ดิลกคิดถึงกระเป๋าเดินทางใบใหญ่ ไม่รู้ว่าจะจัดเสื้อผ้าไปกี่ชุด เครื่องใช้ส่วนตัวจะเอาอะไรไปบ้าง และจะกลับเมื่อไหร่ เขาไม่สามารถที่จะกำหนดเวลาได้เลย แต่แวบหนึ่งคิดถึงหญิงสาวหน้าสวย รู้สึกชุ่มฉ่ำหัวใจไม่น้อย ได้แต่บอกตัวเองว่าถ้ามีวาสนาคงได้พบกันอีก
สำหรับวรัทนึกถึงโอมัสกัตที่เต็มไปด้วยโอเอซิส ทะเลทรายและวิลล่าชายฝั่งทะเล อยากรู้เหลือเกินว่าจะสวยงามสักแค่ไหน จะได้มีโอกาสเข้าพักที่นั่นหรือไม่
“โอเค ข้อมูลแน่นมาก อีกสามวันพวกเราเตรียมตัวจัดเตรียมข้าวของเพื่อเดินทาง เรื่องที่พักไม่ต้องห่วงคุณถกลเป็นผู้จัดการให้ และนี่คือค่าใช้จ่ายระหว่างการเดินทาง ติดตัวไปคนละสองแสนบาท และยังทำบัตรเครดิตสำหรับไปกดหรือซื้อของที่โน่นด้วยคนละใบ พลาสปอร์ต ตั๋วเครื่องบินก็อยู่ในซองนี้ เรียบร้อยแล้ว”
“โอโห ทุ่มทุนสร้างขนาดนี้ ไม่เต็มที่ก็แย่แล้ว ดิลก วรัท ถือว่าไปเที่ยวพักผ่อนสมองก็แล้วกัน นานๆ จะได้เดินทางออกนอกประเทศ ไปเปิดหูเปิดตาเสียที”
“เอาเชียวนะ ยัยณภัทร เพื่อไม่ให้เป็นจุดสนใจมากเกินไป พี่วางแผนให้ไปในคราบของนักข่าว นี่บัตรเอาติดตัวไว้ เป็นบัตรของนักข่าวของหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่ง ไปทำข่าวเกี่ยวกับการท่องเที่ยว เป็นไงความคิดของพี่เจ๋งมั้ย”
ทุกคนยื่นมือไปรับซองเอกสารสีน้ำตาลที่มีชื่อของแต่ละคนอยู่ด้านหน้าขึ้นมาดู เปิดปากซองออก ตรวจความเรียบร้อย เห็นว่าเอกสารทุกอย่างอยู่ครบ รวมทั้งตั๋วเครื่องบิน บัตรเครดิตและเงินตามจำนวนที่รับทราบ
“เงินนั้นแลกเป็นเงินของโอมัตกัสเรียบร้อยแล้ว เอาเป็นว่าอีกสามวันเจอกันที่สนามบินก็แล้วกัน พี่จะไปรอที่นั่น”
“ขอบคุณค่ะพี่จารึกที่จัดการเรื่องทุกอย่าง พวกเราไม่ต้องทำอะไรเลย”
“ณภัทร คนที่ต้องขอบคุณก็คือคุณถกล เขาให้เลขาช่วยจัดการทุกสิ่งทุกอย่าง พี่มั่นใจว่าเขาจะต้องจัดที่พักที่ดีสำหรับพวกเราสามคน ขอให้ตั้งใจทำงานเต็มที่ก็แล้วกัน”
“ครับ ผมกับเพื่อนทั้งสองจะทำงานให้เสร็จเร็วที่สุด พวกเรา แยกย้ายกันไปพักผ่อนตามอัธยาศัย”
ตำรวจสายสืบฝีมือดีทั้งสามต่างสลายตัวจากกันในเวลาอันรวดเร็ว พ.ต.ท.จารึกยืนกอดอกอยู่ในห้องทำงาน สายตาเต็มไปด้วยความมุ่งมั่นว่าเจ้าหน้าที่กลุ่มนี้จะต้องทำงานจนประสบผลสำเร็จ นอกจากจะมีชื่อแล้ว ยังได้เงินรางวัลก้อนโต เป็นขวัญและกำลังใจให้แก่ผู้ที่ทำงานซึ่งเต็มไปด้วยความยากลำบาก เสี่ยงต่ออันตรายทั้งปวง
ร่างของลุงนลชายวัยเลยเกษียนซึ่งอยู่ในชุดเสื้อคอกลมสีขาวกับกางเกงเลสีน้ำเงิน กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานด้วยความขะมักเขม้น มีดอีโต้หัวตัดที่อยู่ในมือ ฟันลงไปที่ลำไม้ไผ่ ทุกครั้งที่คมมีดฝังลงไป สะเทือนไปทั้งตัว
