GALE HUME RYLE POV
"Kay sakit ng iyong pagpanaw sa aking isipan, mahal..." When Daña have a speech in the front of the class. Yan lamang ang natandaan ko sa mga linyang binitawan niya.
All I want is to walk away from this school. Ayoko na sana silang makita. Since Gun is in the hospital dahil naka-confined siya ay walang magulo sa Academy. I hate him so much but I see the reason kung bakit nga ba siya nandito sa buhay namin. He is so toxic kaya wala siyang babaeng kaibigan. Even yung donation para sa pagpapagaling niya ay barkada lamang niya ang nagbigay.
No one will likes you if you have this kind of atrocity. Or maybe, it's depend on people around you. Minsan wala kang ginagawa sa kanila, you feel that you are not allowed to be part of their circles. However, minsan may kaibigan ako minsan parang wala.
"Ang lalim ng iniisip mo. Nagtatago ka pa sa rooftop," that voice.
"Ponty, I want to he alone." I want to avoid him and actually erased his name in my mind. Ayoko na sanang makita pa siya or so what. I got crestfallen that night na wala akong ka-kwenta-kwenta noong kailangan niya ko. Bit it's not my responsibility pero sinisisi ko ang sarili ko.
"Akala ko kasi pwede pa."
I acted fool of being deaf. Wanna be a dead body because of being lifeless on this earth.
"Ako alam ko na hindi na, Ponty."
Sapagkat ayaw niyang lumisan ay ako na ang bumaba sa hagdanan. Sa dahilang nahihirapan ako sa problema na ang isip ko lamang ang gumagawa kaya apektado ang buong sistema ko. Bakit nga ba ganito ang nadarama ko? I have my family but I can't tell them na ang hirap na nasasaktan ka na dapat ay hindi.
I took the quizzes kahit hirap na hirap akong mag-review. This is a problem of being a broken without telling them because you need to work for your grades. Ayoko na! Pero bakit nagpapatuloy parin ako?
When I visit Stuart to his last subject dahil magkaiba kami ng mga teacher or the rooms na papasukan. Lumingon siya sa bintana. I noticed na hindi din siya friendly pero magaling makipag-cooperate. Paano niya kaya nagagawa 'yon?
"Problemado?"
"Hindi." I started to walk with him patungo sa gate.
"It's part of our life."
Sumakay ako sa scooter niya. Nagtaka ako kung bakit sa ibang way siya dumaan at tumigil sa isang public market. "Na-miss ko yung tusok-tusok. Kain tayo," saad niya. Hindi siya bumaba bagkus ako ang pinabili niya. Ang sarap batukan pero naka-survive naman ako sa siksikan ng tao. Habang nandoon kami ay doon na kami kumain at pinapanood ang mga tao.
"Gutom na gutom ka ah," I noticed because he eat so fast.
"It's my birthday kaya nakaka-gutom."
"Bakit hindi mo sinabi edi sana pinaghanda ka namin," I reacted. Lalo na kapag nalaman ng papa ko, siya ang magluluto dahil sanay siya sa kusina.
"No need." He refused me without knowing na na-text ko na sila.
Pagkauwi namin ay sobrang dilim. Walang ilaw pati sa labas. "What's going on?" pagtataka niya. "Brownout?"
"Hmm..." Tumuloy ako sa loob ngunit naisip ko na dapat siya pala ang una. "Nakakatakot naman, ikaw na mauna," kunyari ay nanginginig na'ko.
Sinunod niya naman and when he on the lights ay malakas na pagbati ang nadinig ko. "Maligayang kaarawan!" sabay-sabay nilang sigaw. Naka-mic talaga si ate. Sinalubong naman ako ng aso namin na tahol nang tahol.
"It's my pleasure po. I am grateful for this day." He genuinely smiled and hugged them. Nakita ko ang saya sa mga mata niya. Kunyari pa 'to. Pabebe din eh.
Excited talaga si Papa dahil sinindihan niya na ang kandila sa cake. "Make a wish, hijo!" Stuart closed his eyes wishing something tonight and blew the candle. Bigla ay kumuha siya ng icing at inilagay sa mukha ko.
"Hala!" I was about to do the same pero nilayo ni papa.
"Kain na tayo mga anak," pag-aaya ni mama.
Lolo Toti came in our house with his gift to Stuart. "Apo para sayo." Bigay niya sa box na dala niya.
"Maraming salamat po lolo Toti. Kain na ho tayo."
Dumating din ang mga pinsan ko. Mga lima sila. Tatlong lalaki at dalawang babae. Medyo hindi ako sanay sa kanila so I won't bother to talk with them. I am apologizing to my Mother na kinu-kwestyon ako about this matter.
"If ayaw mk, huwag mong pilitin," sabi ni ate Arithmetyk na naiintindihan ako.
"Thank you ate."
Kumain ako ng cake and palabok. Stuart talking with my cousin na madaming tanong about sa kaniya. Hindi naman ako naki-join but as a chismosa ay nalaman ko na galing siyang Singapore hanggang sa nag-aral siya sa Manila at napunta dito sa Infanta.
"Ang dami mo na pala narating. Explore more," kuya Von said. Nakipag-fist bump pa.
Akala ko talaga masungit siya pero mabuti naman pala. Judgemental talaga ako hanggang sa makilala ko ang isang tao, I can defined them na.
"Gale, kumusta kana?" lapit ni Sarah sa'kin. Nakiupo naman si Niana.
"I'm good. Kayo?" simpleng balik ko.
"We're good din. Sana makadalaw ka naman sa tindahan para may bonding tayo," alok nila.
"Okie-Dokie, kapag may time na."
Binuksan ni ate ang karaoke at nag-umpisang kumanta. Pasimuno talaga ng ingay. Nagsilapit naman sila to join in singing. I enjoying the food while listening to the song of Britney. Isa-isa silang kumanta pati si lolo na mukhang Kenny Rogers ang hilig.
I was shocked to a beautiful voice kaya napa-angat ang ulo ko. I saw him, singing this saw. How Deep Is Your Love talaga. Stuart is talented habang ako hindi ko ma-recognize kung saan ba ako magaling. Lahat sila ay pinakinggan lamang siya. Halatang sanay sa pagkanta. I can't define pero cute na tagos hanggang buto ang malambing na tono na iyon.
"Akin pa yung isang!" he uttered na nagbababala pa na huwag agawin ang mic sa kaniya. Nang matapos ang kanta niya ay pasayaw-sayaw pa siya habang hini-hintay ang isa. "Kanta ka oh!" Bigay niya sa'kin ng mic.
"Hala! Bakit 'yan pa? When I Look At You?" I grimaced. He winked at me.