Jose Antonio Sebastian Pov 
It's nine in the evening. I was driving with my black lamborghini. Papauwi pa lang ako sa mansiyon ni Mama. I just arrived from Germany. I've been there for two weeks. I was working with my business extention. 
My business was about real state and hotels. It was my father's legacy before. Pero dahil wala na siya, ako na ang naatasang magpatuloy nito. It's already an empire. I became a billionaire because of it. 
Napabuntong hininga ako. Bilyonaryo ka nga Jose Antonio Sebastian, pero isa ka namang dakilang tupa. Hindi ka makapagtapat sa babaeng ilang taon mo ng gusto. Nakakadiri ka! Ang laki mong gago! 
Nakarating ako sa mansiyon. I headed straightway to my private room. I need a rest. Lantang-lanta na iyong katawan ko kakatrabaho. Kakabukas ko lang ng pinto noong akong matigilan. Ofelia is here. Nandon siya nakaupo sa paanan ng higaan ko. She was wearing a black lingerie and a light make-up. Nakakulot ng pino iyong mahaba niyang buhok. Nakaapak lang iyong paa niya sa sahig. 
Napayuko siya noong magkasulubong iyong mga mata namin. Takot pa rin siya sakin. Sa bagay, isa akong halimaw. Hindi na kataka-taka iyon. Nasanay na rin naman ako sa ganoong titulo. Hindi na masakit isipin. 
"What do you want?" I asked. My voice is somber. Gusto kong malaman niya na mabait naman akong tao, na hindi niya dapat ako katakutan, na hindi ako kampon ng demonyo, na may kabutihan pa ring natitira dito sa kaloob-looban ko. 
"P-pinapunta p-po ako ng Señorita dito sa pribado niyong silid. Ibig niyo raw po akong kausapin Señorito."
Danarah again. My elder sister. One of the prominent doctor in Asia. Umuwi pala ang siraulo. Akala ko habang buhay na siyang titira sa Tsina. She loves that country very much. Marami daw don nagguguwapuhang intsik. That's always her number one reason whenever I asked. Nakakairita. Mas guwapo naman ako keysa sa mga iyon. They were nothing compared to me. Mga talunan pa rin ang mga iyon pagdating sakin. 
Pumasok ako. Isinarado ko ang pinto. I put my briefcase on top of my bedside table. "Dan is just playing around. Wala akong sinabing gusto kitang kausapin. I didn't even know that she's here. Ngayon ko lang nalaman." 
I seated beside her. Nagulat siya. She didn't expect na gagawin ko ito. Of course I was audacious. Tingin niya makakalabas siya dito sa pribado kong silid na walang nangyayari samin. Never! I was dreaming for this day to come. And it's happening now. Hinding-hindi ko papalalampasin ang pagkakataon nato. She'll be mine. 
"Let's make a deal Ofelia." Ikinuyom ko ang dalawa kong kamay. My heart is beating so damn fast. No doubt, I was really inlove with this maid. "Give me a heir. Babayaran kita ng limampung milyon." 
Mabilis pa sa kidlat na napatayo siya mula sa pagkakaupo. "Ganyan po ba kababa ang tingin niyo sa mga katulad ko na utusan lang Señorito?" She quenched. I can feel the irritation in her voice. It's huge. Ang gago mo talaga Jose Antonio Sebastian. 
Gusto kong patayin mismo ngayon iyong sarili ko. Sa dinami-dami ng puwede kong sabihin, iyon pa talaga ang mga salitang lumabas sa bibig ko. Ang tanga-tanga ko. Ang bobo-bobo ko. I'm sure mas lalo lang niya akong iiwasan pagkatapos nito. Mas lalo lang siyang magiging mailap sakin. Mas lalo lang ako nitong mahihirapang angkinin siya dahil sa kawalang hiyaan ko. The heck Sebastian! Isa ka mang napakalaking ulol!
"Kung ibig niyo pong magkaroon ng tagapagmana, maghanap na lang po kayo ng ibang babaeng masusuhulan. Hindi ko po magagawa iyon Señorito. Mas gugustuhin ko na lang pong maging kasamabahay habambuhay basta't marangal iyong ginagawa kong trabaho. Maiwan na po kita." 
Naglakad siya papalabas. Sinundan ko agad siya. I hurredly slam the door when she tried opening it. Hindi pa siya puwedeng lumabas. Hindi puwede. Hindi niya pa ako naiintindihan. Hindi niya pa nakukuha kung anong intensiyon ko rito. Tangina!
Tiningnan niya ako sa mata. I looked intently in her eyes. Her eyes are rosy and tremulous. Parang iiyak na siya sa sobrang takot sakin. 
I form a fist. Isinuntok ko iyon ng pagkalakas-lakas sa pintuan. Ano bang meron sakin? Ba't kinatatakutan ako ng maraming tao? Ba't kinatatakutan ako ng babaeng mahal ko? Am I really a demon? Masamang-masama ba talaga iyong budhi ko? I just can't understand them all. Tao lang din naman ako katulad nila. Isang mortal na nagkakamali at namamatay. 
