FILM Talks.
ตัวหนังสือที่ฉันเลื่อนสายตาผ่านในแต่ละตัวถูกอ่านเข้าสมองซ้ายไหลออกสมองขวาทั้งหมด เพราะฉันไม่มีสมาธิเอาซะเลย จะเพราะอะไรซะอีกล่ะ ก็เพราะเฟสบุ๊คฉันดันมีคนแอดมาขอเป็นเพื่อนตั้งเกือบห้าร้อยคน ซึ่งปกติฉันไม่รับคนแปลกหน้าด้วย มันเลยขึ้นแจ้งเตือนจนทำให้โทรศัพท์ฉันเกือบค้างเลย
“โอ๊ย!” ฉันทึ้งหัวตัวเองแรงๆหนึ่งทีก่อนจะฟุบหน้าลงบนโต๊ะอ่านหนังสือ
‘ทำยังไงดีนะฟิล์มเอ๊ย ทำยังไงดี!’ ฉันบ่นอุบในใจ
จ๊อก~
แต่ยังไม่ทันที่จะนึกอะไรให้หม่นหมองจิตใจ เสียงท้องที่ร้องเรียกอาหารดันร้องประท้วงขึ้นมา ฉันกุมท้องตัวเองไว้แน่น หัวคิ้วจรดเข้าหากัน รู้สึกแสบท้องเพราะยังไม่มีอาหารตกถึงตั้งแต่ตอนเช้า!
ตอนเช้าฉันกินข้าวไม่ทันเพราะต้องไปเรียน ส่วนตอนเที่ยงก็เกิดเหตุการณ์บ้าๆนั่นเลยทำให้ไม่ได้กินข้าวอีก ส่วนตอนเย็นหลังจากเรียนเสร็จก็ดันลืมซื้อขึ้นมาอีก เวรกรรมของชะนีฟิล์มแท้ๆเลย
เมื่อสมองด้านดีและด้านลบโต้เถียงกันจนสำเร็จก็ได้ข้อสรุปว่า ด้านลบชนะด้านดีเป็นที่เรียบร้อย จากที่ตั้งใจว่าจะอ่านวิชาที่จะต้องเรียนในวันพรุ่งนี้ ฉันกลับถูกด้านเดวิลครอบงำจิตใจให้ลงไปหาอะไรกินที่ข้างล่างเพื่อประทังชีวิตในวันนี้แทน ฉันหยิบกระเป๋าสตางค์ออกมาจากกระเป๋าเรียนก่อนจะหยิบแบงค์ร้อยออกมาสองใบแล้วรีบวิ่งออกจากห้องด้วยความเร็วแสง
ร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้หอคือคำตอบที่ชัดเจนที่สุด เดินไปพลางสูดกลิ่นหอมจากน้ำซุปไปพลางก็ดีเหมือนกัน ฉันเดินลัดเลาะไปตามทางเดินที่มีกลิ่นหอมเชิญชวนลอยมา จนกระทั่งตัวเองมาโผล่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวหน้าหออีกหอหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับหอพักของตัวเอง
ฉันเดินเข้าไปในร้านก่อนจะสั่งเมนูก๋วยเตี๋ยวโปรดที่ชอบกินตั้งแต่อยู่ที่กรุงเทพ
“ป้าคะ หนูเอาก๋วยเตี๋ยวต้มยำทะเล กินที่นี่ค่ะ”
“โอเคจ้า หนูไปนั่งรอที่โต๊ะก่อนนะ เดี๋ยวป้าต้องทำให้พ่อหนุ่มคนนั้นก่อน” พอป้าบอกฉันก็หันไปมองตามทันที
“เฮ้ย!” พลันเสียงอุทานก็หลุดออกจากปากโดยไม่ได้นัดหมาย
พี่เฟียตที่กำลังนั่งคุยอยู่กับพี่อีกคนที่เข้ามาหาเรื่องยัยแก้วเมื่อช่วงเที่ยงของวันนี้เงยหน้าขึ้นมองฉัน ฉันรีบหันหนีโดยอัตโนมัติก่อนจะเลี่ยงไปนั่งโต๊ะอีกตัวที่อยู่ห่างออกไป แต่ทว่าก็ยังไม่วายโดนจับจ้องจากสายตาคมดุดันอยู่ดี
‘เอาไงดีฟิล์ม เอาไงดีฟิล์ม เอาไงดีฟิล์ม’ ฉันโอดครวญในใจ
มือข้างหนึ่งยกขึ้นกำสร้อยพระที่ห้อยติดลำคอไว้แน่น พลางสวดมนต์แผ่เมตตาไปให้พี่เฟียตรัวๆด้วย คาถาป้องกันภยันตรายทั้งหลายทั้งปวงถูกขุดขึ้นมาจนหมด
ฉันนั่งนิ่งราวกับถูกสาปด้วยคาถาร้ายแรง แต่พอหันไปเห็นพี่เฟียตที่ยังคงเอาแต่นั่งจ้องฉันไม่วางตา ความกระอักกระอ่วนก็เล่นงานจนนั่งติดเก้าอี้ไม่ได้ พี่เฟียตสะกิดพี่อีกคนให้หันมองฉันด้วย
‘ชีวิตฟิล์มต้องบรรลัยแน่ๆวันนี้ พ่อจ๋าแม่จ๋า TT’ น้ำตาฉันปริ่มที่หางตาเมื่อนึกถึงหน้าพ่อแม่
ฉันหลับตาปี๋ เอียงตัวหลบ และพยายามคิดเข้าข้างตัวเองว่าพี่เขาอาจจะมองคนอื่นที่อยู่ข้างหลังฉันก็ได้ แต่ความคิดที่เข้าข้างตัวเองก็พลันถูกฉีกกระชากให้ขาดวิ่นเพราะด้านหลังฉันไม่มีใครนั่งอยู่เลย!
