ก๊อก ก๊อก ก๊อก
กรดน้องชายคนสุดท้องเดินเข้ามาในห้องพี่สาว
“กรดมาพอดีเลยมานั่งนี่มา” กชกรเรียกน้องชายมานั่งข้างๆ บนเตียงนอนของเธอ
“แกรนด์ กรด ฟังเจ้นะ ต่อไปนี้ต้องช่วยกันทำงานบ้านนะ แกรนด์ กวาดถูบ้าน ซักผ้าล้างห้องน้ำข้างล่าง กรดล้างจานกวาดหน้าบ้านลดน้ำต้นไม้ ขัดห้องน้ำข้างบน ส่วนห้องใครก็ทำความสะอาดกันด้วยนะ อย่ากลับบ้านเย็นนักนะทั้งคู่เลย เจ้รู้นะว่าใครทำอะไร อย่าให้ป๊ากับม๊าต้องเหนื่อยนะ แค่ทำงานในโรงสีท่านก็เหนื่อยมากแล้วอย่าให้ท่านต้องมาเหนื่อยในบ้านอีกเลยเข้าใจมั้ย มีอะไรก็โทรหาเจ้ได้ตลอดนะ” กชกรสั่งน้องๆ เธอถูกสอนมาว่าเป็นพี่คนโตก็ต้องเป็นผู้ใหญ่กว่าน้องเป็นที่พึ่งให้กับน้องๆ ในทุกๆ เรื่อง
“ครับ/ค่ะ เจ้” น้องสาวและน้องชายรับคำ
สามคนพี่น้องนั่งคุยกันอีกพักใหญ่ ทั้งสามตกลงจะนอนห้องพี่สาวคนโตด้วยกัน เพราะพรุ่งนี้พี่สาวจะเดินทางไปเรียนต่อแล้ว จะมีเพียงกรดกับพี่ชาติคนขับรถเดินทางไปส่งเธอเท่านั้น เพราะพ่อกับแม่ติดธุระ ส่วนน้องสาวก็ติดเรียนพิเศษ
 
“ห้องสวยดีนะเจ้ สีฟ้าเจ้ชอบด้วย” กรดเอ่ยหลังจากช่วยขนกระเป๋าเดินใบใหญ่ทางของพี่สาวขึ้นมาบนห้องแล้ว
“ใช่ที่เจ้เลือกห้องนี้เพราะสีฟ้านี่แหละ” กลอนเป็นคนที่ชอบสีฟ้าอยู่แล้วก็ไม่แปลกที่เธอจะเลือกห้องนี้ถึงจะเป็นห้องเล็กๆ แต่น่าอยู่มาก
“เจ้จะไปซื้อของเลยมั้ยจะได้พาไป” น้องชายถาม
“อืมไปซื้อที่ห้างแถวนี้ก็ได้ จะได้ไปหาอะไรกินกันด้วยป่านนี้พี่ชาติหิวแล้วมั้ง” กชกรเดินนำน้องชายออกจากห้องไปขึ้นรถ แล้วมุ่งหน้าสู่ห้างสรรพสินค้าใกล้ๆ มหาวิทยาลัย ทั้งสามคนหาอาหารมื้อเที่ยงทานกันเรียบร้อยแล้วก็เดินเลือกซื้อของ เธอต้องซื้อของใช้ใหม่ทั้งหมด ทั้งหมอน หมอนข้าง ผ้าปูที่นอน เตารีด โต๊ะรีดผ้า หม้อหุงข้าว กระติกน้ำร้อน กระทะไฟฟ้า พัดลม ฯลฯ กว่าจะเลือกซื้อของ ขนขึ้นห้องเสร็จก็เกือบสี่โมงเย็น กชกรจึงให้น้องชายและพี่ชาติคนขับรถกลับกันก่อนเธอจะจัดห้องเอง กว่าจะเดินทางกลับถึงโคราชก็คงจะดึกแล้ว
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
กชกรกำลังจัดของอยู่ก็มีเสียงเคาะประตู เธอเดินไปเปิดประตู ใจก็คิดสงสัยเธอเพิ่งเข้ามาอยู่วันแรกยังไม่รู้จักใครในหอพักนี้เลยสักคน (ใครอะหล่อมากเลยเกิดมาไม่เคยพบไม่เคยเห็นใครหล่อเท่านี้มาก่อนเลย) เธอคิดในใจเมื่อเปิดประตูมาเจอผู้ชายคนหนึ่งยืนอยู่หน้าห้อง โรคจิตป่าวเนี่ยกลอนเอ้ย
“จะมองอีกนานมั้ยครับ” เขาถามเพราะตั้งแต่เธอเปิดประตูมาก็เอาแต่ยืนมองเขาไม่พูดอะไรสักคำ
“ออ อ้อ ค่ะ มีอะไรหรอคะ” กชกรได้สติถามออกไป
“ลืมเก็บกุญแจหน้าห้องหรือเปล่าครับ” เขาชูกุญแจที่ดึงมาจากประตูห้องของเธอให้ดู
