"Anak, take care of your brother okay? I will always trust you. Mahal na mahal ko kayo ni Calvin. I won't leave your side."
I heard a familiar voice talking. My mom? But why she's here?
I thought-
Unti unti kong binuksan ang aking mata.
'Nasaan ako?'
It is still blurry kaya naman muli kong isinara ang aking mata at muling binuksan iyon. Puting kisame at maliwanag na paligid ang aking naaninag. Mabilis naman sumagi sa aking isipan ang nangyare bago ako napunta sa higaang aking hinihigaan.
Tch. That doctor. Has he put me here?
I took a glance at the door opens then saw the doctor.
"You awake," he said with a barefaced look.
Pinilit kong bumangon ngunit ganoon na lamang ang aking naramdamang saket sa tagiliran. Inalalayan naman niya ako hanggang sa makaupo ng maayos. Tch. Ngayon lang ulet ako nagkasaket ng ganito.
"I notice your bruises in that part. Where did you get that? Base sa nakikita ko bago pa lang iyan. May nangyare ba bago ka pumunta dito sa hospital?" Tch. Isa pa ito. Talaga nga naman di maiiwasan ang pagiging chismiso.
"Is he awake?" Calvin must not know my situation. Ayokong malaman niya ang lahat ng ginagawa ko. Kailangan niya magpagaling at alam kong mag aalala siya kung malalaman niya ang nangyayare sa buhay ko.
"Yes, pero hindi niya alam na nandito ka. Sinabi ko na umalis ka muna saglit at babalik din." Nice. Tama lang ang ginawa niya dahil hindi na siya sisikatan ng araw although umaga na ngayon.
"Don't you dare tell him and remove this thing on me." Saad ko naman habang nakalahad na sa kaniya ang dextrose sa pulsuhan ko. I don't want to stay here in this bed. Isang simpleng lagnat lang naman ang mayroon ako. Hindi ko na kailangan ang dextrose sa katawan para gumaling.
"You didn't answer my question Ms. De Luna. You can tell me what happen and trust me wala akong pagsasabihan." Tch. This man is stupid. Kailangan ko pa ba sabihin sa kaniya ang hindi naman niya trabaho? Magpagaling ng pasyente ang trabaho niya at hindi si Mike Enriquez na sumbungan ng bayan.
"You don't care. Alisin mo na lang ito para makabalik na ako sa kwarto ng kapatid ko." kunot noo at naiinis ko namang saad sa kaniya.
He just smile at me like an idiot. Tch. 'Sa ganun pa lamang paraan ay naiinis na ako paano pa kaya kapag nanatili ang kaniyang titig sa akin?' I want to punch his face because he didn't bother to remove his smile on that fucking face.
"Napakainit naman ng ulo mo Attorney. Let me see first if you still have a fever." He said seating beside me. At nakuha niya pa talagang maupo sa tabi ko?! He move slowly in my direction. Napausog naman ako ng wala sa oras dahil sa pag siksik niya papalapit sa akin. Itinaas niya ang kaniyang kamay hanggang sa maabot ang aking noo. I can say na hindi pa nga ganoong kaayos ang aking pakiramdam ngunit nakatulong naman ang pagtulog ko para mabawasan iyon. Ganun na lamang ang aking kaba sapagkat sobrang lapit niya sa akin.
Hindi ko maiwasang mapatitig sa kaniyang mukha. Sa totoo lamang ay hindi ko madalas makita ang Doctor ni Calvin sapagkat hindi naman talaga ako madalas nagpupunta sa ospital na ito. Makakabuti iyon upang hindi magkaroon ng problema kung sakaling may nag aabang na kriminal upang gamitin ang aking kapatid. Makinis at may kaputian ang mukha ni Doc Wilson. Bakas sa kaniyang mukha ang puyat ngunit wala manlang akong nakitang bakas ng pimples sa kaniyang mukha. Hindi singkit ang kaniyang mga mata ngunit matangos naman ang kaniyang ilong.
'Ganoon ba ang mga doctor? Pati sariling mukha ay naiingatan nila? Tch.
Ano ba itong naiisip ko?!'
Dali dali ko namang tinanggal ang kaniyang kamay na nakapatong parin sa aking noo.
'Ano bang nangyayare sa akin?!
"May lagnat ka pa rin ngunit hindi na kasing taas di gaya noong gabi." saad niya naman habang nakatitig sa akin. The fuck he's looking at?!
Hindi ko alam ngunit ganun na lamang ang pag iwas ko ng tingin sa kaniya. Ngayon ko lamang naalala na baka may muta pa ako sa aking mata at magulo ang aking buhok ganun din ang hindi ko pa pagsisipilyo.
