กลับมาที่ปัจจุบันหนังบนจอยักษ์จบลงแล้วบอกตรงๆ น้ำหนาวดูไม่รู้เรื่องเลยค่ะเพราะว่าหลับไปตั้งแต่ต้นเรื่องตื่นมาอีกทีเพลงจบก็ขึ้นพอดีสรุปวันนี้ฉันแค่มาเปลี่ยนบรรยากาศนอนนะไม่ได้มาดูหนัง
“ปะกินข้าวกัน” ชะเอมลุกก่อนใครเพื่อนเอ่ยชวนถึงมันไม่ชวนก็ต้องกินไหมล่ะคะเพราะเวลานี้มันเริ่มมืดค่ำแล้วพยาธิในท้องน้ำหนาวก็แข่งกันร้องโหยหวนร้องเรียกหาอาหารกันไปหมดแล้ว
“ชุดกู” ก้มมองตัวเองที่ใส่กางเกงขายาวตัวใหญ่หลวมโคร่งถ้าไม่มีเข็มขัดคงหลุดไปแล้วอะ กับเสื้อเชิ้ตสีขาวแต่งลายลูกไม้ตัวใหญ่ดูยังไงก็ไม่เข้ากันเลยกับเพื่อนสองคนที่แต่งตัว แต่งหน้าจัดเต็มกันมาซะขนาดนั้น
“เตรียมมาให้แล้ว” เปรี้ยวยื่นยุงผ้าส่งมาให้
“เพื่อนน่ารักขอจุ๊บที” น่ารักไม่ไหวแล้วเพื่อนเลิฟไม่มีใครรู้ใจอิหนาวเท่าเพื่อนคนนี้อีกแล้ว
“อี๋อิหนาวออกไปเลยนะ บรึ๋ยขนลุก” เศร้าอะเพื่อนรังเกียจแค่ขอจุ๊บเหม่งนิดเดียวทำไมต้องผลักน้ำหนาวออกด้วยล่ะแถมยังทำหน้าหยีใส่ด้วยเค้าน้อยใจนะตัวเองตีหน้าเศร้าให้เพื่อนสงสาร
“แสดง/ปลอม” เปรี้ยวกับชะเอมมันพูดขึ้นมาพร้อมกันเลยคุณเพื่อนมึงจะเก่งเกินไปแล้วนี่ว่าเนียนมากแล้วนะยังดูออกอีก
“ชิ” ย่นจมูกใส่พวกมันไปหนึ่งที่แล้วหยิบถุงผ้าจากมือเปรี้ยวมา รีบเดินเข้าห้องน้ำเลยค่ะน้ำหนาวคนเดิมกำลังจะกลับมาแล้วแต่งเป็นคุณครูเพ็ญศรีมาเดินห้างแบบนี้มันไม่ไหวจริงๆ นะโดนมองอย่างกับเป็นตัวประหลาดมาตลอดทางไม่มีใครไม่มองฉันนี่อายจนแทบจะแทรกซอกตึกหนีแล้ว
“ไปไหนกันแล้วเนี่ย” ออกมาจากห้องน้ำส่วนของโรงหนังฉันก็เดินหาเพื่อนทั้งสองคนแต่หาเท่าไหร่ก็หาไม่เจอ ก็นัดกันไว้ตรงนี้นี่นาแล้วหายไปไหนกันนะไม่นะพวกแกจะมาทิ้งฉันไว้ตรงนี้คนเดียวอย่างนี้ไม่ได้นะเว้ยอย่างน้อยคุณเพื่อนมึงควรทิ้งกระเป๋าสตางค์กับโทรศัพท์ไว้ให้ด้วยสิ มองซ้าย มองขาว มองหน้า มองหลังหมุนเป็นลูกข่างจนเวียนหัวก็ไม่เจอใครสักคน จะโทรหาก็โทรไม่ได้ก็กระเป๋าฉันอยู่กับชะเอมทั้งเนื้อทั้งตัวมีแต่ถุงผ้าใบใหญ่ใส่เสื้อผ้าชุดเก่าอยู่ ในหัวตอนนี้เถียงกันวุ่นวายไปหมดแล้วหรือว่าฉันจะรอผิดที่วะชักไม่แน่ใจแล้วสิพวกมันให้ไปเจอกันที่ร้านเลยหรือเปล่านะแต่เปรี้ยวมันบอกรอตรงนี้ไม่ใช่หรอวะ ยืนงงลังเลอยู่พักนึงเอาวะลองไปดูร้านอาหารก่อนแล้วกันเผื่อมันนั่งรออยู่ ยังไม่ทันจะก้าวออกไปเสียงเอะอะโวยวายก็ดังมาแต่ไกลจนต้องหันไปมองตามไม่ได้อะไรนะแค่อยากรู้อยากเห็นด้วยเท่านั้นเองหรือที่เขาเรียกกันสั้นๆ ว่าเสือก
“ขโมย ช่วยด้วยขโมยผู้หญิงเสื้อขาวคนนั้น” ผู้หญิงเสื้อขาวไหนวะ คนไหนไม่มีมีใครใส่สีขาวสักคนนอกจาก....