ใกล้ๆ กันป้ามาลาผู้เป็นภรรยา มีวัยไล่เลี่ยกัน กวาดเก็บเศษไม้รวมไว้เป็นกอง เพื่อสะดวกในการทำความสะอาด ครู่หนึ่งเสียงรถมอเตอร์ไซค์วิ่งเข้ามาจอด ทั้งสองเงยหน้าขึ้นพร้อมกัน พลัน! ดวงตาเบิกกว้างด้วยความดีใจที่เห็นหญิงสาวรูปร่างประเปรียวในชุดสีดำเดินหิ้วกระเป๋าเข้ามาพร้อมกับยกมือไหว้
“สวัสดีลุงนล สวัสดีค่ะป้ามาลา”
“โอ ณภัทร มายังไงกันนี่ ไม่บอกล่วงหน้าเลยนะ ป้าจะได้ทำข้าวต้มมัดเอาไว้ให้กิน”
“ป้าจ๋า ไม่ต้องหรอกจ้ะ แค่เห็นหน้าป้ากับลุง ณภัทรก็มีความสุขมากแล้ว ไหนขอกอดให้ชื่นใจหน่อยเถอะ”
ไม่เพียงแต่พูดเท่านั้น หญิงสาวโผเข้ากอดเอวป้าสะใภ้เอาไว้แน่น ตามด้วยยื่นปลายจมูกสวยบรรจงจูบลงไปที่แก้มนิ่มเพียงเบาๆ ป้ามาลายิ้มด้วยความปลื้มใจ น้ำตาคลอ ไม่คิดว่าหลานของสามีจะให้ความรักและเคารพตนเองได้ถึงเพียงนี้
ความกตัญญูรู้คุณสำหรับณภัทรมีอยู่ล้นเปี่ยม ไม่เสียแรงที่อุตส่าห์เลี้ยงดูด้วยความทะนุถนอม รักเหมือนลูกตัวเอง
“เรานี่ช่างอ้อนเสียจริง ไปกอดลุงนลบ้างสิ เดี๋ยวก็น้อยใจหรอก”
“ได้เลย ลุงนล ขอวัดรอบเอวซิ ขยายใหญ่หรือยัง”
“ไม่หรอก มีแต่กิ่วลงน่ะสิ พักนี้กินข้าวไม่ค่อยอร่อย”
“อ้าว! ทำไมล่ะ อาการอย่างนี้ไปหาหมอไหม ณภัทรพาไปนะ”
“ไม่ต้องหรอก แค่เพียงเห็นหน้าหนู ลุงก็หายแล้ว โรคคิดถึงหลานไงล่ะ เรานี่ยิ่งโตยิ่งสวย ช่างผสมกลมกลืนกันได้ดีจริงๆ ระหว่างแม่กับพ่อ ถ้าเค้าอยู่คงดีใจนะที่มีลูกสาวอย่างเรา”
พูดออกไปแล้วชะงักชั่วครู่ นึกขึ้นได้ว่าไม่ควรที่จะเอ่ยถึงพ่อแม่ผู้จากไปของหลานสาว กลัวว่าจะกลายเป็นการสร้างความสะเทือนใจให้แก่เธอ ทว่า เสียงหัวเราะเบาๆ ดังขึ้น ณภัทรไม่มีอาการเศร้าโศกให้เห็น
ใบหน้างามยังคงยิ้มเช่นเดิม ลำแขนเรียวสอดรัดรอบเอวเอาไว้แน่น เส้นผมยาวสลวยถูกลมพัดปลิวสยายอยู่เบื้องหลัง ช่วยเพิ่มความงามยิ่งขึ้น
“ท่านไปดีแล้วจ้ะลุง เข้าบ้านกันเถอะ หิว”
“ตายจริง ป้าไม่ได้เรื่องเลย ขอโทษทีนะ ป้าจะทำผัดกะเพรากุ้งสดให้กิน”
“ขอบคุณจ้ะป้า ขอแซบๆ หน่อยนะ”
ถ้อยคำอ้อนๆ จากผู้เป็นหลานเรียกพลังจากป้าสะใภ้ได้เป็นอย่างดี ทั้งสามพากันเข้าไปในบ้านซึ่งเป็นครึ่งตึกครึ่งไม้ สร้างอยู่ทางด้านหลังของห้องเช่าซึ่งเป็นแถวยาว อยู่ด้านหน้าติดกับชายทะเล
ภายในบ้านสะอาดสะอ้าน ข้าวของวางอย่างเป็นระเบียบ ลมเย็นๆ โชยเข้ามาจากทางหน้าต่าง ณภัทรเอนร่างลงนอนกับเตียงยาวไม้แดง นลส่งหมอนหนุนส่งให้ทันที หญิงสาวหลับตาพริ้มด้วยความอ่อนเพลียจากการเดินทาง
หนึ่งคืนของการได้พักผ่อนอยู่ที่บ้านลุง หญิงสาวสูดอากาศชายทะเลให้เต็มที่ มีความรู้สึกว่าจะต้องเก็บเกี่ยวเอาความสวยงามไว้ให้มากที่สุด ไม่รู้ว่าโอมัสกัตจะเป็นอย่างไร แม้ว่าเห็นสภาพบ้านเมืองจากอินเทอร์เน็ตก็ตาม
ลุงกับป้าเดินเข้ามาหยุดยืนทางด้านหลัง มีความคิดเหมือนกันว่า ณภัทรอาจจะปกปิดอะไรบางอย่างเอาไว้ เพราะไม่บอกล่วงหน้ามาก่อนว่าจะมา หลังจากยืนมองอยู่ครู่หนึ่งหญิงสาวหันกลับไปมองพร้อมกับรอยยิ้ม
“ลุงนล ป้ามาลา”