“เฮ้ย!!! ไอนายมึงมาช่วยปี 2 รับน้องหน่อยสิวะ” เอ้โทรหาเพื่อนขอร้องให้เพื่อนมาช่วยในงานรับน้องที่จะมีขึ้นอาทิตย์หน้าเป็นกฎของมหาวิทยาลัยที่จะต้องมีรุ่นพี่ ปี 3 และปี 4 มาร่วมรับน้องใหม่ด้วย
“ไม่” นภัทรปฏิเสธทันทีแบบไม่ต้องคิดเลย
“เฮ้ย! ได้ไงวะมึงต้องมาช่วยกูนะไม่มีใครยอมมาเลยเหลือแต่พวกเรานี่แหละ อาจารย์ก็บังคับกูมากูก็ไม่รู้จะทำไงมึงมาช่วยกันหน่อยดิวะ” เอ้ยังตื้อไม่เลิกเพื่อนในคณะก็ไม่มีใครยอมมาเลยสักคนอาจารย์ก็เลยมาขอร้องแกมบังคับเขาจนต้องมาบังคับพวกเพื่อนๆ ในกลุ่มนี่แหละ
“แล้วไอโก้ ไอเดย์ ล่ะ” นภัทรถามเสียงเรียบยากที่คนปลายสายจะเดาออกว่าเขาคิดอะไรอยู่
“ก็ไปกันหมดนั่นแหละยังไงมึงก็ต้องไปนะโว้ยกูใส่ชื่อมึงไปแล้วขอบใจมากเพื่อนรัก” เอ้วางสายไปโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ปฏิเสธ นภัทรได้แต่มองโทรศัพท์ที่ถูกฝ่ายตรงข้ามตัดสายไปแล้ว เขาคงหลีกเลี่ยงไม่ได้แล้วสิเล่นมัดมือชกกันแบบนี้แล้วเขาจะทำอะไรได้อีก เขามีเวลาอีกเพียงแค่ 1 อาทิตย์ก็ต้องกลับไปเรียนใช้ชีวิตของเด็กมหาวิทยาลัยแล้ว
เมื่ออยู่มหาวิทยาลัย เขาจะเป็นนักศึกษาธรรมดาคนหนึ่ง เขาได้ใช้เงินเดือนละ 20,000 บาท ค่าหอพัก 7,000 บาท เหลือ 13,000 บาท ให้เขาใช้ระหว่างเดือน จริงๆ เขาไม่ต้องประหยัดขนาดนี้ก็ได้ เขามีบัตรเครดิตที่ไม่จำกัดวงเงิน มีเงินเดือนที่คุณพ่อ คุณแม่ โอนเข้าบัญชีให้เดือนละ 500,000 บาท เงินปันผลของหุ้นส่วนธุรกิจโรงแรม 10% หุ้นส่วนของมหาวิทยาลัยอีก 20% และอีก 40% จะเป็นของเขาเมื่อเขาเรียนจบและเข้ามาบริหารมหาวิทยาลัย รวมๆ แล้วเงินในบัญชีของเขามีมากกว่าพันล้านด้วยซ้ำ
แล้วทำไมเขาต้องมาใช้ชีวิตแบบนี้น่ะหรอ....? เขามีหลายเหตุผลมากมายหลายประการ เช่น  เขาเห็นพี่ภูหรือภูวดล พี่ชายคนโตมีผู้หญิงเข้ามาหามากมายแต่ไม่มีใครจริงใจกับเขาจริงๆ เลยสักคน ทุกคนล้วนเข้ามาเพราะคำว่าเงินตัวเดียวและเขาก็ไม่อยากเป็นเหมือนพี่ชาย และอีกหนึ่งเหตุผลหลักคือ เขาอยากใช้ชีวิตที่แสนธรรมดาเหมือนเด็กมหาวิทยาลัยทั่วไปไม่ต้องมีใครมาสนใจ ไม่ต้องมีใครมาให้ความสำคัญกับเขา แต่เขาไม่คิดว่าสังคมมหาวิทยาลัยที่นี่จะน่ากลัวกว่าที่เขาคิด