หมับ เห้ออะไรวะเนี่ยกำลังเสือกอยู่ดีๆ ก็มีแรงจากไหนก็ไม่รู้เขามากระชากแขนอย่างแรงแขนอิหนาวนี่แถบหลุดคิดว่าไม่เจ็บหรือไงเจ็บนะโว้ย
“ผลัก ตุ๊บ โอ้ย ว้าย ช่วยด้วย ช่วยด้วยช่วยฉันด้วย ปล่อยนะ โอ้ยปล่อยฉัน” เสียงดังชุลมุนวุ่นวายทำให้ผมต้องหันกลับไปทางเดิมอีกครั้งทั้งๆ ที่พึ่งจะหันกลับมาเมื่อไม่กี่วินาทีที่ผ่านมานี้เอง สิ่งที่เกิดขึ้นตรงหน้าทำให้ผมกับคนที่ผมกำลังคุยเรื่องงานสำคัญกันอยู่ต้องวิ่งเข้าไปยังที่เกิดเหตุอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น” คนที่กำลังคุยงานสำคัญกับผมเมื่อกี้ถามขึ้นเพราะเขาเป็นเจ้าของห้างสรรพสินค้าหรูชื่อดังใจกลางเมืองแห่งนี้ เกิดเรื่องชุลมุนวุ่นวายแบบนี้ถ้าไม่รีบจัดการให้เรียบร้อยโดยเร็วที่สุดถ้ามีข่าวหลุดออกไปอาจทำให้เป็นข่าวเสื่อมเสียชื่อเสียงของห้างได้
“ขโมยครับ ผู้หญิงคนนี้เป็นขโมยครับท่าน” รปภ.หนุ่มรายงานมือก็ยังล็อคแขนของคนที่เขาบอกว่าเป็นขโมยอยู่ล็อคแน่นจนผู้หญิงคนนั้นไม่มีทางที่จะดิ้นหลุดออกไปได้เลย
“ฮะ! ขโมย! ฉันเนี่ยนะเป็นขโมยเข้าใจอะไรผิดหรือป่าวคุณ” ผู้หญิงตัวเล็กที่โดน รปภ.ล็อคไว้โวยวายขึ้นทันทีใบหน้าขาวตอนนี้เปลี่ยนเป็นสีแดงก่ำแดงไปจนถึงใบหูคงจะโมโหน่าดูแต่ก็ควรให้เธอโมโหอยู่หรอกนะ ก็เธอยืนเอ๋ออยู่ดีๆ ใครก็ไม่รู้เข้ามาจับล็อคตัวไว้ซะแน่นจนขยับไปไหนไม่ได้แถมยังถูกกล่าวหาว่าเป็นขโมยอีกทั้งๆ ที่ตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิดเลย ผมมั่นใจว่าเธอไม่ใช่ขโมยพันเปอร์เซ็นต์เพราะผมเห็นเธอตั้งแต่เดินออกมาจากโรงหนังแล้ว ผู้หญิงตัวเล็กนิดเดียวผิวขาวใส่แค่เสื้อยืดสีขาวธรรมดากับกางกางยีนส์ขายาวที่ดูธรรมดามากๆ แต่ใบหน้าที่เหมือนตุ๊กตาและท่าทางงงๆ เอ๋อๆ ของเธอมันดูโดดเด่นมากกว่าใครจนผมไม่สามารถละสายตาไปจากเธอได้จริงๆ จนลูกค้าคนสำคัญของผมมาถึงนั่นแหละถึงได้หันกลับไปคุยงานทั้งๆ ที่ในใจแสนเสียดายนึกบ่นอยู่ในใจว่าลูกค้าไม่น่ามาเร็วเลยมาช้ากว่านี้ 10-20 นาทีผมก็ไม่ว่าหรอกปกติเป็นคนตรงเวลาแต่วันนี้ผมรอได้นะให้รอนานๆ เลยก็ได้ขอแค่เธอยังยืนอยู่ที่เดิมก็พอ
ผมยืนมองคนตัวเล็กที่พยายามดิ้นตัวเองให้หลุดแต่ยิ่งดิ้นมากเท่าไหร่ก็ยิ่งโดน รปภ.ล็อคไว้แน่นมากกว่าเดิมจนเธอหน้าซีดน้ำตาคลอเหมือนคนจะร้องไห้ยิ่งเห็นแล้วยิ่งสงสารจับใจ
“อย่ามาโกหกเอาของมาคืนเขาเดียวนี้เลยนะ” รปภ.ที่วิ่งตามมาอีกคนพูดขึ้น