พ่อกับแม่ของพีทนั่งอยู่ในห้องรับแขก ได้ยินเสียงลูกชายผิวปากเดินเข้ามาจึงหันไปมอง
"หายไปบ้านลุงนาวินมาทั้งวัน..กลับมาแล้วอารมณ์ดีแบบนี้..สงสัยพ่อกับแม่คงจะได้ว่าที่ลูกสะใภ้แล้วมั้ง"แม่แซวยิ้มๆ
"แหม!..แม่คับ..มันจะไม่เร็วไปหน่อยเหรอ..ผมเพิ่งจะเจอกับน้องๆแค่ครั้ง..สองครั้งเอง"พีทบอก
เขาวางถุงขนมลงที่โต๊ะและนั่งลงที่โซฟาข้างหน้าพ่อกับแม่
"อ้าว!แล้วนี่ไปเอาขนมช่อม่วงกับน้ำอัญชัญมาจากไหนล่ะ..ตาพีท"พ่อถาม
"พ่อรู้จักด้วยเหรอคับ"พีทถาม
"ทำไมพ่อกับแม่จะไม่รู้จัก..ก็ตอนที่ป้าวิ..เมียของลุงนาวินยังอยู่ชอบทำมาฝากพ่อกับแม่บ่อยๆ..ป้าวิชอบทำขนมและอาหารเอง..และมักจะทำมาฝากเพื่อนๆของลุงนาวินทุกคนแหละลูก"แม่บอก
"เหรอคับ..งั้นคงจะจริงอย่างที่ลุงนาวินบอก"พีทพูด
"แล้วนี่ลูกไปเอามาจากไหนล่ะ..หรือซื้อมา"แม่ถาม
"ผมให้พ่อกับแม่ลองชิมดูก่อน..แล้วผมจะบอก"พีทพูดพลางส่งถุงขนมกับน้ำไปให้
แม่จึงเดินไปหยิบจานกับแก้วใส่น้ำแข็งแล้วเดินกลับมาเอาขนมใส่จานแล้วเทน้ำใส่แก้วก่อนจะจิ้มขนมกินตามด้วยน้ำ พ่อก็ทำเหมือนกับแม่
"เป็นยังไงบ้างคับ..อร่อยมั้ย"พีทถามท่าทางตื่นเต้น
"อืม..อร่อย..รสชาติเหมือนที่ป้าวิทำเลย..ใช่มั้ยคะคุณ"แม่พยักหน้าแล้วหันไปถามพ่อ
"ใช่..เหมือนมาก..แต่พ่อว่าลูกทำท่าทางแปลกๆนะ...ตกลงว่าไปเอามาจากไหนเนี่ย"พ่อถาม
"ผมเอามาจากบ้านลุงนาวินนั่นแหละคับ"พีทยิ้ม
"ใครทำล่ะ..หรือแม่นิ่ม."แม่ถาม
"ไม่ใช่ป้านิ่มหรอกคับ..ลูกสาวของลุงนาวินน่ะ"พีทบอก
"ยายษาน่ะเหรอ..เป็นไปไม่ได้.. เท่าที่แม่รู้มา..ษาไม่มีทางทำเรื่องแบบนี้แน่ๆ"แม่บอก
"ใช่..ษาเป็นคนสำอางค์มาก..ไม่มีทางทำเองแน่"พ่อเห็นด้วยกับแม่
"พ่อคับ..แม่คับ..ลุงนาวินไม่ได้มีลูกสาวคนเดียวนะ"พีทอมยิ้ม
"ยายเดียร์เหรอ..แม่ไม่ค่อยได้เจอเดียร์นะ..ส่วนใหญ่เวลาไปหาลุงนาวินทีไรก็เจอแต่ษา..เดียร์มักจะอยู่กับคนรับใช้ข้างหลังบ้าน..ไม่ก็ออกไปทำกิจกรรมที่โรงเรียนแทบทุกครั้งเลย...ไม่น่าเชื่อนะว่าเดียร์จะทำเป็น...เพราะน่าจะเป็นสาวสมัยใหม่พอๆกับษานั่นแหละ"แม่ว่า
"ใช่..แล้วตอนหลังก็เห็นว่าออกไปอยู่ที่คอนโดคนเดียว..นิสัยก็น่าจะเปรี้ยวอยู่..ไม่อย่างนั้นจะไปอยู่คอนโดทำไมล่ะ"พ่อว่า
