mutya nang makita siya, kumaway pa ito. Tumingin din sa kinaroroonan niya si Luna at saglit na nagtagpo ang kanilang mata. Naroon na naman ang kakaibang nararamdaman niya para rito.
Nang makalapit siya sa dalawa ay tuwang-tuwang ikinuwento ni Mutya ang kamalasan ng kasama sa panghuhuli ng isda, hindi niya napigilang matawa.
"Don't laugh at me," pagtataray nito sa wikang hindi niya maintindihan.
"Ikaw kaya ang manghuli, ang hirap kaya." Itinapon sa kanya ang hawak nitong panghuli na agad niyang sinalo.
"Turuan kita, gusto mo?" alok niya sa dalaga. Akala siguro nito na nagbibiro siya ngunit nang mapansing hindi, pumayag din ito. Nagpatuloy naman si Mutya sa panghuhuli ng isda.
Pumunta siya sa likod ng dalaga at hinawakan ang kamay nito. Nang magdantay ang kanilang balat ay nakaramdam siya ng kuryente. Ito ang unang beses na mangyari ito sa kanya, pakiramdam niya ay ganoon din ang naramdaman ng dalaga dahil pareho sila ng reaksyon at pigil nito ang paghinga. Umasta na lang siya na parang walang nangyari para hindi ito mailang.
Itinuro niya ang tamang panghuhuli rito. Makalipas ang ilang minuto ay hinayaan niya ang dalaga na manghuli mag-isa. Umahon siya sa tubig at pinanuod ito.
"May nahuli ako, yuhooo~" masaya itong nagtatatalon sa may tubig.
"Mutya, tingnan mo," sabay pakita sa nahuli. Hindi niya maiwasang mapangiti sa asta nito, maging si Mutya ay nakangiti habang umiiling. Maliit lang ang nahuli nito ngunit ang saya-saya na nito.
Naglakad ang dalaga papalapit sa kanya. "Para sa'yo," bigay nito sa nahuli. "Tinuruan mo akong manghuli kaya pasasalamat ko iyan." Tinanggap niya na lamang at baka magtampo pa ito. Muling nagtungo si Luna sa tubig at ipinagpatuloy ang panghuhuli. Mukha namang natutuwa ito sa ginagawa.
Sabay silang nananghalian kasama ang ilang katribo. Hindi nga sana sasama si Luna dahil naiilang pa ito ngunit siya na mismo ang nag-aya sa dalaga, para naman dumami ang mga kakilala nito. Hindi niya gustong isipin nito na hindi ito tanggap ng kanyang mga kanayon.
"Ano ang plano mo sa taong labas?" tanong sa kanya ng ama. "Huwag mong sabihin na hahayaan mo siyang manatili rito?"
"Ama, hindi naman siguro masama kung dito siya titira. Nasasanay na rin siya sa pamumuhay na mayroon tayo."
"Paano kung bigla siyang tumakas? Hindi mo alam ang takbo ng kanyang isipan."
"Huwag po kayong mag-alala, hindi siya makakaalis sa lugar na ito." Hindi niya gustong bigyan ng alalahanin ang ama kaya niya nasabi ito. Tama na... na siya ang mabahala sa tinatakbo ng isip ng dalaga. Hindi niya gustong problemahin nito ang tungkol dito.
Nag-usap pa sila ng ama tungkol sa mga bagay sa kanilang lugar at sa pamamahala rito. Sa oras na tumanda ito ay siya ang papalit sa pamumuno. Hindi biro ang responsibilidad na nakaatang sa balikat ng kanyang mga magulang kaya naman inako niya ang ilan sa mga ito. Para sa kanya ay isa itong pagsasanay at paghahanda sa oras na palitan ang ama. 
Gabi na nang umuwi sina Luna galing sa ilog. Bitbit pa niya ang ilang isdang nahuli. Hindi niya akalain na natuto siya sa maikling oras. Magaling kasi ang nagturo sa kanya at syempre magaling din ang tinuruan.
"Kailan uli tayo tutungo sa ilog?"
"Ano ka ba, Ate Luna! kararating lang natin pero tinatanong mo na naman kung kailan tayo babalik doon," tinawanan siya ng dalagita. "Huwag kang mag-alala sa oras na matapos ko ang gawain ko bukas. Babalik tayo roon."