“อุ้ย! ขอบคุณนะคะกลอนรีบไปหน่อยค่ะขอบคุณค่ะ” เธอยกมือไหว้ขอบคุณเขาด้วยความเคยชิน นภัทรตกใจกับการกระทำของเธอ ดูท่าทางน่าจะเป็นเด็กปี 1 ที่เพิ่งย้ายเข้ามาใหม่
“ไม่เป็นไรครับ ปีหนึ่งเพิ่งย้ายมาหรอครับ” นภัทรอยากทำความรู้จักเอาไว้บ้างไหนๆ ก็อยู่ห้องข้างๆ กันแล้ว
“ใช่ค่ะปีหนึ่งคณะบริหารค่ะเพิ่งย้ายเข้ามาเมื่อกี้นี้เองค่ะ” เธอตอบอายๆ เธอไม่ใช่คนขี้เหล่มีคนเข้ามาจีบก็มาก แต่ไม่เคยมีคนหล่อขั้นเทพขนาดนี้มาจ้องแล้วทำให้ใจเต้นแรงเขิน อายได้ขนาดนี้มาก่อนเลย
“เราก็คณะเดียวกันสิ พี่ชื่อพี่นายปี 3 อยู่ห้องข้างๆ นี่แหละ ไม่รู้อะไรถามพี่ได้เลยนะ กำลังจัดของอยู่หรอ ให้พี่ช่วยมั้ยล่ะ” นภัทรชวนคุยอย่างเป็นกันเอง อาสาช่วยรุ่นน้องจัดของ
“เอ่อ...” กชกรอึกอักตัดสินใจไม่ถูกว่าควรไว้ใจเขาดีหรือไม่ แต่ดูท่าทางเขาก็ไม่น่าจะเป็นคนอันตรายอะไร
“น้องไม่ไว้ใจพี่ก็ไม่เป็นไร เอาเป็นว่ามีอะไรให้พี่ช่วยก็บอกแล้วกันนะ” เขาตัดบทแล้วทำท่าจะเดินกลับห้องไปแต่เธอเรียกเขาไว้เสียก่อน
“เดี๋ยวค่ะ...” เขาหันมามองหน้าเธอแล้วยิ้มให้ ยิ้มแบบนี้ทำให้สาวๆใจละลายมาหลายคนแล้วรวมถึงเธอด้วยขาแทบอ่อนให้กับรอยยิ้มมีเสน่ห์ของเขา
“มีอะไรครับน้องกลอน” เขาเลิกคิ้วถามกวนๆ
“แถวนี้มีตลาดนัดหรือร้านค้าที่ขายของถูกๆ แบบพวกทุกอย่าง 20 บ้างมั้ยคะ” คำถามของเธอทำให้เขางงเพราะปกตินักศึกษามหาวิทยาลัยแห่งนี้จะไม่ค่อยเดินตลาดนัดกันสักเท่าไหร่ แล้วจะใช้แต่ของแพงๆ กันทั้งนั้น
“น้องจะซื้ออะไรครับ”
“กลอนอยากได้พวกไม้แขวนเสื้อ ตะกร้า กะละมังซักผ้าอะไรพวกนี้น่ะค่ะที่ห้างมันแพง” เธอตอบตามความคิดของเธอจริงๆ ในห้างมันแพงมากของตามตลาดนัดก็เหมือนๆ กันถึงคุณภาพจะไม่ดีเท่ากับของในห้างแต่ก็ใช้งานได้เหมือนกัน
“ก็มีนะจะไปมั้ยล่ะเดี๋ยวพี่พาไป” เขาอาสาพาไปเขาชักจะสนใจผู้หญิงคนนี้ขึ้นมาแล้วสิอยู่ดีๆ ก็อยากเดินซื้อของตลาดนัดเขาไม่เคยเจอคนแบบนี้มาก่อนเลย
“ไปค่ะ” เธอตอบตกลงแล้วรีบเดินไปหยิบกระเป๋าสตางค์อย่างรีบร้อน ดูตื่นเต้น นภัทรแอบมองอย่างขำๆ
ตลาดนัดที่นภัทรพาเธอมาเป็นตลาดนัดขนาดใหญ่พอสมควรและไม่ไกลจากหอพักมากนัก นั่งรถเมล์มาแค่ 6 ป้ายก็ถึง กชกรค่อนข้างตื่นเต้นที่ได้ขึ้นระเมล์เป็นครั้งแรกไม่ใช่ว่าเธอเป็นลูกคุณหนูอะไร แต่ที่โคราชบ้านเธอจะไปไหนมาไหนเธอจะใช้รถจักรยานยนต์เสียส่วนใหญ่
เพลงกลอนเลือกซื้อของเข้าห้องอย่างสนุกสนานเพลิดเพลินมากเพราะของที่นี่ไม่แพงและสวยๆ ทั้งนั้น เธอได้ทั้งของที่ต้องการและเสื้อผ้า รองเท้า ของแต่งตัวอีกมากมาย ไม่มีทีท่าว่าจะเลิกซื้อจนนภัทรต้องเบรกไว้ก่อนที่จะหอบกลับห้องกันไม่ไหว
“กลอนลืมหรือเปล่าว่าเรามารถเมล์นะ”
“จริงด้วยกลอนลืมไปเลยแล้วจะทำยังไงดีล่ะคะของเยอะแบบนี้เขาจะให้เราขึ้นรถมั้ยคะพี่นาย” เธอหันมาถามเขาแววตาเริ่มเป็นกังวล