"แล้วตกลงว่าใครทำ..เล่ามาดีกว่าตาพีท"แม่ถาม
"เดียร์เป็นคนทำทั้งหมดนั่นแหละคับ..ตอนแรกผมเองก็ไม่อยากเชื่อแต่ไปเห็นมากับตาเลย..เดียร์ทำเป็นทั้งของคาวและของหวานเลยนะคับ..แถมอร่อยด้วย..เดียร์กับษานิสัยต่างกันมากคับ...ษาจะหยิ่งทนง..รักสวยรักงาม..แต่งตัวเก่งแต่งานครัวจะไม่แตะเลย แต่เดียร์จะไม่ชอบแต่งตัว ทำตัวตามสบาย ยิ้มง่าย ร่าเริง สดใส เข้าได้กับทุกคนทุกชนชั้นแถมงานครัวนี่...ฝีมือพอๆกับกุ๊กมืออาชีพเลยคับ"พีทยิ้ม เขามีความสุขเมื่อได้นึกถึงเดียร์
"จริงเหรอเนี่ย...งั้นยายเดียร์นิสัยก็เหมือนป้าวิน่ะสิ..ป้าวิทำอาหารเก่ง เข้ากับคนได้ง่าย ไม่ถือตัว..ไม่น่าเชื่อว่าจะมีตัวตายตัวแทนนะ"แม่บอก
"อย่าบอกนะ..ว่าที่เราอารมณ์ดีก็เพราะยายเดียร์น่ะ...แต่ถ้าเป็นอย่างที่เราพูดจริงๆ..ยายเดียร์ก็ไม่ใช่สเปคของเราเลยนะ..อย่างเราต้องยายษาไม่ใช่เหรอ"พ่อถาม
"ใช่..ที่แม่เคยเห็นเราควง..ก็มีแต่แบบยายษาทั้งนั้น"แม่พูด
"โธ่...ก็นั่นมันคู่ควง..ไม่ใช่คู่ชีวิตนี่คับ"พีทยิ้ม
"ตกลงว่า..เราชอบยายเดียร์..งั้นเหรอ"แม่ถามตรงๆ
"ผมว่า...เดียร์น่าสนใจดีคับ..เธอต่างจากผู้หญิงที่ผมเคยเจอมา..เธอมองผมแบบระแวดระวัง..รักษาระยะห่าง...ไม่ทำตัวใกล้ชิดสนิทสนมด้วยเหมือนกับษา..ที่ทำตัวเหมือนเป็นแฟนผมจนเดียร์ยังถามอ่ะ"พีทยิ้ม
"แต่ท่าทางแบบนี้..พ่อว่า..ไม่ใช่แค่สนใจล่ะมั้ง..น่าจะชอบเด็กเข้าแล้วล่ะ..จริงมั้ยแม่"พ่อยิ้มแล้วหันไปถามแม่
"แม่ก็ว่าอย่างนั้น..แต่แม่ก็ว่าดีนะ..ถ้ายายเดียร์นิสัยเหมือนป้าวิจริงๆ..แม่ก็อยากได้มาเป็นลูกสะใภ้มากกว่ายายษา"แม่พูดตรงๆ
"ถ้าอย่างนั้น..พ่อกับแม่ก็ต้องช่วยผมหาวิธีจีบเดียร์แล้วล่ะคับ...เพราะท่าทางเธอคงจะเข้าใกล้ยาก"พีทบอก
"คาสโนว่าอย่างเรานี่นะ...ต้องให้พ่อกับแม่ช่วย..ผ่านมาตั้งมากแล้วยังต้องช่วยอีกเหรอ"พ่อถามยิ้มๆ
"พ่อคับ..ที่ผ่านๆมา..ผมไม่เคยต้องเดินเข้าไปจีบใครก่อนเลยนะ..มีแต่เข้ามาหาผมเองทั้งนั้น..แต่กับเดียร์..ถ้าผมไม่เข้าหาก่อนก็อย่าหวังว่าเธอจะเข้ามาหาผมเลยคับ"พีทบอก
"แสดงว่ายายเดียร์ไม่หลงเสน่ห์เราสิท่า..555ในที่สุดก็มีคนที่มองไม่เห็นความหล่อของเราแล้วสินะ"พ่อขำ
"ไม่หลงไม่ว่า..ยังทำเหมือนระแวงเวลาที่ผมจะเข้าไปตีสนิทด้วยอีกต่างหาก"พีทบ่น