Natuwa siya sa narinig. "Sinabi mo 'yan ha. Oh sige papasok na ako."
Pagkapasok sa kanyang kubo ay agad siyang nagbihis. Pagkatapos ay inihaw niya ang nahuling isda at naisipang dalhan si Kayan.
Nasa itaas ng puno ang kubo ng binata. Madilim sa parteng kinaroroonan nito kaya naman walang makakakita sa kanya sa oras na pumasok siya. Kagagaling lang niya sa piitan at hindi niya gustong bumalik doon.
"Siguro gusto nito ng privacy," kausap niya sa sarili nang mapansing may kalayuan ang kubo nito sa iba.
Pagpasok niya sa loob ay wala ang binata. Inilapag niya sa mesa ang hawak na isda at umupo siya sa isang upuan.
"Anong ginagawa mo rito?" gulat na tanong ni Kayan pagkabukas nito sa pinto ng kubo.
"Marami akong nahuling isda kaya naman naisipan kong dagdagan 'yong ibinigay ko kanina. Huwag kang mag-alala, niluto ko na 'yan. Kakainin mo na lang."
"Alam mo bang bawal pumasok ang isang dalaga sa kubo ng isang binata? Lalo na't pumasok ka pa ng walang pahintulot. Maaari kang parusahan diyan sa ginagawa mo."
"Nag-ingat naman ako. Walang nakakita sa akin, promise!" itinaas pa niya ang kanang palad bilang patunay na nagsasabi siya ng totoo.
Bumuntong hininga ito bago siya nilapitan at hinila patayo. "Ihahatid na kita sa kubo mo."
Walang nagawa si Luna kundi ang sumunod dito.
"Sa susunod huwag ka ng papasok sa aking kubo o sa anumang kubo ng binata rito," wika nito at binitawan ang kanyang kamay. Doon niya lang napansin na hawak pala nito ang kamay niya.
Maagang nagising ang dalaga upang tulungan si Mutya na mapadali ang gawain nito nang sa ganoon ay makapunta na sila sa ilog.
"Ate Luna, Ate Mutya." Lumapit si Isagani sa kanila, "sama po ako."
Ipinaalam nga nila ang bata sa ina nito at kasama nilang nagpunta sa may ilog.
"Diyan ka lang, bantayan mo ang mga pagkain natin. Mamimingwit lang sila ate," bilin niya kay Isagani. Agad namang tumango ang bata.
Pagkatapos nilang mamingwit ay kumain sila sa ilalim ng puno at naligo pagkatapos.
Sobrang natuwa ang bata nang araw na iyon. Hiniling pa nito sa sana ay maulit ito. Sinabi na lang nila na dadalhin ito sa susunod na araw, na labis nitong ikinatuwa.
"Kuya Kayan," patakbong lumapit si Isagani sa binata. Kinanlong nito ang bata kahit na basang-basa ito.
"Saan naman kayo galing?" kausap nito sa bata.
"Sa may ilog po. Namingwit sina Ate Mutya at Ate Luna ng isda. Tapos naligo po kami. Sa susunod, sama ka sa amin ha? Masaya po roon," kuwento nito. Tumingin pa sa kinaroroonan nila ang binata.
"Huwag kang mag-alala, sa susunod na hindi abala ang Kuya Kayan, dadalhin ko kayo sa may talon."
Natuwa ang bata sa narinig. Makikita mo ang excitement sa mukha nito. Nang tawagin ito ng ina ay agad bumaba kay Kayan at sumama rito.
"Totoo ba, Kuya Kayan, na dadalhin mo kami sa may talon?" tanong ni Mutya sa binata.
"Oo kapag may oras ako." Tumingin ito sa kanya, "maganda roon at marami ring isda." Kahit na hindi siya pangalanan nito ay alam niyang siya ang kinakausap nito.
Maging siya ay hindi makapaghintay sa araw na dalhin sila ni Kayan sa may talon. Ang alam niya ay umalis ang binata at ilang araw na mawawala kaya umaasa siyang sa pagdating nito ay matuloy sila.
'Kailan kaya ito uuwi?'
'Naaalala pa ba nito ang ipinangako sa kanila?'