เขาก็ไม่ได้ทำตัวติดดินมากมายอะไร แต่สังคมที่นี่ล้วนมีแต่ลูกหลานคนใหญ่คนโตที่มีชื่อเสียงในประเทศมากมาย เพื่อนเขามีรถหรู ใช้จ่ายวันละหลักหมื่นบาทอย่างต่ำ ส่วนเขาใช้จ่ายแค่วันละ 400 บาท ทำให้เขาดูเป็นคนจนแสนจนในหมู่เพื่อนๆ และสาวๆ แต่เขาคิดว่ามันเป็นผลดีกับตัวเขาเองมากกว่าเพราะอย่างน้อยคนที่เข้ามาในชีวิตเขาก็ไม่ได้เข้ามาเพื่อหวังผลประโยชน์จากเงินของเขา และเหตุผลนี้ทุกคนในครอบครัวจึงเห็นด้วย เขาเลยขอยืมนามสกุลของคนขับรถคุณพ่อมาใช้แทนนามสกุลของคุณพ่อ และสอบชิงทุนเพื่อความแนบเนียนในการเข้ามาเรียนที่มหาวิทยาลัยแห่งนี้
ในห้องนั่งเล่นเป็นศูนย์รวมของครอบครัวหลังจากรับประทานอาหารเย็นกันแล้วทุกคนในครอบครัวจะมารวมตัวพูดคุย ปรึกษาทั้งเรื่องส่วนตัวและเรื่องงานกันเป็นประจำถ้ามีเวลาว่างซึ่งก็ไม่บ่อยนักที่ทุกคนจะว่างพร้อมกันอย่างวันนี้
“นายพรุ่งนี้ไปประชุมที่เกาหลีแทนพี่หน่อยนะ” พี่ภาพี่สาวคนรองเป็นผู้ดูแลธุรกิจโรงแรมต่างประเทศแถบเอเชียบอกแกมสั่งให้เขาไปทำงานแทน เป็นเรื่องปกติที่เขาทำบ่อยๆอยู่แล้วถ้าเขามีเวลาว่าง
“งานสุดท้ายแล้วนะอาทิตย์หน้าผมเปิดเทอมแล้ว” นภัทรบอกให้พี่สาวและทุกคนได้รับรู้ เพราะตั้งแต่ปิดเทอมมานี้เขาก็ไปประชุมที่โรงแรมตามสาขาต่างประเทศแทนพี่สาวและ พี่ชายมาหลายประเทศจนแทบจะไม่มีเวลาพักอยู่แล้ว
“อ้าวจะกลับไปเป็นไอนายคนเดิมแล้วหรอเนี่ย” พี่ภูพี่ชายคนโตแซวน้องชาย
“ภูน่ะแซวน้องอีกแล้ว ว่าแต่เมื่อไหร่จะหาลูกสะใภ้ให้แม่ได้สักทีล่ะลูก” คุณรัตน์ ปรามลูกชายคนโตแต่หันมาแซวลูกชายคนเล็กแทน
“โห...คุณแม่ครับพอกันเลย คอยดูนะผมจะหาลูกสะใภ้มาให้คุณแม่ก่อนเรียนจบนี่แหละ” ธนภัทรยิ้มยืดอกอย่างมั่นใจ
“จร้าแม่จะคอยดูพ่อคนหล่อ แต่จน” คุณรัตน์แกล้งทำเสียงประชด
“รีบๆ หานะมีเวลาอีกแค่ 2 ปีนะไอลูกชาย หมดเวลาหาไม่ได้แกจะเจอชะตากรรมแบบตาภู” คุณบารมีบอกลูกชายอย่างอารมณ์ดี
“โหคุณพ่อผมยังปวดหัวอยู่เลยเนี่ยอะไรกันนักก็ไม่รู้........” ภูบ่นที่เขาต้องหนีกองทัพสาวๆ แทบทุกวัน บางวันมาตบกับหน้าห้องทำงานเขาก็มีเกิดขึ้นให้เห็นบ่อยๆ
