พอได้นั่งดื่มน้ำให้หายเหนื่อยก็เริ่มจัดการกับตัวเองถอดแว่นอันโต ผมที่มัดเกล้ามวยเหมือนครูเพ็ญศรีก็ถูกปล่อยออกหวีให้เข้าทรงนิดหน่อย การแต่งตัวเหมือนคุณครูสมรศรีนี่ไม่ใช่ตัวฉันเลยเรียกได้ว่าต่างกับตัวจริงฟ้ากับเหวนรกเลยแต่ที่ต้องแต่งแบบนี้ก็เพราะคุณเพื่อนสองคนนี้อีกนั่นแหละก็อิเพื่อนสองคนที่นั่งข้างๆ ฉันนี่แหละที่ทำให้อิน้ำหนาวสุดสวยต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้
นึกย้อนกลับไปวันที่ฉันกำลังหางานให้วุ่นในขณะที่พวกนางได้งานกันแล้วทั้งคู่ถึงแม้จะไม่ตรงกับสิ่งที่เรียนมาแต่ทั้งคู่ก็มีความสุขกับงานที่ได้ทำ ฉันอยู่ในชุดเดรสสีฟ้าสั้นเลยเข่าปล่อยผมตรงดัดลอนใหญ่ตรงปลายสีชานมยาวถึงกลางหลัง นั่งหมดอาลัยตายอยากสิ้นหวังอยู่กลางห้องเพราะพึ่งผิดหวังจากการสมัครงานมารอบที่ร้อยแปด
“กูว่านะบริษัทเขาอยากได้คนทำงานเขาไม่อยากได้ตุ๊กตา” เปรี้ยวดึงฉันลุกขึ้นยืนจับคางตัวเองเดินวนรอบตัวฉันอย่างใช้ความคิดพูดขึ้นท่ามกลางความสงสัยของฉันกับชะเอม
“ฮะ!” เหวอไปเลยค่ะกูไปสมัครงานนะเว้ยไม่เคยพกตุ๊กตาไปด้วยสักที
“กูเห็นด้วย” ชะเอมที่นั่งอยู่บนโซฟาลุกขึ้นมายืนกอดอกข้างเปรี้ยวพยักหน้าเห็นด้วย เดี๋ยวนะชะเอมเมื่อกี้แกยังนั่งทำหน้าหมางงกับฉันอยู่เลยนะทำไมเปลี่ยนสีเลวจังละคะ
“ตุ๊กตาอะไร” ฉันงงเป็นหมางงคนเดียวก็ได้เชอะ ชะเอมกับเปรี้ยวยิ้มร้ายใส่กันอะไรกันคะเนี่ยอิหนาวงงนะเว้ยพวกแกอย่าเข้าใจกันเองแค่สองคนสิให้อิน้ำหนาวเข้าใจด้วยได้ไหม
“สภาพเบ้าหน้าของแกมันไม่ใช่คนไง” ฮะไม่ใช่คนฉันเป็นคนนะมีเลือด มีเนื้อ หยิกก็เจ็บนะเว้ย “ดูสิตัวเล็กๆ ผิวขาวๆ แก้มอมชมพู ขนตางอนยาวโดยธรรมชาติ ตาโตๆ สีน้ำตาล คิ้วสวยโดยไม่ต้องเขียนเพิ่มน่าอิจฉาชะมัด ผมสีน้ำตาลลอนปลาย ปากนิดจมูกหน่อยแบบนี้ใช่เลยเหมือนตุ๊กตาของหลานกูเลย” เปรี้ยวจับฉันหมุนอยู่หลายรอบจนเวียนหัว
“งั้นเอาอย่างนี้พรุ่งนี้มึงลองเป็นคนธรรมดาดูบ้างไม่แน่อาจจะได้งานเลยก็ได้นะเว้ย” แล้วชะเอมกับเปรี้ยวมันก็ยิ้มร้ายยักคิ้วใส่กันมีความเจ้าเล่ห์หัวเราะคิกคักให้กันแล้วผลสุดท้ายทั้งสองคนก็จับฉันแต่งตัวด้วยกระโปรงพีทยาวลากพื้นจำได้ว่าใส่ครั้งสุดท้ายตอนรับน้องปี 1 หลังจากนั้นก็เก็บเข้ากรุเลยค่ะ ไม่กล้าใส่อีกเลยเวลาใส่พาให้นึกถึงครูเพ็ญศรีสอนภาษาไทยวัยใกล้เกษียรยังไงก็ไม่รู้ เสื้อเชิ้ตสีขาวลายลูกไม้ตัวใหญ่โคร่ง ไม่หลวมธรรมดาแต่ว่าหลวมมาก ผมยาวถูกม้วนให้เป็นวงกลมโดนัทตรงกลางศีรษะปล่อยปอยผมลงมาเหมือนไม่ได้ตั้งใจแต่ตั้งใจ แว่นตาอันโตทรงที่ดูยังไงก็ไม่เข้ากับเบ้าหน้าฉันเลยถูกสวมมาอย่างไม่ลังเลทั้งๆ ที่ไม่ได้มีปัญหาสายตาเลยแม้แต่นิดเดียว ดูยังไงก็เหมือนคุณครูเพ็ญศรีหรือป้าข้างบ้านก็ไม่รู้ ฉันออกจากห้องด้วยความไม่มั่นใจท่ามกลางสายตากดดันของอิพวกเพื่อนทั้งสอง แต่ใครจะไปคิดล่ะว่าวันนั้นอิน้ำหนาวแทบกรี๊ดลั่นห้องเพราะอิหนาวได้งานแล้วรอดจากการแต่งงานได้อย่างหวุดหวิด และตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ฉันก็แต่งตัวแบบนี้ตลอดเวลาทำงาน เคยคิดที่จะกลับไปเป็นตัวเองนะแต่ประสบการณ์ในการทำงานทำให้รู้ว่าแผนกฉันไม่ชอบคนสวยค่ะใครก็ห้ามสวยกว่าพวกนางแม้แต่นักศึกษาฝึกงานที่สวยมากยังฝึกงานไม่เป็นสุขโดนกลั่นแกล้งสารพัดจนน้องต้องหยุดการฝึกงานลงยอมจบช้ากว่าเพื่อนๆ ตอนนั้นฉันสงสารน้องมากแต่ก็ไม่รู้จะช่วยยังไงลำพังตัวเองยังเอาตัวไม่รอดเลย ไม่ใช่เป็นคนไม่สู้คนนะแต่ถ้าสู้แล้วต้องแรกกับการไม่มีงานทำและต้องกลับไปแต่งงานสำหรับอิน้ำหนาวแล้วการแต่งงานกับคนแปลกหน้ามันน่ากลัวกว่าทุกสิ่งทุกอย่างในโลกนี้ จะว่าไปการแต่งตัวแบบนี้ก็มีข้อดีเหมือนกันนะไม่มีผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ฉันเลยแม้แต่เดินเฉียดก็ยังไม่มีเลยด้วยซ้ำเป็นสิ่งที่อิหนาวชอบมากค่ะเพราะปกติผู้ชายเข้ามาหามากจนน่ารำคาญ