"เอาเถอะ..แล้วแม่กับพ่อจะหาทางช่วยเอง..แต่แม่อยากเจอยายเดียร์ตรงๆสักครั้ง..สงสัยต้องให้ลุงนาวินช่วยสักหน่อยแล้ว"แม่บอก
"เอางี้..ผมจะโทรไปหาพี่นาวินให้นัดเจอกันที่บ้านพี่นาวินพร้อมๆกันสักครั้งดีมั้ย"พ่อถามแม่
"ดีเหมือนกันค่ะ..จะได้ลองไปชิมฝีมือทำอาหารของยายเดียร์สักหน่อย..ว่าจะเหมือนที่ตาพีทมาโม้ไว้หรือป่าว"แม่ยิ้ม
"ดีเลยคับ..พ่อกับแม่จะได้ดูด้วยว่าใครควรจะมาเป็นลูกของพ่อกับแม่อีกคน"พีทยิ้ม
"งั้นก็..เอาตามนั้นนะ"พ่อพูด
"คับ..งั้นผมไปนอนก่อนนะคับ..พรุ่งนี้ผมมีเรื่องต้องไปทำอีก"พีทบอกแล้วลุกขึ้นยืน
"ฝันดีนะลูก...ว่าแต่พรุ่งนี้วันอาทิตย์..เราจะออกไปไหนอีกล่ะ"แม่ถาม
"ผมก็ต้องไปตามดูว่าที่ลูกสะใภ้ของพ่อกับแม่สักหน่อยสิคับ..ฝันดีนะคับพ่อแม่"
พีทบอกแล้วเดินขึ้นบันไดตรงไปห้องนอนของเขา เมื่อเข้าไปแล้วก็หยิบมือถือมาดูเบอร์ที่เดียร์กดไว้ให้ เขาอมยิ้มแล้วกดโทรออก
เดียร์อาบน้ำแต่งตัวแล้วและกำลังจะเตรียมตัวนอนเสียงมือถือก็ดังขึ้น
ครืด ครืด เบอร์ไม่คุ้นเลย
"สวัสดีค่ะ"เดียร์กดรับ
"สวัสดีคับเดียร์..นี่พี่พีทเองนะ"
"อ้อ..ค่ะ...พี่พีทมีอะไรหรือคะ"
"ถ้าไม่มี..พี่จะโทรมาคุยด้วยไม่ได้เหรอ"
"ป่าวหรอกค่ะ..คุยได้..เดียร์ถามตามความเคยชินน่ะค่ะ"
"พี่แกล้งเล่นน่ะ..พี่จะโทรมาบอกว่า...ขนมกับน้ำที่เอามาวันนี้พ่อกับแม่พี่กินแล้ว..บอกว่าอร่อยเหมือนที่ป้าวิทำเลย"
"ฝากขอบคุณคุณอาด้วยนะคะ..แล้วบอกคุณอาด้วยว่า..เดียร์ทำไม่อร่อยเท่าที่แม่ทำหรอกค่ะ"
"แล้วพี่จะบอกให้นะ...ว่าแต่พรุ่งนี้เดียร์กลับกี่โมงล่ะ"
'น่าจะ11โมงค่ะ..มีอะไรหรือป่าวคะ"
"ไม่มีหรอก..พี่แค่ถามดูน่ะ..งั้นพี่รบกวนแค่นี้นะ..ฝันดีนะคับ"
"เอ่อ..ฝันดีค่ะ"
เดียร์วางสาย ฟังจากการคุยเขาก็น่าจะเป็นคนดีพอใช้ได้เหมือนกับพี่ชัยนั่นแหละ เธอไม่ได้คิดอะไรแค่เห็นเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่งที่มีไว้พูดคุยหรือปรึกษาอะไรได้เท่านั้น
พีทวางสายจากเดียร์ก็ยิ้มกับมือถือ นี่เขาเป็นอะไร แค่ได้ยินเสียงเธอก็ทำให้ยิ้มได้อย่างนั้นเหรอ พรุ่งนี้เธอจะกลับตอน11โมง เขาคิดว่าจะลองขับรถตามเธอไปอย่างไม่ให้รู้ตัว อยากจะรู้ว่าเธอยังมีอะไรให้เขาแปลกใจได้อีกมั้ย