“ผมบอกพี่แล้วต้องเล่นสายโหดไม่ชอบก็ด่ากลับไปสิจะมาเป็นสุภาพบุรุษทำไมก็ไม่รู้” นภัทรบอกพี่ชาย และการสนทนาการแก้ปัญหาสาวๆ ของลูกชายคนโตของบ้านก็เกิดขึ้นในห้องนั่งเล่นภายในคฤหาสน์หลังใหญ่ของครอบครัวเจริญวัฒนา
“เจ้กลอนเก็บของหมดยังคะ” แกรนด์น้องสาวของกชกรเข้ามาถามขณะที่เธอกำลังเก็บของเพื่อย้ายไปอยู่หอพักใกล้ๆ มหาวิทยาลัยที่กรุงเทพมหานคร ในวันพรุ่งนี้ อีกไม่กี่วันเธอจะเป็นเด็กมหาวิทยาลัยเต็มตัวแล้วทั้งตื่นเต้นที่จะได้เข้ามหาวิทยาลัยและได้ไปอยู่ กทม.คนเดียว มีแอบกลัว กังวล อยู่บ้างเพราะไม่รู้ว่าจะต้องเจอกับอะไรบ้างในรั้วมหาวิทยาลัย จะมีเพื่อนกับเขาบ้างมั้ย เพื่อนๆ จะเป็นอย่างไรบ้าง
“เสร็จแล้ว” กลอนชี้ไปทางกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เพียงใบเดียวที่วางอยู่ข้างเตียงใหญ่ของเธอ
“แค่เนี้ย!! อะนะเจ้ ไปอยู่ตั้ง 4 ปี มีแค่เนี้ย” น้องสาวถามเสียงดัง
“ก็มีแต่เสื้อผ้าเครื่องสำอางค์แค่นั้นเองอย่างอื่นค่อยไปซื้อเอาที่นู่น” กชกรบอกน้องสาว ยังไงเธอก็ต้องซื้อของใช้ใหม่อยู่แล้วพวก ไม้แขวนเสื้อ เตารีด สบู่ ยาสีฟัน ฯลฯ ไปหาซื้อแถวนั้นจะดีกว่าซื้อจากที่นี่แล้วต้องขนไปให้เหนื่อยทำไม
“เจ้ไม่อยู่พวกหนูก็เหงาแย่เลย” น้องสาวบ่นเสียงเศร้า พี่สาวเห็นดังนั้นจึงเดินไปกอดน้องสาว
“ไม่เหงาหรอก ยังมีกรดอยู่นะ เจ้ไม่อยู่ก็ตั้งใจเรียนนะ ดูแลป๊ากับม๊าด้วยนะ แล้วอย่าทะเลาะกับกรดให้มากนักล่ะโตๆ กันแล้ว อย่าลืมทำงานบ้านนะแกรนด์ กวาดบ้านถูบ้านก็ต้องทำทุกวันนะอย่าให้ม๊าต้องทำล่ะ โทรศัพท์ก็มี เดี๋ยวเราก็คุยกันได้ทุกวัน เฟส ไลน์หาเจ้มั่งนะ..............” กชกรนั่งอบรมสั่งสอนผู้เป็นน้องสาว ถึงบ้านของเธอจะเป็นโรงสีใหญ่ มีคนงานมากมายแต่บ้านเธอก็ไม่ได้จ้างแม่บ้านงานบ้านทุกอย่างแม่ของเธอจะเป็นคนทำเองทั้งหมด พอเริ่มโตเธอก็ทำงานบ้านทุกอย่างแทนแม่และตอนนี้เธอต้องส่งต่องานบ้านทุกอย่างให้น้องสาวและน้องชายทำแทนแล้วเพราะเธอต้องไปเรียนต่อที่กรุงเทพ ออกไปเผชิญโลกภายนอกเพียงลำพังเกิดมาเธอไม่เคยห่างจากพ่อ แม่เลย นี่เป็นครั้งแรกที่ต้องห่างกัน แต่เป็นห่างกันเพื่ออนาคตของเธอ กรุงเทพกับโคราชก็ไม่ได้ไกลกันมากแต่ใจเธอก็ยังกลัว กังวลอยู่ ถึงแม้ภายนอกเธอต้องทำเป็นเข้มแข็งและไม่กลัวเพื่อให้ทุกคนสบายใจ