Binuksan niya iyong pintuan. Dali-dali agad siyang umalis. Parang hinahabol siya ng isang mabangis na hayop. I was that atrocious beast who wants to insnare her. I want her in my gaol. Gusto ko lahat ng pag-aari niya. But she's just too far away to be captured. Ang layo-layo ng loob niya sakin. Ang pait nga talaga ng tadhana. Ang labo nilang dalawa ni Kupido. Biniktima nila akong pareho, pero iyong tao namang pinili nila ay hindi ko makuha-kuha. 
Lumabas ako ng silid. I headed to the wine cellar. Here I come again. Mukhang dito na naman ako magpapalipas ng gabi. This has been my resting place kapag umuuwi ako dito sa mansiyon. Ang silid rin nato ang saksi kung gaano ako kamisirable pagdating sa pag-ibig. 
I picked a bottle of brandy. Binuksan ko ito saka deretsong ininom. Wala na akong pakialam kung malasing man ako ng sobra. This is me. Kasama ito sa katauhan ko. This is one of my family's austered habits too. Hindi na mawawala sa dugo naming mga Altamonte ang pagiging isang dakilang lasinggo. 
Itinapon ko ito sa sulok matapos ko itong ubusin. It shattered on the floor, but I didn't give a damn. Anong silbi ng mga kasambahay namin at ni Ofelia kung wala silang gagawin rito?
Kumuha uli ako ng isa pa. Inubos ko ito saka itinapon uli. Nasundan pa iyon ng nasundan hanggang sa makaramdam ako ng matinding panghihilo. Napaupo ako sa lapag. Napatawa ako ng makita kong maraming nagkalat na bubog sa sahig. Maraming gagawin bukas si Ofelia. 
Napatingin ako sa pintuan. My face instantly wrinkled when I saw my elder sister Danarah. Pinanonood ako ng siraulo. She's wearing a white robe. Her face is dim. Siya pa talaga ang may ganang magalit. Hindi ba dapat ako iyon? Wala siyang karapatan na makaramdam non. Tangina siya. 
"Get up." 
I search for a bottle of wine. Itinapon ko ito malapit sa kinatatayuan niya. It broke. Kumalat ang laman non sa sahig. "Get lost. I don't need you. Wala kang kuwentang kapatid." 
"You're still childish huh? Malamang isa iyan sa dahilan kaya malayo sayo ang loob ni Ofelia. Grow up Jose Antonio Sebastian. Matanda ka na." 
Grow up? Hilaw na napangiti ako. Matagal na akong tumanda dahil sa kapabayaan niya. Natuto akong lumaban at tumayo na ako lang mag-isa. She shouldn't teach about such things. It's totally bullshit! Wala siya sa katayuan. Isa siyang taong pabaya! 
"Don't lecture me about that particular word Dan. Hindi mo alam iyon. Huwag mo ring pakialaman ang buhay namin ni Ofelia. Hindi mo kami laruan. Your maybe my elder sister, but you're nothing to me. Hindi ako makikinig sa mga taong sinungaling at nang-iiwan."
I picked a bottle of wine again. Dala iyon, nagtungo ako sa harden. Nilagpasan ko lang si Ate Danarah. Nakatayo lang siya don. Apektadong-apektado siya sa mga sinabi ko. I stood up in front of Mom's hand made fountain. It's wide and classy. Meron itong tubig. There were also lilies on it. 
May lumapit sakin. It was Charlie. He's one of my private guards. Kaedad ko lang din siya. Siya iyong inuutusan kong magmasid at magbantay parati kay Ofelia kapag wala ako dito. May gusto siya sa siraulo kong kapatid. Hindi ko alam kung anong nakita niya dito. He's actually handsome. Mas higit pa kay Ate Danarah iyong mahahanap niya. 
"Where is she?" 
Yumuko muna siya. "Nandito pa rin po siya sa mansiyon. Hindi pa siya umuwi Señorito. Hindi ko pa siya nakitang lumabas magmula kaninang umaga. Tingin ko po bumalik siya sa pribadong silid ni Señorita Danarah. Nakita ko pong doon siya pumasok." 
Kung ganon andito pa rin si Ofelia? Hindi ba importante sa kaniya iyong kapatid niya? Ano pang ginagawa niya dito sa mansiyon? Gusto niya ba talagang paglaruan kami ni Ate Danarah?
"Puntahan mo iyong bahay nila. Bantayan mo iyong kapatid niya. Dito siya matutulog ngayon. Baonin mo to." I handed the wine on him. Tinanggap niya ito. Medyo nagulat siya. He didn't expect that I'll offer it to him. Masuwerte siya dahil kahit mainit iyong ulo ko ngayon, binigyan ko pa rin siya ng mamahaling inumin. 