"Pahahatiran na lang kita ng pagkain dito at wag kang mag alala, hindi makakalabas ng kwarto ngayon si Calvin dahil nanghihina pa rin siya. Hindi ka niya makikita sa ganitong estado." Sabi naman niya at tumayo, mukhang magpapaalam na.
"How was he?" I want to see him right now but my condition is not good and I can't even tell him to remove this fucking dextrose on me. Na-iintimidate ako sa kaniya ng wala namang dahilan.
"I will give you the result later. Don't worry about your brother, he can make it. Matibay ang loob ng isang iyon, siguro ay iyon ang pagkakatulad ninyong dalawa?" hindi sigurado ngunit tumatango niya pang sambit. Nakatingala akong nakatitig sa kaniya ngayon, mapayat at matangkad si Doc Wilson kaya kahit na mataas ang ayos ng kamang ito ay mapapatingala ka talaga.
"I think I have to go. Babalik na lamang ako mamaya para sa gamot at resulta ng test ni Calvin. Just take a rest and wait for your food." He said smiling at me. Ano ako isang batang paslit para sa mga kaniyang paalala?
"Before you leave, remove this thing on me. Ayoko ng may nakikitang karayom na naka-kabit sa katawan ko." I give him a death glare but he just smile seeing his teeth.
"Baket Attorney takot ka ba sa karayom?" natatawang sambit naman niya na ikinainis ko naman. Muli kong tiningnan ang aking braso at napaiwas na lamang ng tingin. lumingon ako sa kaniya ng marinig ko ang kaniyang bungisngis.
"Attorney alam mo ba na mas masaket iyang pasa sa tagiliran mo kesa diyan sa karayom na naka-kabit sayo?" He said didn't bother to remove that smile on his face!
"Pwede ba tanggalin mo na lang!" Naiinis na ako sa kanya. We're not even close! Tch. No one can make fun with me. Kung kaya ko lamang ay kanina ko pa siya nabanatan. Sigurado akong mabubura yang pangit niyang ngiti.
"Hahaha chill Ms. Attorney. Hindi ko pwedeng tanggalin yan. Wag ka na lamang makulit at itabi mo na lamang iyang lakas mo para mabilis kang gumaling." I can't take this anymore but I am scared if I remove this just by myself. Arrggghhh!  This fucking bastard!
"Sige na I have to go. May pasyente pa akong pupuntahan. If you needed something kindly press that button beside you." He said then go. Aish! He smirk on me before leaving! 'Nakakainis na itong doctor na ito! Antayin lang niyang makaalis ako dito makikita niyang mali ang pinaggagawa nya!'
Napatingin muli ako sa paligid bago naisipan muling humiga. Seeing this ceiling makes my thoughts alive. I don't know why that dream pops up all of the sudden. Maybe this isn't the first time I'd dreamed that past but I felt useless and weak lalo na't nakikita kong ganoon ang sitwasyon ni Calvin. I've promised I will take care, love, and protect him. How I could guard his security if that cancer isn't a human? I can do whatever I want but this time I can't. I don't want to be weak around him. Mom is selfish. She bought me this kind of responsibility. Kung tao lang ang saket ni Calvin, I will do everything to kill it until he becomes like other kids doing ordinary life.
Napakagat ako sa aking labi habang inaalala muli ang panaginip na iyon.
That dream is a hell at ayokong muli pang maalala iyon. Ayokong humiga na lamang dito buong araw ngunit ayoko din namang magpakita sa kapatid ko na mahina ako. Gusto kong palakasin ang loob niya hanggang gumaling siya ngunit paano ko gagawin iyon kung pati ako pinanghinaan ng loob ngayon? Gusto kong isipin ang trabaho ko sa mga oras na ito ngunit sinasakop ng aking isipan ng pag aalala kay Calvin. Tumatanda na siya at ayokong tumanda siyang nasa ospital na ito habang buhay. This place is kind of hell, well from the both of us. Wala akong pakialam sa perang binabayad ko sa ospital na ito dahil hindi na kailangan iyon. This place is ours. I even stared in that stethoscope on the doctors neck earlier and thought about my future that I want before. My Mom build this hospital to take care of her son, my brother and became mine after her death. Malabo ng mangyareng babalik pa ako dito pagkatapos gumaling ni Calvin.
I just close my eyes and feel the silence around me. Marami akong alaala sa lugar na ito na ayoko ng alalahanin pa. This hospital named by her, Ma. Adelin Santos Hospital and the other half of adeline is here, a woman lying on this bed like a weak child I am before.