ถ้าพี่เขามองก็คงมองผีแล้วแหละ
“น้อง!” ฉันสะดุ้งเฮือกเมื่อถูกเรียก
“คะ!” ก่อนจะขานรับกลับไปด้วยเสียงสั่นเครือของตัวเอง
ฉันยังคงหันหนี ไม่ได้หันไปมองคนเรียก แต่ตอนนี้แค่คิดว่าถ้าคนเรียกเป็นพี่เฟียต ขนทั้งร่างฉันก็พากันสแตนอัพแล้ว อุณหภูมิของร่างกายเริ่มลดต่ำลงเรื่อยๆเมื่อบ่าฉันถูกฝ่ามือหยาบใหญ่ตะปบลงหนักๆ
“พี่!! คือหนูขอโทษค่ะ หนูขอโทษจริงๆ!” ฉันรีบหันไปด้วยอาการหลับตาปี๋พร้อมกับพนมมือไหว้ไปด้วย
“เฮ้ยน้อง! เป็นอะไร พี่แค่มาเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยว”
อะ..อ้าว
ไม่นะ! ชะนีฟิล์มผู้หน้าแตกเป็นหนที่สองของรอบปี ม่ายยยยย!
ฉันเคลื่อนสายตาไปมองพี่เฟียตกับเพื่อนของเขา เห็นทั้งคู่หัวเราะคิกคักด้วยอาการขำขัน นั่นยิ่งจุดให้ฉันอายขึ้นอีกเป็นเท่าตัว สองข้างแก้มรู้สึกร้อนฉ่าราวกับจะระเบิดแตกออกเป็นเสี่ยงๆ ฉันเหลือบไปมองถ้วยก๋วยเตี๋ยวที่วางอยู่บนโต๊ะ ก่อนจะคว้ามันมาไว้วางด้านหน้า หยิบตะเกียบหยิบช้อนแล้วซัดเข้าปากไม่ยั้ง
ทั้งอายทั้งหิว ตอนนี้ช่างแม่งก่อนละกัน!
ฉันใช้เวลาจัดการก๋วยเตี๋ยวในชามไปสิบห้านาที จนกระทั่งพี่เฟียตและเพื่อนของเขาลุกเดินออกไปจากร้าน เขาเดินเข้าไปยังหอที่อยู่ใกล้กับร้าน และถ้านั่นเป็นหอพักของพี่เฟียตกับเพื่อนของเขา
งั้นเรา...ก็อยู่หอตรงข้ามกันดิวะ? Y^Y
FIATT Talks.
เมื่อกี้.. ผมเห็นยัยเด็กคนนั้นที่มีเรื่องกันเมื่อช่วงเที่ยง เธอมาซื้อก๋วยเตี๋ยว พอหันมาเห็นผม เธอก็หันหนีแถมยังทำท่าทางบ้าบออะไรก็ไม่รู้ จนกระทั่งพี่ลูกมือของร้านไปเสิร์ฟก๋วยเตี๋ยว เธอถึงได้แผดเสียงขอโทษลั่นร้าน นั่นทำให้ผมกับไอ้คินทร์ถึงกับสติหลุด หัวเราะออกมาจนปวดหน้าท้อง
ที่ผมลงไปหาไอ้คินทร์ที่ร้านก๋วยเตี๋ยว เพราะจะถามว่าโปรเจคต์ของมันเรียบร้อยหรือยัง มีอะไรให้ช่วยไหม เพราะแม่ไอ้คินทร์บอกให้ผมดูแลไอ้คินทร์ให้ด้วย ทำให้ผมต้องคอยจุกจิกจู้จี้มันเรื่องโปรเจคต์จบนี่แหละ แต่ก็ไม่นึกว่าจะเจอยัยเด็กนั่นด้วย
ผมกับไอ้คินทร์กลับมาที่ห้อง แต่ผมอยากดูให้แน่ใจว่ายัยเด็กนั่นอยู่ที่ไหน ทำไมถึงได้มาโผล่ที่ร้านก๋วยเตี๋ยวใกล้กับหอผมได้ ผมเลยเดินย้อนกลับไปเพื่อแอบดูเธอ จนกระทั่งเธอกินก๋วยเตี๋ยวเสร็จและเดินกลับไปทางอีกฝั่งของหอหญิงวรรณรัตน์ ผมถึงได้รู้ว่า...
ที่แท้หอเราอยู่ตรงข้ามกันนี่เอง... :)