Nagtungo ako sa silid ni Ate Danarah. Wala na akong naabutan na mga bulto rito. Saan kaya sila pumunta? Sunod kong pinuntahan ang silid aklatan ng mansiyon. They weren't also here. Napatigil ako sa paglalakad. Napahawak ako sa sentido. I felt dizzy again. Parang gumagalaw iyong paligid ko. Nanlalabo na rin iyong paningin ko. Epekto na marahil ito sa alak na ininom ko kanina. 
Bumalik ako sa pribado kong silid. I really want to find Ofelia. Pero mukhang malabo ko na iyong magawa. My body isn't cooperating. Damn those brandies. It hit me well. Saan kaya sila pumunta? Nagtatago ba sila? Alam ba nilang hahanapin ko siya?
Humiga ako sa higaan. Hindi ko na nagawang isarado iyong pinto. I close my eyes gently. Nasaan ka Ofelia? Kailangan kita ngayon. Ba't ba ang layo-layo mo sakin? Did I do something bad? Why are you so elusive? Hindi ba ako karapat-dapat para maging katipan mo? 
Iminulat ko iyong mga mata ko. Ate Danarah is here. Nakaupo siya sa giliran ko. Idinampi niya iyong kanan niyang kamay sa noo ko. Iwinaksi ko agad ito. Don't touch me. Si Ofelia lang iyong puwedeng humawak sakin. 
"Huwag mo kong hawakan. Si Ofelia lang iyong gusto kong humawak sakin. Call her please. I want her here."
"Umuwi na siya Sebastian. Pina-uwi ko na siya." 
"I hate you. Hindi talaga kita kapatid. Napakasinungaling mong tao." 
"Hindi ako sinungaling." 
Tumawa ako ng pagak. Nagbibiro ba siya? Hindi sinungaling? Anong tawag niya sa ginawa niya sakin non? Anong tawag niya sa ginawa niya ngayon? Pagpapakatotoo? 
"You know what, nagsisisi akong nagkaroon pa ako ng nakakatandang kapatid. Ba't nga pala umuwi ka pa? Nandito ka ba para kunin ang parte mo sa kompanya ni Papa? Don't worry. Hindi naman ako makasarili gaya mo. Ibibigay ko iyon sayo. Dodoblihin ko pa." 
"Hindi ako umuwi para don. Nandito ako bilang nakakatanda mong kapatid." 
Nakakatandang kapatid ko pa pala siya. Akala ko nakalimutan na niya iyon. Ugali niya ang mag-abandona ng tao di ba? I was just one of her victim. Tanggap ko na kung gagawin niya uli iyon sakin. 
"Pabilikin mo dito si Ofelia. Maniniwala lang ako sa mga pinagsasabi mo kung magagawa mo iyon." 
Huminga siya ng malalim. "May masama ka bang binabalak sa kaniya Jose Antonio Sebastian?" 
"Alam mo na ang sagot don Dan. Kapatid mo ako hindi ba? Of course I have plans for her. Hindi ako makakapayag na hindi siya mapunta sakin." 
Umalis siya sa silid. Hahanapin niya siguro si Ofelia. Ganon nga. Do your part Ate Danarah. Ito na lang iyong bagay na magagawa mo para sakin. I need your help. Take my side. Kahit iyon na lang. I will definitely appreciate it. Baka mapatawad pa kita. 
Bumangon ako nang marinig kong bumukas iyong pinto. Nawala agad iyong yamot sa mukha ko nang makita ko kung sinong pumasok. Mabuti naman at napabalik niya siya. 
Tumayo ako. Muntik na akong matumba. Mabuti at nasalo agad ako ni Ofelia. Niyakap ko siya ng napakahigpit. Ang bango niya. I really like her scent. It's pure and natural. Natutukso ako nitong gawan siya ng masama. God, I miss her so much. It felt heaven in her arms. I want her, my innocent maid. 
Binitiwan ko siya. I look barely in her eyes. Parang iiyak na naman siya. Ganon ba talaga kalala iyong takot niya sakin? Wala naman akong ginawa. Niyakap ko lang siya. Krimen na ba agad iyon? 
Kinuha niya iyong dalawa kong kamay. Ramdam ko iyong takot at panginginig ng katawan niya. "P--payag na po ako Señorito. P-payag na po ako sa gusto niyong mangyari." 
Pinagmasdan ko siya. Umiiyak na siya. Hindi na niya napigilan iyong sarili. Tuluyan na siyang nahulog dala ng matinding emosyon. Niyakap ko na lang uli siya. Nahihirapan siya. Kasalanan ko to. I force her. Ang gago-gago ko. I was suppose to be her hero, pero ako pa ang dahilan kaya nasasaktan siya. 
"Ngayon lang to Ofelia." I gambled. Matututunan mo rin akong tanggapin. Mahuhulog ka rin sakin. Titiyakin ko iyon. We were meant to be together. That's our fortune. Walang sinuman ang makakapigil non. I'll be the hero in our love story. I promise, gagawin ko lahat para sayo. Sisiguraduhin kong balang araw, mapapalitan rin ng kompiyansa at pagmamahal iyong takot na nararamdaman mo para sakin. 
Itutuloy.......